“I'm over the hill, can't get my thrill without a little blue pill, I'm old” Dat zingt Rudi Protrudi, zanger van The Fuzztones, in het toepasselijk getitelde Old. Op het album Preaching to the perverted dat hoort bij hun 30e verjaardag, die ze vorig jaar mochten vieren, brengen ze een oudemannenvariant van garage rock, flink geïnjecteerd met scheuten whisky en bluesrock. Tenzij je zo geniaal bent als Jack White of zo smerig uit de hoek durft te komen als Jon Spencer, moet je niet meteen verwachten met die mix als erg vernieuwend beschouwd te worden, maar laten we het erop houden dat hun eerste bekommernis niet daar ligt.
Naar het schijnt zijn The Fuzztones tegenwoordig vooral in Europa populair (al is dat relatief, en verwijst het vooral naar een trouwe fanbase die ze op het oude continent hebben) en dat is op zich verwonderlijk voor een band die toch wel heel Amerikaans klinkt. Toegegeven, we zijn nog niet eerder in de VS geweest, maar op basis van films, tv,... kunnen we ons een vrij goed beeld vormen van het soort bars waar live muziek gespeeld wordt en waar oudere mannen, gehuld in jeans en met vervaarlijk uitziende symbolen op hun kleren hun gitaren nog eens ferm lik op stuk geven. Het kost ons geen moeite bij dit album beelden op te roepen van een podium rechts van de bar, met groepsleden die af en toe eens rusten op hun barkrukken (en een rustiger nummer zoals Bound to please spelen). Achtergrondzangeressen staan niet al te opzichtig aan de rand van dat podium, het publiek lacht, praat en luistert met een half oor naar de aangename gitaarklanken van wat schimmen oproept van ruige (blues)rock. Echt vervaarlijk klinkt het allemaal niet, want dat zou de klanten toch alleen maar wegjagen, maar anderzijds krijgt iedereen nog voldoende de mogelijkheid zich een stoere biker te voelen bij de gepresenteerde nummers.
We lazen op het wereldwijde web dat de groepsnaam verwijst naar een effectpedaal (de FuzzTone) die vooral beroemd werd door (I can't get no) Satisfaction van The Rolling Stones, en misschien is het dan wel niet zo'n toeval dat de riff uit Launching sanity's dice daar wel heel sterk doet aan denken. Meerdere onbestemde echo's van nummers uit dat tijdsgewricht, die ergens verscholen liggen in de muzikale archieven in ons achterhoofd, bereiken ons in de nummers op dit album.
Wie The Fuzztones nog niet kende, zal door dit album wellicht niet gauw gedreven worden naar de rest van hun back catalogue, en heeft vermoedelijk niet veel meer dan instemmend geknik over voor de muziek van een groep die haar beste tijd achter zich heeft. Een goede luisteraar hoort nochtans de kwaliteiten van de groep, die het soort garage rock maakt waarvan je vermoedt dat Tame Impala (om maar eens een jonge, opwindende groep te noemen) daar menig uur op een Australisch zolderkamertje naar geluisterd heeft. En in een overmoedige bui zouden we hen zelfs wel eens de missing link durven noemen tussen die Australiërs en -we noemen nog maar eens iemand- The Doors.
Even Amerikaans als een “pink Cadillac”, maar jammer genoeg is de glanslak na 30 jaar halfvergaan : dat zou een mooie conclusie zijn...
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten