10 platen die haar leven beïnvloedden: Eva Mouton

We spraken schrijfster en illustratrice Eva Mouton in haar gezellige huis in het Gentse Patershol. Eva Mouton heeft een getekende column in DS Weekblad, de weekendbijlage van De Standaard, en die bijdragen (gekend als Eva's gedacht) zijn nu ook in een gelijknamig boek verzameld (samen met foto's, tekeningen en stukjes tekst) en uitgebracht bij uitgeverij De Bezige Bij Antwerpen.

 foto: Thierry Van Dort

Zelf maakte Eva Mouton ooit grafisch werk voor een album van Styrofoam en ze maakte één van de ingezonden covers voor de compilatie van Ruisbestuiving, het programma van Urgent.fm. Ze vertrouwde ons toe welke platen het belangrijkst zijn in haar leven:

1. Felt – Nils Frahm

Eva geeft toe dat ze moeite heeft zich te concentreren op haar werk, maar gelukkig helpt deze plaat van Nils Frahm haar daar enorm bij. Ze merkt dat het in het creatieve proces soms lang duurt eer iets ook op een blad kan komen, en dan is de rust die dit album uitstraalt, het steuntje dat ze nodig heeft. Ze wordt er in een goeie werktoestand door gebracht. De plaat kent een soort eentonigheid, met piano en zonder tekst, een gelijkmatigheid die een goede concentratie makkelijker maakt. Eva heeft ook op YouTube al heel wat nummers van Nils Frahm gevonden, van optredens in kerken en zo, waarbij haar opvalt dat hij een nog erg jonge gast is, met grappige bindteksten, die iets unieks maakt dat haar enorm aanspreekt.

Wanneer we haar het verhaal achter de plaat vertellen (over het vilt -”felt”- dat hij op de hamertjes van zijn piano bevestigde om de buren niet te storen), is ze verbaasd en geïntrigeerd.

2. Argo navis – Capsule

Haar vriend Bert, die meewerkt bij de Gentse studentenradio Urgent.fm, had de Antwerpse band Capsule ooit geïnterviewd en haar meegenomen naar hun optreden in de Kinky Star. Hoewel er slechts 20 man in de zaal stond, gaf de band toch alles en Eva amuseerde zich fantastisch. De band bedient zich van een soort geschiftheid, met allerlei gekke geluidjes die vervat zitten in de songs, die haar heel erg aanstaat. Voor haar blijft muziek binnen het creatieve veld iets erg mysterieus. Eva zelf is niet meteen muzikaal en net zoals vroeger met fysica, ervaart ze dat het iets is wat ze niet kan verklaren, waarvan ze niet begrijpt hoe het juist in elkaar zit, en nét dat is voor haar een aantrekkingskracht, die zeker in de muziek van een groep als Capsule haar enorm weet te vatten.

Op het podium blijkt Capsule een erg enthousiaste bende te zijn, die zelfs voor het beperkte publiek dat er toen was volop loos gingen en bisnummers en al speelden.

De vinyl versie van Argo navis die ze ons toont, leidt ons tot de bedenking dat vinyl meer mogelijkheden biedt voor artwork. Eva ziet platen ook echt als objecten, en de grootte van de hoes levert grafisch een pak meer kansen dan de kleinere cd-hoes (of de thumbnail die bij een mp3 hoort).

3. OK computer – Radiohead

Toen Eva 13 jaar was, leerde ze via haar 2 jaar oudere zus Radiohead kennen, al geeft ze aan dat ze erin is moeten groeien. De plaat die ze kiest, is een all time classic. Toch is Eva zelf pas ten tijde van Hail to the thief intensief beginnen luisteren naar Radiohead en is ze naar hun concerten beginnen gaan. Het is de laatste tijd dat ze vooral teruggrijpt naar hun ouder werk, waaronder dus dit album.

Net zoals wel vaker bij Radiohead, vond ze de eerste beluistering wat tegenvallend, maar dat wordt ook altijd beter, net omdat je als luisteraar zelf je best moet doen, een inspanning moet leveren om echt de muziek te vatten die Radiohead maakt. Voor Eva betekent dit ook dat zulke muziek het langst interessant blijft. Radiohead blijkt voor haar overigens ook fantastisch te passen in de auto en brengt haar tijdens autoritten in een ideeëntoestand.

Eva herinnert zich ook hoe haar moeder bijna gek werd van de grijsgedraaide Radioheadplaten, die voor haar klonken als “zaagnummers”. Gelukkig, zo stelt Eva vast, zijn het geen zaagnummers, maar songs die je moet léren begrijpen.

4. Kind of blue – Miles Davis

Eenzelfde ervaring had Eva overigens ook met deze plaat van Miles Davis. Vroeger vond ze jazz maar iets elitair, iets voor oude mensen. Nu echter heeft ze, na inspanningen waartoe ze uitgedaagd werd, echt leren luisteren en hoort ze bijvoorbeeld hoe in een song als Freddy Freeloader één instrument alle andere meetrekt. Ineens begreep ze hoe de muziek is samengesteld uit antwoorden van muzikanten op elkaar. Dat inzicht gaf aanleiding tot het nog breder besef van wat muziek in essentie is of kan zijn. Via filmpjes op YouTube zet ze nu ook kleine stapjes in de richting van jazzmuzikanten als Coltrane.

Wat haar vooral treft, is het gevoel van een echt nieuw inzicht, het gevoel iets ontdekt te hebben, iets nieuws geleerd te hebben.

Onlangs, overigens, maakte ze een hele dag een muurschilderij, met enkel deze plaat, en zat ze een hele dag tussen verf en jazz, weg van de wereld.

 

5. Dagen van gras, dagen van stro – Spinvis

Voor wie onder meer met Tien om te zien opgroeide, is Nederlandstalige muziek allesbehalve evident. Toch slaagt Spinvis erin om in onze eigen taal iets te brengen dat de platgetreden paden moeiteloos verlaat. Voor Eva zijn de songteksten niet minder dan geniaal, waar ze naar kan blijven luisteren. Het is een grote droom van haar om ooit eens samen iets op poten te zetten met Spinvis.

Ooit zag ze hem live in De Kreun: hij kwam het podium op en struikelde over zijn microfoonkabel. Daarna stond hij helemaal alleen op het podium, met een loop station en met drie smalle schermen rondom zich, waarop de gastmuzikanten (waaronder ook de Nederlandse auteur Simon Vinkenoog) kwamen meezingen. “Eigenlijk”, zegt Eva, “is zijn verhaal heel erg mooi. Hij is een man die pas op zijn veertigste zijn debuutplaat maakte. Eerst heeft hij goed rondgekeken en de tijd genomen zich te bezinnen over hoe en wat hij wou maken”. Ze steekt haar bewondering voor de man dan ook niet onder stoelen of banken.

Eva vindt dat de muziek van Spinvis vooral bij de zomer hoort (en bij lente die al overgaat in zomer, zo van die lekker warme lentedagen). Ze herinnert zich nog hoe de plaat haar ooit door haar scriptieperiode heen hielp, met prachtige liedjes als 'Ik wil alleen maar zwemmen'. Het is een plaat waar ze niet in de winter naar luistert, en ook niet in de auto.

6. The very best of – Cat Stevens

Toen Eva een jaar of 16, 17 was, haar ouders gescheiden en op zondag het huis een lege aanblik bood, zette ze deze plaat van haar moeder altijd op. Voor haar blijft dit album dan ook voor altijd verbonden met het sterke moeder-dochtergevoel van die zondagen. Het waren ellenlange zondagen waarop haar moeder streek, de puberende Eva eigenlijk niets deed en Cat Stevens zijn beste nummers ten gehore bracht.

Wat haar ook zo aanspreekt in Cat Stevens, is dat hij probeert met zijn muziek mensen te verbinden, en zo voor een betere wereld wil zorgen. Nummers als Can't keep it in en Peace train spreken haar nog steeds erg aan. Net als Leonard Cohen en The Who, is Cat Stevens echt een artiest die ze via haar moeder leerde kennen.

Vorig jaar of zo ging Eva samen met haar moeder naar een concert van Cat Stevens in Vorst Nationaal. Het bleek verschrikkelijk. Daar was ze wel teleurgesteld om, omdat ze net veel had verwacht van het samen naar een concert gaan met haar moeder, naar een artiest die voor hen samen zo veel betekent. Gelukkig deelde haar moeder haar mening. Waar ze voorheen Cat Stevens zag als een man die zoekende was en gewoon de dingen wou begrijpen, straalt hij nu uit dat hij “het weet” en dat hij anderen wil overtuigen. Cat Stevens bleek een prediker geworden te zijn van ZIJN geloof, ZIJN gelijk... Bovendien, en dat is voor Eva natuurlijk ook niet onbelangrijk, maakte hij gebruik van zowat de slechtste visuals ooit (met paarse elfen en zo!).

7. 1962-1966 (The red album) – The Beatles

Voor Eva is dit een typische zondagochtendplaat, waarbij je in pyjama blijft rondlopen, rustig ontbijt en het liefst al een lentegevoel krijgt. Bovendien houdt Eva wel van de tijdsperiode waarin de liedjes op deze plaat tot stand kwamen. Het album klinkt bovendien erg poppy: The Beatles hebben op dat moment nog niet veel te zeggen, ze zingen luchtige liedjes over de liefde en zo... Alles klinkt ongedwongen, erg enthousiast. Het zijn stuk voor stuk superkorte nummers.

Het gesprek over The Beatles leidt ons tot Eva's interesse in documentaires over kunstenaars. Daarbij vindt ze het frappant hoeveel kunstenaars met elkaar verbonden blijken, hoe vaak kunstenaars elkaar treffen en elkaar beïnvloeden. Biografische boeken kunnen haar dan weer minder boeien, behalve een boek als Just kids van Patti Smith, dat meteen ook een mooi beeld van een tijdsgeest schetst.

8. Everybody's free (to wear sunscreen) – Baz Luhrmann

Dit singletje van Baz Luhrmann zet Eva wekelijks op. Het heeft haar door heel wat periodes geholpen. Telkens ze twijfels heeft, kan ze hierin troost vinden. Meer nog, als vriendinnen in een “crisis” verkeren, of twijfelen waar ze met hun leven heen moeten, laat ze hen dit horen. Hoewel het op zich geen goed nummer is (muzikaal gezien dan), vindt ze in de tekst zoveel one-liners die haar aanspreken, dat ze er telkens voor valt.

Eén van de quotes uit het lied die ze erg mooi vindt en waar ze graag zou willen naar leven, is “do one thing every day that scares you”. Dat vindt ze een mooi motto.

9. Með suð Í eyrum við spilum endalaust – Sigur Rós

Een tijdlang zat Eva Mouton op kot in het grote huis van haar tante, langs het water. Ze woonde een jaar of vier in twee met elkaar verbonden kamertjes, die helemaal wit geverfd waren. Het huis had ook een binnenkoer en zo, en in haar kamers had Eva drie kleine raampjes, die uitgaven op het water, waar geen gordijnen voor hingen en waar de zon 's morgens door binnenviel. Het gaf haar allemaal het gevoel op eigen benen te staan.

In die periode kende ze haar vriend Bert nog maar pas. Ze herinnert zich hoe ze samen naar de documentaire bij het album keken, op DVD, en hoe ze beiden innerlijk huilden. Zó mooi was het!

Heel vaak zette ze het album luid op, waarbij het water het geluid ver droeg en Bert nog voor hij haar huis bereikte, kon horen hoe ze naar Sigur Rós luisterde.

Wat haar vooral zo aanspreekt, is het sferische van de muziek. Het is een plaat waar je volledig moet in op kunnen gaan om ervan te genieten. Voor Eva is dit als een zwembad. Net zoals ze bij het zwemmen alles kan vergeten, kan ze zich hier volop in onderdompelen.

10. A brief history of love – The Big Pink

In periodes dat ze veel moet schrijven, luistert Eva veel naar deze plaat. Ze klinkt immers heel donker, en The Big Pink roept zo de juiste mood op waarin Eva het best kan schrijven. Soms kan ze steeds opnieuw naar 1 nummer, op endless repeat, luisteren, zoals naar het titelnummer of naar Too young for love.

Voor deze plaat kende ze eigenlijk geen muziek waarin werkelijk muren van muziek opgetrokken werden, die amper zuurstof laten. De liedjes klinken bijna als drones. Dat werkt wel heel goed om op te schrijven. Zo werd Kopstoot volledig met dit album op de achtergrond geschreven.

Afsluiten doet Eva met een vergelijking tussen boeken en muziek. Waar bij boeken inspiratie pas later in iets omgezet wordt, kan dat bij muziek onmiddellijk.

Ik dank Eva voor het fijne gesprek. Haar boek, Eva's gedacht, kan u hier kopen.

Gelezen (51)

Poppy Shakespeare - Clare Allan

Clare Allan schreef een heerlijk satirisch boek over de hedendaagse psychiatrische "zorg". Het was na een vermelding in het boek Het einde van de psychotherapie van Paul Verhaeghe dat ik dit boek ontleende in de bib. Hoofdpersonage Poppy Shakespeare, een alleenstaande moeder, belandt in de ambulante psychiatrische zorg en komt er terecht tussen mensen die al jarenlang in het zorgcircuit vastzitten en zich daarin genesteld hebben. Dat zij nét weg wil, niet als psychiatrisch gestoord wil gezien worden, en géén uitkering wil krijgen, is voor hen onbegrijpelijk. Haar komst zet dan ook heel wat in beweging onder de groep patiënten en de hilarische resultaten van die onrust leidt tot een bevestiging van je het hele boek lang voelt aankomen: behandel iemand als gek, breng hem in een in se ziekmakend systeem en op het einde van de rit krijg je alsnog je self-fullfilling prophecy. 

De neoliberale waanzin: flexibel, efficiënt en... gestoord - Paul Verhaeghe 

Identiteit - Paul Verhaeghe

Nadat ik helemaal ondersteboven was van zijn vorig boek, kon ik eindelijk Identiteit van Paul Verhaeghe aanvatten. In de voorbije maanden had ik al tussendoor de neerslag van zijn lezing, over de neoliberale waanzin, gelezen, en uit beide boeken citeert hij zelf nogal vaak in zijn nieuwste, in die zin dat heel wat voorbeelden terugkomen en heel wat zinswendingen en alinea-opbouw terugkeren. Maar wat Verhaeghe alweer aanreikt in zijn boek (want hij benoemt niet alleen de zaken, maar wijst ook de richting waarin een antwoord mag verwacht worden), is alweer erg inspirerend. 
Sommige collega's noemen me al lachend een fan van Paul Verhaeghe. Ik weet alvast dat hij voor mij de theoretische basis neerschrijft van wat ik in mijn klinische ervaring en in mijn theoretisch reflecteren over mijn werk al jarenlang aanvoelde. Bovendien reikt hij ook richtingen aan waarin ik verder kan, zodat het niet bij constateren blijft, maar dat ik hier werkelijk mee aan de slag kan in mijn werk.

De Saint en de blonde erfgename - Leslie Charteris

Ik vertelde hier al over de jeugdherinneringen die voor mij verbonden zijn met de verhalen van de Saint, en dus lees ik af en toe eens zo'n (tweedehands bij De Slegte gekocht) boekje. Het verschaft ontspanning en vertier, en is op een jongensachtige manier eigenlijk best wel amusant. In dit verhaal van de Saint echter is de plot die Leslie Charteris neerschrijft zo alle kanten op stuiterend, dat het een klein beetje tegenviel. De gebruikelijke ingrediënten die deze reeks zo genietbaar maakt, zijn weliswaar aanwezig, maar ik houd er bij dit soort boeken toch meer van als de plot gewoon wat rechtlijniger is.

Lied van de week: week 13 - 2013

Down in the city - Traumahelikopter

Het Groningse Traumahelikopter heeft, behalve een erg coole bandnaam, een titelloos album uit, waaruit dit nummer komt. De band lijkt me erg fijn, maar voorlopig spelen ze enkel in Nederland. Ze mochten overigens ook optreden op het South By SouthWest festival in Austin, TX, wat een hele eer is voor een band uit de Lage Landen.
En zo bewijzen ze dat je ook in minder dan twee minuten een goeie song kunt spelen...

Je kan hun album bestellen via hun bandcamp.

Beluister hieronder alvast enkele liedjes uit het album:



Lyrics:

When will I have somebody
When will my feet stop hurting?
When will my nose stop bleeding
When will I speak for ...
I can never get enough
I can never get enough
I can never get enough
Get out of the way, it’s no way to stop me

When will I hurt somebody?
When will my head stop burning?
When...are watching?
When will my nose stop bleeding
When will I speak for ...
I can never get enough
I can never get enough
I can never get enough
 
Let’s go down, down in the city
Down, down in the city
Down, down in the city
Down, down in the city
Down, down in the city.

No Angry Young Man

Twee jaar en een half geleden recenseerde ik het debuutalbum van No Angry Young Man en u kan hier nog eens herlezen hoe gecharmeerd ik toen was. Ook al die tijd later blijft het schijfje een aangename metgezel op mijn reis door het leven. Hoewel ik het niet vaak opleg (ik heb nu eenmaal een uitgebreide collectie), kan ik er nog steeds van genieten.
En dus was ik erg benieuwd naar het tweede album, dat ik van de band toeschoven kreeg. Op Paris rains hoor ik nog steeds eenzelfde diversiteit, maar je kan horen dat de band gegroeid is. De productie klinkt "affer", waarmee we vooral bedoelen dat de details beter zitten dan op het debuut. En er is toch iets meer consistentie in de plaat geslopen. No Angry Young Man haalde trouwens 2 gerenommeerde namen in huis om de plaat te producen: Werner Pensaert (ook al achter de knoppen bij onder meer Hooverphonic, K's Choice, The Scabs, Ashbury Faith, Live,...) en David Poltrock (wiens werk misschien in uw platenkast terug te vinden is bij Janez Detd en Tom Helsen, of van bands als Monza, Arid, Hooverphonic, De Mens,... waarvoor hij keyboards speelt).
Titelsong Paris rains is een mooi voorbeeld van de nieuwe weg die deze groep insloeg. Het is een ingetogen, heel matuur nummer met een outro waarin heel wat geluiden verwerkt zitten, die overigens opnieuw opbouwen naar de intro van Fake, cheat and lie. Dat laatste nummer is een van folk doordrenkt, regenachtig nummer waarin de wanhoop van de belogen en bedrogen hoofdpersoon een muzikale dubbelzinnigheid opgekleefd krijgt. Even meen ik de intro te herkennen van Breakfast at Tiffany's (van Deep Blue Something) tot Alive zich openvouwt tot een lotusbloem op een vijver van piano. 
Was het debuut nog uitgelaten en extravert, dan toont deze plaat de groep als een wat introverter geworden man van middelbare leeftijd. Het mooiste ijkpunt is natuurlijk Burden (dat in oktober 2011 lied van de week werd) dat op het vorige album stond en hier een deluxe versie krijgt. Dreef de eerste versie nog voornamelijk op het pianoriedeltje waarover de stem gedrapeerd lag, waarna de cello de melancholie versterkte, dan valt in de deluxe versie al meteen op hoe de drums een prominente rol opeisen, het nummer meer vaart geven, en hoe de pure melancholie plaatsmaakt voor een complexer scala aan emoties, mooi in de verf gezet door de rijkere instrumentatie. 
Het zorgeloze en ongecompliceerde van het debuut is wat weg (luister maar eens naar hoe zelfs afsluiter Morning sun niet meer één gevoel weet weer te geven, maar diepte en reliëf heeft gekregen). In de plaats krijgen we een album dat No Angry Young Man toont in een logische volgende stap in hun ontwikkeling. En het is een beetje zoals met opgroeiende kinderen: je bent blij, maar tegelijk rouw je een klein beetje om wat onherroepelijk verloren ging. Het is wellicht dat gevoel dat verklaart waarom ik me het meest aangesproken voel door No man's land, dat zich ergens tussenin bevindt...

Mijn score: 4/5

Je kan het album hier bestellen.De band stelt het album live voor nu zaterdag 30/3 in Cellule 133A in Brussel (info en tickets) en op zaterdag 6/4 in 30CC-Wagenhuys in Leuven (info en tickets). De volledige concertkalender vind je hier. 
Hieronder kan je alvast gratis het nummer Caroline downloaden:

Caroline (mp3)

Matt Watts & The Calicos

Wie het album Wayward wind van Matt Watts & The Calicos beluistert, denkt al te makkelijk een nieuw album van The Low Anthem voorgeschoteld te krijgen. Matts stem lijkt immers enorm sterk op die van Ben Knox Miller, frontman van voornoemde band. Ook muzikaal wordt in dezelfde vijver gevist als die waarin Oh my God, Charlie Darwin! zijn oorsprong vond.
Die plaat geldt voor ondergetekende nog steeds als één van de allerbeste van 2009, hoewel ze eigenlijk in de VS al in 2008 uitgebracht werd. Vergelijkingen daarmee mogen dus gelden als een enorm compliment. En we durven hier al meteen met de deur in huis te vallen: dit is een onnoemelijk prachtige release, een pareltje zoals we er maar zelden één horen. Als we bedenken dat de auteur hiervan in ons eigenste Antwerpen woont, en vanuit Vlaanderen zijn muziek verspreidt, voelen we trots opwellen.
Het jammere is dat we je anderzijds nu al durven voorspellen dat deze plaat gewoonweg tussen de plooien zal vallen, voor velen onopgemerkt zal blijven en dus maar bitter weinig eindejaarslijstjes zal halen, laat staan dat het grote succes en de doorbraak er zullen komen. Nochtans verdienen artiesten die albums als Wayward wind maken, véél en véél beter.
Opener Sarah's song herbergt een vage echo van country standards die we maar niet kunnen thuisbrengen en het paard waarop de tekst gezeten is, wordt door de zangstem mooi in bedwang gehouden. Een gouden medaille in een dressuurwedstrijd als het ware. En luister ook eens hoe halfweg de gitaar (of is het een dobro?) beheerst een brug speelt die helemaal de juiste sfeer oproept. It hides away the pain zet voelbaar verdriet om in muziek die tegelijk gaten in ons hart slaat waaruit pijn gutst en toch zalft. De titel van een song was zelden zo accuraat. Het hoge niveau blijft aangehouden met Black mountain pass, het soort lied waar Bonnie ‘Prince’ Billy zijn soms wat beperkte stemkwaliteiten voor zou overstijgen om dit toch maar te mogen zingen. Ook nu weer wordt een balans gevonden tussen verschillende emoties die strijden om de eerste viool.
De geest van The Low Anthem komt heel prominent in beeld in Oh, Caroline, waarin we bijna noot voor noot To the ghosts who write history books herkennen. Dat bedoelen we natuurlijk figuurlijk, want anders zou er sprake zijn van plagiaat. Dat Matt Watts toch kleine eigen toetsen legt, ondanks het dicht aanleunen bij een overigens prachtig, bestaand nummer, horen we vooral in het stemgebruik, in het aanzwellen in het refrein, waarin de drums veel meer dwingende zeggingskracht krijgen dan in de song van The Low Anthem. Ook de invallende achtergrondzang geeft Oh, Caroline een licht ander cachet. Nadat het verrassend snel tot een einde is gekomen, wordt dat lied gevolgd door wat we persoonlijk nog steeds een goed nummer maar toch net een tikje minder vinden: Worth of a man plukt misschien iets te makkelijk uit de trukendoos van het genre om ons genoeg te verrassen.
Titelsong Wayward wind wordt ingezet door een orgel, vreemd genoeg aangevuld met een vleugje Gainsbourg, en zouden we maar al te graag gecoverd weten door artiesten als Phosphorescent, Bonnie ‘Prince’ Billy of Villagers. One more drink ploegt verder op dezelfde akker en opnieuw is de samenzang met het achtergrondkoor slechts één van de sterktes waar we met gemak voor vallen. Wie een drinklied à la As the bottle runs dry van The Wolf Banes verwacht, is eraan voor de moeite. Wie zijn glas bier, whiskey of zelfs wijn het liefst nuttigt bij een hartverscheurend duet van naar stof en cowboyzweet ruikende stemmen en over desolate ranchgronden jammerende gitaren, vindt hier een perfecte drinkgezel.
Won't you come to me start als een niet meer dan goed te noemen deuntje, en haalt daarmee de door de rest van het album hoog gelegde lat niet. We hoopten dat het een groeinummer zou blijken, een ijdele hoop echter. Toch kennen we artiesten die hiervoor een moord zouden begaan, en voor sommigen onder hen is dat zelfs terecht. There's a midnight in winter daarentegen mag op het verlanglijstje komen van menig songwriter op een slechts door één klein raampje verlichte zolderkamer. Niet toevallig komt Matt Watts hier alweer bijzonder dicht in de buurt van wat we nog steeds het beste album vinden van The Low Anthem. En gelukkig is er ook hier de eigen toets, het meest voel- en hoorbaar in de klarinet die de klankkleur onverwacht een heel andere richting uitstuurt. Zelden, zo geven we toe, klonk klarinet ons zo aantrekkelijk in de oren.
Aan alle goede liedjes, ze duren immers niet lang, komt een einde, en ook aan elke plaat. Matt Watts serveert ons toch wel een uitsmijter van formaat: When you call my name jakkert en jammert, dendert en dondert, slaat en zalft, sluit af en schreeuwt om alles opnieuw te laten herbeginnen. Twee luttele minuten worden ons slechts gegund, twéé maar. Wie hierna kan weerstaan aan de ‘repeat all’-toets, heeft een ijzersterke wil.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. 

Matt Watts treedt de komende weken onder meer op in Chatleroi in Antwerpen (7/4, info en tickets), Arscene in Hansbeke (15/4, info en tickets), De Dwaze Zaken in Amsterdam (6/5, gratis, hier meer info) en Cinépalace in Kortrijk (12/5, gratis, hier meer info)

Dawn McCarthy & Bonnie 'Prince' Billy

The Everly Brothers kennen velen onder ons vooral van On the wings of a nightingale, Wake up little Susie, All I have to do is dream en vele andere hits die ze eind jaren ’50 en in de jaren ’60 scoorden. Bonnie ‘Prince’ Billy wist Dawn McCarthy, met wie hij al samenwerkte voor The letting go en een kerst-EP, te overtuigen om samen een coverplaat op te nemen met nummers “die de broers zongen”.
Om een goede inschatting te maken van hoe goed het duo erin geslaagd is om op die manier écht hulde te brengen aan de vroege popiconen, legden wij naast elk nummer op dit album het origineel door The Everly Brothers. Ons oordeel is dan ook genuanceerd geworden: soms verkiezen we de nieuwe versie, dan weer kan er niet getipt worden aan het origineel en bij momenten komen beide gewoon heel erg dicht bij elkaar. Voorbeelden van die laatste categorie zijn het ons niet onbekende Devoted to you, waar je zelfs als Bonnie en Dawn zingen nog zo in je hoofd de Everly Brothers hoort. Het nummer behoort dan ook tot ons collectief geheugen. Ook So sad, dat in de originele versie So sad (to see good love go bad) heet, is een song waarbij we niet weten welke uitvoering we nu eigenlijk bij voorkeur horen.
Wanneer de hedendaagse cover het haalt, belanden wij steevast bij de hoogtepunten van deze plaat, want wat de broertjes Don en Phil presteerden, is zo goed als altijd goud. En dus noteren wij met stip liedjes als Milk train (heerlijk opzwepend), Poems, prayers and promises (americana op zijn best) en Just what I was looking for (dat hier minder gedateerd klinkt). Ook opener Breakdown verkiezen we in de lekker slome, heel country aandoende coverversie. Langoureus is het woord dat spontaan opkomt wanneer we gewoonweg de song binnengesleurd worden.
Eigenlijk falen Oldham, de man achter Bonnie ‘Prince’ Billy, en McCarthy enkel echt in de flauwe remake van Omaha. Verder vinden we dat ze It's all over iets te traag brengen. Bij Somebody help me moeten we hen dan weer alle lof toezwaaien, al bleek het hier gewoon onmogelijk het verschroeiend goeie origineel te benaderen in kwaliteit.
Wie The Everly Brothers nog niet of onvoldoende kent, is hopelijk door Bonnie ‘Prince’ Billy en Dawn McCarthy nieuwsgierig gemaakt. Uiteindelijk, zo begrepen wij, was dat de voornaamste doelstelling van het duo.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 12 - 2013

Judge, jury and executioner - Atoms For Peace

Thom Yorke, de frontman van Radiohead, heeft met Atoms For Peace een nieuw muzikaal project. Ik heb het album nog niet gehoord, maar deze single weet me wel te bekoren.

Je kan het album hier kopen.

Lyrics:

Don't worry, baby
It goes right through me
I'm like the wind and my anger will disperse
Thin persecutors
Your twisted whispers
A horned reptile that is crawled upon the earth
I went for my usual walk
Just tell it like it is
Tell it like it was
Judge and jury, executioner
Judge and jury, executioner
Judge and jury
When darkness follows
And no tomorrows
It's all been decided
All spies deceptive
All bouncing voices down the echo chamber
Don't worry, baby
It goes right through me
I went for my usual walk
I went around the block
I just can't talk or reason with my executioner
Judge and jury, executioner
Judge and jury
Been wasting trails
You talk in layers
I went for my usual walk
Don't worry, laugh about
Just can't talk or reason with my executioner
Judge and jury, executioner
Judge and jury
Don't worry, baby
It goes right through me
I'm like the wind and my anger will disperse

Democrazy concert: The Van Jets (voorprogramma: Bed Rugs)

Het publiek droeg The Van Jets gisterenavond op handen in de Vooruit, waar Democrazy hen geprogrammeerd had. De strakke set waarmee de band de toehoorders had verwend, was de respons meer dan waard.

Waarom Tim Vanhamel vorig jaar Bed Rugs tot zijn Poulains koos op Studio Brussel, werd doorheen de set van het voorprogramma erg duidelijk. Kleine echo’s van Millionaire en het solowerk van Van Hamel doken op, alsook flardjes Weezer en The Eagles. Met scheurende gitaren en verrassend knappe melodieën klonken ze zoals Dinosaur Jr had kunnen klinken indien zij een hele plaat vol songs als Take a run at the sun hadden gemaakt.

Kunnen we de openingsgroep terecht beloftevol noemen, dan geldt voor The Van Jets dat zij dat stadium allang achter zich hebben weten te laten. Niet alleen hebben ze met goeie singles gestaag een mooi rijtje (radio)hitjes aaneen weten rijgen, op een podium als dat van de Vooruit merk je dat intussen alles goed zit. Frontman Johannes zuigt werkelijk alle aandacht naar zich toe, en daar heeft hij de schmink, het ontblote bovenlijf en de roodgeschilderde onderarmen niet eens voor nodig. Zo precies als een Zwitserse klok de tijd aangeeft, zo accuraat bespeelt hij het publiek, en de hele band weet met perfect ingelaste pauzes in nummers en zorgvuldig opgebouwde climaxen de mensen in de zaal dààr te brengen waar ze hen willen. Het is het muzikale equivalent van een perfect getrapte vrije trap door Cristiano Ronaldo.

Uiteraard werd in de reguliere set ruim geput uit het derde album, Halo. De nieuwe single Broken bones en Waited long enough zaten goed naar het einde van die set, waarin we als eerste hoogtepunt getrakteerd werden op het enthousiast onthaalde Down below. We hadden dan ook al uitstekende uitvoeringen van onder meer Electric soldiers en Onawa achter de kiezen. Voor de bissen werd gekozen voor het al lang niet meer gespeelde Our love = strong, dat Johannes alleen bracht, ondersteund weliswaar door de backing track. Die bisronde werd meteen een ketting van in extatische dankbaarheid aanvaarde songs, met Teevee, High heels en The future. Bij die afsluiter van de bisronde mocht het publiek minutenlang het refrein blijven zingen, en dan werd er nóg een finale aan gebreid om vingers en duimen van af te likken.
En zodoende werden The Van Jets nog eens terug het podium opgeschreeuwd: What's going on vervolmaakte een avond waarin de beloftes van de Oostendenaren helemaal ingelost werden, en de fans uitgenodigd werden op de afterparty op de boot achter de Vooruit.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 11 - 2013

Lightning bolt - Jake Bugg

 

Vorig jaar al wist Jake Bugg ons te charmeren en hij haalde in de laatste week van 2012 deze reeks met Two fingers. En deze single is nog 10 keer aanstekelijker!

Je kan zijn debuutalbum hier bestellen.

Lyrics:

Morning, it’s another pure grey morning
Don’t know what the day is holding
When I get uptight
And I walk right into the path of a lightning bolt
Sirens of an ambulance comes howling
Right through the centre of town and
No one blinks an eye
And I look up to the sky in the path of a lighting bolt
Met her as the angels parted for her
But she only brought me touture
But that’s what happens
When it’s you who’s standing in the path of a ligthning bolt
Everyone I see just wants to walk with gritted teeth
But I just stand by and I wait my time
They say you gotta tow the line they want the water not the wine
But when I see the signs I jump on that lightning bolt
Chances, people tell you not to take chances
When they tell you there aren’t any answers
And I was starting to agree
But I awoke suddenly in the path of a lightning bolt
Fortune, people talking all about fortune
Do you make it or does it just call you.
In the blinking of an eye
Just another passerby in the path of a lightning bolt
Everyone I see just wants to walk with gritted teeth
But I just stand by and I wait my time
They say you gotta tow the line they want the water not the wine
But when I see the signs I jump on that lightning bolt
It was silent, I was lying back gazing skyward
When the moment got shattered
I remembered what she said
And then she fled in the path of a lightning bolt

The Mary Onettes

Evil coast, dat eind vorig jaar uitgebracht werd als single, maakte een opgemerkte entree in de wereld der muziekblogs. Het Zweedse The Mary Onettes wist met dat nummer zelfs (eventjes) de eerste plaats te bezetten op hypem.com, waar je kan zien over welke artiesten en liedjes het meest geblogd wordt.
Het album Hit the waves, waarop we Evil coast terugvinden, kan nu in zijn geheel tot zich genomen worden. En al wie bij Zweeds denkt aan heerlijke popgeluiden, komt alvast niet bedrogen uit. De titelsong bijvoorbeeld kruipt je oren in als een gladde paling. Hoge stemmetjes en samenzang in het refrein, een eenvoudige, herkenbare songstructuur en productionele toetsen die ons doen denken aan Huey Lewis of Alphaville zijn de elementen die een breed publiek lijken te garanderen. Die lijn wordt het hele album lang volgehouden, waardoor je je weliswaar in de jaren ’80 waant, en toch ver weg blijft van bands als The Cure en Joy Divison, vroegere invloeden van The Mary Onettes. Op de vorige twee platen van het viertal zouden dat immers hun belangrijkste inspiratiebronnen geweest zijn. Daar is dit keer alvast heel weinig van te merken.
De interne consistentie die ze aanhouden, is zo opvallend dat het begin van Don’t forget (to forget about me) gewoon een voortzetting lijkt van hoe Years, het liedje dat er vlak voor kwam, klonk. Misschien, beste Zweedse vrienden, is dat nét een tikkeltje teveel. Want, laten we eerlijk zijn, hoe heerlijk de popdeuntjes ook mogen zijn, ze klinken wel erg onderling inwisselbaar. En we kunnen ons voorstellen dat niet weinig mensen de klank ook een tikje gedateerd zullen vinden.
Wie maar niet genoeg kan krijgen van het lichtste uit de eighties, kan zijn hartje ophalen aan dit schijfje. Wie allergisch is aan synthesizers, loopt hier best met een héél wijde boog omheen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Huisconcert: Charlie Jones

Moet ik hier nog iemand overtuigen dat huiskamerconcerten een bijzonder tof en muzikaal bevredigend initiatief zijn? Een dag nadat ik Steve Wynn in zo'n setting aan het werk zag, werd in een andere huiskamer Charlie Jones ontvangen.

De jongeman uit het Waasland is een duizendpoot die met 3 muzikale kompanen (die dan zijn Big Band heten) al drie albums maakte. Het meest recente, Until I get bald, is de aanleiding voor  een reeks concerten in Vlaanderen en Nederland, waaronder dit huisconcert.
Opvallend zijn de uitstraling en gedrevenheid die hij gemeen heeft met de jonge Tom Barman. Met zijn krachtige stem en afwisselend op gitaar en piano brengt hij echter een heel ander soort muziek, gedrenkt in blues, folk, gospel,... Behalve eigen composities (waaronder When Romans came to fail en Until I get bald, en heel wat nieuwe nummers die nog geen titel meekregen...) brengt hij ook mooie covers van Devendra Banhart en Elvis Presley. Doordat hij met heel veel humor en zelfrelativering zijn songs en verhalen brengt (vraag ons bij een pint maar eens naar het verhaal achter onderstaande clip), toont hij zich ook een performer waarnaar het graag luisteren is.

Hierbij de clip van het prachtige Until I get bald:

Lied van de week: week 10 - 2013

Swim and sleep (like a shark) - Unknown Mortal Orchestra

Het lijkt erop dat Unknown Mortal Orchestra wel eens dé revelatie voor velen zou kunnen worden dit jaar. Ook hun nieuwe single is erg leuk, en wordt vergezeld van een leuke animatieclip (waarin overigens, ik verwittig u maar, gemasturbeerd wordt...)

Je kan het album II hier kopen.

Lyrics:

I wish that I could swim and sleep like a shark does
I'd fall to the bottom and I'd hide 'til the end of time
In that sweet cool darkness
Asleep and constantly floating away
I wish that I could break and bend like the world does
I'd fall to the bottom and I'd chase all my dreams away
And I'd let you crush me
My dreams would be constantly wilting away
I wish that I could swim and sleep like a shark does
I'd fall to the bottom and I'd hide 'til the end of time
In that sweet cool darkness
Asleep and constantly floating away

Huisconcert Steve Wynn + Mantaray

In een Oostvlaamse huiskamer speelde donderdagavond Steve Wynn, een man die niet alleen bij The Dream Syndicate, maar ook solo en met zijn bands Gutterball en The Miracle 3 al hoge ogen heeft gegooid.
Geopend werd er door Mantaray, een duo dat met zang en gitaar (beiden) ons probeerde in te palmen. Ze brachten muziek die doordrongen was van invloeden uit blues, folk, americana, bluegrass,... en bijwijlen klonken ze als Isbells. Ze openden knap met hun enige cover (Four in the morning van Jesse Colin Young) en ook het eigen nummer dat erop volgde, was bijzonder knap. Helaas bleek de rest van de set wat wisselvallig. Er zaten erg knappe momenten in, maar evenzeer zakte het niveau soms wat in en vervielen ze in middelmatigheid. Toch is Mantaray een band om in de gaten te houden, want potentieel hebben ze zeker.
Overtuigen moest Steve Wynn eigenlijk niet meer. Het publiek kende hem al goed genoeg en zijn naam luidt als een bel. Zelfs wie zijn muziek (zoals ikzelf, moet ik eerlijk toegeven) maar een beetje kende, wist al dat hij sterke nummers mocht verwachten van een doorwinterd performer. Die verwachting werd ook helemaal ingelost. 
Wynn grasduinde door zijn intussen al enorme collectie songs. Hoogtepunten waren zeker Carelessly, Punching holes in the sky, de vrolijke bijna-meezinger One by one (waarom eigenlijk deed niemand dat effectief?) en zijn doorleefde cover van See that my grave is kept clean. Een warm, uitbundig en langdurig applaus was zijn deel, waarvoor het publiek beloond werd met 4 bisnummers.
Opvallend was ook hoe relaxt Wynn leek te spelen, hoezeer hij genoot van de intimiteit van een huiskamerconcert en hoe grappig hij uit de hoek kon komen. Tweemaal liet hij toe dat het publiek zelf een suggestie deed, en hoewel aan zijn voeten een soort setlist klaarlag, speelde hij uiteindelijk gewoon een beetje improviserend, slechts losjesweg terugvallend op zijn lijstje...

Setlist Steve Wynn:

1. Now I ride alone
2. Strange new world
3. Lay of the land
4. Crawling misanthropic blues (request)
5. We don’t talk about it
6. Carelessly
7. Punching holes in the sky
8. Manhattan fault line
9. Top of the hill
10. The side I’ll never show
11. One by one
12. There will come a day
13. The days of wine and roses 

Bisnummers:

1. Burn 
2. Halloween (request) 
3. See that my grave is kept clean (Blind Lemon Jefferson) 
4. When you smile

Gezien: Django unchained

Enkele weken geleden al zag ik de nieuwe film van Quentin Tarantino. Django unchained vertelt het verhaal van een premiejager (fantastisch vertolkt door Christoph Waltz, die we ook al kenden van Inglorious bastards) die een slaaf, Django (rol van Jamie Foxx), vrijkoopt omdat hij hem nodig heeft om bij zijn "prooi" te geraken. De twee blijven bevriend en proberen samen de vrouw van Django vrij te krijgen, mits een ingenieus spel met de grootgrondbezitter en eigenaar  (gespeeld door Leonardo DiCaprio). Ook Samuel Jackson, als huisslaaf Stephen, speelt één van de rollen van zijn leven. 
Uiteraard bevat de film veel expliciete (geweld)scènes en spat het bloed naar het eind van de film herhaaldelijk van het scherm, doch het zijn vooral de ingenieuze plot, de steengoeie vertolkingen, het strakke tempo, de adembenemend mooie beelden en het -ondanks enkele bijzondere details- toch geloofwaardig neerzetten van een universeel verhaal die deze film tot een topper maken, én één van de beste films van Tarantino. 
Over het racisme in de film is al veel inkt gevloeid. Zelf denk ik dat de regisseur een behoorlijk realistisch beeld schetst van hoe diep dat racisme zat (en bij sommigen nog steeds zít). Bovendien blijft de film erg actueel, ook al omdat Tarantino schetst hoe sommigen wetenschap misbruiken om een ideologie te promoten en als dé waarheid, ontegensprekelijke waarheid te poneren.

Lied van de week: week 9 - 2013

Through the deep dark wood - The Veils

Terwijl de rest van de wereld moet wachten tot eind april, verschijnt het nieuwe album (Time stays, we go) van The Veils in de hele Benelux al op 5 april. Wij herinneren ons nog heel goed hoezeer we genoten van de vorige albums, Nux vomica en Sun gangs, en deze vooruitgeschoven single, die je gratis kan downloaden op hun website, laat alvast het beste vermoeden.

Through the deep dark wood (mp3)

Je kan het album hier al bestellen.

Lyrics:

Well she said, baby,
Come on and take my hand
You know that lately
You've been my only man

And all that I wanted
Is for you to see
Come on now, my love
And take a walk with me

Through the deep, dark wood
Through the deep, dark
Through the deep, dark wood

Love, lay your hand upon my chest
So I can't go back
No, this love ain't like the rest
No, I can't go back
Now there's no more to love than this
No, I can't go back
Back
Back

Well she said, baby,
I feel you coming up
We spend a lifetime
Getting our lover wrong
She said, there's no need
Come on, it won't take long
The dreams are strange but good

Through the deep, dark
Through the deep, dark wood

Love, lay your hand upon my chest
So I can't go back
No, this love ain't like the rest
No, I can't go back
Now there's no more to love than this
No, I can't go back
Back
Back

No, I can't go back
Back
Back

Charlatan concert: Hear, hear! (a cheer) - voorprogramma: The Isle Of Man

Bij de release van een debuutalbum hoort een releaseconcert, en Hear, hear! (a cheer) stelde zijn plaat voor in de Gentse Charlatan. Een paar dagen geleden nog schreven we al wat we vonden van die eersteling, en donderdagavond kreeg de band de kans zich live te bewijzen.

Behalve een Brits eiland met een speciaal statuut, een vlag met drie benen en natuurlijk Mark Cavendish, de spurtbom en ex-wereldkampioen wielrennen, kennen we The Isle Of Man nu ook als het kwintet dat mocht openen en dat lang niet onaardig deed. Het vijftal brengt zuivere indierock met af en toe catchy refreinen, die ze steevast in – niet altijd even geslaagde – samenzang brengen. De cover van Bowies Heroes onthouden we als verdienstelijk hoewel niet onvergetelijk.

Hear, Hear! (A Cheer) klinkt live een pak krachtiger dan op plaat. Bovendien is het orgeltje dat lekker retro klinkt, prominent aanwezig. De zang sluit nauw aan bij de klank die de groep rond Thomas Verheyen produceert en de op het album overheersende lo-fi-aanpak wordt bij het optreden ingeruild voor een steviger en gevarieerder palet. Het versterkt het poppy geluid van Lollipop en het maakt We don't care (no more) potenter. Om het publiek moeite te besparen, en de band eventueel schaamte, sluiten de toegiften meteen aan bij de set, zo verklaart Thomas Verheyen. Het tweede bisnummer, Words, krijgt een funky aankleding, maar verliest zichzelf uiteindelijk in een te lang uitgesponnen outro.
Vonden we de plaat soms wat te braaf, dan kunnen we je nu geruststellen dat daar live een flinke scheut van Panoramix’ toverdrank aan toegevoegd is, en op basis van hun optreden markeren we hen als te volgen. Hear, hear! A cheer for this band!

Setlist:
1. For My Love (If She Were Here)
2. Dolly Parton (Yuko cover)
3. Lollipop
4. O Yes Indeed
5. We Don’t Care (No More)
6. The Burden
7. Stuck (Inside A Daydream)
8. Intro/Outro
9. Little Bits (Little Nips)
———————————————————————
10. In A Room
11. Words

Je kan dit verslag ook hier lezen op Indiestyle.