Poppy Shakespeare - Clare Allan
Clare Allan schreef een heerlijk satirisch boek over de hedendaagse psychiatrische "zorg". Het was na een vermelding in het boek Het einde van de psychotherapie van Paul Verhaeghe dat ik dit boek ontleende in de bib. Hoofdpersonage Poppy Shakespeare, een alleenstaande moeder, belandt in de ambulante psychiatrische zorg en komt er terecht tussen mensen die al jarenlang in het zorgcircuit vastzitten en zich daarin genesteld hebben. Dat zij nét weg wil, niet als psychiatrisch gestoord wil gezien worden, en géén uitkering wil krijgen, is voor hen onbegrijpelijk. Haar komst zet dan ook heel wat in beweging onder de groep patiënten en de hilarische resultaten van die onrust leidt tot een bevestiging van je het hele boek lang voelt aankomen: behandel iemand als gek, breng hem in een in se ziekmakend systeem en op het einde van de rit krijg je alsnog je self-fullfilling prophecy.
De neoliberale waanzin: flexibel, efficiënt en... gestoord - Paul Verhaeghe
Identiteit - Paul Verhaeghe
Nadat ik helemaal ondersteboven was van zijn vorig boek, kon ik eindelijk Identiteit van Paul Verhaeghe aanvatten. In de voorbije maanden had ik al tussendoor de neerslag van zijn lezing, over de neoliberale waanzin, gelezen, en uit beide boeken citeert hij zelf nogal vaak in zijn nieuwste, in die zin dat heel wat voorbeelden terugkomen en heel wat zinswendingen en alinea-opbouw terugkeren. Maar wat Verhaeghe alweer aanreikt in zijn boek (want hij benoemt niet alleen de zaken, maar wijst ook de richting waarin een antwoord mag verwacht worden), is alweer erg inspirerend.
Sommige collega's noemen me al lachend een fan van Paul Verhaeghe. Ik weet alvast dat hij voor mij de theoretische basis neerschrijft van wat ik in mijn klinische ervaring en in mijn theoretisch reflecteren over mijn werk al jarenlang aanvoelde. Bovendien reikt hij ook richtingen aan waarin ik verder kan, zodat het niet bij constateren blijft, maar dat ik hier werkelijk mee aan de slag kan in mijn werk.
De Saint en de blonde erfgename - Leslie Charteris
Ik vertelde hier al over de jeugdherinneringen die voor mij verbonden zijn met de verhalen van de Saint, en dus lees ik af en toe eens zo'n (tweedehands bij De Slegte gekocht) boekje. Het verschaft ontspanning en vertier, en is op een jongensachtige manier eigenlijk best wel amusant. In dit verhaal van de Saint echter is de plot die Leslie Charteris neerschrijft zo alle kanten op stuiterend, dat het een klein beetje tegenviel. De gebruikelijke ingrediënten die deze reeks zo genietbaar maakt, zijn weliswaar aanwezig, maar ik houd er bij dit soort boeken toch meer van als de plot gewoon wat rechtlijniger is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten