Shearwater

Al meer dan een decennium voedt het Texaanse Shearwater ons met regelmaat wijd uitlopende muziek, die meandert tussen folkrock en psychedelische rock. Het leverde hen een trouwe aanhang op en ze toerden al met een pak bands. Samen van stad naar stad trekken om er op te treden, zo weten we, schept verbondenheid en leidt al eens tot samenwerkingen. Wat de Amerikanen op dit nieuwste album presenteren, is echter een heel bijzondere uiting van hun bewondering voor hun reisgenoten.
Op Fellow travelers coveren ze immers songs van groepen waarmee ze de podia deelden. Het begint al met een korte intro, die eigenlijk een fragment is van een liedje van Jesca Hoop. Verder worden onder meer Coldplay, waarmee Shearwater meermaals vergeleken werd, Xiu Xiu, St. Vincent, Wye Oak en The Baptist Generals vereerd. Hoogtepunt is een potente herwerking van Natural one van Folk Implosion, dat je misschien kent van de soundtrack van Kids. De Texanen blijven dicht genoeg bij het origineel zodat niets van de oorspronkelijke kracht verloren gaat en slagen er tegelijkertijd in hun eigen sound toe te voegen zodat je niet het gevoel krijgt dat het een pure imitatie geworden is.
Tomorrow, in een rockender jasje dan het origineel van Clinic, wordt mee ingespeeld door Chris Flemmons van The Baptist Generals. Diens eigen Fucked up life wordt dan weer mee onder handen genomen door Clinic. Ook mooi is het eigen nummer, A wake for the minotaur, dat samen met Sharon Van Etten gebracht wordt. En we worden ook wel een beetje week van Ambiguity, een prachtlied van David Thomas Broughton. De breekbaarheid ervan wordt alle eer aangedaan en daarmee slagen Jonathan Meiburg en zijn kompanen erin je op het topje van de stoel je laten zitten, je ziel binnen te dringen en je te raken door op de juiste momenten nét die toetsen aan te brengen die het reliëf van de song verdiepen.
Naar ons toegefluisterd werd, was het eigenlijk niet de bedoeling dat dit zou uitgroeien tot een volledige plaat en wilde Shearwater het wachten tussen Animal joy en de volgende worp, waarvan de opnames momenteel volop bezig zijn, wat verlichten met een tussendoortje. Het is gelukkig méér geworden dan voorzien. En al kunnen ze wat ons betreft hier nog niet tippen aan Rook of Palo Alto, onze favorieten, toch moeten we toegeven dat ze een zeer beluisterenswaardige ode hebben uitgebracht.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Luister hieronder alvast naar 2 nummers uit de plaat:

Democrazy concert: Eraas (voorprogramma: Tempers) in de Charlatan

Wat is het toch altijd hartverwarmend op een concert te zien dat de frontman helemaal opgaat in zijn muziek. Het overkwam ons donderdagavond in de Gentse Charlatan, waar Democrazy de New Yorkse band Eraas programmeerde als een tip voor de toekomst. Een doorbraak naar een groter publiek, dat wordt nog even afwachten, maar wie erbij was, zag één van de betere concerten van de afgelopen maanden.

Een ander duo uit New York, Tempers, begon de avond verrassend goed met meteen een dijk van een song, badend in een soort post new wave. Eddie Cooper op gitaar en Jasmine Golestaneh achter de microfoon hadden een hoop vooraf opgenomen instrumenten (drums, bas,…) meegebracht in een “bakje” zodat ze toch als een volledige groep klonken. Jammer genoeg vroeg de bediening ervan zoveel energie en concentratie tussen de nummers door, dat de vaart telkens uit het concert verdween. Met de liedjes zelf zat het nochtans snor.

Robert Toher verdiende al eerder zijn sporen bij Apse en vormt nu met gitarist Austin Stawiars Eraas. In twee jaar tijd bracht het combo evenveel albums uit, en het was vooral uit het tien dagen geleden verschenen Initiation dat gepuurd werd voor hun set. Het gevoel dat ze hun songs kwamen afhaspelen kreeg je echter nooit, want de heren gingen tekeer alsof ze alles ter plekke verzonnen. Zin voor experiment zoals Sonic Youth ging samen met sturende ritmes, waarbij het resultaat ons aan These New Puritans deed denken. Af en toe neigden ze naar triphop, dan weer naar postrock met dance beats. Eén van de hoogtepunten was ongetwijfeld Guardian, dat alle muzikale kwaliteiten waarover de Amerikanen beschikken, verenigt in een drietal minuten.
Terwijl Austin op de achtergrond de gitaar af en toe verruilde voor de basgitaar om telkens creatief aan de slag te gaan, was de frontman het hele optreden lang van de wereld. Hij doolde over het podium, bewoog spastisch op de muziek, greep naar wisselende instrumenten, trok jas en later trui uit, zette zijn muts op en af, draaide aan knopjes alsof hij een ingewikkelde machine bediende, klom op een luidspreker en vertoefde zichtbaar in een eigen universum. Het werkte hypnotiserend en bezwerend, en algauw werd je de muzikale wereld van Eraas ingezogen. En hoewel deze band nog niet tot de top behoort, lieten ze je achter met het gevoel dat je toch een heel bijzonder concert had bijgewoond.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Connan Mockasin

Na Forever dolphin love waren we geneigd mee te staan roepen wat een genie die Connan Mockasin toch is. Het hoeft dan ook geen verwondering te wekken dat hier met hooggespannen verwachtingen uitgekeken werd naar de opvolger, Caramel. Het uitkijken naar dit album werd nog versterkt door zijn mooie concert in de Handelsbeurs enkele weken geleden. Verscheidene luisterbeurten later blijven we wat teleurgesteld achter. Hoewel…
Ons oordeel dat de Nieuwzeelander geniaal is, is nog niet helemaal overboord gegooid. Net zoals je bij Daniel Johnston onder de gebrekkige beheersing van instrumenten en zang geweldige melodieën kan ontdekken, zijn ook hier weer genoeg pareltjes te vinden om een mooie kraalketting van te maken. Connan verstopt die vooral onder een dikke, zeg maar centimeters dikke laag synthesizerklanken die uit de jaren 70 zijn weggelopen, onderweg wat paddo’s hebben geslikt, marihuana gerookt en een fles goeie whisky gekraakt. Als je die metafoor overdreven vindt, moet je zelf maar eens luisteren. Meteen legt dit het pijnpunt van deze plaat bloot. Zoals wijlen Paul Vanden Boeynants zou gezegd hebben: “trop is teveel”.
Het was al even wennen geweest met de vooruitgeschoven single I'm the man, that will find you. Hoe meer je de stevige melodische basis van het lied hoorde, hoe meer appreciatie je ervoor kon opbrengen. Ook I wanna roll with you vertoont dezelfde kenmerken. Het is even slikken met al die psychedelica eroverheen gegoten, doch het refrein neemt je na enkele keren je oor te luister leggen ongetwijfeld mee naar een land van zoete popvelden. Bij enkele andere liedjes verzuipen we bovendien in de zeemzoete soul (Why are you crying? en Do I make you feel shy?). Dat laatste doet ons overigens erg denken aan Prince wanneer die suikerspinnen songs op de wereld loslaat. De synthesizerobsessie maakt Mockasin erg verwant aan Jimi Tenor, een man van wie we ook al vaker gedacht hebben dat een scheutje minder niet misstaan had.
Het uit maar liefst vijf delen opgetrokken It's your body is het ultieme bewijs voor onze stelling. De muzikant gaat helemaal loos en experimenteert erop los, legt laagje over laagje, springt alle kanten op en af en toe ontdek je dan een flard die je bekend voortkomt, gerecycleerd uit de overige liedjes. Soms lieflijk, soms dreigend (deel 3): altijd klinkt het anders en vooral heel bijzonder, maar hier is de song ontegensprekelijk ondergeschikt gemaakt aan de ontdekkingsdrang.
En zo krijgen we een plaat die het genie van de maker weliswaar nog steeds illustreert. Tegelijk echter wordt het je erg moeilijk gemaakt. En voor velen zal gelden dat over the top dit keer een pak te ver gegaan is.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Aankondiging: nieuw album van Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra

Op 21 januari 2014 verschijnt het nieuwe album van Thee Silver Mt. Zion Memorail Orchestra. De titel bekt niet zo heel vlot (Fuck off get free we pour light on everything). Bovendien spelen ze in het voorjaar zowel in de 4AD in Diksmuide (22/2) en in de Botanique in Brussel (27/2).
Hieronder zie je het aankondigingsfilmpje (dat er nogal bizar uitziet). Het bevat een fragment uit één van de songs (Austerity blues).

Nieuwe single voor The Notwist

Hoera, The Notwist heeft een nieuw nummer uit, de titelsong van hun volgend jaar te verschijnen album Close to the glass. Je kan die plaat in een gekleurde vinylversie trouwens hier al bestellen.

Lied van de week: week 47 - 2013

Sunny Sunday morning dance - Druzhnik

Ooit speelde de broer van mijn collega bij Druzhnik, en zo werd ik attent gemaakt op de single die de Kortrijkzanen op de wereld loslaten. Voor het eerst hebben ze nu ook zelf een clip gemaakt (al dacht ik dat dat A thousand years al was).
Hieronder kan je alvast heel wat van hun muziek beluisteren (en op de 2 ep's na, zijn die ook allemaal gratis te downloaden via hun Bandcamppagina):



En als bonus krijg je ook een blik achter de schermen bij de opnames van de nieuwe clip:

Gelezen (54)

Het is al een tijd geleden dat ik hier de gelezen boeken voorstelde, en dat betekent dat het er een behoorlijk aantal worden in deze post. Ik begin er dus maar meteen aan...

Bonita avenue - Peter Buwalda

In dit boek lopen verhaallijnen over de rector van de Twentse universiteit, Siem Sigerius (een voormalig judokampioen), en die van zijn ex-schoonzoon Aaron Bever voortdurend door elkaar. Op die manier krijgen we in een inkijk in hun levens en wat hen verbindt (vooral Siems (stief)dochter Joni). Peter Buwalda slaagt er echter in om uit die feitelijke verhaallijnen zoveel goud te delven dat zijn personages gelaagde, échte personen worden. Bovendien dendert het boek voort aan een razende vaart en zijn de zinnen zo knap geschreven, dat je het boek het liefst in één ruk wil uitlezen. De plotwendingen voelen nergens geforceerd, maar het is het langzaam in elkaar passen van de hele puzzel die van deze roman een sterk boek maakt. Dit is ongetwijfeld één van de beste boeken die ik dit jaar al las.

Song man - Will Hodgkinson

Van Will Hodgkinson las ik eerder al Guitar man, waarin de journalist zichzelf een jaar de tijd geeft om genoeg gitaar te leren spelen om een concert te geven. Wat ik daarvan vond, kan je hier nog eens lezen.
In dit boek gaat hij een volgende uitdaging aan. Hij wil een song schrijven én die uitbrengen op plaat. Net als bij het gitaarspelen, betekent dat vooral dat hij heel wat (bekend en minder bekend) volk interviewt naar hoe je dat precies doet, songschrijven. Al bij al is het een interessante zoektocht, al vond ik Guitar man wel beter.

Letters to Emma Bowlcut - Bill Callahan

Enkel aan de hand van de brieven die het hoofdpersonage schrijft aan Emma, een vrouw die hij toevallig ontmoette (en wiens antwoorden we nooit lezen maar gedeeltelijk kunnen afleiden aan de respons in de volgende brief), krijgen we een beeld van hun relatie, van wie dat hoofdpersonage is (iemand die aan The Vortex werkt, wat nooit duidelijk wordt wat dit precies inhoudt). De samenhang tussen al die brieven is wel erg moeilijk te reconstrueren en dus verlies je na een tijd het overzicht in dit boek. Zeker als je dit boek niet in één keer kan uitlezen, is het erg moeilijk het verhaal te blijven volgen. Laat het me erop houden dat ik de muziek van Bill Callahan pakken beter vindt dan dit boek.

Borderline times: het einde van de normaliteit - Dirk De Wachter

Enigszins in het verlengde van Identiteit van Paul Verhaeghe, klaagt ook psychiater Dirk De Wachter de gevolgen op onze geestelijke gezondheid aan van de overheersende neoliberale, kapitalistische ideologie. Daarbij vertrekt hij van de criteria voor borderline persoonlijkheidsstoornis zoals die beschreven worden in de DSM (het psychiatrisch classificatiesysteem dat wereldwijd gebruikt wordt). Op die manier toont hij aan dat onze hele maatschappij verworden is tot een ziekmakende context waarin we allemaal de kenmerken van borderline vertonen. Je kan (en dat doet Dirk De Wachter dan ook) je de vraag stellen wat normaliteit nog inhoudt tegenwoordig als we met zijn allen geestelijk ziek zijn/worden.
Dit boek is, doordat het niet geworteld is in een psychoanalytisch kader, wellicht toegankelijker en voor mij vormt het een mooie aanvulling bij het werk van Paul Verhaeghe. Wel stoorde ik me af en toe aan het feit dat sommige redeneringen en deeltjes van dit boek wat slordig en nogal kort uitgewerkt zijn, waar ik eenzelfde onderbouwing als in het merendeel van dit werk had verwacht. Toch blijft het een boek dat ik iedereen kan aanraden.
In dit boek wordt overigens erg vaak verwezen naar het werk van Michel Houellebecq, dat de stellingen van de auteur treffend illustreert en dat heeft me zin gegeven om dienst boeken te (her)lezen. Dat zal voor 2014 zijn...

Hoogteverschillen - Julian Barnes

Julian Barnes schreef al heel wat boeken die ik met plezier las. Mijn verwachtingen waren dan ook behoorlijk hooggespannen voor zijn nieuwste roman. Aanleiding voor het schrijven ervan vormde het overlijden van zijn vrouw, waarmee hij dertig jaar samen was en die 37 dagen nadat bij haar een tumor werd vastgesteld, overleed. Uitgangspunt van de drie delen is telkens het samenvoegen van 2 personen of dingen die nooit eerder samengevoegd werden, en hoe dat soms leidt tot "het geheel is meer dan de som der afzonderlijke delen". In de eerste delen gaat het over de ballonvaart en de fotografie en uit het eerste deel wordt één personage gelicht dat in het tweede deel uitvoerig beschreven wordt. Deel drie van dit boek gaat dan over het rouwproces van de schrijver, en dan vallen de stukjes mooi op zijn plaats, en wordt het belang van sommige zinnen uit de eerdere delen pas duidelijk. 
Het is niet het beste boek van Julian Barnes, maar van een schrijver met zoveel talent blijft het hoedanook genieten.

Royal Canoe

Echo’s uit onze volledige platenkast lijken wel verzameld in het eerste full length album van Royal Canoe, Today, we're believers. Het Canadese zestal start met een intro die van Kosheen had kunnen zijn, verder horen we flarden Peter Gabriel, Vampire Weekend, de vocalen van menig singer-songwriter en een muzikaal palet dat de jaren 80 deze eeuw inslingert. Origineel zal je ons hen niet horen noemen. Toch is dit plaatje een luisterbeurt waard.
Wat het hem vooral doet, is de integratie van al die bekende elementen en de kleine toetsen, de details, die de songs een eigen twist opleveren. De klokken in Bathtubs zijn daar een mooi voorbeeld van. Light drijft dan weer op beats en clicks en verkent een universum waar het Animals On Wheels en Kid Koala kan ontmoeten. Het af en toe opduikende blaasinstrument en de effecten die op de zang worden losgelaten, verlenen dit nummer een eigen karakter. If I had a house heeft single-potentieel, net als Hold on to the metal, dat zich ontvouwt als bloemblaadjes op een warme, zonnige ochtend.
Button fumbla leunt aan bij laidback hiphop en New Radicals. In Nightcrawlin wordt geëxperimenteerd met vervormde stemmen en een minimale, instrumentale aankleding waarin vooral de drums het lied schragen. Jammer genoeg ontbreekt het hier wat aan structuur. Stemming klinkt dan weer te vrijblijvend en lonkt teveel naar het aan zoete ballads verslingerde publiek. Vorm lijkt hier te primeren boven inhoud. In hetzelfde bedje is ook één van beide extra’s, Summersweat, enigszins ziek.
Ons globaal oordeel is dan ook genuanceerd. Met al die invloeden gaat de band goed aan de slag en dat levert de ene keer toffe songs op, dan weer knutselwerkjes waar interessante ideeën om verdere uitwerking vragen en hier en daar ook een sof.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Beluister hieronder enkele nummers (Hold on to the metal is zelfs gratis te downloaden):

Lied van de week: week 46 - 2013

Nothing left to hate - Chris Eckman

Chris Eckman, frontman van The Walkabouts, brengt begin december een soloplaat uit. De eerste single daaruit is dit mooi kleinood, dat heel typisch klinkt voor de muziek die de man al maakte in het verleden. Meteen maakt het de release van Harney County tot iets om naar uit te kijken. Ik ben erg benieuwd naar de andere songs, en hiermee lijken verwachtingen in het verlengde van het werk dat ik al van hem ken, gerechtvaardigd.

Je kan het album hier alvast bestellen.

Democrazy concert: Primal Scream

Onpeilbaar was de blik van Bobby Gillespie woensdagavond, terwijl hij over de hoofden heen staarde vanaf het podium. Was het desinteresse of arrogantie? Amuseerde hij zich wel? Het duurde tot heel laat in de set eer we inkijk kregen in het plezier dat ook hij beleefde aan het optreden van zijn band, Primal Scream. Pas na de laatste noten zagen we voor het eerst een lach. Het publiek liet het niet aan het hart komen en genoot vooral van de tweede helft en de bissen, waarin oudere nummers de boventoon voerden.

Net als wel meer groepen die hun successen al een tijd achter zich hebben, werd Primal Scream geconfronteerd met het fenomeen dat niemand echt leek te zitten wachten op de songs uit het nieuwste album, More light. Toch hadden ze die goed verspreid over het optreden, met het zwaartepunt weliswaar iets meer in het begin. Aanvankelijk kregen we vooral vuige rock-’n-roll te horen, waarna de focus langzaam vergleed naar ook meer psychedelische invloeden. Het recente werk stak overigens niet echt af tegen het andere materiaal, al wordt het niveau van hun grootste hits niet meer geëvenaard tegenwoordig. De positieve kritieken die het dit jaar verschenen album al kreeg, bleken ook live gerechtvaardigd.
Enigszins verwarrend was wel de houding die Bobby Gillespie aannam. Hij ging heel lang de interactie met de toehoorders uit de weg, al hebben we wel sympathie voor de manier waarop hij al te opdringerige fans straal negeerde en zich uiteindelijk richtte tot diegenen die met “normaal” gedrag zijn goedkeuring hadden veroverd. Zo gaf hij, behoorlijk kordaat en gericht, zijn sambaballen na afloop van het concert aan een klein meisje dat vlak voor het podium bij haar ouders stond. We wisten lange tijd echter niet goed hoe die attitude in te schatten. Waar de overige bandleden zichtbaar genoten, was de stoïcijnse gelaatsuitdrukking van de frontman een enigma.

De Schotten lieten wel heel erg lang op zich wachten voor de toegiften, maar daar verwenden ze ons dan weer wel: meer dan twintig minuten kregen we nog, zodat het optreden uiteindelijk boven de twee uren afklokte. In  Come together (geen cover van het Beatlesnummer) zat Who do you love van The Doors mooi verwerkt en we kregen een glimp te zien van hoe het moet geweest zijn een optreden van Jim Morrison bij te wonen. Rocks, dat de reguliere set al had afgesloten, werd overigens nog eens hernomen na die andere publiekslieveling, Movin' on up. En al zullen we wellicht nooit het mysterie van Bobby Gillespie begrijpen, we kregen zeker en vast waar voor ons geld.

Setlist:

1. 2013
2. Hit void
3. Jailbird
4. Burning wheel
5. Shoot speed
6. Accelerator
7. Relativity
8. Tenement kid
9. Walking with the beast
10. Goodbye Johnny
11. Turn each other inside out
12. Autobahn 66
13. It's alright, it's OK
14. Swastika eyes
15. Country girl
16. Rocks

Bisronde:

1. Loaded
2. Come together
3. Movin' on up
4. Rocks

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Interview Chantal Acda

Naar aanleiding van de release van het eerste album van Chantal Acda onder haar eigen naam sprak ik voor Indiestyle met de van oorsprong Nederlandse zangeres. Voorheen bracht ze al samen met Adam Wiltzie van onder meer A Winged Victory For The Sullen muziek uit als Sleepingdog, met Craig Ward als True Bypass, met Lotte Dodion als Nu Nog Even Niet (hier kan je de review lezen van die plaat) en ze speelt ook mee bij Isbells. Let your hands be my guide is de titel van haar nieuwe plaat.

Indiestyle: Je bracht eerder al platen uit en vooral Sleepingdog werd door velen gezien als jouw project. Waarom koos je ervoor om dit keer onder je eigen naam een album te releasen en waar zit het verschil met Sleepingdog?
 
Chantal: Het grote verschil is dat eerdere projecten samenwerkingen waren, en de inbreng van alle betrokkenen ongeveer even groot was. Ook heb ik me ook altijd achter die andere artiesten geplaatst, zoals Adam Wiltzie en Craig Ward. Dat zijn ook allemaal sterke persoonlijkheden en uitstekende muzikanten.
Maar ik wilde dat niet meer, me wegstoppen achter anderen, en ik ben op zoek gegaan naar mijn eigen kracht. Op deze plaat werk ik dan ook wel samen, maar nu hebben mijn collega’s zich geschaard achter mijn muziek en hebben ze mijn ding omarmd. Dat was superfijn.

Indiestyle: Hoe ben je bij de vier muzikanten die meespelen op deze plaat terechtgekomen?
 
Chantal: Peter Broderick ken ik al lang, zeker al een jaar of vijf. Ik trad heel vaak op in het buitenland, meer dan in België. Ik voel een grote zielsverwantschap. En door hem heb ik Nils Frahm leren kennen. Toen ik in zijn voorprogramma speelde in Parijs, kwam hij mee op het podium bij Sleepingdog. Daarna belden we regelmatig, hadden we fijne gesprekken en ontstond het gevoel dat we wel eens samen iets zouden doen. Toen ik vertelde dat ik mijn eigen ding wilde doen, mijn eigen muziek wilde maken, zag hij dat enorm zitten en wilde hij zich daar mee achter zetten.
Gyda Valtysdottir (van mùm) was mee op de tournee van A Winged Victory For The Sullen, waar we met Sleepingdog het voorprogramma speelden. Ze zei me op een bepaald moment dat ze het gevoel had dat ik mijn eigen vrijheid kwijt was. Ze wilde me graag helpen die terug te vinden.
De grootste verrassing was Shahzad Ismaily. Ik had al veel over hem gehoord, hij is een fantastische muzikant die al samenwerkte met Lou Reed en Tom Waits. In geen honderd jaar zou ik hem ooit durven vragen hebben om mee te werken aan mijn plaat. Tijdens de opnames zat hij in een andere kamer te mixen. Plots kwam hij bij ons binnen, met de woorden: “You’ve got no idea what you’ve got”. Hij nam een gitaar en speelde Backdrops. Het klonk zo geweldig dat Nils meteen besloot het op te nemen en in één take stond het erop.

Indiestyle: Wat is voor jou, behalve het vinden van je eigen vrijheid, de rode draad van dit album?
 
Chantal: Er zit voor mij vooral een grote samenhang in de grote thema’s die erin komen en ook hoe het muzikaal voelt. Ik vond heel lang voor mezelf geen plek in de wereld, niet enkel muzikaal. Vlak voor deze plaat kwam een breekpunt in mijn leven. Ik slaagde er nu pas in mijn eigen talent te definiëren. Voor anderen ligt dat talent in een instrument dat ze heel goed kunnen bespelen, voor mij lag het in mijn kwetsbaarheid en mijn gevoeligheid. Die heb ik omarmd en dat voelt als een nieuw begin.


Indiestyle: Vanwaar koos je net voor deze titel, ‘Let Your Hands Be My Guide’?
 
Chantal: Bijna 3 jaar geleden verloor ik mijn vader aan kanker. De handen van mijn vader zijn altijd heel belangrijk geweest in mijn leven. Ik herinner me hoe hij me altijd veel vertrouwen gaf en dat toonde in het geven van een hand, het vastnemen van mijn hand. Daarover gaat het vooral in Arms up high.
Maar in de grotere context verwijst het ook naar de omarming. Handen spelen een grote rol in de thematiek van deze plaat, met handen doe je heel veel dingen die voor mij van belang waren: vastpakken, ontmoeten, aanraken. Alles heeft met handen te maken.

Indiestyle: Toen je wist wat je wilde doen met deze plaat en je kwetsbaarheid omarmd had, hoe moeilijk of makkelijk was het dan om deze muziek ook effectief te maken?
 
Chantal: De weg naar die mentale stap was erg groot en heel moeilijk. Het was ook heel lastig voor me om weg te stappen van Sleepingdog en Adam Wiltzie. Ik moest echt loslaten.
Ik werk altijd heel intuïtief en ook in mijn samenwerking kies ik intuïtief partners. Dat maakt het allemaal heel spannend. Toen ik in het vliegtuig zat naar Berlijn, voelde ik me erg vrij en de muziek is louter op gevoel ontstaan daar. Eens voorbij dat punt, ging het relatief makkelijk.

Indiestyle: Op welke manier vind je in deze muziek sporen terug van je eerdere samenwerkingen en van je werk bij Isbells?
 
Chantal: Ik zie het allemaal wel als een soort stap naar dit. Bij Sleepingdog heb ik geleerd bezig te zijn met klank, ruimte, ambient, de meer klassieke kant ook van muziek. Met Craig Ward bij True Bypass, een samenwerking die overigens nog niet voorbij is, was het net allemaal erg emotioneel en ook erg direct met woorden. Bij Isbells heb ik me leren vermaken met musiceren. Dat alles heb ik proberen mee te nemen in mijn eigen plaat.

Indiestyle: Welke ambitie koester je met dit album?
 
Chantal: Ik ga nu optredens doen, weliswaar niet met de groep zoals we de plaat maakten. Dat laten de agenda’s van al die muzikanten niet toe.
Ik ben best wel blij dat door anderen gezien wordt wat ik heb willen zeggen. Voor mij is het belangrijkste dàt ik deze plaat heb kunnen maken. Ik ben heel benieuwd. Ik heb niet de verwachting dat nu iedereen in België dit album gaat kopen, al mag dat natuurlijk wel. Ik heb geen commerciële verwachtingen, maar ik ben nieuwsgierig naar hoe de mensen zullen reageren.

Indiestyle: Tot slot, met wie zou je in een ideale wereld nog wel willen samen muziek maken?
 
Chantal: Goh, in een ideale wereld zou ik misschien nog wel met Joni Mitchell willen samenwerken. Zij is mijn enige echte heldin.
Maar eigenlijk heb ik het gevoel dat het niet meer beter kan dan met de muzikanten waarmee ik deze plaat samen gemaakt heb. Ik zou daar mijn hele verdere leven mee kunnen samen spelen.

Indiestyle: Bedankt voor dit gesprek.

Chantal Acda treedt binnenkort op in De Roma in Borgerhout (13.11, info en tickets), 30CC in Leuven (14.11, info en tickets), CCHA in Hasselt (15.11, info en tickets), De Spil in Roeselare (16.11, info en tickets), tijdens Autumn Falls in de AB in Brussel (01.12, info en tickets) en in N9 in Eeklo (25.01, info en tickets). Haar album wordt verdeeld door Gizeh Records en je kan hier lezen wat we ervan vinden.

Je kan dit interview ook hier lezen op Indiestyle.

The Durian Brothers en Ensemble Skalectric delen een ep

In de Split series-reeks van het label Fatcat Records mogen The Durian Brothers en Ensemble Skalectrick een 12″ vinyl delen. Eerstgenoemde is een Dusseldorfs trio, de tweede artiest is het nevenproject van de vanuit Bristol opererende Nick Edwards. Wat hen verbindt, is een voorliefde voor het aftasten van de grenzen van elektronische muziek. Waar de Duitsers tegen techno en aanverwanten aanschurken, kiest de Brit voor samples en loops tegen achtergronden van onder meer dub.
Het levert beiden avontuurlijke nummers op, waarvan we echter meteen ook vermoeden dat die vooral liefhebbers van het genre zullen weten te bekoren. The Durian Brothers zijn te situeren in het muzikale universum waar stadsgenoot Hauschka actief is. Hun drie ep’s worden later dit jaar als een debuutalbum uitgebracht. De opener van dit schijfje, Staatsqualle, klinkt als een voortschrijdende zoektocht naar klanken en weet te intrigeren. Dat hier afgeklokt wordt net voorbij 5 minuten, vormt geen probleem. Helaas weten de andere nummers iets moeilijker de aandacht zo lang vast te houden. Nochtans steunt Angstbirne op een tribaal ritme en ook Unterirdisch heeft zijn wortels in een ritme dat niet onvertrouwd aandoet en wereldmuziek in gedachten brengt.
Voor het niet-geoefende oor is Outer phase, het knutselwerkje waarmee Ensemble Skalectrick zijn deel aanvat, een beproeving. Wij horen weliswaar interessante experimenten, al vrezen we dat sommigen hier al afhaken. Dat zou betreurenswaardig zijn, want wat erna volgt, laat zich iets makkelijker verteren. Pharos groove zit ingebed in dub en maakt op die manier door de ritmes enigszins de verbinding met wat we in de eerste helft te horen kregen. Powertranz klinkt als behoorlijk experimentele en ook wel wat geschifte drum-’n-bass. Afsluiter Winslow doet wat filmisch aan en weet tijdig (na zo’n 4 minuten) een einde te breien aan de sfeer om de luisteraar niet te verliezen.
Gedeelde albums of ep’s vormen vaak een forum waar artiesten die een verre verwantschap hebben de kans krijgen wat uit te proberen. Deze release vormt daar geen uitzondering op en wie dit soort muziekjes genegen is, krijgt kwaliteitsvolle waar voor zijn geld.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Chantal Acda

We omarmen Chantal Acda, geboren in Nederland, graag als een landgenote, zeker nadat ze ons met platen van Sleepingdog en True Bypass al veel moois toestopte, en ze deel uitmaakt van Isbells. Voor het eerst brengt ze onder haar eigen naam muziek in de openbaarheid, onder de titel Let your hands be my guide. Daarvoor werkte ze onder meer samen met Nils Frahm en Peter Broderick. Die namen geven al een goed idee welke verwachtingen we mochten koesteren.
Kwetsbaarheid en gevoeligheid zijn de grote thema’s op dit 9 songs tellende, sober doch mooi vormgegeven pareltje dat onze platenkast nu vervoegt. De zangeres slaagt erin die eigenschappen, die ze ziet als haar talenten, tot een kracht te smeden waar de wereld drie kwartier lang mooier van wordt. Behalve van de reeds eerder genoemde muzikanten kreeg ze daarbij hulp van Gyda Valtysdottir, die je misschien kent van mùm, en Shahzad Ismaily, een man die de onlangs overleden Lou Reed en Tom Waits op zijn curriculum vitae mag vermelden als partners in crime. Wie vertrouwd is met de sound van Nils Frahms eigen platen en bovendien opgemerkt heeft dat hij de productie van dit album in handen nam, herkent de stempel die hij toch een beetje drukt.
Geen enkel liedje is minder dan uitstekend, en enkel oppervlakkige beluistering suggereert een onderlinge inwisselbaarheid, want wie goed luistert, hoort dat de soms kleine verschillen nét die details zijn die een wereld van verschil kunnen maken en die elke compositie hun eigen karakter schenken. Van zeer ingetogen (Backdrops, dat in één take opgenomen werd) gaat het nooit echt naar uitbundig, maar We must hold on komt op zijn geheel eigen wijze toch wel in de buurt en sluit de plaat hoopvol af. Immers, en dat was ook wel een beetje wat we verwacht hadden, melancholie is nooit ver weg en de tinten van de herfst klinken overal door. Toch vertrouwt het slotnummer ons toe dat er weliswaar eerst nog een winter aankomt, doch dat elk jaar daarna ook weer een lente volgt. Onze favorieten zijn We will, we must, een duet waarin die samenzang het muzikale miniatuurtje naar een hoger niveau tilt, en het erg intense, aan haar overleden vader opgedragen Arms up high. Daarin zit de albumtitel verweven, al is dat niet de enige reden om dit tot sleutelmoment van deze plaat uit te roepen. Zoals de armen in de tekst de lucht ingaan, groeien alle ingrediënten tot een climax die naar de hemel reikt.
De hemel bestormen op deze wijze is zelden een strategie die ook leidt tot hitparades en we horen nergens een ambitie om aandacht op te eisen, eerder om het eigen plekje af te bakenen en te verdedigen, vanuit de overtuiging dat de eerlijke, oprechte muziek zijn bestaansrecht haalt uit de intrinsieke kwaliteiten die Chantal Acda tentoonspreidt met het viertal dat haar hielp. Alvast wij koesteren deze plaat de komende jaren. Wij omarmen de zangeres als een metgezel op onze levensreis, omdat haar liedjes tot de soundtrack mogen horen bij om het even wat ons nog te wachten staat.

Chantal Acda treedt binnenkort op in De Roma in Borgerhout (13.11, info en tickets), 30CC in Leuven (14.11, info en tickets), CCHA in Hasselt (15.11, info en tickets), De Spil in Roeselare (16.11, info en tickets), tijdens Autumn Falls in de AB in Brussel (01.12, info en tickets) en in N9 in Eeklo (25.01, info en tickets).

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 45 - 2013

Afterlife - Arcade Fire

Ik ben helemaal weg van het nieuwe album van Arcade Fire (binnenkort mag u hier een recensie ervan verwachten) en dus hoeft het geen verwondering te wekken dat ze alweer een "lied van de week" leveren. Geniet ervan!

Je kan het album hier bestellen.

Lyrics:

Afterlife. Oh my God, what an awful word
After all the breath and the dirt and the fires are burnt.
And after all this time, and after all the ambulances go
And after all the hangers-on are done hanging on in the dead lights
Of the afterglowI’ve gotta know… Can we work it out?
If we scream and shout ’till we work it out
Can we just work it out?
Scream and shout ’till we work it out
’till we work it out, ’till we work it out
’till we work it out, ’till we work it out
 
Afterlife. I think I saw what happens next
Oh, it was just a glimpse of you, like looking through a window
Or a shallow sea
Could you see me?
And after all this time
It’s like nothing else we used to know
And after all the hangers-on are done hanging on in the dead lights
Of the afterglow
 
I’ve gotta know…
 
Can we work it out?
If we scream and shout ’till we work it out
Can we just work it out?
Scream and shout ’till we work it out?
 
But you say “Oh, when love is gone
Where does it go?”
And you say
“Oh, when love is gone
Where does it go?”
And where do we go?
Where do we go?
Where do we go?
Where do we go?
Where do we go?
Where do we go?
Where do we go?
Where do we go?
 
And after this
Can it last another night?
After all the bad advice
That had nothing at all to do with life
 
I’ve gotta know
 
Can we work it out?
If we scream and shout ’till we work it out
Can we just work it out?
Scream and shout ’till we work it out?
 
But you say
“Oh, when love is gone
Where does it go?”
And you say
“Oh, when love is gone
Where does it go?”
We know it’s gone
But where did it go?
And where do we go?
 
Is this the afterlife?
It’s just an afterlife with you.
It’s just an afterlife.
It’s just an afterlife.
It’s just an afterlife with you.
It’s just an afterlife.
It’s just an afterlife.

Democrazy concert: Crystal Fighters (voorprogramma: Soldier's Heart)

De livereputatie van Crystal Fighters was de groep vooruitgesneld en dus hoefde het geen verwondering te wekken dat de Gentse Vooruit volgelopen was voor dit door Democrazy georganiseerde concert. Heel wat voornamelijk jonge fans bleken de meeste liedjes zonder problemen mee te kunnen zingen, en met gemak gaf het publiek zich over aan een opwindend feestje. Grootste hit You and I bleek niet eens het grote prijsbeest te zijn op deze vrijdagavond.

Openen mochten de Belgen van Soldier’s Heart. Zangeres Sylvie en haar trawanten brengen broeierige elektronische muziek die de wereldmuziekavonturen van David Byrne en Paul Simon koppelt aan koele keyboards, waaroverheen bevreemdende zang een sausje giet dat een uniek gerecht oplevert. Hun radiohit African fire én de bijzondere cover van Broad daylight (Gabriel Rios) vallen het meest op in een set die jammer genoeg de toehoorders nog géén vol half uur in de ban kan houden. Het wordt nog een sprongetje vooraleer ze het epitheton “veelbelovend” achter zich mogen laten.

Met zin voor drama en spanningsopbouw hoorden we al twee minuten lang opzwepende drum-’n-bass vooraleer we een eerste muzikant van Crystal Fighters te zien kregen. Met ontbloot torso verscheen toen de gitarist, en de andere bandleden druppelden één na één op het podium, telkens luidkeels aangemoedigd door fans die er duidelijk zin in hadden. Gelukkig gold dat evenzeer voor de Brits-Spaanse formatie. Van de eerste tot de laatste minuut bezorgden ze ons een uitzinnig feestje, waarop zowat elk muziekgenre wel zijn plaats kreeg. Drum-’n-bass werd gekoppeld aan Spaanse traditionele muziek, rock werd vermengd met dancehall en folk werd overgoten met beats. I do this everyday bracht The Levellers op hun hoogtepunt in herinnering, Follow was opgebouwd rond een flamencogitaar en At home groeide uit tot het anthem dat de climax zou worden van de reguliere set. Het ergens in de tweede helft verstopte You and I oogstte uiteraard succes doch zou niet het hoogtepunt vormen.
In de bisronde regeerde de invloed van Japanse techno. Denk daarbij vooral aan Takkyu Ishino en Ken Ishii. Het feestje werd zo voortgezet en de zelfs de oudste toeschouwers hadden intussen alle schroom laten vallen en dansten uitbundig mee. En zo bevestigde de groep haar reputatie, strooiend met love en good vibes maar vooral met steengoeie partymuziek.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 44 - 2013

Antiphon - Midlake

Ik kijk reikhalzend uit naar het nieuwe album van Midlake, dat verschijnt op 4 november. Het is nog eventjes wachten dus maar het geduld wordt beloond met deze titeltrack die heel vaak te horen valt op Urgent. Ik ben er helemaal weg van... De eerste keren dacht ik dat het nieuw werk betrof van Tame Impala, om voor de hand liggende redenen.

Je kan het album hier bestellen.