Het moet zo ongeveer in 2000 geweest zijn, toen An Pierlé nog maar pas aan het venster kwam piepen met haar eerste album (nu ja, piepen : ze had al hoge ogen gegooid op Humo's Rock Rally), dat ik haar live zag in het Fort Napoleon in Oostende. Nu, 10 jaar later zowat, brengt ze met haar groep White Velvet alweer een nieuwe CD uit, speelde ze volgens een vriendin een prachtig concert op Boomtown en zag ik haar dus gisteren in de Handelsbeurs voor een concert zonder voorprogramma, helemaal op eigen kracht.
Kracht genoeg, dat kan ik u verzekeren. De toevoeging van bassist, drummer en gitarist (in 2000 speelde ze solo op haar piano en nog enige andere instrumenten) maakt de songs krachtiger, de uitvoeringen voller en dat hoor je vooral in de oudere nummers (zoals Helium sunset). Toen, in haar begindagen, liet ik na te vermoeden waartoe ze in staat zou blijken te zijn.
De meeste nummers blijven eerder zwaarmoedig, zoals ze zelf ook toegaf, en tussendoor probeerde ze dan ook het ijs wat te breken met een aanzet tot wat ze zelf grappend "haar ambitie om tegen Kerstmis 11 Sportpaleizen uit te verkopen met een stand-up comedy show" noemde. Eerlijk gezegd houdt ze zich beter bij muziek, want daarin is ze veel beslagener...
De goed opgebouwde set werkte naar een climax toe waarin Il est cinq heures, Paris s'éveille haast onherkenbaar gecoverd werd met een basloopje dat wel heel sterk op dat van British mode van Goose en met een toevoeging van een fragment van een eighties hit waar ik maar niet op kan komen hoe die ook alweer heet...
An Pierlé kwam nog terug voor een toegift met haar groep waarin ze een jazz-intermezzo lieten uitmonden in een potente versie van Sing song Sally. Daarna kwam ze nog eens helemaal alleen terug voor een prachtversie van Mud stories, de titelsong van haar debuut, en daarin was zeker te horen welke geweldige evolutie deze zangeres doormaakte.
An Pierlé en White Velvet brachten een set waarin de piano en de hoge stem soms lieflijk verraderlijk de rockende songs doorkruisten, en daarin leek ze bij momenten nog op Tori Amos, maar het is een geruststelling te merken dat An Pierlé allang haar eigen gezicht gevonden heeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten