Het openingstrio van Join Us, de nieuwe worp van They Might Be Giants, is een staalkaart van wat je mag verwachten op dit album : van fantastische pop tot een alweer-vergeten-voor-het-gedaan-is niemandalletje.
They Might Be Giants herinnert u zich vast nog van Birdhouse In Your Soul en Istanbul (Not Constantinople) uit hun (relatieve) doorbraakplaat Flood. De band brengt pretentieloze pop gelardeerd met humor. Die humor is fijner dan die van The Bloodhound Gang, maar weet vaak evenzeer op de spiertjes te werken die een monkellachje tot een brede glimlach bewerkstelligen.
Terug naar het openingstrio: single Can't Keep Johnny Down is een heerlijke, haast perfecte popsong, die zich meteen nestelt in je oren en er nog moeilijk uit te krijgen is, en waarin de wat neuzelende zang van John Flansburgh dat typische TMBG-universum oproept. Enkele weken geleden was het hier nog "lied van de week", en het is echt zo'n nummer dat niet lang genoeg duurt... Dit is topkwaliteit, van hetzelfde niveau als het reeds eerder vernoemde Birdhouse In Your Soul. Het is een nummer dat in een rechtvaardige wereld een geheide radiohit wordt. You Probably Get That A Lot is gewoon goeie pop, en dit soort liedjes vormt het merendeel van dit album: goed zonder echt opvallend te zijn, zonder zwak moment, leuk om van te genieten maar ook wel een beetje dertien in een dozijn. En dan is er Old Pine Box, een nummer dat zelfs na meerdere beluisteringen alweer vergeten is een halve minuut na de laatste noot. Het niveau van het openingsnummer wordt op deze plaat nooit meer geëvenaard, maar gelukkig zijn de nummers van de derde categorie ook niet te talrijk. Wat overblijft, is dan ook een plaat met vooral simpelweg goeie popliedjes, en TMBG toont zich op zijn best wanneer ze muzikaal een wat breder spectrum aanboren en wanneer de stem van de zanger prominent genoeg is om de songs die geheel eigen kleur te geven.
De skip-toets kan soelaas bieden en uit de 18 nummers een selectie puren die een weliswaar korter, maar ook beter album had opgeleverd. Voor ons mogen daarin zeker niet ontbreken (naast het openingsnummer dus): Spoiler Alert waarin de mogelijkheden van 2 stemmen en stereo geëxploreerd worden, Canajoharie dat behoorlijk rechttoe-rechtaan blijft, Cloissoné en Protagonist die beiden wat meer jazzy klinken en het opnieuw heel straigthforwarde You Don't Like Me.
Strengere selectiecriteria bij de keuze van de liedjes had een hogere quotering opgeleverd, en nu blijft They Might Be Giants steken bij een album dat lekker wegluistert, enkele niemendalletjes bevat en één echt schitterende nummer telt. Op school hadden ze daarmee het klasgemiddelde gehaald, maar ook niet veel meer...
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten