In 2011 stipten nogal wat van onze vrienden Peggy Sue’s tweede album Acrobats aan als een aanrader van formaat. Tweeëneenhalf jaar na de release ervan luisteren we nog steeds met plezier naar die plaat, waarop de Engelse band klinkt als het bastaardkind van Flying Horseman en PJ Harvey. Op het nieuwe Choir of echoes blijven die referenties overeind en worden ze aangevuld met nog een hoop ander goed volk waar we spontaan aan moeten denken.
Daarmee geven we al een beetje de clou weg van deze review. Peggy Sue slaagt erin een breder palet te bestrijken en maakte op die manier een consistentere langspeler. Die klinkt ook volwassener dan de voorganger, al hadden we daar niet veel op aan te merken. In ieder geval is dit een mooie stap voorwaarts in een muzikale evolutie die nog welluidendere toekomstmuziek laat verhopen.
Na enkele nummers doemt de vergelijking met Florence + The Machine op, al lukt het ze beter om de irritatie die Florence bij sommigen opwekt, te omzeilen. De postrock-invloeden zijn ook wat sterker aanwezig op deze plaat, zoals in Figure of eight. Dat de vocalen meer plaats krijgen dan bij de meeste groepen binnen dat genre, hoeft niet te verbazen wanneer we lezen dat ze zelf vinden dat dit album vooral over zingen gaat, over het verliezen van je stem en ze terugvinden, over samenwerkende en in competitie gaande stemmen. Ook al een belangrijke invloed was het zogenaamde tussendoortje dat de band in 2012 maakte. Ze werden uitgenodigd om een live soundtrack te spelen bij de film Scorpio rising van Kenneth Anger en maakten heel nieuwe arrangementen voor de rock-’n-roll en doowopsongs van de originele filmcomponist. De liefde voor melancholische poptunes uit de jaren 50 en 60 sijpelt op Choir of echoes hoorbaar binnen, zoals op Longest day of the year blues.
Hoogtepunt is in onze ogen Idle, in een parallelle, betere wereld een onweerstaanbare hit. Als synthese van meer dan een halve eeuw pop en rock kan dit tellen. Afsluiter The errors of your ways komt ook aardig in de buurt. Tevens raden we je met plezier Substitute aan, dat onopvallend goed is, als een efficiënte knecht die zijn kopman de sprint helpt winnen door hem perfect af te zetten voor de eindmeet.
Ons eindoordeel is dan ook positief: Peggy Sue is verder gegroeid en levert hier een plaat af die hen een ruimer publiek kan opleveren. Bovendien maken ze nieuwsgierig naar hoe ze met zijn drieën deze muziek live weten over te brengen. Binnenkort kan je dat zelf gaan ontdekken.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten