We omarmen Chantal Acda, geboren in Nederland, graag als een landgenote, zeker nadat ze ons met platen van Sleepingdog en True Bypass al veel moois toestopte, en ze deel uitmaakt van Isbells. Voor het eerst brengt ze onder haar eigen naam muziek in de openbaarheid, onder de titel Let your hands be my guide. Daarvoor werkte ze onder meer samen met Nils Frahm en Peter Broderick. Die namen geven al een goed idee welke verwachtingen we mochten koesteren.
Kwetsbaarheid en gevoeligheid zijn de grote thema’s op dit 9 songs tellende, sober doch mooi vormgegeven pareltje dat onze platenkast nu vervoegt. De zangeres slaagt erin die eigenschappen, die ze ziet als haar talenten, tot een kracht te smeden waar de wereld drie kwartier lang mooier van wordt. Behalve van de reeds eerder genoemde muzikanten kreeg ze daarbij hulp van Gyda Valtysdottir, die je misschien kent van mùm, en Shahzad Ismaily, een man die de onlangs overleden Lou Reed en Tom Waits op zijn curriculum vitae mag vermelden als partners in crime. Wie vertrouwd is met de sound van Nils Frahms eigen platen en bovendien opgemerkt heeft dat hij de productie van dit album in handen nam, herkent de stempel die hij toch een beetje drukt.
Geen enkel liedje is minder dan uitstekend, en enkel oppervlakkige beluistering suggereert een onderlinge inwisselbaarheid, want wie goed luistert, hoort dat de soms kleine verschillen nét die details zijn die een wereld van verschil kunnen maken en die elke compositie hun eigen karakter schenken. Van zeer ingetogen (Backdrops, dat in één take opgenomen werd) gaat het nooit echt naar uitbundig, maar We must hold on komt op zijn geheel eigen wijze toch wel in de buurt en sluit de plaat hoopvol af. Immers, en dat was ook wel een beetje wat we verwacht hadden, melancholie is nooit ver weg en de tinten van de herfst klinken overal door. Toch vertrouwt het slotnummer ons toe dat er weliswaar eerst nog een winter aankomt, doch dat elk jaar daarna ook weer een lente volgt. Onze favorieten zijn We will, we must, een duet waarin die samenzang het muzikale miniatuurtje naar een hoger niveau tilt, en het erg intense, aan haar overleden vader opgedragen Arms up high. Daarin zit de albumtitel verweven, al is dat niet de enige reden om dit tot sleutelmoment van deze plaat uit te roepen. Zoals de armen in de tekst de lucht ingaan, groeien alle ingrediënten tot een climax die naar de hemel reikt.
De hemel bestormen op deze wijze is zelden een strategie die ook leidt tot hitparades en we horen nergens een ambitie om aandacht op te eisen, eerder om het eigen plekje af te bakenen en te verdedigen, vanuit de overtuiging dat de eerlijke, oprechte muziek zijn bestaansrecht haalt uit de intrinsieke kwaliteiten die Chantal Acda tentoonspreidt met het viertal dat haar hielp. Alvast wij koesteren deze plaat de komende jaren. Wij omarmen de zangeres als een metgezel op onze levensreis, omdat haar liedjes tot de soundtrack mogen horen bij om het even wat ons nog te wachten staat.
Chantal Acda treedt binnenkort op in De Roma in Borgerhout (13.11, info en tickets), 30CC in Leuven (14.11, info en tickets), CCHA in Hasselt (15.11, info en tickets), De Spil in Roeselare (16.11, info en tickets), tijdens Autumn Falls in de AB in Brussel (01.12, info en tickets) en in N9 in Eeklo (25.01, info en tickets).
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten