Het voorprogramma in de kleine, gezellige, maar ook wel snel warme AB Club werd verzorgd door Marcisz, het solo-project van Mint-frontman Erwin Marcisz, die bijgestaan wordt door Ilse "Neeka" Goovaerts en Raf, die gitaren, banjo's en dergelijk mocht tevoorschijn toveren... De zanger maakte het ons makkelijk : hij kondigde meteen aan dat ze de songs van het debuut Songs from red brick road in de albumvolgorde zouden spelen. De playlist is dus wel heel makkelijk terug te vinden...
Marcisz vormde een goed voorprogramma voor wat nog moest volgen : liedjes gedrenkt in pop, blues, folk, alt.country, vol verhaaltjes en anekdotes en bespiegelingen. Het ging hen ook goed af en het werd een sympathiek concertje en uitstekende promotie voor een deugdelijk album.
Van zodra The Low Anthem eraan begon, bleek echter dat zij nog een paar afdelingen hoger spelen. Van opener To the ghosts who write history books tot het tweede bisnummer (Don't) tremble speelde de band afwisselend ingetogen en uitbundig, en vooral met zulk een enthousiasme en spelplezier en een duidelijk zichtbare nood om muziek te maken (alsof hun leven ervan afhangt), dat alle nummers een ongelooflijke diepte kregen en onderhuids gingen kruipen (en ze zitten daar vandaag nog steeds...). Voormalig groepslid Dan mocht ook enkele nummers komen meespelen, en de bandleden bedankten hem en elkaar om de haverklap, en je gelooft meteen dat ze het elke keer helemaal uit de grond van hun hart menen. Charlie Darwin, de opener van hun tweede album (Oh my God Charlie Darwin) werd zo loepzuiver gespeeld en gezongen dat iedereen er stil van werd. Op een optreden nummers horen brengen met CD-kwaliteit, het is eens iets anders... Tussen al die prachtige nummers van debuut What the crow brings en het nieuwe album in, werd ook een cover van The Band (Evangeline) bovengehaald en hij werd helemaal van hén... : al hoorde je meteen het typische geluid van The Band, het klonk heel erg gepast tussen alle andere (eigen) nummers.
Veel lyrischer kan ik niet meer worden dan dit. Elk bandlid betoverde je en nam je vanaf de eerste noot mee op hun muzikale reis. Bovendien zijn ze niet vies van wat experimenteren : behalve het gebruik van een crotales (een instrument dat ik nog nooit eerder op een concert zag) was het ook opmerkelijk hoe de frontman 2 gsm's bij elkaar hield en zo een soort fluittoon produceerde en daarmee een eenvoudig melodietje toevoegde aan het nummer (ik ben vergeten tijdens welk nummer het was...) De bandleden wisselden regelmatig van instrument en zo heeft zelfs iedereen minstens tijdens één nummer gedrumd...
Het was kortweg een prachtig, adembenemend concert...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten