Twintig parels per maand: november 2017

De donkere wintermaanden zijn begonnen maar hier zijn twintig parels om die lichtloze uren door te komen:

1. So you want to be a rock 'n roll star - The Byrds: beginnen doen we deze keer met een minder bekende song van The Byrds
2. Bye bye bird - Sonny Boy Williamson and The Yardbirds: een blueslegende die samenwerkt met een sixties-band, daar draaien we onze hand niet voor om
3. Mannish boy (live) - The Band and Muddy Waters: en hier hebben we nog zo'n samenwerking, van het legendarische The last waltz
4. Wah-wah - George Harrison: in de documentaire 20 feet from stardom, die ik samen met mijn beste vriend zag, wordt de rol van achtergrondzanger(e)s(sen) (al is het Engels woord "backup singers" blijkbaar accurater wat de inhoud betreft) toegelicht en er wordt onder meer verwezen naar hoe beslissend hun rol is in de sound en het succes van dit nummer van George Harrison
5. He's a rebel - The Crystals: in diezelfde documentaire leerde ik ook dat The Crystals eigenlijk een soort Milli Vanilli waren door Phil Spector gecreëerd) want hun nummers werden ingezongen door anderen
6. Slippery people - Talking Heads: ook Talking Heads kwam in de documentaire aan bod met deze song
7. Intimiteit - Raymond van het Groenewoud: toen ik dit nummer ooit voor het eerst hoorde, leek het me een mooi voorbeeld van expressionisme à la Paul van Ostaijen
8. Smalfilm - Spinvis: geheel toevallig pikte ik een eerste nummer mee van een optreden van Spinvis in een boekenwinkel in Utrecht tijdens mijn lang weekend in Nederland met mijn lief
9. Zip-a-dee-doo-dah - Ric Ocasek: op de verzamelaar Simply mad about the mouse, die ik ooit kocht, staan versies van Disneysongs door (toen) bekende artiesten en dit is één van de pareltjes die er tussen zitten
10. Run on for a long time - The Blind Boys Of Alabama: wellicht ken je dit beter in de versie van Moby (Run on) maar eigenlijk verdienen The (Five) Blind Boys Of Alabama hier alle lof voor
11. Castanets - Alejandro Escovedo: een artiest die best goeie songs maakte, maar waarvan ik het bestaan altijd vergeet
12. Where the devil don't stay - Drive-By Truckers: deze band verdient dat u hun hele back catalogue nu eens eindelijk deftig beluistert
13. This means war! - Busta Rhymes featuring Ozzy Osbourne: een sample van een Black Sabbath-nummer (Iron man) en meteen een samenwerking met hun frontman, je moet het Busta Rhymes nageven dat hij soms écht wel de juiste hooks kiest om zijn songs rond te bouwen
14. Knick knack patty wack - EPMD: de sample die EPMD hier gebruikt, is natuurlijk veel bekender geworden dankzij California love van 2Pac. Het is mijn vriend Kris die me hier attent op maakte
15. 99 problems - Jay-Z: op het eerste zicht lijkt dit een vrouwonvriendelijk nummer maar eigenlijk is het vooral maatschappijkritisch dus luister maar eens goed naar de lyrics (je kan ze misschien best opzoeken om mee te volgen want Jay-Z houdt er een strak tempo op na)
16. Vato - Snoop Dogg and B-Real: nog steeds één van mijn favoriete songs van Snoop Dogg, met medewerking van B-Real van Cypress Hill
17. Here we come - Timbaland featuring Magoo and Missy Elliott: lekker leuk nummer met een hoofdrol voor Missy 'Misdemeanor' Elliott
18. Don't cha - The Pussycat Dolls featuring Busta Rhymes: hier is Busta Rhymes nog een keertje, dit keer in een gastrol
19. Forefather - Benga featuring Kano: tijd nu voor wat dubstep van de betere soort
20. Mustt mustt (Massive Attack remix) - Nusrat Fateh Ali Khan: tot slot laten we Massive Attack even los op dit nummer van de bekenste muzikant van Pakistan, intussen ook al enige tijd geleden overleden trouwens

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Godspeed You! Black Emperor

Godspeed You! Black Emperor is wellicht de koning onder de enigmatische postrock-bands. Geen enkele band weet zo een aureool van zuiverheid te bewaren als de eigenzinnige Canadese band die politiek bewustzijn hoog in het vaandel draagt. En zonder lyrics toch je politiek, maatschappelijk boodschap uitdragen, dat is een kunst die ze als geen ander verstaan.
Met Luciferian towers bracht de band enige tijd geleden een nieuwe plaat uit. Daarop hoef je niet meteen wereldschokkende veranderingen te verwachten. Nog steeds klinkt de band als een soort pletwals die haar postrock over je uitrolt. Toch is daarin ook plaats voor nuance, zoals in Fam/Famine, een song die op strijkers drijft die een bedje spreiden voor al wie zich te ruste wil leggen tijdens de beluistering van het album. Ook Anthem for no state, pt. I begint heel rustig en lieflijk. Het zwelt in Pt. II aan om ten slotte in Pt. III helemaal terug de vertrouwde, verpletterende sound van Godspeed You! Black Emperor aan te nemen.

Beluister hieronder het volledige album:

Electro blues tracks

Geheel toevallig stootte ik op deze verzamelaar van bluesmuziek die een electrobehandeling kreeg. Electro blues tracks, vol. 4 is blijkbaar al het vierde deel en het smaakt alvast naar meer.
De bluesnummers worden aangeleverd door artiesten als Boo Boo Davis, Big George Jackson, Harrison Kennedy en anderen, allen voor mij onbekend. Ook de remixers van dienst (ElectroBluesSociety, miXendorp,...) zijn voor mij nieuwe namen.  Maar van elk van hen denk ik: "hm, die moet ik nog eens verder beluisteren". Ze geven de soms rauwe bluestracks (zoals I'm so tired) een heel moderne feel en vibe en tillen de nummers zo de eenentwintigste eeuw in. Dit compilatie-album is werkelijk een ontdekking én een aanrader.

Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (107)

Aan de rand van de wereld: hoe de Noordzee ons vormde - Michael Pye

In dit boek schetst de historicus Michael Pye hoe rond de Noordzee in de middeleeuwen allerlei veranderingen op gang kwamen die uiteindelijk zouden leiden tot onze moderne tijden en moderne opvattingen, tot de Gouden Eeuw in Nederland en tot de opkomst van steden, kapitalisme,...
Het meest verrassende en meest boeiende aan dit boek is hoe de auteur erin slaagt om mijn beeld over de middeleeuwen te veranderen en vooral te nuanceren. In de lagere en middelbare school leren we deze duizendjarige periode immers zien als een massief geheel, dat bovendien "donker" heet te zijn en een tijd van stilstand. Pye illustreert dat dat natuurlijk onzin is: er is in zo'n lange periode heel wat nuance en er zijn heel wat regionale verschillen. Hij beschrijft nieuwe uitvindingen, nieuwe technieken en bovenal nieuwe denkbeelden die de tijd nodig hadden om te rijpen tot nog steeds geldende, moderne ideeën over emancipatie, handel, een wetenschappelijke kijk, veiligheid,...
Dit boek is bijzonder interessant en leest bovendien behoorlijk vlot en ik zou het dan ook iedereen met interesse in waar dingen vandaan komen, aanraden.

Het leven op de Mississippi - Mark Twain

Mark Twain is een verrassend grappige schrijver, zo moet ik concluderen na het lezen van dit boek. Zin humor is vrij modern, vaak sarcastisch en doorspekt met zelfspot en -relativering.
In het eerste deel schetst Twain zijn opleiding tot loods op een raderboot op de Mississippi. In het tweede deel maakt hij, enkele decennia later en na de Amerikaanse Burgeroorlog, een reis met de raderboot, een intussen zeldzaam geworden verschijning, langsheen de Mississippi. Dat is meer dan een reisverhaal, het is ook een uitstekend excuus om allerlei anekdotes, verhalen, beschouwingen,... te delen.

The KLF: chaos, magic and the band who burned a million pounds - John Higgs

 
In dit boek over de popgroep The KLF weet auteur John Higgs heel wat interessante ideeën samen te brengen die de lezer op een andere manier laten kijken naar de wereld. Dit is dan ook geen gewone biografie van een popgroep, maar een boek vol uitweidingen dat eigenlijk over het leven gaat en over onze kijk op het leven. De invalshoek die de auteur kiest, zorgt dat het verhaal als een heel aangenaam en interessant narratief gepresenteerd wordt en heeft ook mijn interesse in de muziek die Bill Drummond en Jimmy Cauty maakten opnieuw aangewakkerd, of het nu de singles van The KLF of Doctorin' the tardis van The Timelords is... Zoek de muziek op YouTube en geniet nog meer van dit boek!

Lied van de week: week 47 - 2017

Tinseltown swimming in blood - Destroyer

Het lijkt er niet meteen op (getuige de lyrics) dat deze song echt te maken heeft met de #MeToo-opschudding die Hollywood in zijn greep houdt de laatste tijd, maar het had gekund. Destroyer is een in 1995 opgerichte band rond Dan Bejar van The New Pornographers. Het was toen nog een soloproject maar is intussen uitgegroeid tot een volwaardige band. Hun platen klinken vaak telkens weer helemaal anders. Ik hou alvast erg van deze song.

Je vindt deze song op het album Ken dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Tinseltown swimming in blood 
Tinsel ribbons dancing in the rain 
Flowers on the skyline, hey how was the wine? 
What comes round's going round again 
Towers coming up for air 

 I couldn't see, I was blind 
Off in the corner, doing poet's work 
That's alright for now 
It was just a dream of your blue eyes 

Tinseltown dripping in blood 
Tinsel women dancing in the wind 
Dead flowers on the skyline 
Hey how was the wine, baby? 

What comes round is going round again 
Now let me tell you about the dream: 

 I had no feeling, I had no past 
I was the arctic, I was the vast 
Spaces without reprieve 

 I was a dreamer 
Watch me leave

Muzikale mailbox (17)

Er zit de laatste tijd weer heel wat muziek in mijn mailbox en het is dus tijd om daar enkele dingen uit te selecteren:

Het eerste nummer dat ik onder de aandacht wil brengen, is Happy illusions van Lavender Child, een feeëriek nummer dat zich traag ontvouwt. Het wordt bovendien voorzien van een clip die doet wegdromen en me ook wel een beetje doet denken aan de Sirenen in de film O brother where art thou. Lavender Child is afkomstig uit het Canadese Toronto.
Het nummer zal te vinden zijn op de EP Reflections die uitkomt op 1 december.


Bülow is een 17-jarige Nederlandse (Megan Bülow) die al een debuutplaat uitheeft (Damaged vol. 1), waaruit deze single This is not a love song komt. Haar muziek past helemaal in de poptraditie van het moment. Pretentieloze muziek is dit dus, maar daar houden we ook af en toe wel eens van. En mijn dochter zou wel eens weg kunnen zijn van deze song...

Kunde is een Gentse artiest die zijn hiphop graag mellow lijkt te hebben, getuige deze single Mellow mind. Begin volgend jaar brengt hij zijn debuutalbum uit en dit is alvast een proevertje. Mij doet het een beetje denken aan het debuut van De La Soul (zij het dat de kwaliteit van hun plaat toch nog een stuk hoger lag) en Set adrift on memory bliss van PM Dawn. 

Lied van de week: week 46 - 2017

Little dark age - MGMT

Zo revolutionair als op hun debuut Oracular spectacular (met de geweldige singles Kids, Time to pretend en Electric feel) klinkt MGMT niet meer, al is het natuurlijk wel leuk dat ze eindelijk nog eens een nieuwe nummer uithebben. Dat klinkt lekker poppy en gaat vergezeld van een leuke, onderhoudende clip.

Je kan deze single hier kopen.

Lyrics:

breathing in the dark 
lying on its side 
the ruins of the day 
painted with a scar 
and the more I straighten out 
the less it wants to try 
the feelings start to rot 
one wink at a time 

oh 
forgiving who you are 
for what you stand to gain 
just know that if you hide 
it doesn’t go away 
when you get out of bed 
don’t end up stranded 
horrified with each stone 
on the stage 
my little dark age 

picking through the cards 
knowing what’s nearby 
the carvings on the face 
say they find it hard 
and the engine’s failed again 
all limits of disguise 
the humor’s not the same 
coming from denial 

oh 
I grieve in stereo 
the stereo sounds strange 
I know that if you hide 
it doesn’t go away 
if you get out of bed 
and find me standing all alone 
open-eyed 
burn the page 
my little dark age 

 I grieve in stereo 
the stereo sounds strange 
you know that if it hides 
it doesn’t go away 
if I get out of bed 
you’ll see me standing all alone 
horrified 
on the stage 
my little dark age 

giddy with delight 
seeing what’s to come 
the image of the dead 
dead ends in my mind 

policemen swear to god 
love’s seeping from the guns 
I know my friends and I 
would probably turn and run 
if you get out of bed 
come find us heading for the bridge 
bring a stone 
all the rage 
my little dark age 

 I grieve in stereo 
the stereo sounds strange 
I know that if you hide 
it doesn’t go away 
if you get out of bed 
and find me standing all alone 
open-eyed 
burn the page 
my little dark age

Joe Henry

Joe Henry is zo'n artiest die (alvast door mij, maar vermoedelijk door velen) onderschat en ondergewaardeerd wordt. Hij maakte volgens zijn Wikipedia-pagina al 15 reguliere albums (waaronder één samenwerking met Billy Bragg). In mijn platenkast zal je enkel Short man's room terugvinden, één van zijn vroegere platen. Nu heeft hij opnieuw een nieuwe plaat uit, Thrum, en die is een grondige luisterbeurt (of meerdere) meer dan waard.
Zo begint de plaat al met het rustige, innemende Climb waarin een saxofoon meandert door het refrein. Je hoort gewoon dat de muzikanten hun stiel meer dan beheersen. De zang van Joe Henry grijpt je bij de keel en weet je gefascineerd te houden. Persoonlijke favorieten zijn Dark is light enough (met een randje dreiging) en Now and never (dat heerlijke samenzang bevat). Nooit zakt het niveau onder "goed" en die constante kwaliteit en de grote muzikale samenhang tussen de songs maakt dat deze plaat een coherent geheel vormt.

Beluister hieronder het volledige album:

Retro review: Feist

Ik denk niet dat ik Feist al kende in 2004, het jaar waarin ze Let it die uitbracht. Leslie Feist, die onder haar familienaam platen maakt, is tevens lid van Broken Social Scene, eveneens een band die ik pas later heb leren kennen.
Mijn kennismaking met haar kwam er door de single Mushaboom (afkomstig van dit album) en haar bijdrage aan Sesame Street (een herwerking van haar eigen 1, 2, 3, 4). Deze plaat kabbelt lekker weg bij momenten en bevat enkele leuke deuntjes (Gatekeeper is lekker relaxt en jazzy qua sfeer). Toch kan ik me niet meer voorstellen, nu ik zovele jaren later het album herbeluister, waarom ik toen zo begeesterd werd. Ja, het is een goeie plaat, maar opvallend goed is ze nu ook weer niet. Ja, Feist heeft een heel mooie stem maar zo zijn er veel. Zelfs Mushaboom kan niet meer dan goedkeurend geknik krijgen tegenwoordig. 
Wat maakt dan toch dat ik vroeger zo blij was toen ik dit ontdekte en er nu bijna lauw op reageer? Is het dat ik intussen al wel veel meer muziek gehoord heb die dit niveau behaalt? Klinkt de plaat dan op zo'n manier tijdloos dat ze geruisloos verdrinkt in de jaarlijkse stroom aan goeie platen die zich van de mode niets aantrekken en gewoon op hun eigen kwaliteit teren? Is het doordat sommige nummers (zoals When I was a young girl en Now at last) eigenlijk niet veel meer dan schouderophalen kunnen teweegbrengen en dat ik het gevoel krijg dat het geheel al bij al te wisselvallig is om er nog uit te springen?

Beluister hieronder het volledige album:

Jim White

Wat heb ik al genoten van de documentaire Searching for the wrong-eyed Jesus, waarin regisseur Andrew Douglas zanger Jim White volgt door het zuiden van de V.S. met een beeld (of op zoek naar een beeld) van Jezus waarbij de ogen nogal raar geschilderd zijn. Artiesten als Johnny Dowd, The Handsome Family en Sixteen Horsepower komen langs en doorheen de verhalen krijgen we een interessant maar ook grimmig verhaal van een land in verval, waarin godsdienst een heel belangrijke rol speelt. Aanleiding was het album The mysterious tale of how I shouted "Wrong-eyed Jesus", een plaat die ik nog steeds koester.
White brengt alt.country met een stevige religieuze twist, waarin de banjo vaak de eerste noot speelt. Dat is niet anders op Waffles, triangles and Jesus, zijn nieuwe album. Het begint al meteen met Drift away, een song waarin de geluiden die je op de achtergrond hoort zulk een sfeerzetting waarmaken dat wanneer de banjo invalt, je al helemaal weg van je beslommeringen bent. Opvallend is hoe bedachtzaam en spaarzaam de muzikale toetsen deze song spankracht geven. Long long day klinkt vrolijker en de samenzang geeft het nummer het gevoel van een bende vrienden die op het einde van deze blijkbaar lange dag samen rond het kampvuur vertoeven en toch nog hun bed (in hun tent) niet willen opzoeken. 
Na de dreigende climax van het vorige lied maakt Playing guitars me vrolijker dan een kleuter die een handvol snoep toegestopt krijgt op de jaarlijkse kermis. Wat een contrast met het eerder droevige Far beyond the spoken world. Dan volgt het lange en beklijvende Silver threads.
Prisoner's dilemma is een muzikaal buitenbeentje dat zich niet schikt naar welomlijnde songstructuren maar een injectie van jazzy instrumenten en parlando loslaat. Het valt trouwens op dat Jim White een muzikale rijkdom etaleert die vaak in de details zit. Dat hoor je ook goed bij de aanvang van Reason to cry. 
Wash away a world grijpt terug naar de spaarzame, bedachtzame arrangementen die ook al opener Drift away kenmerkten. Het is zo'n song waar je wil IN kruipen, waarin je wil verdwalen, die je als een warm dekentje helemaal om je heen wil wikkelen en genoegzaam genieten van de troost die hij biedt. "I wish it would storm," zingt Jim White en bijna zou je dat met hem hopen... En dan komt Earnest T. Bass at last finds the woman of his dreams. Niet alleen de titel is geweldig, dit duet is ook een verhaaltje in de beste folktraditie. Niets maakt mij gelukkiger dan zulke muzikale "storytelling". 
Daarna lijkt Here I am in eerste instantie wat tegen te vallen, tot je deze song op zijn eigen merites gaat beoordelen en niet vergelijkt met zijn voorganger op het album. Al blijft het de minste beklijvende song van de plaat, Jim White toont ook hier dat hij een goeie song uit zijn mouw schudt met het gemak waarmee een goochelaar een wit konijn uit zijn hoed tovert. Met Sweet bird of mystery sluit de Amerikaan ingetogen af. Daarvoor neemt hij ruim de tijd, bijna zeven minuten.
Hoewel How I shouted... om meerdere redenen mijn favoriet album blijft, valt er amper een onvertogen woord uit te spreken over Waffles, triangles and Jesus. Het universum van Jim White blijft altijd een beetje aan de rand van de (muziek)maatschappij en de zanger bewijst dat dat niet erg is. Schoonheid ligt soms ook te rapen langs de kant van de weg.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 45 - 2017

Up all night - Beck

Het nieuwe album van Beck, Colors, heb ik intussen al eens kunnen beluisteren en deze artiest is weer in goede doen. Dat was al duidelijk met deze single, Up all night, waar ook een fijne clip bij hoort waarin een (vrouwelijke) ridder haar prins komt bevrijden. De setting is een hedendaags feestje.

Je kan het album Colors hier kopen. 

Lyrics:

When you get the rhythm and words all make you cold
When they break it down and this world is all you know
Hands up, you're waving it 'round
Now get yourself together
When you count the dominos fall, it's time to go

Now I'm feeling so far away
I see the colors and all the kids going home
Night is crawling into the day
I hear my voice ringing
The summertime's singing

Just wanna stay up all night with you
Just wanna stay up all night with you
There's nothing that I wouldn't rather do
Just wanna stay up all night with you

I'll keep it moving
Don't wait for nothing now
Gotta keep it moving
Don't wait for nothing now
I'll keep it moving
Don't wait, don't wait for nothing now
Gotta keep it moving
Don't wait for nothing now, nothing now

1, 2, what you doing?
I've been jumping through some hoops
Wanna get my body loose
Wanna tell you, tell you what to do
I've been running out of breath like an animal struggling
Looking for a diamond
I'm trying, I'm fighting
Back into the rhythm now

I just wanna stay up all night
Wanna stay up all night with you
With you, you

Just wanna stay up all night with you (wanna stay up all night)
Just wanna stay up all night with you
There's nothing that I wouldn't rather do (than stay up all night)
Just wanna stay up all night with you

Hands up in the air
If you don't really care
Living don't get you there
If you got the climb to take it up there
Hands up in the air
Living out on a prayer
Living don't get you there
Nothing that I want but rather be there

Unsane

In 2012 was ik heel erg verguld met het album Wreck van Unsane, die ik ook nog eens live aan het werk zag in de Gentse Vooruit. De band heeft net een nieuwe plaat uit: Sterilize.
Hoewel deze plaat mij minder verrast en ze minder beklijft, is de typische postpunksound van de band nog steeds zo stevig dat je als luisteraar ertegen te pletter dreigt te lopen. Songs als The grind en No reprieve zijn zo meedogenloos dat ik er niet enkel in het donker schrik van krijg. Geen moment rust wordt je gegund op deze tien nummers tellende plaat.

Beluister hieronder het volledige album, dat je kan kopen via hun Bandcamp-pagina:

Gotan Project

Het Parijse Gotan Project is altijd al een band geweest die op de dunne scheidslijn tussen innovatie en gimmick moest balanceren. De drie muzikanten maken van tango (Gotan is een anagram) iets moderns en fris, maar anderzijds bleef de interesse niet echt lang hangen. Toch blijven de Fransen platen maken en ook nu hebben ze een plaat uit, al is het een remix-album.
Club secreto vol. II  is al het tweede deel van dat concept, waarbij muzikanten met hun nummers aan de slag gaan. Het begint hier alvast goed met Santa Maria (del buen ayre) in een remix door Aaron Jerome van SBTRKT. Hij laat genoeg van de originele ziel van het lied intact en maakt er toch iets eigens van. Toshio Matsuura injecteert een flinke dosis Plastic dreams van Jaydee in Diferente. En we horen nog wel meer geluiden terugkomen die we herkennen: Antipop Consortium smokkelt een sample die ook al gebruikt is in Paid in full door Eric B and Rakim El capitalismo foreano binnen, de hoge shriek die Cypress Hill als basis voor Insane in the brain komt terug in Last tango in Paris in de Fauna remix en in de Edu K Drop The Bass remix van Mi confesion zit een soortgelijk parlando als in Afro left van Leftfield.
Vijftien remixen is blijkbaar toch een beetje van het goede teveel, vooral omdat de meeste remixen behoorlijk gezapig klinken en dezelfde sfeer het hele album langskomt, waardoor het moeilijk is de aandacht te blijven richten. Een gebrek aan afwisseling maakt dat deze plaat best in kleine dosissen van 4 à 5 songs te beluisteren is.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 44 - 2017

Lavender (Nightfall remix) - Snoop Dogg and Badbadnotgood

Deze song kwam al enkele maanden geleden uit (en leidde tot -alweer- een boze tweet van Donald Trump) maar het is pas sinds mijn beste kameraad Kris me deze week hier attent op maakte, dat ik het nummer beluisterde. Het hoort zeker bij het beste wat Snoop Dogg, die toch al een indrukwekkende discografie op zijn naam staan heeft, al gemaakt heeft. Hij kreeg wat hulp van Badbadnotgood.
De clip is een knap staaltje politieke satire.

Je vindt dit nummer op Neva left, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

My dawgs don't bark, but they get off
Fuck around and get your whole face bit off
Sinister, spit truth like a minister
So until I'm a monster, when it's the right time
Night time, nigga tryna creep
And keep from dyin' in these motherfuckin' streets
Fuck the police, from a black man's point of view
Spray that shit, say that shit
We right in front of you, each and every one of you
I'm not gon' tell y'all niggas what we gonna do
But whatever y'all did, put two on it
And put a foot on your neck with a shoe on it
Resident evil, it's all on camera and they still don't believe you
Clownin' around, don't come your clown ass 'round here
Nigga you gon' get down
Real talk, I'm leavin' all you clown ass niggas outlined in chalk
Stay black, payback from way back
I'm the homie, 'but the motherfuckin' homie don't play that

And the night will fall, this is death to you all
When the nighttime falls, this the final call
This the final call, call, call

The final call, see reparations will be tooken
Now it ain't no fun when the rabbit got the gun, ha
Motherfuckers, trip this

Cut them motherfuckers off the leash
It's been a week since my dogs ate, let 'em eat
See I'ma tell you upfront and uncut
See I'm a stand up nigga, I'm a man up nigga
Get what I gotta get, a bitch nigga gon' talk a whole lot of shit
Which is the main reason why you stuck around
And I don't fuck around
I'm blowin' new purple in a new circle
I don't wanna hurt you but I will spurt you
And send you back to the earth, you
Came from, game gun
Same one, that I used in another galaxy
Actually, it's all fact to me
If I ruled the world would it come back to me?
Black to me, with my hand on that thang thang
I'm from the home of the brave, land of the gang bang

And the night will fall, this is death to you all
When the nighttime falls, this the final call
This the final call, call, call