Gezien : The last waltz

In The Last Waltz registreert Martin Scorsese het laatste concert in 1978, na 16 jaar touren, van The Band, de legendarische groep die o.m. Bob Dylan een tijdlang begeleidde en met alvast 3 muzikanten wiens (min of meer) recente albums ik nog steeds met veel plezier beluister (Rick Danko, Robbie Robertson en Levon Helm). Tussendoor krijgen we flarden van de gesprekken die hij met de 5 muzikanten voert.
Bij het optreden komen heel wat gastmuzikanten langs, en niet van de minste (Bob Dylan, Van Morrison, Muddy Waters, Neil Young, Dr. John, Neil Diamond, Joni Mitchell, The Staple Singers,...) die op het einde allemaal meezingen in het slotnummer.
Het zijn vooral de prachtige nummers, het zichtbare speelplezier en de prachtige guest performances die van deze documentaire nog steeds een ware muziekbelevenis maken.

The weight - The Band with The Staple Singers (from The Last Waltz)

Tentoonstelling Gustave Van De Woestyne

In het Museum voor Schone Kunsten in Gent loopt nog tot eind juni de tentoonstelling rond Gustave Van De Woestyne.

De tentoonstelling van 145 werken toont heel mooi de evolutie die de schilder doormaakte, waarbij de terugkerende thema's (de religieuze elementen, de verhouding met de kunst,...) als rode draden zeer aanschouwelijk zijn gemaakt. Er is gekozen voor een sterk chronologisch geordende aanpak, maar die wordt niet heel strikt gehanteerd wat het inzicht in deze kunstenaar bevordert voor de toeschouwer.

Bovenal is het een uitzonderlijke verzameling van heel mooie schilderijen met een aantrekkingskracht die me telkens weer heel erg fascineert. Soms is zich laten overrompelen door schoonheid, door een unieke stijl op zich al zo'n deugddoende ervaring, dat je hele zondag (ondanks het weer buiten) zonnig wordt...

Lied van de week : week 21 - 2010

What's in it for ? - Avi Buffalo

Het weer zit niet echt mee momenteel, maar de voorbije weken konden we al merken dat de zomer voor de deur staat (kom toch binnen !). En dat gevoel wordt zeker versterkt door wondermooie, zonnige en zomerse deuntjes als deze single van Avi Buffalo, uit hun titelloze debuutalbum. Ook in de clip overheerst het zomerse gevoel...
Het klinkt allemaal heel erg onschuldig, jong, vrolijk,... en toch gaat dit liedje eigenlijk over een onbereikbare, niet-compatibele liefde. Of hoe lijden toch weer mooi kan worden...

Je kan het album waarop dit nummer terug te vinden is, hier kopen. En de band biedt het nummer hier overigens aan als gratis download (evenals een ander nummer uit het debuutalbum) :

What's in it for ? (mp3)
Remember last time (mp3)

Lyrics :

I walked in on a plan to dissolve all of your wishes
But I couldn’t help your mouth which I missed by two inches
Maybe I thought that you and I could run away alongside
But I didn’t understand I was a cold tear in your eye

What’s in it for someone with nothing to do?
What’s in it for me?

What’s in it for someone with nothing to do?
What’s in it for me?

I can read but I won’t if I’m sleeping here without you
All these things that you learn, I’ve been knowing since my childhood
You are tiny and your lips are like little pieces of bacon
I can feel you on fire because you’re drunk and I seem too cool

What’s in it for someone with nothing to do?
What’s in it for me?

What’s it in for someone with nothing to do?
What’s it in for me?

You know I love it when you put your fingertips around my shoulders
Should I take you to more functions or would you rather be lonely?
I feel like I’m messing up too much and I forget where I am
You are so much wiser and I’m used to stretching things out so long

What’s in it for someone with nothing to do?
What’s in it for me?

What’s in it for someone with nothing to do?
What’s in it for me?

Rauw & Onbesproken @Keizerpark

Op Pand in 't Park trad in de vooravond de Gentse underground hiphopformatie Rauw & Onbesproken op. Bandlid Fatih brengt op het eigen label van de band binnenkort zijn eerste album uit, Contradictio in terminis. Je zal het vanaf 2 of 3 juni kunnen kopen bij Slam, MacFly en Fnac.
We werden opgewarmd door een 14-jarige met best wel hopen talent (dat hij tentoon mocht spreiden in 1 nummertje) en een andere Ledebergse jonge rapper, Walid, die echter momenteel meer attitude dan skills heeft en maar matig kon boeien.


Maar kwaliteit heeft Rauw & Onbesproken genoeg in huis en dat bleek al vanaf het begin van hun set, waarin ze nummers van de groep én van groepslid Fatih brachten. Het was allemaal meer dan aanstekelijk, en de flows in het Gents zijn natuurlijk charmant op zo'n podium in Ledeberg. In het Urgent-programma Koffie en Breaks had ik al Honger van Fatih gehoord, en ik was al gecharmeerd, en ze hebben me ook live overtuigd...

Tav Falco & The Unapproachable Panther Burns

Al sinds 1979 maakt Tav Falco muziek met zijn band Panther Burns. De in Amerika geboren zanger en acteur verhuisde in de jaren '90 naar Europa waar hij muzikanten vond voor steeds wisselende bezettingen van zijn band. Hij had met zijn bizarre mix van vroege rock 'n roll, rockabilly, samba, mambo en obscure pop al vroeg een cultstatus verworven en hij werkte samen met o.m. Alex Chilton, Lux Interior van The Cramps en R.L. Burnside. Hij maakt een tijdlang deel uit van de No Wave-beweging, waarbij muzikale experimenteerdrang en vrijheid hoog in het vaandel stonden. Ook vandaag nog beperkt zijn bekendheid tot de cultstatus van weleer.

Op het nieuwe album “Conjurations : séance for deranged lovers” krijgen we alweer een erg bohémien aandoende mengeling van rock, pop, blues, tango,... De vrij klassieke bezetting van het viertal (gitaren, bass en percussie) wordt dan ook door gastmuzikanten met o.m. een klavecimbel, bandoneon en cello. De stem van Tav Falco voegt aan dat muzikaal stoofpotje een vaak donkere toets toe, al is die stem nét ook de zwakte van dit album.
Een potent nummer als “Administrator blues” of het door een zalig sixties-riedeltje gedragen “Garden of the Medicis”, een aan B-52's herinnerd “Lady from Shanghai” of “Gentleman in black” : het zijn allemaal nummers waar je het liefst een krachtige stem zou bij horen. De kracht van The Cramps of van Nick Cave ten tijde van “The good son” missen we te vaak, en liever hadden we bijvoorbeeld PJ Harvey iets zien aanvangen met deze nummers.
Binnen elk nummer afzonderlijk valt het op zich nog mee, maar over de drie kwartier muziek die de twaalf nummers samen vormen, valt op dat de stem te zwak of te vermoeid klinkt om te blijven boeien. In deze tijden waarin albums vaak luid geproduced worden, klinkt het alsof men dat nét hier verzuimd heeft.
Dat is bijzonder jammer, omdat Tav Falco en zijn Unapproachable Panther Burns muzikaal écht wel heel wat te bieden hebben voor wie met een open oor luistert naar het beste van Noord- en Zuidamerikaans en Europese muziek. Tav Falco etaleert een voorliefde voor muziek die al vroeg het geluid van de populaire muziek bepaalde (surf, rock 'n roll, blues,... vormen meestal de basis van het nummer), waaromheen dan een intrigerend web van weinig voor de hand liggende invloeden geweven wordt (een klassieke toets met een klavecimbel in “Chamber of desire” of een slepende tango in “Tango fatale”).
En zo moeten we vaststellen dat een album met heel wat muzikale potentie vooral de stem van de eigen zanger als ernstigste beperking tegenkomt, en ons onvoldaan achterlaat. Misschien komt nog iemand op het idee dit te laten coveren door een keur artiesten als PJ Harvey, Nick Cave, The Blues Explosion,... en krijgen we alsnog te horen wat er écht in schuilt...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Keizerpark

Het Keizerpark, dat enige faam en roem kreeg dankzij de clip voor Envoi van Absynthe Minded, is een mooi (her)aangelegd park in mijn buurt. Het is een echt stadspark, vlak langs wat we hier in Gent gemeenzaam de "ring" noemen.

Voor wie zoals ik altijd in de stad gewoond heeft, is het geluid van de auto's, constant hoorbaar op de achtergrond (op de nabijgelegen brug op de voornoemde "ring"), iets dat je al snel niet meer hoort en zo biedt dit park toch heel wat rust. En op een zonnige dag als vandaag zag je er dan ook veel studerende jongeren, gezinnen, zonnekloppers en lezers...

Geloof me, het is een mooi en zalig park, ideaal om even te verpozen en toch tussen de mensen te zijn...

Lied van de week : week 20 - 2010

The mermaid parade - Phosphorescent

Met To Willie, een eerbetoon aan Willie Nelson, had Phosphorescent mij al voor zich gewonnen, maar met het nieuwe album Here's to taking it easy ben ik helemaal verkocht. De eerste single daaruit maakt duidelijk waarom, al vind ik het nummer Los Angeles van datzelfde album nog tien keer straffer...
Je krijgt de single trouwens ook gratis op de website :

The mermaid parade (mp3)

Je kan het album hier kopen.

Er zijn geen lyrics te vinden voor dit nummer.

Huisconcert (in een kerk) : Annelies Monseré + Wixel + Greg Haines

Woensdag zagen we een "huisconcert" in een mooie Gentse kerk. En zo'n locatie vraagt ook om wat andere muziek. De akoestiek is er immers helemaal anders en de sfeer ook. Het prachtige decor van de mooie, verlaten kerk brengt iets stemmigs teweeg dat je in een huiskamer natuurlijk nooit kunt benaderen.

Annelies Monseré had enkel orgels en haar stem ter beschikking om ons met enkele liedjes, die iets onbestemds uit de renaissance in zich droegen (en daarmee een beetje klinken als een kalere versie van Dead Can Dance ten tijde van Aion), te overtuigen. Jammer genoeg was ze een beetje ziek, waardoor haar stem haar bovendien af en toe in de steek liet. De eerste twee liedjes leken te veel op elkaar, maar het derde nummer was wél een schot in de roos en de korte set kwam alsnog op dreef. Waarom Annelies haar eigen nummers probeerde weg te relativeren, is ons een raadsel, want als ze bij stem is, heeft ze toch wel enkele songs waarmee ze de aandacht kan pakken en vasthouden.

Have you heard? - Annelies Monseré (mp3)

Golden - Annelies Monseré (mp3)

Wixel grossiert in het soort stemmige, desolate, electronische soundscapes dat in een decor als dit volledig tot zijn recht komt. Hij bracht één langgerekt nummer (of liet verscheidene nummers naadloos in elkaar overvloeien, moeilijk te zeggen...). In zijn aankondiging zei hij dat hij tegenwoordig vooral geïnteresseerd is in muziek om bij in slaap te vallen en hij hoopte op gesnurk (no kidding). Hij nodigde ons ook uit tijdens zijn set rond te lopen en te genieten van de akoestiek van de kerk op verschillende plaatsen in het gebouw : niemand ging op de uitnodiging in (niemand snurkte ook trouwens...) Misschien klinkt het allemaal niet zo veelbelovend, maar de set van Wixel was wél van een pracht waar je niet immuun voor kan blijven.

Greg Haines had een violiste meegebracht, alsook een laptop, een cello, een xylofoon en gebruikte bovendien vooral het orgel waarop we ook al Annelies Monseré het beste van zichzelf hadden horen geven. Zijn composities groeien echt doordat hij de instrumenten die bespeeld worden, meteen samplet en zo met amper twee personen uiteindelijk toch tot een mini-orkestje groeit. Ook hier gold dat wat op papier wellicht velen zou wegjagen, in de praktijk bijzonder mooi en meeslepend klonk. Terwijl het steeds donkerder werd buiten en de sfeer in de kerk met de veranderende lichtinval anders werd, kregen we o.m. een stuk te horen dat hij ooit als composer in residence in een prestigieuze school had geschreven, maar toen omwille van verkleumde vingers niet kon spelen. En met viool erbovenop had hij de compositie sowieso nog nooit gespeeld, dus we kregen een primeur, die bijzonder mooi meeviel trouwens.

Bijzondere muziek in een bijzondere omgeving : de organisator verdient een pluim dat hij het risico nam...

Huisconcert : Amatorski + The Bony King Of Nowhere

Laten we groepen die niet komen opdagen, niet meer aandacht geven dan ze verdienen en volstaan met de melding dat de Canadese groep die gisteren voorzien was voor een huisconcert, in extremis vervangen werd door The Bony King Of Nowhere, waarmee we bovenop een voorprogramma dat die status snel aan het ontgroeien is, ook nog eens een hoop extra's kregen die je nooit zou verwachten (ik leg zo meteen wel uit welke...).



Amatorski heeft amper een eerste EP uit maar wordt al meer dan behoorlijk gedraaid op Studio Brussel, met het mooie Come home, enkele weken geleden nog lied van de week op deze blog. Daarmee waren ze meteen gebombardeerd tot méér dan een gewoon voorprogramma. Het viertal kon gebruik maken van de zachte avond om hun set buiten te spelen (naar het schijnt een primeur voor de huisconcerten, die we misschien maar beter huis-, tuin- en keuken(?)concerten moeten noemen...). Terwijl enkele poezen in de boom achter hen de show probeerden te stelen, was het genieten met de haast verstilde fluisterliedjes die in de avondlucht langzaam opstegen als zorgvuldig gelijkmatig aangeblazen luchtballonnen. Zangeres Inne blijkt niet alleen zeer zacht te zingen, maar ze fluisterde ontzettend verlegen de bindteksten, waardoor ze soms amper te verstaan waren. De schroom en de verwondering om het plotse succes en om de bijval die de groep kreeg van dit publiek, maakten haar extra kwetsbaar en ze leek zich haast te verontschuldigen voor elk woord dat ze sprak. Dat hoefde niet, want het is altijd leuk om van de schrijver van een liedje te horen hoe het tot stand kwam. Vooraleer Come home ingezet werd, vertelde Inne dat ze via haar grootmoeder een stapeltje brieven tussen 2 geliefden in de oorlog had gekregen en zich daarop gebaseerd had voor dit nummer. En de onverwachte headliner Bram Vanparys (The Bony King Of Nowhere) zong net als op plaat mee...


Doordat hij pas enkele uren daarvoor gevraagd was, had The Bony King Of Nowhere geen tijd gehad om een playlist samen te stellen. Met enkel zijn gitaar en stem was het voor hem wat zoeken naar welke nummers zonder méér arrangement zouden werken, vooral omdat de set voornamelijk nieuwe songs bevatte. En zo kregen we dus de wereldprimeur van heel wat songmateriaal voorgeschoteld. Some guys (and girls) have all the luck... Bram, oprecht verbaasd over hoe dicht het publiek wel zit bij zo'n huisconcert (ik zit meestal niet eens zo dicht bij mijn bezoek als gisteren vanop de eerste rij, waar je met je knieën bijna de artiest raakt), slaagde erin om de intimiteit van zo'n concert ten volle te benutten en zoals één van de gasten opmerkte nadat The Bony King Of Nowhere voorzichtig had aangekondigd dat nummer "eens te proberen, maar 'k weet niet of het zal lukken" : "Dat ging nog redelijk goed hé..."
Tussen de nieuwe nummers die het beste beloven voor het tweede album kregen we onder meer mijn lievelingsnummer Maria, waar een verhaal bijhoorde van een gitaar die Bram spotgoedkoop kocht van een man die terminaal ziek bleek te zijn en zijn instrumenten verkocht. Bram was nét op zoek naar een gitaar voor specifiek dit nummer, dat gaat over berusting vinden in je nakende overlijden... Het was niet de gitaar waarop hij speelde, dat zou nét teveel toeval geweest zijn...
En zo kregen we onverwacht een double bill mét primeurs (deels buiten + nieuwe nummers van The Bony King Of Nowhere).

Come home - Amatorski featuring The Bony King Of Nowhere

De debuut EP van Amatorski kan je hier kopen en het debuutalbum Alas my love van The Bony King Of Nowhere is hier te koop.
Geniet intussen nog maar eens van dit nummer dat je krijgt op de website van Amatorski : Same stars we shared (mp3)

4AD concert : Woven Hand (voorprogramma : The Black Atlantic)

Op de eerste rij stond ik gisteren, en dan nog werkelijk vlak vóór David Eugene Edwards, frontman van Woven Hand. In de 4AD in Diksmuide speelden ze een weergaloos concert.


Ze waren werkelijk vereerd, de Groningse band The Black Atlantic, dat ze in het voorprogramma mochten spelen van Woven Hand. Vorig jaar brachten ze een nieuw album uit, Reverence for fallen trees, dat ze opnamen in het kader van In a cabin with, en dat je gratis kon (en kan) downloaden (zie ook mijn eerdere post daarover). Dat is best een fijn album, en het concert gisteren mag je gerust op dezelfde wijze omschrijven. De band heeft enkele leuke nummers, al halen ze niet voortdurend datzelfde niveau. Ze wonnen het publiek ook voor zich met hun enthousiamse en oprechte vreugde het voorprogramma te zijn, hun verhaaltjes tussendoor (over de overleden grootmoeder van de zanger of over hoe één van de bandleden ooit als eens met een andere groep optrad op een boot in Diksmuide) en ze sloten ook bijzonder leuk af met een unplugged nummer waarvoor de zanger met zijn ukelele plaatsnam boven tussen het publiek op het balkonnetje en alle lichten gedoofd werden. Hij leidde het nummer met het verhaal over de ontstaangeschiedenis ervan (op de trein naar Groningen en de conducteur liet hem het lied brengen door de intercom voor alle treinreizigers...). Fijn voorprogramma dus...


Maar het échte werk van de avond kwam natuurlijk van de band van David Eugene Edwards, die me ooit op Pukkelpop (in 1996) al aangenaam verraste (toen nog met 16 Horsepower, dat ik absoluut niet kende maar waaraan ik voor eens en voor altijd verkocht was). Intussen heeft hij met Woven Hand al enkele albums uit, waaronder nét ook The threshingfloor. Uit die plaat werd gisteren rijkelijk geplukt natuurlijk.


David Eugene Edwards zoog letterlijk alle aandacht van het publiek naar zich toe. Net zoals ik hem leerde kennen in 1996, speelde hij met volle overgave. Ogen rolden naar boven (als hij zijn ogen al eens opendeed tijdens een nummer), na enige tijd zat hij volledig in het zweet en zijn benen kregen af en toe af te rekenen met ware convulsies. 's Mans stem klinkt alsof elk nummer met een dringendheid en noodzaak moet gezongen worden en de 2 gitaren en de banjoline (een kruising van een banjo en een mandoline) werden kordaat leeggeknepen van alle noten die de krachtige nummers vereisten.
Dit was alvast het beste concert dat ik dit jaar al zag...

Setlist :

1. Sinking hands
2. The threshingfloor
3. A holy measure
4. Tin finger
5. Swedish purse
6. Dirty blue
7. Kingdom of ice
8. Raise her hands
9. His rest
10. Orchard gate
11. Winter shaker
12. Off the cuff

Encore :

1. Iron feather
2. Kicking bird

Raise her hands - Woven Hand (@4AD, Diksmuide)

Je kan het album The threshingfloor hier kopen (een echte aanrader !)

Les Nuits Botaniques : Tindersticks (support : Francoiz Breut)

De Franse artieste Francoiz Breut, in Vlaanderen vooralsnog onbekend, mocht gisteren in het Koninklijk Circus openen voor Tindersticks. Ze bracht een gitarist en een drummer mee en enkele cd-tjes met geluiden (van vogels o.a.) die ze tussen en de songs als sfeermakertjes gebruikte. Ze werkte blijkbaar al samen met Herman Düne en Joey Burns (van Calexico), en wij hoorden in haar set (met voornamelijk Franstalige nummers) ook echo's van Low en zelfs van Tindersticks. Toch kon ze niet echt overtuigen. Dat heeft misschien te maken met het feit dat ze op geen enkel moment enige herkenning kon teweegbrengen, maar wellicht nog het meest omdat het allemaal nogal vrijblijvend en braafjes klonk. Toch was het geen ongepast voorprogramma voor Tindersticks, want qua sfeer kwam ze enkele malen dicht in de buurt van de single “Plus de liaisons” (hun eigen vertaling naar het Frans van “No more affairs”) die Tindersticks in 1995 uitbracht.

Zoals een middenmotor uit de Belgische voetbalcompetitie zich verhoudt tot pakweg Chelsea, zo verhoudt het voorprogramma zich ook tot Tindersticks. Je hoorde vanaf openingstrio “Falling down a mountain”, “Keep you beautiful” en “Sometimes it hurts” dat deze band écht wel meer dan een klasse hoger speelt. Muziek die doorgaans gedragen werd door 3 tot 4 gitaren, af en toe één of meerdere orgels en met een rijk instrumentarium (zelfs de triangel bleef niet onbenut) werd gelardeerd met die typische stem van Stuart Staples, die zelfs in de (weinige) bindteksten klinkt tussen schroom en verslagenheid. Het was een avond waarop Tindersticks zou wisselen tussen meer melodieus en ritmisch werk en de tristesse die hen kenmerkt vanaf hun eerste platen. Zo werd single “Black smoke” (dat ik een vrij atypisch nummer blijf vinden voor deze band), hun misschien wel meest op een “gewoon” rocknummer gelijkende song, gevolgd door de piano-intro die zo mooi openbloeit tot “Factory girls”. Het publiek genoot en ook Staples zelf leek te genieten van het concert en de speciale band met deze zaal, waar Les Nuits Botaniques zich op beroemt (het was al het vijde optreden op dit festival), viel zowat van 's mans gezicht af te lezen. In twee bisrondes bespeelde Tindersticks in amper 4 songs opnieuw het hele spectrum dat ze beheersen.
De band kan dan ook putten uit een heleboel nummers uit hun albums (en zelfs uit de solo-albums van Stuart Staples, zoals het magistrale “Marseilles sunshine”). Of zoals de zanger zelf verzuchtte vooraleer op het einde van de tweede bisronde “Raindrops” in te zetten (toen allerlei verzoekjes uit de zaal geroepen werden) : “So many songs...”

Setlist :

1. Falling down a mountain
2. Keep you beautiful
3. Sometimes it hurts
4. Marbles
5. Bathtime
6. Marseilles sunshine
7. Hubbard hills
8. Peanuts
9. She rode me down
10. The other side of the world
11. Tyed
12. Black smoke
13. Factory girls
14. A night in
15. Harmony around my table

Encore :

1. ?
2. Can we start again
3. ?
4. Raindrops

Je vindt de kortere versie van deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Lied van de week : week 19 - 2010

Come and get it - Eli "Paperboy" Reed

Zwarte sixties-soul : dat is wat je denkt te horen, maar het blijkt de nieuwe single te zijn van bleekscheet Eli "Paperboy" Reed. Wie dat vreemd vindt, kan natuurlijk altijd gewoon met de ogen toe luisteren, want dit nummer bevat alles wat Motown en al die andere écht goeie soulmuziek zo onweerstaanbaar maakt : krachtige blazers, een stem als een orkaan en ritme dat je zo meevoert op een trip van zo'n drie minuten...

Je vindt het nummer op het gelijknamige nieuwe album, dat je hier kan kopen.
Op zijn website biedt hij ook een nummer uit het album aan (mits inschrijven op de nieuwsbrief uiteraard...) :

Explosion (mp3)

Lyrics :

If you want the love of a man,
Come and get it (baby)
If you want the love of a man,
Come and get it

If you want the love of a real good man
Come and shout me
I make you understand
Don't you just look
Come and take it
Cause what i've got
You know you can't fake it

If you want the love of a man,
Come and get it
If you want the love of a man,
You got to get with it
If you want the love of a man,
Come and get it
If you want the love of a man,
You got to get with it

Listen
Remember girl, I've been around the block
My legs are shied, but I won't stop
It's your turn to make a choice
Don't just sit there girl
Stand up to raise your voice

If you want the love of a man,
Come and get it
If you want the love of a man,
You got to get with it
If you want the love of a man,
Come and get it
If you want the love of a man,
You want to get with it

All my love came tumbling down

Quit playing games
Beat around the bush
All that love really needs is
Just a little pitty push

If you want the love of a man,
Come and get it
If you want the love of a man,
You got to get with it
If you want the love of a man,
Come and get it
If you want the love of a man,
You want to get with it

The Rest

Strijkers die niet zouden misstaan op een soundtrack bij een gitzwarte film van Tim Burton openen het tweede album van de Canadese band The Rest, Everyone all at once. En dan zingt Adam Bentley eerst nog bedachtzaam, maar hoe hoger de noten, hoe meer drama in het nummer geïnjecteerd wordt. Echo's van Arcade Fire, Shearwater en Mercury Rev zijn nooit veraf, maar dat is natuurlijk geen reden tot klagen.
De songtitels verraden dat deze band een eigen universum ontwerpt. Opener Coughing blood/Fresh mountain air bevat lyrics die je niet eens moet proberen snappen (gelukkig worden ze meegeleverd voor uitgebreide exegese), en naarmate het album vordert, ontdek je dat de kracht van de nummers ligt in de combinatie van de openbloeiende melodieën en de van bezieling doordrongen stem van Bentley. Eerlijk gezegd, zelfs nonsens woorden of een surrealistisch gedicht zouden door die combinatie uitgroeien tot een prachtige song. Zelfs als een nummer (zoals Blossom babies part two) start als een vrolijk popdeuntje dat het midden houdt tussen The Kinks en Mumford & Sons, dwingt die stem het nummer na tweeënhalve minuut naar het spectrum dat ook in de vorige nummers ten volle bespeeld werd.
Van bij de eerste beluistering springt Modern time travel (Necessities) er uit als het absolute hoogtepunt. Als een vriend zoals iedereen er één kan gebruiken, geeft de zanger zijn wijze raad mee (Don't / Hesitate / To climb away) om even later na enkele hoo-ooh-hoo's helemaal uit te halen. De drums vallen in en voeren even het tempo op, en het patroon is ingezet en wordt met steeds meer passie, dwingend en af en toe bruusk stoppend, om te eindigen zoals het begonnen was, met het advies dat nu nog minder vrijblijvend klinkt.
En zo heeft The Rest nét geen drie kwartier nodig om de Duyster-samensteller van dienst of de Pukkelpop-organisator (nog een opener nodig in een donkere tent?) te overtuigen... Nu ja, laten we dat vooral hopen. En anders troosten we onszelf wel met dit schijfje, dat Shearwatergewijs zal blijven opduiken in onze stereo.

Canadian band The Rest have released their second album, "Everyone all at once". Violins open this album but when Adam Bentley starts singing, you are almost initially reminded of the likes of Arcade Fire, Shearwater and Mercury Rev. Blossoming melodies and the passionate voice of Bentley are what makes every song on this album fit in, even if some songs (like "Blossom babies part two") start off like sweet sixties pop, somewhere between The Kinks and Mumford & Sons. The best song on this record however is definitely "Modern time travel (Necessities)", which starts off with a warning ("Don't / Hesitate / To climb away") to have the singer (after a few hoo-ooh-hoo's) really get the most out of his voice, with drums that speed up a little and then go quiet again, a pattern that is repeated till the warning is repeated and you know you should take the advice seriously. This is definitely an album that will keep returning to our cd-player.

Je kan het album hier kopen / You can buy the album here

Je vindt deze recensie ook hier terug op de site van Indiestyle.be

Lied van de week : week 18 - 2010

Headphones - The Bear That Wasn't

Nils Verresen, stilaan enige bekendheid aan het verwerven als The Bear That Wasn't, weet met zang en gitaar, en enkele gastmuzikanten, prachtige nummers te brengen, en na Sour apple is ook de tweede single, Headphones, zo'n nummer waarvan ik me niet kan voorstellen dat iemand die níet mooi zou vinden... Ik heb er alle vertrouwen in dat ik dit deze nummer wel eens ergens (op de Gentse Feesten, op Pukkelpop,... ?) zal horen, meedromend tussen een tot zwijgen gebracht publiek.

Je vindt dit nummer op het debuutalbum And so it is morning dew, dat je hier kan kopen. Je kan het nummer beluisteren op de MySpace of via deze player op de website.

She & Him

Zooey Deschanel and M. Ward, or She & Him, have released a second album, which they have - as simple as could be - called "Volume two".

She & Him : Zooey Deschanel (actrice uit o.a. The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford en (500) days of summer) en M. Ward (singer-songwriter die vooral bekend werd met Chinese translation) zingen samen nu ook een tweede album vol, en dat hebben ze toepasselijk Volume two genoemd. Het klinkt heel erg Brits, heel erg sixties, heel erg zoet (soms mierzoet, en toch... niet té) en het klinkt daardoor vooral ook tijdloos. Zooey heeft echt een prachtige stem en die komt in dit soort liedjes volledig tot haar recht. Je kan je zo voorstellen dat dit de soundtrack wordt voor menige zomerse feel-goodmovie en je ziet in gedachten de jonge meisjes in opwaaiende rokken en kleedjes voorbijfietsen met deze liedjes meegewaaid vanuit een openstaand venster waarachter een lenteschoonmaak in volle gang is op de tonen van de radio. Het hele album is van zo'n bedrieglijke eenvoud dat je wel moét vallen voor dit duo.

Geniet alvast van dit zonnig zomers nummer :

In the sun (mp3)

Actress Zooey Deschanel and singer-songwriter M. Ward bring misleadingly simple songs, full of summer feelings and good vibes on this second album. She has a really nice voice and his songs make that voice sparkle. It sounds so sixties, so British, so sweet (oh, ever so sweet...) and also so timeless. You can just imagine girls biking by, their laughter accompanying the music that is blown to you from an open window, behind which the radio is playing while spring cleaning is as thourough as it should be. Just lay down in the grass and enjoy. We've posted one song, available from their website, to get you started...

Je kan het album hier kopen /You can buy the album here

Dierenpark De Oliemeulen - Tilburg

Met de kinderen ben ik op uitstap geweest naar De Oliemeulen, een dierenpark in Tilburg (Nederland).

Het dierenpark is eigenlijk niet veel meer dan een grote oude hoeve met een grote tuin. In het hoofdgebouw zijn beneden en boven reptielen en amfibieën te bewonderen, alsook een collectie vogelspinnen. Naar het schijnt beschikt De Oliemeulen over 30 verschillende vogelspinnen, maar ze zijn niet allemaal uitgestald in het "educatief zaaltje". In dat zaaltje werd ook een korte demonstratie gehouden i.v.m. slangen en spinnen (daarover straks meer).

In het gebouw zijn allerlei slangen, leguanen, varanen, baardagamen, gekko's, krokodillen, kikkers (vooral pijlgifkikkers) te zien, en ook een duo piranha's en een soort vleermuis, die in een open kooi hangt en 's nachts (wanneer de lichten gedoofd zijn) vrij mag rondvliegen in het gebouw. Je wordt in het gebouw trouwens "verwelkomd" door een zeer lawaaiige papegaai.

Buiten strekt de tuin zich naar twee kanten uit en daar vind je allerlei zoogdieren (carcala -een soort lynx-, stekelvarkens, stokstaartjes, mangoesten, doodshoofdaapjes, kapucijnaapjes,...) en vogels (kroonkraanvogels, ooievaar, gieren,...). Er is op sommige dagen een show met de roofvogels, er is nog een aparte ingang voor een schuurtje waar alligators en dwergkaaimannen te bewonderen zijn en er is een kleine speeltuin.

Tijdens de demonstratie krijg je wat uitleg over slangen en mag iedereen een (kleine, jonge) rode rattenslang strelen of in zijn nek laten leggen (voelt eigenlijk aan als een soort plastic sjaal) en na de uitleg over de spinnen mag je een vogelspin op je handen houden.


Na enkele uurtjes heb je het er wel gezien, maar in combinatie met iets anders in de buurt is het best een gezellig uitje...

Lied van de week : week 17 - 2010

Before - Scuba

Triangulation is een fenomenaal goeie dubstepplaat, van hetzelfde kwaliteitsniveau als het beste van Burial en Kode9. Scuba springt creatief om met dubstep en voegt er allerlei elementen uit andere electronische muziekgenres aan toe, en waartoe dat leidt, kan je o.m. op deze prachtige single horen.

Je vindt dit nummer op het album Triangulation, dat je hier kan kopen.