Na Onderkoeld (dat ik hier eerder al besprak) heb ik alweer genoten van een "literaire thriller" van Arnaldur Indriðason. Het literaire gehalte van dit (eerdere) boek van de auteur ligt weliswaar minder hoog dan bij Onderkoeld, maar Maandagskinderen scoort als thriller alvast hoog.
Inspecteur Erlendur en zijn collega Sigurður Óli stuitten al snel op een verband tussen de brandstichting met moord op een oude onderwijzer en de zelfmoord van een psychiatrische patiënt. Anders dan in Onderkoeld worden de verhaallijnen maar weinig doorkruist door een extra verhaallijn uit het privé-leven van de inspecteur, en dat draagt alvast bij tot het vasthouden van de spanning en de opbouw van de oplossing van de beide zaken.
Inspecteur Erlendur en zijn collega Sigurður Óli stuitten al snel op een verband tussen de brandstichting met moord op een oude onderwijzer en de zelfmoord van een psychiatrische patiënt. Anders dan in Onderkoeld worden de verhaallijnen maar weinig doorkruist door een extra verhaallijn uit het privé-leven van de inspecteur, en dat draagt alvast bij tot het vasthouden van de spanning en de opbouw van de oplossing van de beide zaken.
De Franse schrijfster Agnes Désarthe beschrijft de dramatiek van de anti-heldin Myriam, die een restaurant opent (maar het niet eens zo durft noemen), op een heldere wijze, in soms betoverend mooie zinnen. Een magische toets is nooit ver weg in Eet me, waarin herinneringen aan het verleden en een traag opbouwende verhaallijn elkaar afwisselen op een wel zeer aangename manier. Sommige boeken verdragen het als het verhaal goed afloopt, en het is de verdienste van Désarthe dat ze er zo één geschreven heeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten