Twintig parels per maand: juli 2014

Ook deze maand verzamelde ik doorheen de maand twintig parels. Vooral die ene avond dat ik in mijn nieuw huis heel laat opbleef en naar mijn platen luisterde, leverde heel veel inspiratie op.

1. Punk of Yo! - 't Hof Van Commerce: die sample uit Battlestar Galactica (de originele reeks uit de jaren 70) doet het hem natuurlijk al, maar 't Hof Van Commerce maakt er een goed hiphopnummer van.
2. Still D.R.E. - Dr. Dre with Snoop Dogg: nog meer hiphop, van het soort dat blijft hangen in je hoofd.
3. Basin street blues - Kid Koala: met deze artiest varen we de vertrouwde haven uit. Kid Koala heeft prachtplaten gemaakt waarin hij de modernste hiphop- en sampletechnieken combineert met een grote liefde voor oude blues en jazz.
4. The taut and tame - Tortoise: post-rock van toen ik het genre eigenlijk niet eens goed kende. Luke Vibert maakte hier een prachtige remix van die ik op vinyl heb, maar die jammer genoeg niet terug te vinden is op Spotify.
5. Sisters! Brothers! Small boats of fire are falling from the sky! - Thee Silver Mount Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band: deze band zag ik eerder dit jaar live en toen ik hen leerde kennen, wist ik al heel goed wat post-rock is en dat Godspeed You! Black Emperor en de groepen die daaromheen cirkelen, tot de besten in het genre behoren.
6. Slaughterhouse - Powermad: uit de soundtrack van Wild at heart van David Lynch komt dit onvergetelijk stukje muziek. Ik ga niet beweren dat dit topkwaliteit is, muzikaal gezien, maar toch luister ik er steeds met plezier naar.
7. Make it complicated - Mauro Pawlowski and The Grooms: Mauro lijkt tegenwoordig met allerlei groepen alomtegenwoordig. Dit komt uit Black Europa, zeker en vast één van zijn sterkere platen.
8. Mexico - BRNS: nog meer Belgisch en vorig jaar ontdekt op Boomtown. BRNS heeft hier ook een erg intrigerende clip bij gemaakt.
9. Why you're here (and I'm not) - Horses: nog zo'n Belgische ontdekking, die ik eerder dit jaar deed in Nijdrop in Opwijk.
10. Kaufman's ballad - Megafaun: door het boek dat ik las over Bon Iver, ontdekte ik deze maand dat de groepsleden van Megafaun eigenlijk vroeger gewoon samen in één band zaten met Justin Vernon (tot Vernon eruit stapte). Wat ik las over hoe ze meer experimenteerden dan Justin, hoorde ik nu veel duidelijker dan ooit op hun album Gather, form & fly, waarvan ik na hun optreden ooit in het café van de Vooruit een exemplaar kocht dat ze met plezier voor me signeerden. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik misschien wel verder een gesprek aangeknoopt...
11. You know my steez - Gang Starr: terug hiphop van de door velen intussen al jammerlijk vergeten Gang Starr, die nochtans best wel goeie nummers maakte.
12. Tricky kid - Tricky: nog iemand die door velen onderschat wordt, is Tricky. Niemand is met triphop zo avontuurlijk aan de slag gegaan als deze vreemde man, die overigens in september naar Leffingeleuren komt (n.a.v. zijn nieuwe album dat dan zal uitgebracht zijn). Hoewel Maxinquaye natuurlijk insloeg als een bom, vind ik ook Pre-millenium tension een erg intens en uitstekend album.
13. Sugar is sweeter - CJ Bolland: het was al erg lang geleden dat ik hier nog eens naar geluisterd had, tot die ene avond dus. Ik herinner me nog hoe ontzettend vaak ik hierop vroeger (ook op mijn kamer) danste. Geweldig dansnummer!
14. Take California - Propellerheads: nog zo'n goed maar in de vergetelheid gesukkeld dansnummer is dit.
15. Block rockin' beats - Chemical Brothers: meesters in het genre waren natuurlijk Chemical Brothers, waarvan ik hun albums niet altijd even goed vond (wat te wisselvallig binnen een album), maar die wel geweldige, geniale singles releasten.
16. More beats + pieces (Daddy rips it up mix) - Coldcut: Wat Coldcut hier doet aan knip- en plakwerk is indrukwekkend. Ik weet dat ik telkens viel voor die sample uit Peter en de wolf die nogal naar het einde zit. Ooit ging ik met mijn toenmalig lief naar hun concert in de AB, waar eerst een rits andere groepen (o.a. Hexstatic) speelden van hetzelfde Ninja Tune-label. Hun set begon pas heel laat en mijn lief van toen was zo moe dat we al naar huis gegaan zijn vooraleer zij eraan begonnen. Daar heb ik achteraf al vaak spijt om gehad...
17. Twist in my sobriety - Tanita Tikaram: terug tijd voor wat rust. Vorig jaar kocht ik op een rommelmarkt het album Ancient heart waar dit op staat, best wel een fijn plaatje...
18. I'm so lonesome I could cry - Cowboy Junkies: van hun The trinity session kiest iedereen uiteraard hun cover van Sweet Jane, maar deze is ook niet mis, hoor.
19. Paris 1919 - John Cale: al is Sweet Jane natuurlijk een perfect brugje naar John Cale, die solo ook heel wat moois presteerde. Het titelnummer uit dit album is telkens een plezier om te beluisteren.
20. In Germany before the war - Randy Newman: een al even getalenteerd songwriter is Randy Newman, die nooit nieuwerwets klinkt en dankzij zijn bijdragen aan de soundtrack van Shrek toch ineens een veel breder publiek bereikte. Geniet van dit liedje als afsluiter van het lijstje van deze maand.

Eleanora

Het Gentse Eleanora had al een split album uitgebracht met Amenra en nu is er dus een eerste eigen, titelloze EP. Het vijftal vuurt 2 rauwe lappen sludge en post-hardcore op ons af die met gemak de 7 minuten overschrijden.
Opener Mammon is van beide mijn favoriet. Langzaam komt de song opzetten, maar zodra de zanger zijn keel openzet en de drums als een mitrailleur de gitaarpartijen ondersteunen, weet je dat de rust wijkt. Een onweer barst los om pas bij de laatste noot tot bedaren te komen. Misschien denk je na tweeëneenhalve minuut dat de storm gaat liggen, maar dat is slechts een schijnbeweging à la Robben. Gelukkig glijden de Gentenaars niet zo makkelijk onderuit bij het minste contact als de Nederlandse voetballer. Integendeel, nog meer duivels worden ontbonden en het keelgat wordt verder opengetrokken voor een niet-aflatende stomende song.
Ook Amenable weet me te bekoren. Eigenlijk ligt het in de lijn van de voorganger op deze EP. Toch is er iets in dit lied dat het nét dat tikkeltje minder goed maakt. Ik denk dat er meer variatie zit in de opener dan hierin en dat het verschil voor mij daarin gemaakt wordt.
Toch is dit een erg te smaken en veelbelovende EP geworden.

Lied van de week: week 31 - 2014

Matamoros - The Afghan Whigs

Wat ik van het nieuwe album van The Afghan Whigs, Do do the beast, vind, kon je hier al lezen. En nu is er dus de nieuwe single. Geniet ervan!


Je kan het album hier kopen.


Lyrics:

Now that the blood has begun
I'd like to see how it's done
Behind my back
Up to my face
Let's take the money and run
Before you go for that, son
You better think about luck
While you're debating
I'll be waiting for the sound of a bomb
Boom
Boom
Boom
If my desire for your company
Made this motherfucker
Point his gun at me
Every conversation, every little crime
That you hide, I will find
And if you ever do change your mind

I'm over you
I'll tell you why
Your kiss is poison
And your cast off ways defined
I'll cut you down, I'll stitch you up
You played with FIRE with me

They say that fate is a card
And that the sun is a star
I'm throwin' shade, we got it made
I think I'll have a cigar
I got a number for real
There ain't no way it can fail
I'm so excited you decided
To come over and beg

Boomtown concert: Bearskin

Behalve hun Ongeletterd Concert in mijn eigen living, zag ik eigenlijk Bearskin nooit eerder live. Gelukkig traden ze zaterdag op tijdens de Gentse Feesten, op Boomtown dan nog. In de tent op de Kouter speelden ze een set van zo'n veertig minuten en eindelijk slaagde ik er dus in hen eens "gewoon" aan het werk te zien.

Voormalig bassist Joshua R. Geboers verliet intussen de band wegens te drukke andere bezigheden (o.m. bij Astronaute en Mad About Mountains), dus stond één nieuw gezicht bij het vijftal. De Limburgers speelden enkele nieuwe nummers en die leken steviger dan het werk van hun debuutalbum, maar het kan ook zijn dat dat slechts zo lijkt omdat ik hen nooit eerder live voluit hoorde gaan. Er werd nochtans al goed afgetrapt met Derelict waarna hun bekendste song, Passive, uit de kast gehaald werd. Iemand in mijn gezelschap merkte na enkele nummers op dat de gitaarpartijen hem sterk deden denken aan The Sundays. Misschien moet ik die band toch ook eens beluisteren de komende dagen, ik werd nieuwsgierig gemaakt...

Enkele nieuwe nummers werden op het publiek losgelaten en Drum and bass (niet vernoemd naar het genre, maar naar de instrumenten die het nummer openen) klonk erg veelbelovend voor het tweede album dat stilaan in zicht lijkt te komen, maar de absolute apotheose kwam toch met afsluiter Bruitism. Ik heb al meermaals aangegeven hoe schatplichtig dat lied is aan Tool en het is verheugend vast te stellen dat Bearskin een hele hoop toevoegt aan die basis, waardoor het een erg sterk einde van hun set betekent.

Consouling Store concert: Nordmann

Terwijl mijn verhuis mijn jaarlijkse portie Gentse Feesten drastisch inperkt, zag ik gisteren, op uitnodiging van de zaakvoerders, in de Consouling Store in Gent, een nieuwe platenwinkel, de band Nordmann. Binnenkort kan u op deze blog een review lezen van hun EP, die ze gisterenavond voorstelden in de winkel van de mensen achter het platenlabel dat in samenwerking met De Werf de release verzorgt.
Ongeveer een uur lang verbaasden ze ons met muziek die niet alleen aan jazz schatplichtig is, maar evengoed bluesinvloeden, post-rock en rock in zich draagt. Op de beste momenten werden wij aan Morphine herinnerd. Het viertal, met bassist, gitarist, drummer en saxofonist, begon erg woest aan de set maar slaagt er met evenveel gemak in heel melodisch uit de hoek te komen. Nu eens voeren de drums de boventoon, dan weer speelt de saxofoon de eerste viool. Op deze manier weet de band, die tweede werd in de recentste editie van Humo's Rock Rally, heel wat variatie in de hun optreden te brengen. Dat beloof alvast voor hun optredens op Sint-Jacobs op de Gentse Feesten (26/7), Jazz in het Park in Gent (7/9), Krock in Sint-Niklaas (19/9), Recyclart in Brussel (3/10), Jazz In Bad in Overijse (7/10) en de AB in Brussel (7/11).

Je kan de EP hier bestellen.

Lied van de week: week 30 - 2014

Netzwerk (Falls like rain) - Klangkarussell

Er is iets onweerstaanbaars aan de single van Klangkarussell, waardoor ik er telkens door gegrepen word.Het geluid is alvast heel erg nu en het mysterie dat in de sfeer van de song kruipt, wordt onderlijnd door een clip die een hoog Clock Opera-gehalte heeft. Grootsteedse vervreemding hangt boven geluid en beeld.

Je kan de song hier bestellen. Het album Netzwerk verschijnt op 25/7 en kan je via dezelfde link bestellen.

Lyrics:

I look up to the sky above
Full of sweet release
From the days that I waste
Trying to fight for space
Well I know what my heart believes

I won't run when the storm clouds come
I won't turn away

Cause if your eye's on the ground
When the night comes down
You only see the stars when they fall like rain
Like rain
Cause if your eye's on the ground
When the night comes down
You only see the stars when they fall like rain

As we wait for the light to fade
I keep asking why
All those stones that we threw
That the shadows grow
And close every road we try

I won't run when the storm clouds come
I won't turn away

Cause if your eye's on the ground
When the night comes down
You only see the stars when they fall like rain
Like rain
Cause if your eye's on the ground
When the night comes down
You only see the stars when they fall like rain

[Vocal Solo]

I look up at the sky above
Full of sweet release
From the dreams that I chase
Trying to find some face
In a world that I don't believe, no

I won't run when the storm clouds come
I won't turn away

Cause if your eye's on the ground
When the night comes down
You only see the stars when they fall like rain
Like rain
Cause if your eye's on the ground
When the night comes down
You only see the stars when they fall like rain
Like rain, yeah
You only see the stars when they fall like rain

Strand Of Oaks

We beluisterden ter voorbereiding van deze review nog eens de eerste albums van Strand Of Oaks. Hun debuut uit 2009, Leave ruin, klonk erg veelbelovend en leverde hen de status op van een interessante, in het oog te houden folkgroep met dat tikkeltje meer. Helaas konden Pope Killdragon uit 2010 en Dark shores uit 2012 de verwachtingen niet helemaal inlossen en zo dreigde het alter ego van Timothy Showalter het etiket “eeuwige belofte” opgespeld te krijgen. En toen kwam de bom die Goshen '97 is, de vooruitgeschoven single met J. Mascis van Dinosaur Jr in een gastrol (en hier nog "lied van de week").
Ineens lijkt alles wel op zijn plaats te vallen. Het ruigere geluid van de beroemde gitarist voegt aan Strand Of Oaks net datgene toe wat de Amerikaan buiten zichzelf laat uitstijgen. Dat het geen toevalstreffer betreft, blijkt meteen uit de tweede op dit schijfje. Heal klinkt erg poppy met een randje New Order. Het spectrum van de singer-songwriter wordt verbreed en we horen ook meer diepgang in de songs. De combinatie van het beste uit de eerste twee nummers op de plaat maakt van het lied erna, Same emotions, een al even geslaagd werkstukje. Zo lijkt wat nog moest ontkiemen op het voorheen gepresteerde oeuvre eindelijk tot wasdom gekomen. Vol bewondering staan we erbij en luisteren we ernaar.
Het is dan ook jammer dat met Shut in teruggekeerd wordt naar de niet onaardige muziek die Showalter tevoren maakte. Slecht is dit zeker niet, doch het niveau blijft niet gehandhaafd. Woke up to the light is op het eerste gehoor in hetzelfde bedje ziek, al geven meerdere luisterbeurten vooral de details bloot die een meerwaarde betekenen. De hoofdtelefoon biedt soelaas voor wie ten volle de kracht van dit met klefheid flirtende lied wil beleven. In hetzelfde rijtje hoort ook Plymouth thuis. Daartegenover staan dan weer songs als JM, For me en Mirage year die openbloeien tot potige rockloeiers. Wait for love is wat dat betreft een type-voorbeeld: episch is in deze een goedgekozen term.
We blijven op het einde achter met het gevoel dat er misschien nog wel nét iets meer inzat, maar wat een vooruitgang heeft Strand Of Oaks al gemaakt. Wij zijn ervan overtuigd dat de Amerikaan eindelijk boven de radar uittorent om niet langer onopgemerkt te blijven.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 29 - 2014

Hunger of the pine - Alt-J

Alt-J bracht in 2012 al een heerlijk album uit, An awesome wave, en ik ben heus niet de enige die al uitkijkt naar de opvolger This is all yours. Het is nog wachten tot 22 september maar deze single belooft alvast veel goeds.

Je kan het album hier alvast bestellen (en dan krijg je meteen de digitale download van dit nummer).

Lyrics:

Sleeplessly embracing
Butterflies and needles
Line my seamed-up join
Encased in case I need it
In my stomach, for my heart
Chain mail

Hunger of the pine
Hunger of the pine

Sleeplessly embracing
Yawn yearns into me
Plenty more tears in the sea
And so you finally use it
Bedding with me you see at night
Your heart wears knight armour

Hunger of the pine
(I'm a female rebel)
(I'm a female rebel)
(I'm a female rebel)
Sleeplessly
Embracing
You

Realization grew on me
As quickly as it takes your hand
To warm the cool side of the pillow
I'm there for you, be there for me
I'll hum the song the soldiers sing
As they march outside our window
Hunger of the pine

Sleeplessly
Embracing
Sleeplessly
Embracing
You

(I'm a female rebel)
Sleeplessly
Embracing
(I'm a female rebel)
Sleeplessly
Embracing
You

Gespot voor u: Yadayn

Yadayn is de naam waaronder Gowaart Van Den Bossche muziek uitbrengt. De man laat zijn gitaar spreken. Wat dat oplevert, kan je horen op zijn debuutalbum Vloed, dat je hieronder kan streamen.


De instrumentale muziek van Yadayn laat zich niet makkelijk vatten. Eén van de eerste referenties waar ik aan denk vanaf opener Eb, is natuurlijk I Do I Do. Ook dat Gentse eenmansproject liet op het jongste album de vocalen achterwege en vist in de vijver der fingerpicking waarin John Fahey als held geldt. The night is long that never finds the day mijmert zonder te vervelen en Quilt slaagt erin door toevoeging van elementaire percussie het gitaarspel wat extra cachet mee te geven. Zucht combineert de vrolijkheid van de reflecterende zon op de waterspiegel met een tristesse die vooral in het repetitieve karakter ligt. De titelsong neemt meer dan 12 minuten de tijd om zich te ontvouwen en net het ontbreken van enige haast maakt het beluisteren een ontspannende ervaring. Wie het waagt zich mee te laten drijven op de flow van de song, vaart als herboren de haven binnen, waar een post-rockstorm van bedrijvigheid opsteekt. Eensklaps gaat de wind liggen bij de aanvang van afsluiter Sluimer. Zo eindigt dit zes nummers tellende album even rustig als het begon.

Je kan het album hier digitaal downloaden of één van de 150 genummerde luxueuze digipack met een fysieke CD hier bestellen. 

Lied van de week: week 28 - 2014

Abandon window (Moderat remix) - Jon Hopkins

Vorig jaar bracht Jon Hopkins het fel gesmaakte album Immunity uit. Moderat, zelf ook één van mijn favorieten, zorgden voor deze mooie remix van Abandon window. Die verschijnt als B-kant op de single We disappear. Het nummer wordt heel traag opgebouwd, waardoor de schoonheid ervan zich gestadig openvouwt. Geniet mee!


Je kan de vinyl versie van deze remix hier bestellen. Het album is hier te bestellen.

Manic Street Preachers

Het twaalfde album is dit al voor de Manic Street Preachers. Sinds hun debuut in 1992 wisten ze ons steevast te boeien met songs die muzikaal bekoren en tekstueel de tijdsgeest weten te vatten. En gelukkig is dat ook nu weer het geval.
Het titellied vat alvast aan met observaties omtrent de terreur die godsdienstfanatici zaaien om meer algemeen beschouwend toch de positieve boodschap uit te dragen dat het uiteindelijk wel goed komt. Het is een optimisme dat niet telkens terugkomt. In Walk me to the bridge loert zelfmoord om de hoek en de oproep Let’s go to war is al evenmin om vrolijk van te worden. Toch dient zich hier een ideale single aan want dit is een onversneden rockanthem zoals we dat van de Welshmen al vaker voorgeschoteld kregen. The next jet to leave Moscow is een sneer waarvan we de geadresseerde niet hebben weten te achterhalen. Muzikaal wordt uit de bron geput waaraan Midnight Oil zich laafde in hun hoogdagen. Voor liefdesliedjes zijn we duidelijk niet aan het juiste adres bij deze band. De blik is gericht op de wereld (Europa geht durch mich) en af en toe op de afgronden in de eigen ziel (Misguided missile).
Wie zich liever niet verdiept in de soms linkse, soms psychologiserende lyrics, kan zich als vanouds focussen op de melodieën en arrangementen. Divine youth is een prachtvoorbeeld van hoe het trio erin slaagt allerlei elementen die ons bekend voorkomen bij elkaar te brengen op een aangename en frisse manier. Ook met de rest zit het snor. Het tempo is afwisselend, de idiomen van de alternatieve rock zetten ze naar hun hand en de gitaarsolo’s stralen klasse en kunde uit. Het instrumentale Dreaming a city (Hughesovka) reikt net iets verder dan vier minuten die vermoedelijk ook hadden volstaan om het woordeloze verhaal te vertellen. Enkel de lengte weerhouden we als minpuntje. En nu we toch kritiek leveren, moeten we het even hebben over Black square. Dat nummer klinkt immers als een doorslagje van de minder originele songs waarmee sommige eerdere albums gevuld werden. In vroegere tijden zou dit enkel als b-kantje verschenen zijn. Wie de Manics pathos en bombast verwijt, vindt hier een steekhoudend argument. Between the clock and the bed, dat erop volgt, is de mantel der liefde om het schoonheidsfoutje te bedekken.
Dit drietal heeft allang zijn eigen sound gevonden die plaat na plaat verfijnd wordt en bijgeschaafd zonder zijn essentie te verliezen. Daardoor klinkt Futurology niet vernieuwend en zelden origineel. Niettemin verdienen deze mannen alweer hun sterren. Al vermoeden we niet dat je op het einde van het jaar dit schijfje hoog zal zien opduiken in allerlei lijstjes. Teleurstelling wordt ons desalniettemin onthouden en alweer geldt de groepsnaam als een kwaliteitslabel.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album in de deluxe-versie:

Gelezen (62)

De witte tijger - Aravind Adiga

Het is een grappige en tegelijk erg ontluisterende blik die Aravind Adiga ons gunt op Indië. Dat land is me eigenlijk vrij onbekend en mijn interesse ervoor is sowieso eerder lauw, misschien onterecht. Nu ja, een mens kan niet in alles geïnteresseerd zijn en als dat wel al zou kunnen, lukt het toch niet om al die interesses om te zetten in het vergaren van kennis daarover. En dus concentreer ik me bij de bespreking van dit boek vooral op het verhaal. 
Dat verhaal is zeer de moeite waard, want gebracht met een hoop zelfrelativering door het hoofdpersonage, een zakenman uit Bangalore die mails stuurt naar de Chinese premier Jaobang waarin hij tips geeft voor diens aanstaande bezoek aan Indië. Het wordt meteen een bekentenis en pardon. Gelukkig is het wel een zeer onderhoudend verhaal vol vermakelijke details over overleven in een corrupt land waarin democratie op papier bestaat en het kastensysteem enkel theoretisch lijkt verdwenen.

De intrede van Christus in Brussel - Dimitri Verhulst

Evenzeer vermakelijk en bovendien een wat cynische beschouwing over onze hedendaagse Belgische maatschappij is De intrede van Christus in Brussel. Dimitri Verhulst bewees al eerder dat hij goed en mooi kan schrijven. Ik houd wel van zijn taal, zeker in dit boek. 
Het gerucht van de komst van Christus naar Brussel op de nationale feestdag zet gebeurtenissen in gang die de auteur de kans bieden zowat alles wat de voorbije jaren in ons land gebeurde kritisch tegen het licht te houden. Maar niet enkel typisch Belgische toestanden worden op die manier te kijken gezet, de auteur heeft het ook over meer universele waarheden zoals doodbloedende relaties en de vervreemding van elkaar in de steden.

Eugene McGuinness

Kula Shaker mag dan voor velen vergeten zijn, tussen de plooien der popgeschiedenis gevallen, Eugene McGuinness weet hen perfect tot leven te wekken op Godiva. Deze opener van zijn vierde plaat heeft wellicht niet toevallig een titel die heel sterk lijkt op die van één van de grootste hits die de britpopsensatie ooit scoorde. Wie zo de deur intrapt, kan altijd op onze sympathie rekenen.
Het tempo wordt hoog gehouden in Amazing grace, dat de al genoemde invloed goed weet te rijgen aan fonkelende melodieën en referenties naar het betere lichte werk. Zwaarmoedigheid wordt immers vermeden door de Brit. I drink your milkshake start als een aardig maar niet bijster bijzonder liedje tot het refrein zich onweerstaanbaar in je geheugen nestelt. Zuiver popgoud is dit. Het verdient een betere uitwerking rondom het refrein en dan zou de Londenaar zomaar een hit te pakken hebben, daar durven we geld op inzetten. Refreinen lijken wel zijn forte te zijn, zoals She paints houses, Deception of the crush en Black stang eveneens bewijzen. Vrijwel voortdurend worden lichtvoetige deuntjes rondgestrooid die zonder meer met onze goedkeuring aan de haal gaan. Fairlight (Slight return) heeft iets meer tijd nodig om ons hart te winnen. Enkel het te kleffe All in all slaagt daar niet in. Het geschuifel op één tegel is niet dat van een jong koppel wier toekomst aan de horizon kiemt als de opkomende zon, maar dat van het bejaarde stel dat nog een laatste keer danst vooraleer het rusthuis, de rollator en de papjes voor de tandenloze monden wachten.
Net als op eerdere albums slaagt McGuinness er moeiteloos in het Britse muzikale erfgoed te restaureren en te eren. Zijn ster haalt wellicht nooit dezelfde hoogte als die van Miles Kane of Alex Turner. Een plaatsje in je platenkast verdient hij toch wel.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. 
Beluister hieronder het album:

Gratis download: Rosie Bans

Een tijd geleden kreeg ik een vraag om mijn in woonkamer te komen optreden. Dat gebeurt al eens, maar het was de eerste keer dat zo'n verzoek me vanover de zee kwam aanwaaien. De Britse Rosie Bans zocht op hele specifieke data dit voorjaar nog een plaatsje in of rond Gent om op te treden. Jammer genoeg paste dat niet (meer) in mijn drukke agenda. Misschien komt ze later dit jaar of volgend jaar naar mijn nieuwe huis (al zal ik daar eerst alles moeten installeren alvorens ik goed kan inschatten wat de huisconcertmogelijkheden daar zijn).
En kijk, deze artieste heeft een nieuwe EP uit (Be bold), die ze gratis weggeeft op haar website. Wie graag een fysiek exemplaar ontvangt, kan die voor amper 4 Britse ponden bestellen. Ook de vorige EP (Pictures) mag je gratis downloaden.

Lied van de week: week 27 - 2014

In mijn kop - Kloot Per W en de Beesten

Kloot Per W is een bezig mannetje. Sinds 2013 verschenen er maar liefst 9 releases: cassettes, LP’s, EP’s, single en samenwerkingen. Hij speelt onder meer mee bij Lavvi Ebbel, dat een verzamelaar uitbracht dit jaar en nu weer optreedt. Zelf ken ik hem vooral van The Employees (zij scoorden een hit met Pick it up) en De Lama's (met daarin ook Peter Slabbynck van Red Zebra). 

Deze single verscheen als digitale download bij Starman Records en kan je dus hier kopen.

Lyrics:

In mijn kop is het altijd druk
met Mickey Mouse en Donald Duck
en een oude eik en jij

In mijn kop is het leven druk
met bus en tram en trein en zus
en Koning Boudewijn en jij
in mij

In mijn kop is de weg slecht verlicht
in mijn kop wordt de weg er gezocht
geef ons wat wijn

In mijn kop is het altijd druk
met erwten, boontjes, witloof met hesp
en de kleuterklas en jij
in mij
 
In mijn kop is de weg slecht verlicht
in mijn kop wordt de weg er gezocht
geef ons wat wijn
In mijn kop is het leven druk
een gebroken haardfeest in een droom
een foto van mezelf en mij
in mij


In mijn kop is de weg slecht verlicht
in mijn kop wordt de weg er gezocht
in mijn kop is de weg niet verplicht
in mijn kop wordt de weg er gezocht
in mijn kop is de wet niet verplicht
in mijn kop

Festivalvooruitblik: Rock Werchter 2014

Vandaag start Rock Werchter, dat overigens hopeloos uitverkocht is.

Hieronder vind je een lijstje met tips voor het festival, waarbij ik ook geprobeerd heb voor de hand liggende keuzes te combineren met potentiële ontdekkingen:

1. Tin pan alley - Robert Plant and the Sensational Space Shifters
2. Pursuit - Gesaffelstein
3. Strong - London Grammar
4. You & I - Crystal Fighters
5. Chocolate - The 1975
6. To win the world - Puggy
7. Budapest - George Ezra
8. Wave of mutilation - Pixies
9. Bad kingdom - Moderat
10. Wildfire - Sbtrkt featuring Little Dragon
11. No deal - Melanie Di Biasio
12. Water fountain - tUnE-yArDs
13. Narc - Interpol
14. Laura Palmer - Bastille
15. Kids - MGMT
16. You're the one that I want (Grease cover) - Angus & Julia Stone
17. Reservoir - Metronomy
18. Princes - Oscar & The Wolf
19. Stoned and starving - Parquet Courts
20. Ta fête - Stromae

Wiltman

Anderhalf jaar geleden maakte ik kennis met Wiltman. Ik besprak toen hier zijn EP Lo-files 01. Intussen belandde de derde release in mijn brievenbus. Lo-files III is de zeer toepasselijke titel. Benieuwd naar het intussen afgelegde pad ging het schijfje mijn speler in.
Het eerste wat opvalt bij The weight is dat de referenties naar Ry Cooder gebleven zijn. Toch klinkt dit volwassener dan elk nummer van de eerste EP. Een maturiteit heeft zich genesteld in de klankkleur die tegenover die eersteling een grote sprong voorwaarts betekent. Dat de melodie zich nog sterker profileert, is hier wellicht niet vreemd aan. Meegevoerd door de gitaar belanden mijn gedachten bij Fleetwood Mac.
Was het debuut nog een puur instrumentale bedoening, dan eisen de vocalen in Lost in your game een hoofdrol op die hen ligt. De stem van Wim Kesteloot schurkt zich dicht tegen de instrumenten aan. Ietwat stoppelig als een baard van drie dagen gaat ze de dialoog aan met de muziek tot ze elkaar vinden in een symbiose die me dit keer laten afdwalen naar late zomeravonden op een haast verlaten strand, terwijl de zon allang onder de horizon is gaan slapen. Terwijl het outfaden de logische keuze was bij de opener, ben ik toch wel benieuwd of een andere manier van afsluiten voor deze song niet passender zou geweest zijn.
Friedrich eindigt daarentegen wel vrij abrupt, nadat de luisteraar vergast is geweest op een rijke soundscape. Beklijvender vind ik echter 38 Anderson Street, dat in de toplaag van de compositie (waarin de gitaar de boventoon speelt) de sfeer van zijn voorganger voortzet, maar waarin daaronder onrust broeit in een onderlaag die wat zenuwachtig maakt, die de luisteraar uit de comfortzone haalt en die het als honing binnenglijden van de melodie verhindert.
JJ Cale, een belangrijke inspiratiebron voor Wiltman, is prominent aanwezig in Small changes. De stem ligt weliswaar dicht bij Leonard Cohen met een warme gloed die het loepzuivere geluid van de gitaar omcirkelt. Ik betwijfel of deze artiest aan singles doet. Anders was dit een verstandige keuze geweest, met zelfs kans op (bescheiden) succes. Ik roep dit dan ook onbetwistbaar uit tot het hoogtepunt van deze EP.
Losers verenigt net als eerdere songs de instrumentale capriolen met samples uit een film, waardoor (in dit geval zelfs vrij plots) een sfeer opgeroepen wordt die verwart. Ik herken enige verwantschap met Angelo Badalamenti, de man die menige film van David Lynch van een passende soundtrack voorzag.
Als een ondergaande zon op het eind van een roerige dag besluit Moja bieda dit iets meer dan twintig minuten durend kleinood. De ziel wordt gebalsemd, de wonden gezalfd en het hoofd wordt te slapen gelegd. Hier past niets anders dan de rustige fade out...
Tot slot wil ik nog iets zeggen over de vormgeving. Net als bij de eerste EP siert vooraan een detail van een gebouw de hoes, terwijl de achterkant een foto toont die dat eerste beeld in een ruimer perspectief plaatst. Vooraan lijkt nu een soort containerachtig bouwsel in de velden dienst te doen als een woning, mede dankzij de (gefotoshopte?) details met  patronen, alsof het een soort gordijnen of andere versieringen betreft. Achteraan constateren we dat het een soort wellicht in onbruik geraakte toegang betreft tot een bouwvallige stal, met betonplaten en krakkemikkige dakpannen. Het idee om op deze wijze twee foto's tegenover elkaar te plaatsen, bevalt me enorm.

Beluister hieronder de hele EP, die je zowel als mp3 als op cd kan bestellen. Alle informatie daarover vind je hier.