De livereputatie van Crystal Fighters was de groep vooruitgesneld en dus hoefde het geen verwondering te wekken dat de Gentse Vooruit volgelopen was voor dit door Democrazy georganiseerde concert. Heel wat voornamelijk jonge fans bleken de meeste liedjes zonder problemen mee te kunnen zingen, en met gemak gaf het publiek zich over aan een opwindend feestje. Grootste hit You and I bleek niet eens het grote prijsbeest te zijn op deze vrijdagavond.
Openen mochten de Belgen van Soldier’s Heart. Zangeres Sylvie en haar trawanten brengen broeierige elektronische muziek die de wereldmuziekavonturen van David Byrne en Paul Simon koppelt aan koele keyboards, waaroverheen bevreemdende zang een sausje giet dat een uniek gerecht oplevert. Hun radiohit African fire én de bijzondere cover van Broad daylight (Gabriel Rios) vallen het meest op in een set die jammer genoeg de toehoorders nog géén vol half uur in de ban kan houden. Het wordt nog een sprongetje vooraleer ze het epitheton “veelbelovend” achter zich mogen laten.
Met zin voor drama en spanningsopbouw hoorden we al twee minuten lang opzwepende drum-’n-bass vooraleer we een eerste muzikant van Crystal Fighters te zien kregen. Met ontbloot torso verscheen toen de gitarist, en de andere bandleden druppelden één na één op het podium, telkens luidkeels aangemoedigd door fans die er duidelijk zin in hadden. Gelukkig gold dat evenzeer voor de Brits-Spaanse formatie. Van de eerste tot de laatste minuut bezorgden ze ons een uitzinnig feestje, waarop zowat elk muziekgenre wel zijn plaats kreeg. Drum-’n-bass werd gekoppeld aan Spaanse traditionele muziek, rock werd vermengd met dancehall en folk werd overgoten met beats. I do this everyday bracht The Levellers op hun hoogtepunt in herinnering, Follow was opgebouwd rond een flamencogitaar en At home groeide uit tot het anthem dat de climax zou worden van de reguliere set. Het ergens in de tweede helft verstopte You and I oogstte uiteraard succes doch zou niet het hoogtepunt vormen.
In de bisronde regeerde de invloed van Japanse techno. Denk daarbij vooral aan Takkyu Ishino en Ken Ishii. Het feestje werd zo voortgezet en de zelfs de oudste toeschouwers hadden intussen alle schroom laten vallen en dansten uitbundig mee. En zo bevestigde de groep haar reputatie, strooiend met love en good vibes maar vooral met steengoeie partymuziek.
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten