Twee jaar en een half geleden recenseerde ik het debuutalbum van No Angry Young Man en u kan hier nog eens herlezen hoe gecharmeerd ik toen was. Ook al die tijd later blijft het schijfje een aangename metgezel op mijn reis door het leven. Hoewel ik het niet vaak opleg (ik heb nu eenmaal een uitgebreide collectie), kan ik er nog steeds van genieten.
En dus was ik erg benieuwd naar het tweede album, dat ik van de band toeschoven kreeg. Op Paris rains hoor ik nog steeds eenzelfde diversiteit, maar je kan horen dat de band gegroeid is. De productie klinkt "affer", waarmee we vooral bedoelen dat de details beter zitten dan op het debuut. En er is toch iets meer consistentie in de plaat geslopen. No Angry Young Man haalde trouwens 2 gerenommeerde namen in huis om de plaat te producen: Werner Pensaert (ook al achter de knoppen bij onder meer Hooverphonic, K's Choice, The Scabs, Ashbury Faith, Live,...) en David Poltrock (wiens werk misschien in uw platenkast terug te vinden is bij Janez Detd en Tom Helsen, of van bands als Monza, Arid, Hooverphonic, De Mens,... waarvoor hij keyboards speelt).
Titelsong Paris rains is een mooi voorbeeld van de nieuwe weg die deze groep insloeg. Het is een ingetogen, heel matuur nummer met een outro waarin heel wat geluiden verwerkt zitten, die overigens opnieuw opbouwen naar de intro van Fake, cheat and lie. Dat laatste nummer is een van folk doordrenkt, regenachtig nummer waarin de wanhoop van de belogen en bedrogen hoofdpersoon een muzikale dubbelzinnigheid opgekleefd krijgt. Even meen ik de intro te herkennen van Breakfast at Tiffany's (van Deep Blue Something) tot Alive zich openvouwt tot een lotusbloem op een vijver van piano.
Was het debuut nog uitgelaten en extravert, dan toont deze plaat de groep als een wat introverter geworden man van middelbare leeftijd. Het mooiste ijkpunt is natuurlijk Burden (dat in oktober 2011 lied van de week werd) dat op het vorige album stond en hier een deluxe versie krijgt. Dreef de eerste versie nog voornamelijk op het pianoriedeltje waarover de stem gedrapeerd lag, waarna de cello de melancholie versterkte, dan valt in de deluxe versie al meteen op hoe de drums een prominente rol opeisen, het nummer meer vaart geven, en hoe de pure melancholie plaatsmaakt voor een complexer scala aan emoties, mooi in de verf gezet door de rijkere instrumentatie.
Het zorgeloze en ongecompliceerde van het debuut is wat weg (luister maar eens naar hoe zelfs afsluiter Morning sun niet meer één gevoel weet weer te geven, maar diepte en reliëf heeft gekregen). In de plaats krijgen we een album dat No Angry Young Man toont in een logische volgende stap in hun ontwikkeling. En het is een beetje zoals met opgroeiende kinderen: je bent blij, maar tegelijk rouw je een klein beetje om wat onherroepelijk verloren ging. Het is wellicht dat gevoel dat verklaart waarom ik me het meest aangesproken voel door No man's land, dat zich ergens tussenin bevindt...
Mijn score: 4/5
Je kan het album hier bestellen.De band stelt het album live voor nu zaterdag 30/3 in Cellule 133A in Brussel (info en tickets) en op zaterdag 6/4 in 30CC-Wagenhuys in Leuven (info en tickets). De volledige concertkalender vind je hier.
Hieronder kan je alvast gratis het nummer Caroline downloaden:
Caroline (mp3)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten