Wat me het meest verrast bij het beluisteren van het debuutalbum van Bob Dylan, is dat de plaat niet zo oud klinkt als ze eigenlijk wel is. Eind 1961 nam hij deze dertien songs op. Toch klinkt het album eerder als een tijdloos folkalbum, dat ik ten vroegste eind jaren '60 zou situeren als ik had moeten gokken zonder enige voorkennis.
Het zijn vooral traditionals en bluesnummers van andere artiesten die hier vertolkt worden door Dylan. Bekend is natuurlijk House of the rising sun, dat de meeste mensen kennen in de versie van The Animals. Ook Man of constant sorrow kennen we intussen heel goed, uit de film O brother, where art thou? Vooral dat laatste nummer is echter heel anders vertolkt door Dylan dan hoe ik het nummer kende uit die film.
Ooit, toen ik Bob Dylan wat meer wou leren kennen, zo'n vijftien jaar geleden, leende ik deze CD al uit in de bib. Toen al was See that my grave is kept clean mijn favoriet nummer, en dat is het nog steeds. Hier verzoent Dylan het beste van folk en blues. Op een heel andere manier dan zwarte zangers dat voor en na hem deden, krijgt het lied een beladenheid die de blues "wit" maakt, en de muzikale uitvoering baadt dan weer helemaal in het folkgevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten