Twintig parels per maand: januari 2015

Ook dit jaar presenteer ik je weer elke maand twintig parels. Geniet ervan:

1. Inglan is a bitch - Linton Kwesi Johnson: we starten met wat klassieke dub van grootmeester Linton Kwesi Johnson, die eruitziet als een nette heer die ondanks zijn pensioen nog steeds elke dag een pak draagt alsof hij naar kantoor gaat.
2. Good morning - Kanye West: Kanye West mag dan een onuitstaanbaar groot ego hebben, hij is er wel in geslaagd prachtige hiphop te maken en daarbij werkt hij samen met artiesten uit heel uiteenlopende genres. Met deze song heb ik hem ooit voor het eerst leren waarderen en het blijft een leuk nummer om je dag mee te beginnen.
3. Coco - O.T. Genasis: onweerstaanbaar nummer, dat deze week mijn lied van de week zal worden
4. Back to life - Soul II Soul: onlangs nog eens op de radio gehoord. Ik was een beetje vergeten hoezeer dit liedje toen het uitkwam, in mijn hoofd bleef hangen.
5. Comfy in nautica - Panda Bear: wat ik over het nieuwe album van Panda Bear te vertellen heb, kan je hier lezen. Dit is de eerste song waarmee ik Panda Bear leerde kennen.
6. Pretzelbodylogic - Prince: op bezoek bij een vriend kreeg ik het recente werk van Prince te horen en tot mijn verbazing bleek het eindelijk weer goed te zijn. Daaruit plukte ik deze song.
7. 1234 - Feist: de versie die ze ooit voor Sesamstraat maakte, moet je hier zeker ook eens bekijken.
8. Hal - Yasmine Hamdan: dit leerde ik kennen via de film Only lovers left alive, waarover ik hier schreef.
9. Can't hardly stand it - Charlie Feathers: ook al uit Only lovers left alive, zij het een heel ander genre. En blijkbaar ook al gebruikt in Kill Bill 2.
10. One angry dwarf and 200 solemn faces - Ben Folds: uit de bib bracht ik de verzamelaar mee van Ben Folds en het verwonderde me enigzins hoeveel echt leuke songs deze man intussen al uit zijn mouw schudde.
11. Kingdom come - Tom Verlaine: Tom Verlaine is zo'n artiest waarvan ik te vaak vergeet dat hij natuurlijk ook al heel wat goeie platen maakte. Hij zit ergens ver weg achteraan in mijn geheugen, maar verdient het af en toe eens wat meer in het licht te mogen treden. Bij deze...
12. Oregon girl - Someone Still Loves You Boris Yeltsin: bands met grappige en intrigerende namen, daar mag je deze groep ook toe rekenen. Fijn nummer.
13. The rake's song - The Decemberists: ik schreef hier over het nieuwe album van The Decemberists, maar deze song wou ik toch ook graag nog even in herinnering brengen.
14. Public witness program - Fugazi: Fugazi is een groep die je eigenlijk niet mag vergeten. Ik maakte met hen kennis, lang geleden intussen, door het uitlenen van In on the killtaker uit de bib. Daarom koos ik daaruit een nummer.
15. Youth against fascism - Sonic Youth: niet alleen is Sonic Youth een bijzonder invloedrijke band, bijwijlen zijn ze ook erg actueel en to the point. Uit Dirty komt deze (helaas nog steeds erg dringende) song.
16.  Dear Mr. Supercomputer - Sufjan Stevens: als er iemand is die ik toch ooit eens hoop live te mogen zien, is het wel Sufjan Stevens, een totaal onvoorspelbare, grillige maar bijzonder getalenteerde (om niet te zeggen: geniale) artiest.
17. Hold on - Tom Waits: toen ik begin deze maand via Dégage een auto leende, zat Tom Waits in de cd-speler en zo kreeg ik dit nog eens te horen (uit Mule variations).
18. Tirar onda - Think Of One: Antwerpenaren die de blik open houden en de wonderen van de wereld binnenlaten, het is tegenwoordig een verademing, nu de stad meer en meer in de greep lijkt van navelstarende nationalisten met een ultraliberale agenda.
19. We played some open chords and rejoiced, for the earth had circled the sun yet another year - A Winged Victory For The Sullen: ooit zag ik deze band, die trouwens binnenkort weer in ons land optreden, in de Magdalenazaal in Brugge. Pareltje om af en toe nog eens boven te halen.
20.Cognitive magnitude / Ignition / Dreams / The horizon - Tekton Motor Corporation: deze Slovenen zag ik live op Pukkelpop. De band gebruikte voor dit album geluiden van F1-wagens (proefritten van 2 rijders voor McLaren), maar naar het schijnt traden ze ooit op met 2 hele grote vrachtwagens als instrumenten.

Panda Bear

We verdwalen graag in de laatste halve minuut van opener Sequential circuits op de nieuwe plaat van Noah Benjamin Lennox. In onze koptelefoon horen we een bos waarin we kunnen schuilen voor de overprikkelende shots muziek die de muzikant ons toedient. Op één of andere wijze is het een schuiloord temidden al het psychedelische geweld.
Panda Bear is de naam waaronder deze Amerikaan solowerk uitbrengt. In zo’n vijftien jaar tijd bracht hij veertien albums uit, de meeste met zijn band Animal Collective. Het vijfde studio-werk onder het in Pairi Daiza wellicht gretig onthaald pseudoniem werd voorafgegaan door een ep, Mr Noah. De titelsong daaruit keert ook terug en geeft in die zin een voorsmaakje van wat je mag verwachten op deze ...meets the grim reaper. De herkenbare dromerige stem van Noah Lennox bepaalt in sterke mate de sfeer en muzikaal zwermt het alle kanten op.
In Butcher baker candlestick maker ligt een elektronica tafelkleedje onder de zorgvuldige geschikte ingrediënten. Dan volgt de niet minder dan fantastische single Boys latin: een feest voor gretige oren die psychedelica en tribale ritmes in dubmodus graag gemixt horen met stemcapriolen die eerder stemoefeningen dan echte teksten lijken. Hoe knotsgek het ook klinkt als we het proberen te beschrijven, in zijn geheel is het onweerstaanbaar en werkt het. Je krijgt als luisteraar het gevoel rond een exotische poel te staan (de clip kan dat beeld mee opgeroepen hebben) terwijl de lucht alle pastelkleuren uitslaat en er ergens uit de wolken een engelenkoor je van alle kanten bestookt.
Met Come to your senses belandt ineens een heel andere hap op ons bord. Grote kruimels pop werden door de muzikale yoghurt gedraaid. Tropic of cancer begint achtereenvolgens als iets van Beirut, Devendra Banhart en Bon Iver met een riedeltje dat Joanna Newsom met plezier eindeloos op haar harp zou herhalen. Ineens wanen we ons in een verlaten kathedraal, enkel verlicht door devotiekaarsen en met een strenge kijkende Heiland op ons neerziend vanop één van de pilaren. In Lonely wanderer eist de piano de hoofdrol op zonder de kans te krijgen capsones te ontwikkelen. Het zijn immers de eromheen gedrapeerde instrumenten en stem die haar boven zichzelf verheffen. Met alweer een brok popmuziek in Principe real kan je zonder blikken of blozen al eens een discotheek binnenkomen en Selfish gene plaveit de weg naar festivalsucces.
Veelzijdigheid is in nogal wat gevallen een tweesnijdend zwaard dat de artiest de das omdoet wanneer die zich verliest in geëxperimenteer om het experiment. Het is een val die Panda Bear met verve vermijdt en ons luistergenot wordt bij elke beluistering gevoed door nieuwe details waardoor we nog een hele poos hongerig blijven.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Vorst concert: Interpol (voorprogramma: Health)

Het voorprogramma, Health, hebben mijn lief en ik ei zo na gemist zaterdagavond in Vorst Nationaal, toen we voor haar verjaardag naar Interpol gingen kijken. Nu, afgaand op wat we wel nog meepikten, hoeven we daar niet zo treurig om te zijn. Het was indierock van dertien in een dozijn en dus even gauw vergeten als gehoord.
Interpol heeft enkele prachtsongs op zijn actief en vorig jaar bracht de groep met El pintor duidelijk een plaat uit die een terugkeer naar de sound van hun debuut Turn on the bright lights en van Antics inluidde. Dat maakte ook mij enthousiast om de band te zien.
Wat opvalt in zo'n volledig concert van een groep als Interpol die ik eigenlijk niet zo heel goed ken, is dat de Amerikanen veelal een zelfde trucje toepassen. Het is niet zo makkelijk er precies de vinger op te leggen, maar iets in de frasering, in de opbouw van de songs, in hoe de gitaren bespeeld worden en in hoe ritmes veranderen, komt vaak terug en dat maakt dat ik altijd al moeite had om ook hun bekendere nummers uit elkaar te houden. Met nog een pak mij onbekende nummers erbij, is dat des te opvallender.
Toch vond ik het zeker geen slecht concert. De band speelde strak, aan een hoog tempo, de bindteksten werden kort gehouden en door steeds dezelfde kleuren in de belichting te gebruiken (en amper te variëren in kleur tijdens eenzelfde liedje) groeit nog meer het gevoel dat er flink de pas ingehouden wordt. Mede door de afstandelijke houding die de band aannam, vond mijn lief het net eerder wat routineus. Hoogtepunten waren voor mij alvast Evil, Narc, Rest my chemistry en een verrassend sterk All the rage back home, dat in de bisronde zat. 

Setlist:

1. Say hello to the angels
2. My blue supreme
3. Anywhere
4. Evil
5. Hands away
6. My desire
7. Narc
8. Everything is wrong
9. Lights
10. Breaker 1
11. Rest my chemistry
12. C'mere
13. Not even jail
14. Slow hands

Bisronde:

1. All the rage back home
2. NYC
3. PDA

Lied van de week: week 4 - 2015

Conrad - Ben Howard

Op een kwis enige tijd geleden herkende ik dit nummer niet, maar intussen is het zich gaan vastzetten. Het duurde een hele tijd eer Ben Howard me kon bekoren, maar nu vind ik deze song toch behoorlijk onweerstaanbaar.

Je kan het album I forget where we were hier kopen.

Lyrics:

Climb out
Out to where you see
the curl of the world,

We're alone
just like you said
cold cold world,

life lasts
only one thing left to roll
last year to learn,

you were the boat that bridged
in the tale of Conrad
we will never be the change
to the weather and the sea and you knew that,

you were the boat that bridged
in the tale of Conrad
oh I loved you with the good
and the careless of me
but it all goes back,

MmmmMmmm

oh climb out
out enough to see
the curl of the world,

oh we're alone
just like you said
last year to learn,

you were the boat that bridged
in the tale of Conrad
we will never be the change
to the weather and the sea and you knew that,

you were the boat that bridged
in the tale of Conrad
oh I loved you with the good
and the careless of me
but it all goes back,

MmmmMmmm

you were the boat that bridged
in the tale of Conrad
we will never be the change
to the weather and the sea and you knew that,

you were the boat that bridged
in the tale of Conrad
oh I loved you with the good
and the careless of me
but it all goes back,

MmmmMmmm

Comedy: Xander De Rycke

Gisterenavond trad Xander De Rycke in de Brugse stadsschouwburg op met zijn Best of-show Tien jaar bezig, twee uur grappig. De show brengt het beste uit zijn drie eerste zaalshows, met actualiseringen en en wat nieuwe grappen. Nadeel is dan natuurlijk ook wel dat je, als je zoals mijn lief en ik de eerste twee shows al gezien hebt, sommige grappen herkent. Gelukkig kan ik melden dat dat de pret amper drukt.
Gestart wordt er met een projectie: een off-screen vrouwenstem geeft een korte biografie van Xander De Rycke en daarna zien we een filmpje met cameo's van enkele van zijn vrienden, waaronder Alex Agnew, die Xander nog een wijze raad meegeeft. Met die wijze raad in het achterhoofd stapt hij ook écht het podium op en dan begint de show echt.
De vaart zit er goed in en wie De Rycke vooral kent als grofgebekt, een imago waar hij maar moeilijk vanaf schijnt te raken, moet zijn mening eigenlijk al gauw herzien. Hij heeft het daar trouwens over, net als over zoveel andere onderwerpen, en bewijst dat hij een uitstekend observator is. De herkenbaarheid bij het publiek is groot, wat het schaterlachen in de zaal tot ongekende hoogtes stuwt. Bij momenten is de comedian zelf ook verwonderd over de zaalreacties.
Wanneer de pauze ingeluid wordt, zijn Elke en ik verbaasd over hoe lang hij al bezig is. Ook na de pauze krijgen we waar voor ons geld: we kijken af en toe naar elkaar om te zien dat we bij dezelfde grappen aan dezelfde situaties uit ons eigen leven denken. Of het nu gaat om baby's, poezen of kuisen, de tranen rollen bijwijlen over onze wangen. Enkele rijen voor ons zit een man die soms al bij het begin van een grap de slappe lach krijgt, wat aanstekelijk werkt en wat op het podium met enig ongeloof opgemerkt wordt.
De Rycke leek oprecht verbaasd dat de stadsschouwburg uitverkocht was en eindigt met een wat serieuze reflectie over zijn tien jaar als comedian. Wie hem al eerder zag, beleeft ongetwijfeld opnieuw veel plezier, voor wie nog met zijn werk moet kennismaken, is dit een uitstekende kans.

Je kan Xander De Rycke nog tot maart 2016 (dan zal hij exact tien jaar op de planken staan) bezig zien, binnenkort onder meer in CC Belgica in Dendermonde (06/02), GC De Zandloper in Wemmel (12/02) en het CC in Merksem (13/02). De volledige speelkalender vind je hier.

Distance, Light & Sky

Distance, Light & Sky is, zo bezweert de platenfirma ons, geen zijproject maar een echte groep. Chris Eckman, bekendst van zijn aandeel in The Walkabouts, Chantal Acda, bekend van haar solo-werk en haar bijdrage in Isbells, en Eric Thielemans, ondanks alles voor velen onbekend, vormen samen dit trio dat onlangs een eerste album (Casting nets) op de wereld losliet; al is het eerder een behoedzaam besluipen dan een stormenderhand innemen.
Meteen in opener Son klinkt de stempel van Chantal Acda sterk door: haar stem is intussen uit de duizenden herkenbaar en de sfeer van deze song sluit verrassend nauw aan bij die van haar debuutplaat Let your hands be my guide. Wanneer Chris Eckman de vocale hoofdrol overneemt in Still on the loose verschuiven we langzaam en niet onverhoeds naar Walkabouts-wateren waarbij Carla Torgerson in stilte vervangen lijkt door de Nederlands-Belgische. Twee songs ver horen we wat we op basis van de bandsamenstelling mochten verwachten: een optelsom van het afzonderlijke werk. Wat ons benieuwt, is of verderop de belofte waargemaakt wordt dat hier iets nieuws en anders ontstaan is.
En dan is er gelukkig Cold summer wood dat niet zomaar aan één van de drie muzikanten toe te schrijven valt. Eindelijk mogen we ons verheugen op meerwaarde. De trend wordt verdergezet in This place en daarmee lijkt de trein vertrokken. You were done bezit met de drums een stevige basis waaroverheen de andere instrumenten en de zang een zacht lakentje leggen. Jazeker, Distance, light & sky komt aardig in de buurt van het werk van Eckmans vroegere groep. En Souls begint als een pareltje uit Let your hands be my guide. Toch zijn we intussen al overtuigd dat het geheel meer is geworden dan de som der afzonderlijke delen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

The Decemberists

In 2006 oogstten The Decemberists op muziekblogs en in de vakpers tonnen lof voor The crane wife. De opvolger werd op gemengde kritieken onthaald en nadien brachten ze werk uit dat, zoals wel vaker met dit soort groepen gebeurt, stilaan op de achtergrond verdween en vergeten leek te worden. Met What a terrible world, what a beautiful world hopen de mannen uit Portland het tij weer te keren.
We moeten toegeven dat we aanvankelijk niet zo enthousiast werden van Make you better. De single is goed, maar overschreed de spreekwoordelijke muzikale kiesdrempel niet om te kunnen blijven hangen in ons hoofd. Herbeluistering na herbeluistering raakten we echter overtuigd van de kwaliteiten van de song, en eigenlijk geldt hetzelfde voor een groot deel van What a terrible world, what a beautiful world. Wat we de eerste keer horen is een verzameling liedjes met verdiensten, ergens tussen Luka Bloom en The Waterboys in. Wild werden we er niet van, maar het was wel aangenaam toeven met deze plaat op de achtergrond. Daarna verleiden de songs je om steeds beter te luisteren en raak je verslingerd aan wat de Amerikanen aan de opname-apparatuur toevertrouwden.
Zo moet Cavalry captain amper onderdoen voor het beste van Pulp en blijkt Philomena alsnog een oorwurm van jewelste. Bovendien is het bijwijlen megalomane en (over)ambitieuze van werk als The crane wife, ‘The hazards of love en de ep-cyclus Always the bridesmaid opzij gezet voor aardsere ijkpunten als Belle And Sebastian en The Divine Comedy. Misschien is het je al opgevallen dat we vaak met Britten vergelijken en dat is geen toeval: het vijftal uit Oregon klinkt alsof ze slechts de Noordzee moeten bevaren om bij ons aan te meren, al is die twang in Easy come, easy go zo Amerikaans als wat.
Ondanks het hobbelig parcours hebben we altijd een zwak gehad voor de Portlanders en What a terrible world, what a beautiful world (met alweer prachtig artwork) overtuigt ons van ons gelijk hen niet uit het oog te verliezen. Je zal wellicht niet bij een eerste beluistering overtuigd zijn, maar geef hen de kansen en herkansingen die ze verdienen en je eindigt met het in je hart sluiten van een parel van een band, die weliswaar geen blinkende diamant afleverden, maar toch een intrigerende robijn.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Tamara Williamson

In mijn mailbox vond ik de aankondiging van Sister mother daughter wife, het eerste album in 4 jaar tijd van Tamara Williamson. Aanleiding voor de in Canada wonende Britse was het verhaal dat ze op de radio hoorde over Victoria, een Argentijnse die op haar 20e ontdekte dat haar ouders niet echt haar ouders waren. Het paar was verantwoordelijke geweest voor haar ontvoering toen ze nog heel klein was. Haar echte vader was in de jaren 70 slachtoffer van de militaire dictatuur en zat op één van de zogenaamde doodsvluchten, waarbij dissidenten verdwenen en uit een vliegtuig boven de oceaan gegooid werden. Haar echte moeder was ook een slachtoffer en werd nooit teruggevonden.

Besluiter hieronder de single Victoria:

Lied van de week: week 3 - 2015

Teenage exorcists - Mogwai
 

Hoewel mijn lief Mogwai graag hoort, vermoed ik dat ze toch even zal schrikken bij deze clip. Al is de song zelf, uit een nieuwe EP die de Schotten uitbrachten, weer heel goed.

Je kan de EP Music industry 3 Fitness industry 1 hier kopen.

Lyrics:

I tried to want it back
I tried to turn it back 
 
It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted 
 
I said nothing
I said too much
I think you are a good good person 

It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted 
 
It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted
It's undone and uncertain
An apology accepted

Gezien: Only lovers left alive

Het zal ongeveer een half jaar geleden zijn dat ik de trailer voor Only lovers left alive zag in de cinema. Ik was geïntrigeerd en helaas kwam van de halfslachtige belofte om de film eens te gaan bekijken uiteindelijk niets in huis, maar nu de bib de dvd in zijn collectie heeft, kon ik alsnog genieten van de recentste prent van Jim Jarmusch.
Deze regisseur, van onder meer Ghost dog: the way of the Samurai, Night on earth en Broken flowers, garandeert je telkens weer een unieke invalshoek en dat is in deze vampierenfilm niet anders. De hoofdpersonages zijn inderdaad vampieren, maar het trage tempo van de film ontrafelt hun geheim slechts beetje bij beetje. De ervaring is als kijker is er één van nachtelijk wachten, vervelen en een langzame roes, al is de film zelf op geen enkel moment vervelend. En dan heb ik het nog niet gehad over de prachtige muziek. Er is niet alleen de soundtrack die Jozef van Wissem maakte, een artiest die ik pas eind vorig jaar ontdekte toen ik zijn nieuwste plaat reviewde voor Indiestyle, maar er zijn ook prachtige nummers van Charlie Feathers en Yasmine Hamdan.

Bekijk hieronder de trailer:

Northumbria

Het is heerlijk toeven in de wereld van Northumbria. Nu ja, wat het voormalige koninkrijk in het noorden van Engeland en het zuidoosten van Schotland betreft, zou ik het eigenlijk niet kunnen zeggen, want daar ben ik nog nooit geweest. In de wereld die de Canadese gelijknamige band schept op Bring down the sky daarentegen verbleef ik al meermaals.
Vanaf de soundscape die gespreid wordt in Transcendence word ik in de plaat gezogen. Vijf songs lang, net geen drie kwartier, overweldigen de drones. The ocean calls us home zindert lang na de bijna acht minuten nog door onder mijn hersenpan. De rust van Ostara is welkom en laat toe de batterijen opnieuw op te laden vooraleer The silver forest dreigt uit te barsten als een hevig zomers onweer. De dreiging waait over en net als vaak bij dit soort muziek is de dreiging de kern van de zaak, niet het uitbarsten. Dat geldt ook voor afsluiter en titelsong Bring down the sky al is de spanning die de gitaren nu oproepen amper houdbaar. Het maakt de meer dan elf minuten ook wat vermoeiend, alsof je de hele tijd de boog moet opspannen om tenslotte de pijl toch opnieuw op te bergen.

Je kan het album hier kopen. Beluister het hieronder alvast:

Lied van de week: week 2 - 2015

Shambhala - Pauw

Via Pinguinradio leerde ik deze Nederlandse band, Pauw, kennen. Dit is van hun eerste EP en eerst deed het me denken aan Blind Lemon, tot een soort Lush meets Curve meets The Breeders en Belly ontstaat en een heel aparte sfeer ontstaat die niet zou misstaan op het 4AD-label. Fijn plaatje!

Je kan de EP hier kopen vanaf 24 januari.

4AD concert: Birds That Change Colour (voorprogramma: Byron Bay)

In de Westhoek zetten ze het muzikaal concertjaar vrijdagavond in met Birds That Change Colour, Rock Rally-finalisten Byron Bay en een glaasje cava voor elke toeschouwer. Gezellige tafeltjes in de Diksmuidse 4AD maakten het geheel er nog wat knusser op.

Byron Bay grossiert in mooie melodieën en fijne samenzang. In eigen nummers Goldfish en God only knows slagen ze er het best in om het publiek in te pakken, maar het meest waren wij nog onder de indruk van beide covers die het viertal naar hun hand zet: Jesus etc. van Wilco en You van Das Pop. Door die laatste song trager te spelen dan het origineel ontstaat een nieuwe dynamiek. Geen wonder dat bij Indiestyle deze band tot de Belgische beloften voor 2015 gerekend wordt.

Vorig jaar waren we al lovend over On recording birds, het recentste wapenfeit van Birds That Change Colour waarin we het overspannen van decennia muziek met veel gevoel voor retro ontwaarden. De avond voor hun optreden grepen ze nog naast de M.I.A. voor beste artwork, maar dat weerhield het zestal op het podium er niet van om verrassend en verschroeiend uit de hoek te komen. Koen Kolhlbacher zet solo het optreden in met The werewolf waarna de band in de volgende nummers al gauw begint te rocken. We worden gevraagd de tafeltjes en stoelen achter ons te laten en dichterbij te komen, want de stomende set met seventies bluesrock en country verpakt in bijwijlen Beatlesiaanse melodieën verdient een staand en dansend publiek. Op het podium herkennen we verder Naomi Sijmons (Reena Riot) en Niels Hendrix (Fence) en je voelt dat deze hele groep met heel veel plezier samen musiceert. Hoogtepunten als Rock Island line waarin voluit gejamd wordt, My love, Ask the gallows en The Beach Boys galmen uren na het concert nog na in ons hoofd. Ook de cover van Up on Cripple Creek (The Band) is er één om in te kaderen in je oorschelp en te koesteren. Het mag duidelijk zijn: dat in de concertzaal vooraf Nick Drake gedraaid werd, belicht slechts één kant van Birds That Change Colour. Op Eurosonic mag dit zestal volgende week bewijzen dat ze heel wat meer in hun mars hebben.
En zo werd daar in de Westhoek het muzikaal concertjaar vooral ingezet met een straf optreden dat ons de rest van het jaar nog zal heugen.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Scott Walker en Sunn O)))

Scott Walker geldt als één van de merkwaardigste nog actieve artiesten uit de jaren 60. Met The Walker Brothers scoorde hij hits, waarvan The sun ain't gonna shine anymore bij ons de bekendste is. Al vrij vroeg ging hij zijn eigen weg en maakte soms heel ontoegankelijke en altijd bijzondere albums. Vorig jaar werkte hij samen met de groep van Stephen O'Malley, Sunn O))) (die trouwens op mijn verlanglijstje staan om ooit eens live te zien). Deze meesters van de drone stonden dus al op papier garant om van deze combinatie iets heel apart te maken en dat valt ook niet tegen op Soused.
Vijf songs telt dit album weliswaar, maar er wordt niet onder de 8'45" afgeklokt en zo krijg je alvast 48 minuten waarin de drones van Sunn O))) gecombineerd worden met zang die nu eens richting opera schuifelt, dan weer wat poppy klinkt. Wat overheerst, is een gevoel tussen beklemming en fascinatie.
Neem nu Lullaby, de afsluiter van de plaat: lage tonen worden dan eens afgewisseld en aangevuld met hoge tonen, alle muziek sleept voort en geknisper brengt variatie en daarover heen zingt Scott Walker met een stem zoals je in de huidige rock en pop maar zelden hoort. En zo wordt het een griezelig slaapliedje, dat eerder nachtmerries lijkt te gaan oproepen dan te sussen.


Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 1 - 2015

Boys Latin - Panda Bear
 

In 2007 hoorde ik voor het eerst van Panda Bear. Onder deze naam maakt Noah Lennox, lid van Animal Collective, soloplaten. Zijn Comfy in nautica gold voor velen als één van de beste singles van dat jaar. De song bevat tegelijk psychedelische, dromerige elementen als een repetitieve structuur die als een bezwerende mantra het lied leidt. Boys Latin klinkt minstens even "far-out" en ook hier, zij het subtieler, wordt de song gedragen door het ritme dat in de herhaling een krachtig middel vindt om je het lied in te trekken. Ook de clip is erg bevreemdend en intrigerend.

Deze single zal ook terug te vinden zijn op het binnenkort te verschijnen album Panda Bear meets the Grim Reaper, dat je hier alvast kan bestellen.