De New Yorkers van The Antlers zijn toe aan hun zesde studioplaat, Green to gold. Waar sommige bands potentiële luisteraars lokken met een aantrekkelijke hoes, weet ik het niet zo voor deze. Er gaat iets fascinerends van uit, dat wel, maar tegelijk is het ook een tikje schreeuwerig. Gelukkig hoefden ze mij niet echt meer te overtuigen om hun muziek te beluisteren.
Ik leerde hen immers in 2009 kennen dankzij het prachtige album Hospice, waarmee ze in mijn persoonlijke top van dat jaar zelfs eindigden op de negende plek. En ook op deze nieuwste combineren ze mooi gitaarspel met zang die zacht, allerminst opdringerig en bij momenten hemels klinkt. Solstice is hier een mooi voorbeeld van.
Op deze plaat kiezen ze minder resoluut voor stevigere elementen van indie-rock maar opteren ze voor een zalvende houding. Het tweetal dat nog overblijft van de band levert daarmee songs af die bedaard en rustig kabbelen. Dan is na een tijdje onderlinge inwisselbaarheid en zelfs verveling bij de luisteraar een valkuil die je vakkundig moet vermijden en daar slagen ze gelukkig goed in. It is what it is leunt op een jazzy saxofoon en na de titelsong, die de percussie wat meer naar voren schuift, volgt Porchlight dat de gitaarsound in balans brengt met lichte pianotoetsen.
Green to gold kan voor mij niet tippen aan het inmiddels al elf jaar oude Hospice. Toch dragen ze nog steeds met verve de titel van "kleine parel die je je vrienden wil aanraden".
Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen via hun Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten