Jens Lekman / Tracey Thorn

Here are songs from both Jens Lekman and Tracey Thorn, which have a wonderful connection. When reading the website on which he offers his new song, I read about this wonderful song by Tracey Thorn ("Oh, the divorces") in which she adresses Jens (who seems to have sung on a couple of songs of her album). And Tracey's song (also downloadable from her website) turned out to be not only beautiful musically, but textually, I got really stung by how recognisable it turns out to be...

Jens Lekman heeft een nieuw nummer, dat hij gratis aanbiedt. Op zijn website las ik een beetje verder, en hij heeft het over een nummer van Tracey Thorn, waarin ze de onmogelijkheid van eeuwige liefde bezingt, en in de lyrics zelfs refereert naar Jens Lekman (die blijkbaar meegezongen heeft op nummers op haar plaat, waaruit het nummer komt). En dus klikte ik door, en dan bleek je het nummer ook aangeboden te krijgen (en wel hier). Het is een prachtig nummer. Ik vind in de tekst echt stukken terug die me heel herkenbaar in de oren klinken, en ik ben er nu toch al enkele dagen wel weg van...

The end of the world is bigger than love - Jens Lekman (mp3)
Oh, the divorces - Tracey Thorn (mp3)

Lyrics :

Who's next ?
Who's next ?

Always the one that you least expect
They seem so strong
It turned out she wanted more all along

And each time I hear who's to part
I examine my heart
See how it stands
Wonder if it's still in safe hands

Who's fled ?
Who's fled ?

Who's been caught in somebody'sbed ?
I should have guessed
That day when his phone wouldn't take your text

He was a charmer
I wish him bad karma
Oh, I know we shouldn't take sides
But that one was his fault
And this one is her fault
No one gets off without paying the ride

And, oh, the divorces

And oh, oh, oh,
the honeymoon, the wedding ring
And oh, oh, oh,
the afternoon handovers by the swings

Oh Jens, oh Jens,
your song seemed to look
through a different lens
You're still so young
Love ends just as easy as it's begun

Now there's kids to tend
The legal biz
And custody
And oh, the divorces

And this one is different
Each one of course is
And always the same
And oh, the divorces

Who's next ?
Who's next ?

Je kan het album van Tracey Thorn (Love and its opposite) hier kopen / You can buy Tracey Thorn's album "Love and its opposite" here
Je kan muziek van Jens Lekman hier kopen / You can buy Jens Lekman music here

Lied van de week : week 30 - 2010

Dragon's song - Blitzen Trapper

Uit het nieuwe album Destroyer of the void, dat je op hun website kan voorbeluisteren, heeft Blitzen Trapper een eerste single gratis ter beschikking gesteld. En het dient gezegd, de band heeft alweer een mooie plaat afgeleverd en deze single beluister ik al enkele dagen met veel plezier.

Je kan het album hier kopen.

Dragon's song (mp3)
Heaven and earth (demo version) (mp3)

Lyrics :

Make your way to the beat of the drum
Make your way to the beat of the drum
Pray this day may be best as one
Make your way to the beat of the drum

Hold me tight in the light of the running sun
oh oh oh
your running sun
oh oh oh
you're running this on my love
Yeah

Make your way to the crack of the guns
up through the heat of the running suns

Treetops sway as drape toward the wind and the rain
oh oh o
hits what's the earth can contain
oh oh oh
can we take the best as one

Mandrakes clap as we gather in haze
and let the sun burn through to the ancient debates
You are half my heart set apart to the end of the day
oh oh oh oh

Makeour way to the beat of the drum
Pray this day may be best as one

I'll always race to the place of the dragon's song
oh oh oh
they dragging this on
oh oh oh
they draggin this on my love

Mandrakes clap as we gather in haze
and let the sun burn through to the ancient debates
you are half my heart set apart to the end of the day
oh oh oh oh

Cloaks And Feathers

Young Belgian duo Cloaks And Feathers certainly are a band to check out.

Het Oostvlaamse duo Cloaks And Feathers is een ontdekking. De band brengt zijn EP uit, een eerste deel van een trilogie (The Mandala trilogy). Daarbij ga je misschien spontaan denken aan esoterische en antroposofische new age, maar die vooroordelen smelten van zodra je hun muziek beluistert. Zelf verwijzen ze naar Grace Slick (van Jefferson Airplane) en Joan Baez, en dat is niet zo verwonderlijk. De stem van zangeres Runa klinkt inderdaad alsof ze eind jaren '60 op menige folkrockplaat meezong, en het gitaarspel van David is afwisselend genoeg om een luisterbeurt te overwegen.

Als introductie kan je alvast naar deze 2 nummers luisteren, en binnenkort (op dinsdag 24 augustus) treden ze op in het voorprogramma van Sons Of Noel And Adrian op een wel heel bijzondere locatie, met name de Sint-Elisabethkerk in het Groot Begijnhof in Gent :

• House of Beth (mp3)
• Bird on the road (mp3)

Singer Runa has a voice very reminiscent of Grace Slick (Jefferson Airplane) or Joan Baez, and guitarist David seems to have found a perfect balance in varying the way he accompanies the songs. In spite of the title of their EP, the first part of "The Mandala Trilogy", don't expect new age music, but beautiful melodies rooted deeply in the sixties. Enjoy the two above songs...

Je kan hun EP hier kopen / You can buy their EP here

Gentse Feesten : de laatste avond

Twee concerten had ik uitgekozen voor deze laatste avond van de Gentse Feesten.

In de Spiegeltent in het Baudelopark speelde Marble Sounds, een band waarover ik al veel goeds had gehoord, en die ik nu dus wel eens wou ontdekken. Net als eerder deze week bij The Bear That Wasn't, bleek het geprogrammeerde uur (23u) absoluut niet te halen en de band startte uiteindelijk bijna een uur later. Marble Sounds is zo'n band die je mag verwachten in een programma als Duyster, en ze waren zeker goed, maar de klank in de spiegeltent was niet bepaald goed en ik werd ook niet bepaald van mijn sokken geblazen door wat ze brachten. Het kan liggen aan de verzadiging die na 10 dagen Gentse Feesten en al die concerten optreedt, maar een volledig optreden boeien konden ze me niet, en ik verliet dus al wat vroeger de tent.

Op het podium aan Sint-Jacobs mocht Raymond van het Groenewoud traditiegetrouw afsluiten, maar die startte pas om 3 uur en eerlijk gezegd zag ik het niet zitten om zo lang te wachten. Het was dan ook voor Freddy De Vadder & De Bende Van Miènde dat ik naar Sint-Jacobs afzakte. Ik kan de humor van Freddy wel smaken en verwachtte me aan een stand-up optreden afgewisseld met veel muziek.

Ze brachten vooral liedjes met tussendoor natuurlijk wel grappige bindteksten, maar hét grote probleem was wel dat Freddy De Vadder voor niet-Westvlamingen als ik amper verstaanbaar was. Bij een optreden van de man moet ik me al wat concentreren om hem te begrijpen, maar op een plein en zeker als er ook nog stevig gemusiceerd wordt over zijn teksten heen, dan is het een haast onbegonnen opdracht, en helaas verstond ik dus voornamelijk flarden. Al bij al leek het me een soort Westvlaamse Clément Peerens die helaas minder verstaanbaar is...

Toch heb ik ook deze laatste avond genoten van de sfeer van de Gentse Feesten, en ik wil ten slotte nog één (heel andere) tip meegeven. Dit jaar waagde ik me voor het eerst aan een gezondere snack, namelijk een veggieburger aan de stand van EVA bij Sint-Jacobs. Ik had de hazelnootburgers thuis natuurlijk ook wel al gegeten, maar in zo'n pitabroodje met groenten en saus, temidden van het feestgewoel, smaakt dat toch nog helemaal anders !

Gentse Feesten : wat losse flodders

Vooraleer we de laatste avond ingaan, toch nog even een overzichtje van enkele zaken die ik zag op de Gentse Feesten, maar waarover ik nog niet postte...

Van het Puppetbuskersfestival pikte ik dit jaar maar weinig mee. Ik zag Khalid & Co (kort) en een stukje van de voorstelling Il est une fois..., over een wolf die een schapenjong opleidt om te jagen op de andere schapen. Dat leek best wel grappig, en het was duidelijk een parodie op de bekende wolvensprookjes, maar als je het begin gemist hebt, is het toch allemaal wat moeilijker om te volgen...

Van MiraMiro pik ik elk jaar zoveel mogelijk mee, want de voorstellingen zijn vaak verrassend, doorgaans grappig of spectaculair en vallen zelden tegen. Toch was er één voorstelling dit jaar waar ik kop noch staart aan kreeg (al zag ik ze 2 keer) : Op zoek naar zijn oorsprong van de Chinees Tang Huang was (volgens het programmaboekje) een voorstelling met veel elementen uit Nuo, een soort Chinees ritueel van duiveluitdrijving, maar ja, dat referentiekader missen wij natuurlijk en dan blijft er vooral een voorstelling over waarvan het verhaal onduidelijk is, waarbij de interactie met het publiek beperkt is en waarbij je je blijft afvragen waar het nu eigenlijk naartoe leidt of wat de boodschap nu eigenlijk is.



Heel wat meer plezier beleefde ik dan aan De Zuil van Verlichting (over een praatpaal die onze geheimen aanhoort en ons terug verlossing bezorgt), Timber oftewel The day of the carpenters (waarin timmermannen van hout een boom maken ; een vrolijke voorstelling met muziek en humor),




Die Verdammte Spielerei (een wandelorkest met een fantastische kapelmeester die een vervelende toeschouwer -u kent ze vast wel, van die (half)dronken mensen die menen dat ze grappiger moeten zijn dan de act- werkelijk schitterend op zijn plaats blééf zetten, zelfs toen die van geen ophouden wist en het publiek overduidelijk partij had gekozen...), 2 seconds (over een man die het gevecht aangaat met moderne kampeerartikelen zoals de tent die je in 2 seconden kan opzetten...), Waterpret (allerlei ingenieuze en ecovriendelijke waterspelletjes gemaakt van gerecycleerd materiaal waarbij geen druppel -op wat lekkage na dan- water verloren gaat ; 2 keer hebben de kinderen en ik ervan genoten !) en De trouw van Mira & Miro (een soort opera als straattheater).




In het Baudeloopark zag ik de back-to-rootsband Those Metal Boys With Their Metal Toys die zondermeer goed waren in de Spiegeltent en het Canadese Cousin Harley dat ook rootsmuziek bracht, maar met heel veel swing, rockabilly en tonnen charisma en enthousiasme. Hun stomende set was dan ook een schot in de roos voor het voorwaar talrijk dansende publiek.



Elk jaar mag Oxfam een dag het programma invullen op Sint-Jacobs en voor de kinderen werd alvast gestart met de Ketnetband. Zij zongen de liedjes die horen bij de programma's op Ketnet, en daarmee is het meeste gezegd. U zal mij nooit horen beweren dat dit muzikaal iets voorstelt (ongetwijfeld herinnert u zich hoe The Black Eyes Peas ooit Misirlou van Dick dale -uit Pulp Fiction- mismeesterden en dat is in het beste geval wat ze op Ketnet doen met muziek ; een mens vraagt zich af of het echt niet mogelijk is om voor kinderen ook kwaliteitsvolle muziek te maken, en gelukkig bewijst Kapitein Winokio dat het kan en dat Studio 100 niét de norm hoeft te zijn). Maar mijn kinderen genoten, en dan smelt je als vader toch altijd een beetje...

Gentse Feesten : Shearwater

Op het Boomtown festival stond Shearwater als laatste groep in de zaal van de Handelsbeurs op de slotdag zaterdag. Ik had de groep al eerder aan het werk gezien in de Vooruit en sinds hun nieuwste album, dat een verbreding van hun spectrum inhoudt terwijl ze niets ingeboet hebben aan wat hun typische sound bepaalt, was ik heel benieuwd wat ze nu live zouden brengen.

Al vanaf opener The snow leopard, nog steeds één van hun beste songs op het vorige album, Rook, (volgens mij het beste album van 2008), greep de groep het publiek bij het nekvel, en ze zouden nooit meer echt loslaten. De hoge stem van de zanger en de gevarieerde muziek (waarbij me opval dat het vaak technisch niet al te moeilijk leek, maar toch allemaal samen tot genuanceerde songs leidde) maakten hen nog beter dan in 2008. Dat komt wellicht doordat ze op hun nieuwe album een breder muzikaal spectrum aanboren, wat de set evenwichtiger en gevarieerder maakt.

Misschien is het omdat ik de oudere albums vaker heb gehoord en beter ken, of omdat ik vooral met Rook een sterke emotionele band heb, maar de hoogtepunten kwamen voor mij toch vooral uit die plaat : de genoemde opener, Rooks, Century eyes en uit Palo Santo ook nog White waves, én de eerste single uit hun nieuwe album (dat maandenlang op mijn mp3-speler stond), Castaways. De muzikanten wisselden allemaal van instrumenten en bewezen daarmee dat ze als groep een hecht geheel vormen waarin iedereen zijn plaats krijgt en de kans krijgt veelzijdigheid van talenten te tonen, en het doet altijd vermoeden dat alle groepsleden toch écht wel enige (technische en muzikale) baggage hebben...

Het werd een prachtig uur waarmee ze alvast fans bijgewonnen hebben...

Setlist :

1. The snow leopard

2. Black eyes

3. Landscape at speed

4. Castaways

5. Meridian

6. White waves

7. God made me

8. Corridors

9. Hidden lakes

10. Runners of the sun

11. Rooks

12. Century eyes

13. Seventy-four seventy-five

14. Uniforms

Deze nummers (gratis downloadbaar op hun website) geven alvast een mooi voorsmaakje :

• Castaways (mp3)
• Black eyes (mp3)
• Rooks (mp3)
• The snow leopard (mp3)
• Red sea, black sea (mp3)
• Seventy-four seventy-five (mp3)

Lied van de week : week 29 -2010

Numbers don't lie - The Mynabirds

Bejubeld en op handen gedragen worden door meerdere vrouwen : het lijkt de droom van iedere man, maar in de clip bij dit nummer van The Mynabirds worden we toch wel even met onze neus in de realiteit gewreven... Grappig clipje dat me via een tip was opgevallen, met daarbijhorend ook nog een mooi popnummer. Soms hoeft het niet meer te zijn, zeker niet als je volop Gentse Feesten aan het vieren bent !

Je vindt dit nummer op het album What we lose in the fire we gain in the flood, dat je hier kan kopen. Het nummer zelf bieden ze alvast gratis aan op hun eigen website :

Numbers don't lie (mp3)

Lyrics :

It was always what you said
It would be, and nothing more
Through the smoke screens and the pipe dreams
And the blood on the floor

You say it's black, well it's bound to be black.
You made up your mind, and you see with that.

Baby, if you wanna be right
I will let you be right,
I will let you be right.
You know that the numbers don't lie,
Oh no, the numbers don't lie.
Two wrongs will not make it right.

You said : "One and one and one and one is three."
But I know my lines and my graphs and my math
Honey, that ain't me.

If you want it, you can have it,
All the lines on the cellar floor.
Don't mean nothing, just a bad dream
Even if you think it's more.

You say it's black, well it's bound to be black.
You made up your mind, and you see with that.

Baby, if you wanna be right
I will let you be right,
I will let you be right.
You know that the numbers don't lie,
Oh no, the numbers don't lie.
Two wrongs will not make it right.

Te oud

Af en toe geven bloggers elkaar "stokjes" door (zoals bij de aflossingswedstrijden) : bedoeling is dan dat je ook iets post over dat onderwerp en daarna zelf het stokje doorgeeft aan anderen. Zo gaf Madrina mij dit stokje...

Stiekem doen we allemaal dingen waarvoor we eigenlijk al te oud zijn. Meer zelfs, we schamen ons een beetje als andere mensen ze zouden weten. Maar omdat ze zo leuk zijn, kunnen we het toch niet laten...

Ik heb een werkelijk ongelooflijke voorliefde voor zure snoepen. Hoe meer zuur er op een snoepje zit, hoe liever ik dat heb. Ik eet daarna al het zuur dat nog in het pakje zit (als de snoepjes op zijn), ook op en eerlijk gezegd, is dat het lekkerste deel. Ik hou enorm veel van zure tongen (om de zoveel weken koop ik een doos), en ik ben -al van toen ik klein was- werkelijk verzot op smoelentrekkers, je weet wel, die rode bollen vol zuur. Ik eet ervan tot mijn tong helemaal open ligt (je zou denken dat ik intussen al beter wist).

Ik geef toe, het is niet meteen de meest spectaculaire bekentenis, en critici zullen waarschijnlijk zeggen dat je voor zure snoepen (zelfs voor het eten van het achtergebleven zuur én voor het blijven eten tot je tong open ligt) nooit té oud bent, maar dan is hier dat tikkeltje waarvan ik wél vind dat dat erover is.

Het gaat namelijk over zo'n snoepje waarvan ik echt wel vind dat het voor kinderen is, en niet echt iets wat ik in het openbaar zou opeten... Ken je die met zuur gevulde "hosties" ? Ze zijn gemaakt van wat ik niet beter kan omschrijven dan een soort dunne hostie (vroeger kon je bij de kruidenier zo van die hele blaadjes "hostie" kopen), bol en gevuld met zuur. Ik eet er eerst voorzichtig het topje af, hou het dan boven mijn mond en laat alle zuur in mijn mond vallen. Héérlijk !

Maar je zal me dat natuurlijk nooit zien doen... ! Daar ben ik té oud voor ;)

Ik geef het stokje met plezier door aan Lieve, Bavada en Disfunctionele Huisvrouw (maar wie zich geroepen voelt, mag er natuurlijk ook altijd mee aan de slag...) Ik ben al heel benieuwd...

Gezien : All tomorrow's parties

Slechts één dag heb ik totnogtoe de Gentse Feesten overgeslaan (en ik denk dat het bij die ene dag zal blijven...), en dat was woensdag. Maar ik heb die avond rustig thuis genoten van een muziek-dvd uit de bib : All tomorrow's parties, de documentaire over het wel heel speciale festival met dezelfde naam.

Ooit startte Stuart Murdoch, zanger van Belle And Sebastian, in een soort vakantiekolonie (genre Duin & Zee bij ons) een eigen festivalletje, waarbij hij gewoon artiesten die hij graag hoorde uitnodigde om te komen spelen en samen plezier te hebben op dat vakantiekamp. Intussen zijn er al talloze edities geweest, waarbij telkens één artiest als curator mag optreden en dus de line-up samenstelt. Als ik het goed begrepen heb in de dvd (nederlandstalige ondertitels ontbreken trouwens...), vindt dit festival telkens plaats in zo'n vakantiekolonie.

Deze documentaire bevat grandioze muziek, met heel veel concertfragmenten (uiteraard) maar ook fragmenten als er op terrasjes, op kamers, op het strand,... gejamd wordt, muziek gespeeld wordt,... De sfeer lijkt zeer ontspannen en je krijgt de indruk dat dit festival toch vooral draait om de muzikanten zelf die samen ongein uithalen en musiceren, op een ontspannen, niet-concurrerende manier. Die sfeerbeelden zijn best leuk, maar het is natuurlijk de muziek die het hem doet.

En je krijgt muziek te horen van (hou je vast voor de lange lijst) : Battles, Belle And Sebastian, The Dirty Three, Grinderman, Slint, The Octopus Project, Gossip, Animal Collective, Saul Williams, Micah P. Hinson, Two Gallants, Lightning Bolt, Daniel Johnston, Mogwai, Roscoe Mitchell, A Hawk And A Hacksaw, Seasick Steve, David Cross, Iggy And The Stooges, The Boredoms, John Cooper Clarke, Fuck Buttons, Portishead, Jah Shaka Soundsystem, GZA, Sonic Youth, Les Savy Fav, Akron/Family, Patti Smith, Shellac, The Mars Volta, The Yeah Yeah Yeahs en Grizzly Bear.

Fatih

De Gentse hiphopper Fatih (van Rauw & Onbesproken) slaagt erin op zijn debuutalbum Contradictio in terminis een inkijk te geven in zijn afkomst (Gents en Turks), op beats en muziek die tussen het betere werk rechtblijven. Met een sappige tongval (en soms zelfs regelrecht dialect) verhaalt hij over het leven in buurten als het Rabot, Nieuw-Gent, de Brugse Poort en Ledeberg, maar evenzeer over hoe het is om als Turkse Gentenaar dag in dag uit te ondervinden hoe een plaats vinden allesbehalve evident is wanneer iedereen vooral die afkomst ziet en amper verder kijkt.


Voor wie in Gent woont, zitten de nummers natuurlijk vol bekende verwijzingen. In die zin is het nummer 9000 een representatief nummer, dat precies het leven in Gent (9000 is de postcode) bezingt. Toch is de boodschap universeler dan de stad waar zich alles afspeelt, en dat onderstreept muziek die put uit rijke tradities uit Europa, de VS en Turkije.
Ook nummers als Drie generaties en Honger zijn er pal op, zowel muzikaal als tekstueel. Eigenlijk staat er geen enkel zwak nummer op dit album. Grappig is trouwens ook hoe Walter De Buck als een soort oom ook even zijn mening geeft over tegenstrijdigheid, in Skit 1. In Skit 2 zet Orhan zich af tegen goedbedoelende linksdenkenden wiens integratie (wat van 2 kanten moet komen...) zich in een overdrijving beperkt tot "kebab eten en met hun gat schudden op zogenaamde wereldmuziek".
Voor wie in Gent woont en open staat voor een stevige brok hiphop, is dit een absolute aanrader, en voor alle anderen maak ik me sterk dat zij ook wel hun gading kunnen vinden in wat in de eerste plaats goeie muziek is...



Hier kan je vinden waar je het album kan kopen. Alle lyrics van de nummers zijn hier te vinden.
Op maandag 26 juli (de laatste dag van de Gentse Feesten) treedt Fatih op in Los Perros Calientes (Goudstraat 2 in Gent), rond 23 uur. Op tijd komen is de boodschap, want het is een kleine locatie en er wordt behoorlijk wat volk verwacht...
En bovendien mogen we jullie alvast laten proeven van één van mijn favoriete nummers, waarvoor binnenkort ook een clip uitgebracht wordt (hou dus ook deze blog in de gaten) :

9000 - Fatih (mp3)

Gentse Feesten : We Seem To Have Misplaced Our Igloo + 65daysofstatic

Op de eerste avond van Boomtown maakte ik kennis met 2 bands waarvan ik de muziek eigenlijk nog niet kende, maar wiens naam ik de laatste tijd al vaker zag opduiken. Nieuwsgierig trok ik dan ook naar de Kouter, en op het Alles kan podium mochten de Kortrijkzanen van We Seem To Have Misplaced Our Igloo mij overtuigen met krachtige powerpop en rock met genoeg electronicatoetsen om associaties op te roepen met hun stadsgenoten Goose. Al tijdens de soundcheck straalden ze jeugdig enthousiasme, gekoppeld aan een vrij ontspannen houding, uit en ze leken vooral veel plezier te beleven samen.

Dat spelplezier straalde er ook tijdens het concert vanaf, en de nummers werden door het publiek telkens warm onthaald. Met een bassist die mij wel heel erg veel deed denken aan Jack Black als Barry in High fidelity, die in één nummer even de plaats mocht innemen van de frontman, werden de nummers krachtig voortgestuwd, terwijl de gitaren en synthesizers zich daaromheen kronkelden. Het zou mij niets verbazen als we deze band nog vaker terughoren...

Op het hoofdpodium speelde alweer een bassist een hoofdrol. De imposante verschijning van de bassist van 65daysofstatic, het ene moment heftig worstelend met zijn basgitaar en het volgende moment stokstijf staand als op het moment net voor je een benji-jump waagt, trok veel aandacht naar zich, maar ook de andere groepsleden gingen er tegenaan met een energie die al aardig in de buurt kwam van hoe ik enkele jaren geleden And You Will Know Us By The Trail Of Dead zag tekeergaan op Pukkelpop (nog steeds het meest energieke en agressieve concert dat ik ooit zag...) Méér dan uur wisten ze ons te boeien, het publiek (dat meermaals tekenen van herkenning gaf met uitbundig gejuich) mee te sleuren op een roetsjbaan van math rock (ja, zo heet hun variant van post-rock blijkbaar...), en dat alles zonder één woord te zingen.

En zo bracht 65daysofstatic muziek die Tortoise, Mogwai and Godspeed You! Black Emperor voorzag van de metal-energie en vleugjes Chemical Brothers. In het slotnummer klonken ze minutenlang zelfs helemaal als het beste van die laatstgenoemden, met in de slotminuten ook nog eens gemartelde gitaren waarvan de angstkreten opgenomen en nog eens door mangel gehaald werden. Jammer dat er geen bisnummers meer kwamen, want dit vroeg gewoon om méér...

Gentse Feesten : Zing mee met Drs. P

Bij Sint-Jacobs bracht Jan De Smet (De Nieuwe Snaar) een tribute aan de Nederlandse dichter en cabaretier drs. P (die zelf al 92 jaar is en al lang niet meer optreedt). Hij bracht daartoe Fay Lovsky mee en Arne van Dongen. En zo verblijdden ze ons met innemende strofen, jubelende refreinen en magische songgehelen (u merkt het, ik ben nog helemaal in de sfeer...) waarin de liefde, de literatuur, de lente, maar ook meer aardse dingen als bananen en veerponten bezongen worden.

Omdat mijn zoontje intussen helemaal moe geworden was, hebben we het concert niet volledig kunnen meepikken, maar gelukkig krijgen we een herkansing op Boterhammen in het Park (met daarna ook nog Kapitein Winokio).
En om u te laten meegenieten, nog enkele filmpjes van de enige echte drs. P :

De veerpont

Dodenrit (troika)

Gentse Feesten : Walter De Buck + DJ Balcony Jumpers + Roland & Wigbert

Op de openingsavond van de Gentse Feesten kan je eigenlijk niet om hét Gentse monument, de man die ooit (41 jaar geleden?) de Gentse Feesten opnieuw lanceerde : Walter De Buck. En dus kies ik er net als velen voor om elk jaar opnieuw te gaan luisteren hoe hij Bij Sint-Jacobs als eerste act aantreedt. Vorig jaar, toen hij 75 jaar werd, viel mij al op hoe de ouderdom stilaan begint te wegen, en ik was dan ook verrast dat hij dit jaar zijn optreden begon met enkele nieuwe nummers. Misschien moeten we nog gewoon worden aan die nieuwe liedjes, maar ze leken mij nu niet meteen tot het beste uit zijn oeuvre te gaan behoren... Gelukkig zette hij na een tijdje een rijtje klassiekers in. Eerst werden we getrakteerd op sociale liederen van Karel Waeri (Koevoet is beter dan boelie, Pater klokkenluider en De 4 weefgetouwen) en dan volgden nog 3 klassiekers uit zijn eigen repertoire : In mijn stroatse zijn 't allemoal kommére, 'k Zou zo gére wille leven en natuurlijk ook het "Gents nationaal volkslied" 't Vliegerke. Ook nu weer haperde Walter in één van die bekendere nummers eens (tekst kwijt), maar het was vooral toen hij na zijn optreden meezong met de dagelijkse Gentse Zangstonde, dat zijn leeftijd toesloeg : tweemaal zette hij een strofe in die we al net gezongen hadden...

Maar dat doet natuurlijk niets af aan de nostalgische, traditionele trip die zijn optreden, als opener van de Gentse Feesten, toch telkens weer is.

De Gentse Zangstonde werd bovendien aangekondigd door niemand minder dan Jezus zelve..., die ook nog eens zijn traditioneel mopke (zie bijgedachten als je het eens wil lezen...) mocht komen vertellen.

Op het Emile Braunplein heeft Radio Modern het Duvel Droomschip dit jaar zowat overgenomen, en dat betekent heel veel muziek uit de jaren '30 en '40, bigband, swing,... Er zijn ook optredens (maar die heb ik gisteren gemist wegens o.m. Walter De Buck) en voor en na draaien DJ's. Op de openingsavond daar mochten The Balcony Jumpers het publiek tot dansen uitnodigen, en met muziek die helemaal gedrenkt is in de vooroorlogse periode, maar die verrassend bekend in de oren klonk (al is dat natuurlijk ook omdat sommige hedendaagse artiesten deze muziek ontdekt hebben en -vaak van een beat voorzien- heruitbrengen...). Hoedanook, al werd er nog niet zoveel gedanst, de sfeer zat er goed in en 't is een verademing om ook dit soort ondergewaardeerde muziek te mogen proeven op de Gentse Feesten.

In het Baudelopark stonden op het (dit jaar overigens anders opgestelde) podium slechts 2 mannen met hun gitaren, maar als het Roland en Wigbert betreft, blijkt dat natuurlijk ruimschoots voldoende. Virtuoze gitaarpartijen maakten van de bluesnummers (o.m. Jimi Hendrix' Red house) een waar genot. Roland, in trainingsjack van wereldkampioen Spanje, soleerde magistraal, en Wigbert liet horen dat hij alles heeft om de nieuwe Roland te worden (maar zoiets vraagt natuurlijk veel jaren tijd...)

Gentse Feesten : openingsstoet

Met mijn zoon (en zélfs op zijn eigen vraag, mag ik er als trotse vader aan toevoegen...) heb ik de Gentse Feesten ingezet met de traditionele openingsstoet. Als kind misten we die ook geen enkel jaar, en ik zet met plezier die traditie voort...

Opvallend veel plezante, allesbehalve traditionele fanfares trouwens in de stoet, en dat had natuurlijk alles te maken met het optreden vanavond van De Propere Fanfare met Oevertuur Fanfaar, een bonte mengeling van grappige, ludieke fanfares en marionetten.

Enkele sfeerfoto's :

Lied van de week : week 28 - 2010

Born free - M.I.A.

Ik hoorde al veel goeds over het nieuwe album van M.I.A., /VV\Y/\, dat pas verscheen, en deze singel eruit is alvast (opnieuw) een opwindende brok compromisloze muziek, geboren uit verschillende genres. En opnieuw is er gekozen voor een video die helemaal in your face is, en wel zeer expliciet gewelddadige beelden bevat...

Je kan het album hier kopen.

Lyrics :

Whooo!
Yeah man made powers
Stood like a tower higher and higher hello
And the higher you go you feel lower, oh
I was close to the end staying undercover
Staying undercover
With a nose to the ground I found my sound

Got myself an interview tomorrow
I got myself a jacket for a dolla
.............
And the car doesn't work so I'm stuck here
Yeah I don't wanna live for tomorrow
I push my life today
I throw this in your face when I see ya
I got something to say
I throw this shit in your face when I see ya
Cause I got something to say

I was born free (born free)
I was born free (born free)
(bo-bo-born free ....)

You could try to find ways to be happier
You might end up somewhere in Ethiopia
You can think big with your idea
You ain't never gonna find utopia
Take a bite out of life make it snappier yeah
Ordinary gon super trippyer
So I check shit cause I'm lippyer
And split a cheque like Slovakia

Yeah I don't wanna live for tomorrow
I push my life todayI throw this in your face when I see you
I got something to say
I throw this shit in your face when I see you
Cause I got something to say

I was born free (born free)
I was born free (born free)
I was born free (born free)
(bo-bo-born free ....)

OooohI don't wanna talk about money, 'cause I got it
And I don't wanna talk about hoochies, 'cause I been it
And I don't wanna be that fake?, but you can do it
And imitators, yeah, speak it
Oh Lord? whoever you are, yeah come out wherever you are
Oh Lord? whoever you are, yeah come out wherever you are
And tell em!

Born free (born free)
I was born free (born free)
I was born free (born free)
(bo-bo-born free ....)

Gentse Feesten 2010

Hét hoogtepunt voor een echte Gentenaar én cultuurliefhebber zijn toch elk jaar weer de Gentse Feesten. Net als de voorbije jaren maak ik alvast een voorselectie van wat er zoal te beleven valt en wat mij de moeite waard lijkt, maar dat is maar een fractie uit het volledige aanbod dat je hier kan terugvinden.

Dingen om zeker naar uit te kijken :

• Het begon allemaal Bij Sint-Jacobs, en ook daar kan je dit jaar weer genieten van o.m. Walter De Buck (17/7), De Propere Fanfare (17/7), Doctorandus P (18/7), Willem Vermandere (18/7), Harvey Quinnt (20/7), Stijn (20/7), Howie & Linn (20/7), My Little Cheap Dictaphone (21/7), AedO (23/7), The Wolf Banes (24/7), The Scene (25/7), Freddy De Vadder & De Bende Van Miènde (26/7) en traditionele afsluiter Raymond van het Groenewoud (26/7). Dagelijks is er om 21u een Gentse zangstonde. In het Baudelopark zijn er dansinitaties en optredens van o.a. Nona Mez (18/7), The Bear That Wasn't (19/7), Toman (23/7), Esta Loco (24/7) en Marble Sounds (26/7)
• Op het Boomtownfestival spelen op de Kouter en in de Handelsbeurs o.m. 65daysofstatic (20/7), We Seem To Have Misplaced Our Igloo (20/7), Vivian Girls (21/7), Joe Gideon and the Shark (22/7), Archie Bronson Outfit (22/7), Isbells (22/7), John Parish (23/7), Amatorski (23/7), Shearwater (dé Gentse Feesten-tip voor mij ; 24/7), The Go Find (24/7) en DAAU (24/7)
• In de Vooruit is er als vanouds 10 days off, met o.a. Dr Lektroluv (16/7), Efdemin (18/7), Lefto (19/7), Andy C & MC GQ (19/7), Slagsmalsklubben (20/7), Hot Chip DJ's (20/7), Felix Da Housecat (20/7), The Glimmers (20/7), Benga (22/7), Tiefschwarz (23/7), Fagget Fairys (24/7), Shameboy (24/7), J-Wow featuring Kalaf / Buraka Som Sistema soundsystem (26/7)
• Er is natuurlijk het straattheaterfestival MiraMiro (vooral vanaf 22/7 t.e.m. 25/7) en het Puppetbuskersfestival, met voorstellingen voor jong en oud
• Op Polé Polé aan de Gras- en Korenlei worden we vermaakt door o.m. Flip Kowlier (19/7), Baloji (20/7), Discobar Galaxie (22/7), The Whodads (23/7), Terrakota (24/7), Postman (25/7) en Buscemi (26/7)
• vzw Cirq presenteert gekte in allerlei vormen en maten op Bataclan in de Willem de Beersteeg, nabij de Krommewal
• Omdat 10 days off slechts een deel van de Vooruit gebruikt, wordt daar ook Hotel Jarretelle georganiseerd, een burlesque festival
• Verder is het ook nog uitkijken naar The Balcony Jumpers (E. Braunplein ; 17/7), Gili (Korenmarkt ; 18/7), Daan (Sint-Baafsplein ; 19/7), Das Pop (Sint-Baafsplein ; 21/7), Top of the Pops met DJ's Nik Kershaw, Mr. T & Thijs El Boucho (Vlasmarkt ; 22/7) en De Mens (Korenmarkt ; 25/7)
• Optredens in De Charlatan (Peter Pan Speedrock - 17/7 ; Madensuyu - 18/7 ; Nid & Sancy - 19/7 ; Roadburg - 25/7 ; Team William - 25/7 ; Creature With The Atom Brain - 26/7) en de Kinky Star (We Seem To Have Misplaced Our Igloo - 17/7 ; Kapitan Korsakov - 18/7 ; Boston Tea Party - 23/7 ; Thee Andrews Surfers - 25/7) zijn ook niet te versmaden...

En verder zijn er nog een heleboel toneel- en cabaretvoorstellingen, rondleidingen, wandelingen, poppentheater, musea, markten,...

Budam

Het is met de muziekscene op de Faroer Eilanden als met hun nationale voetbalploeg : je weet ergens wel dat het bestaat, maar wie denkt er echt ooit eens aan ?

Inschatten wat je mag verwachten, is dan ook zeer moeilijk als je een album (Stories of devils, angles, lovers and murderers) voorgeschoteld krijgt van één van de weinige inwoners van deze eilanden, ergens tussen Schotland en Ijsland in. Gezien de muzikale verwennerij die we de laatste jaren (sinds Sigur Ros) mochten ontvangen uit Ijsland, hadden we ons al ingesteld op de perfecte soundtrack bij slapende vulkanen en uitgestrekte ijsvlaktes, en hop, daar valt Budam binnen als Tom Waits ten tijde van The black rider : stomende cabareteske muziek met instrumenten die je in visserscafés op afgelegen plaatsen verwacht. Het zou ons niet verbazen mochten kruiken bier hevig meegewiegd worden, natuurlijk onhoorbaar op een zilveren schijfje.
In de eerste drie nummers wordt er vrolijk van hetzelfde vat getapt. Budam heeft niet de typische grom waarmee Tom Waits zo imposant kan uitpakken, en wellicht is dat het tikkeltje extra dat we dan nog missen. Maar dat gemis wordt langzaamaan goedgemaakt. Naarmate we verder opschuiven in de tracklist, schuifelt hij meer en meer weg van het geluid dat het openingstrio kenmerkte. Er blijven oorspronkelijk nog heel wat echo's van Tom Waits, maar dat zijn dan stilaan associaties naar de Waits voor hij aan het grommen sloeg.
Vanaf het vierde nummer dachten wij spontaan ook nog wel eens aan Nick Cave en later zelfs aan The Walkabouts, maar Budam had ons dan al overtuigd dat hij een eigen smoelwerk (én geluid) heeft.
We verlaten de ruige zeemansbar niet meer (in onze fantasie verbroederen de schapenboeren en de ruwe walvisjagers terwijl ze de stoerdoenerij langzaam inruilen voor hartverscheurende verhalen over de miserie die hen treft in de vorm van kanker en begrafenissen van dierbare vrienden). Budam neemt de tijd om zijn verhalen op te bouwen, ook muzikaal, en de jazz-, blues- en americana-invloeden nestelen zich in de nummers. Hoogtepunten zijn “Balthazar and the angel”, “The yoni” en het magistrale kankerepos (het klinkt morbide, maar anders kan ik het niet noemen) “Da da dey da dey”. Alle nummers zijn trouwens met elkaar verbonden en moeten samen een verhaal vertellen.
Een bijzondere vermelding gaat ten slotte naar “Do that thing”. Gehijg van een vrouw en een man vormen niet alleen de voorbode van de geile dialoog die zich tussen hen ontvouwt, maar werkt ook als uitstekende outro. De expliciete tekst laat zich uitstekend bedienen van muziek die zich op een niet voor de hand liggende manier naar een climax laat voeren en dit nummer is zowat het meest sexueel opwindende, geile nummer dat we in jaren gehoord hebben. Het bevat voorspel, pompende opwinding, het hoogtepunt én de sigaret nadien...
Als dit album representatief is voor de muziekscene van die onbekende eilanders, wordt het de hoogste tijd om ter plaatse eens de muziekbars te gaan afschuimen...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be