Twintig parels per maand: augustus 2017

Leraren en scholieren, kus de zomervakantie maar vaarwel. Ouders, geniet van de terugkerende rust met deze twintig parels:

1. O Valencia! - The Decemberists: ooit, niet zolang na de geboorte van mijn zoon, leerde ik deze band kennen waarvan de albums nogal wisselend zijn, al vind je gelukkig wel op elke plaat minstens één heel goeie song
2. Our life is not a movie or maybe - Okkervil River: Jonathan Meiburg, frontman van Shearwater, was lang geleden lid van deze band. The stage names lijkt me het beste album om uw kennismaking met hen te beginnen
3. The rain follows the plot - Conor Oberst: als Bright Eyes was hij natuurlijk op zijn best, maar ook op deze plaat, Ruminations, weet deze songsmid eenvoudige liedjes te schrijven die je recht in je hart raken
4. Wolf like howls from the bathhouse (S.E. Land Otter Champs) - Sonny Smith: deze Amerikaanse muzikant vroeg een heleboel kunstenaars hoezen te ontwerpen voor fictieve bands, waarna hij zelf de muziek inspeelde van al die "groepen" (zowel een A- als een B-kant)
5. Golden serpents - Dool: deze Nederlanders leerde ik kennen, zoals ik bij de review van hun album Here now, there then schreef, dankzij Mike van de Consouling Store nabij de Vrijdagmarkt en deze plaat blijft me bekoren. Tijdens het verslag op de Nederlandse tv van Lowlands Festival, zag ik de band live aan het werk
6. Nazi punks fuck off - Napalm Death: als mijn beste vriend tijdens mijn studentenjaren een voobeeld wou van "de ergste metal", liet ik hem mijn cassette horen van Napalm Death, met die onaardse grom. Dit nummer van de band is helaas weer heel actueel geworden de afgelopen maand, met name in de VS
7. The lady is a tramp - Jools Holland and Lily Allen: de oren verdienen wat rust met deze cover gebracht door de presentator van het onvolprezen Later with... Jools Holland en Lily Allen. Het programma bracht goeie muzikanten uit diverse genres samen, niet enkel om hun eigen nummers te zingen, maar ook om onverwachte samenwerkingen uit de mouw te schudden
8. (Love is like a) Heat wave - Martha Reeves and The Vandellas: een heel mooie soulclassic die minder bekend werd dan Dancing in the streets maar minstens evenzeer de moeite is
9. Mustang Sally - The Commitments: soul is het thema van de schitterende film The commitments gebaseerd op het boek van Roddy Doyle. De soundtracks is er één om vingers en duimen van af te likken
10. Iz he 4 real - Redman: Redman werd ooit ontdekt door Eric Sermon en werkt tegenwoordig vaak samen met Method Man (van de Wu-tang Clan), doch hier hoor je hem solo op Muddy waters, een album dat ik ooit op aanraden van iemand (geen idee meer wie) kocht op vinyl
11. You can't stop the prophet - Jeru The Damaja: van zijn overige werk word ik niet meteen wild, maar The sun rises in the east was een belangrijk album voor mij in mijn vroege kennismaking met hiphop die de hitlijsten niet haalde
12. Super sharp shooter - The Ganja Kru: toen ik me meer ging verdiepen in drum 'n bass, was dit nummer één van mijn favorieten
13. Gateway VIP - Gremlinz: nog meer drum 'n bass
14. I always get what I want - Moss Lime: soms stoot je op een muziekblog al eens op een leuk nummer zonder dat je veel meer context kent, de bandnaam je onbekend is en je wellicht nooit iets anders van de band zult ontdekken (want er is zovéél te ontdekken). Dit is een voorbeeld van zo'n liedje
15. Cocoon - The Mynabirds: The Mynabirds is ook zo'n bandje waarvan ik de naam onthouden heb omdat ik ooit eens een leuke song van hen ontdekte op een blog en toen ik deze maand las dat ze een nieuw album uit hadden, werd ik toch benieuwd. Be here now is gewoon goed, meer niet, maar dit liedje eruit is wel de moeite waard om opgepikt te worden
16. Oh yeah - Ash: toen de Britpop halfweg de jaren negentig toesloeg, pikte deze band ook (heel even) een graantje mee. Deze single is zowat het enige dat ik me van hen kan herinneren
17. If you tolerate this your children will be next - Manic Street Preachers: dan verging het de Manic Street Preachers veel beter, uiteraard vooral omdat zij heel goeie platen bleven maken. Deze song heb ik altijd een heel mooie waarschuwing tegen extreem rechts gevonden
18. Cargo - Dans Dans: de Antwerpse band rond Bert Dockx heeft nog geen enkel slecht album afgeleverd. Hun vorig jaar verschenen Sand mag ik toen wat veronachtzaamd hebben, het blijft een steengoeie plaat
19. Iedereen is in elkaar aan het storten, Sara. Iedereen behalve jij - Jan Swerts: een buitenbeentje in heel wat eindejaarslijstjes die ik in december zag verschijnen, was zeker Schaduwland van Jan Swerts, waarop de componist een nachtmerrie-achtige wereld vol depressie en wanhoop oproept maar dat tegelijk doet op zo'n mooi en interessante muzikale wijze dat je hier alleen maar met open mond naar kan luisteren
20. For what it's worth - Illuminine: afsluiten doen we deze maand met Illuminine dat op zijn debuut #1 al tekende voor dit soort verstilde pracht

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Retro review: Helmet

Bedrieglijk lieflijk, zo ziet de hoes eruit van Betty van Helmet. Hoe pastoraal en idyllisch het tafereeltje met het mooie meisje en de mand vol bloemen ook is, de muziek van deze band haalt je behoorlijk ruw uit je dagdroom.
In 1994, het jaar waarin de New Yorkers dit album uitbrachten, zag ik de groep live aan het werk op mijn allereerste Pukkelpop. Net zoals de plaat in de maanden voorheen, was dat een mokerslag (en nog behoorlijk vroeg op de dag ook). De beenharde riffs die Page Hamilton en zijn kompanen te berde brengen, vormen het muzikale equivalent van een man die met een hamer voortdurend nagels in een kist slaat. Als luisteraar moet je dan ook wat moeite doen om de melodielijnen daartussen te herkennen en de soms slim ineengeknutselde songs te waarderen.
Opener Wilma's rainbow heb ik altijd al een ideaal nummer gevonden om je over de streep te trekken voor deze plaat. Hoe snoeiend hard de gitaren ook tekeer gaan in hun repetitieve post-hardcore, de song bevat genoeg melodieuze variatie om uit te groeien tot een oorwurm. Ook I know is een topnummer op deze plaat. En waar in Milquetoast de hoofdrol weggelegd is voor de basgitaar bij de aanvang van het nummer, zijn het de gortdroge drums die Rollo een niveau hoger tillen. Die percussie hoort ook duidelijk tot het DNA van de band, zoals je in wel meer songs kan horen. 
Buitenbeentje op het album is zeker Beautiful love, dat als een mengeling van easy listening en bijna stuurloze noise een curiosum mag heten. Het is meer een goeie vingeroefening dan een goeie song. Afsluiter Sam hell incorporeert hillbillie country dan veel beter door niet per se een fusie aan te willen gaan met de gangbare post-hardcore van Helmet.
Voor wie niet gewoon is om beenharde gitaren te beluisteren, is het album als geheel een inspanning, maar ze is het wel waard.

Beluister hieronder het volledige album:

Goldfish

Het verhaal van Chinese democracy van Guns 'n Roses is genoegzaam bekend. Kent er iemand een plaat die er langer heeft over gedaan om eindelijk uitgebracht te worden? De band begon er aan in 1994 en uiteindelijk zag het album het levenslicht in 2008.
Nog opmerkelijker echter is het verhaal van Predictions of the future van Goldfish, een band uit Montreal die punkrock maakte in een tijd dat dat etiket nog een licht andere inhoud had dan nu. Het viertal uit Montreal nam alles op op band (niet ongewoon in die tijd) en de opnames bleven ergens bij de ouders van producer Howard Bilerman liggen. Die was ooit nog lid van Arcade Fire, drumde ooit nog op platen van Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra and Tra-La-La Band, Vic Chesnutt en Basia Bulat. Hij werkte mee bij de opnames van platen van onder meer Leonard Cohen, Thalia Zedek, British Sea Power, Grant Hart en Leif Vollebekk, als producer, technicus en/of muzikant. Eén van beide zangeressen van Goldfish, Carrie Haber, vond twee decennia nadien dat hun band nog "unfinished business" had en werkte met de andere leden de opnames af tot ze in mei van dit jaar het licht zagen als een twaalf songs tellend album, Predictions of the future. Dit hele verhaal leerde ik overigens kennen via de niet te versmaden muziekblog Said the gramophone.
Het gevaar bestond natuurlijk dat amper nog iemand geïnteresseerd zou zijn en/of -erger- dat het album geen relevantie meer zou hebben twee decennia nadat andere bands in het genre de weg bepaald hadden die voor punkrock toen nog onbekend en in het verschiet was. Gelukkig blijkt het kwartet, dat herinneringen oproept aan Lush en The Breeders, een werkstuk afgeleverd te hebben dat ook vandaag nog aangenaam in de oren klinkt. Curious bijvoorbeeld is zo'n nummer dat je als single graag hoort voorbijkomen op de radio omdat het de dag altijd een stukje zonniger maakt. De twee zangeressen, voornoemde Carrie Halber en Vicky Klingenstierna, weten met hun samenzang de aandacht goed vast te houden in songs als MOB en het stevige Elementary boy. Rustige liedjes als Broken head laten een breekbare kant van de groep zien. Dat gevoel van delicate, preciare kwetsbaarheid ligt echter evenzeer in Fireplace, waarin de gitaren het popgevoel van R.E.M. overigens goed weten te vangen. Hoogtepunt is het erg nineties aandoende Charm, dat de songschrijverskwaliteiten van iemand als Kristin Hersh combineert met een beheersing door de muzikanten die in beide betekenissen bewonderenswaardig is: niet alleen hoor je dat ze hun instrument door en door kennen, ze houden zich ook in en laten het rammen voor wat het is om net voldoende volume te creëren opdat de song mooi uitgebalanceerd zou klinken.
Punkrock, zo mogen we concluderen, was halfweg de jaren negentig niet noodzakelijk wat we er vandaag onder verstaan. Maar het label dat op een plaat geplakt wordt, is van ondergeschikt belang als je een dergelijk mooi pareltje onder de neus geschoven krijgt.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 35 - 2017

Dangerous - Son Lux

Son Lux heeft een nieuwe EP uit, Remedy, waarvan de opbrengst trouwens naar een organisatie gaat die zich verzet tegen haat en "hate crimes" in de VS (het Southern Poverty Law Center). Daarop is ook deze prachtige single terug te vinden, met dat heel typerend geluid.

Je kan de EP hier bestellen.

Lyrics:

Are you dangerous 
With your measure of proof? 
Thoughts are slivers of gold

Abscond with the truth 

How does it feel 
To be your own deceiver? 
Signals raised 
Then lost to the aether 

But rest assured 
The dead are true believers 
Rest assured 
We are all believers 

Are you dangerous? 
Found your way to my bed 
Spend fewer nights with the living 
Then I do with the dead 

How am I supposed to run? 
Now, am I supposed to run? 

I watch you fall 
Hollow and depleted 
A city razed 
Oh, to bury you beneath it 

The best endure 
With the dead, our true believers 
Rest assured 
We are all believers 

Are you dangerous? 
Carved right into my head 
Quick lobotomy 
Then left me for dead 

How am I supposed to sing? 
Don't know the melodies 
But all the void behind my teeth

Together PANGEA

Together PANGEA is een Californische band die vorig jaar al eens een nummer uitbracht dat het schopte tot "lied van de week" (My head is on too tight). De hyperaanstekelijke sound van het trio blijft ook overeind op hun kakelvers album, Bulls and roosters. 
Dit is niet de plaat die je mag catalogeren onder "groots", "episch" of "memorabele", maar wel onder "steengoed" en "pretentieloos". Dat mag onder meer blijken uit Money on it, een fijn liedje zoals er in de jaren negentig nog -tig gemaakt zijn, maar hey, we love the nineties! Of neem Peach mirror, dat klinkt alsof het op een zondagnamiddag vol verveling is opgenomen omdat de tijd dan sneller vooruit gaat. Let wel: ik bedoel zeker niet dat het haastwerk of nonchalant is, maar zo eenvoudig dat het klinkt alsof het amper moeite kostte om iets moois uit de mouw te schudden. De hele plaat staat vol met dit soort nummers en al zal het drietal er weinig prijzen mee winnen, onze goedkeuring kunnen ze alvast op hun schoorsteenmantel zetten.

Beluister hieronder het volledige album:

Arcade Fire

Er was een tijd dat ik helemaal weg was van Arcade Fire. Funeral, en vooral single Rebellion (Lies), had me laten kennismaken met een band die een soort schoonheid maakte die ik op dat moment miste in veel muziek. Neon bible bevestigde al dat goeds en vind ik nog steeds hun beste plaat. The suburbs bleek minder toegankelijk, ik moest er meer moeite voor doen maar behalve goeie albums slaagde de band er duidelijk ook nog wonderwel in het soort singles uit te brengen dat je toch weer overtuigt. Toen ik hen in grote bezetting en met wisselend personeel achter de instrumenten (verschillende bandleden wisselden meermaals van plaats op het podium) zag op Pukkelpop, bleek dat één van de meest overweldigende festivalconcerten die ik zag (tot op heden zelfs). 
De verwarring startte met Reflektor, de vooruitgeschoven single en clip en de hele marketingstrategie die erbij hoorde. De band trad op in de Hallen van Schaarbeek, een behoorlijk exclusief concert waarvoor het me niet eens de moeite leek om te proberen erbij te zijn (en dat bovendien schandalig duur was). Maar het album wist na meerdere beluisteringen alsnog te overtuigen en schopte het tot voor mij beste album van 2013. De eerste single van de nieuwe plaat zorgde andermaal voor verwarring in mijn hoofd. Disco, een muziekgenre dat ik écht zelden goed vind, overheerste en ik miste zo hard het Arcade Fire waarvoor ik gevallen was. Het is alsof je je jeugdliefde, de crush van je tiener- of studentenjaren, terugziet en ze boekhouder geworden is, niet enkel van een klein onooglijk bedrijfje maar ook van haar leven en gezin. 
Je snapt dus wel dat het met een klein hartje was dat ik de hele cd aanvatte. Dat die opent met Everything now hielp ook niet meteen. Technisch gezien opent die met een soort prélude, Everything_now (continued), niet meteen een korte song om warm voor te lopen. Bovendien wordt de titelsong ook nog eens hernomen als Everything now (continued) om het album af te sluiten. Dat uit de tracklist af te leiden valt dat zulks trucje ook zal uitgehaald worden met Infinite content en Infinite_content stemt ook niet tot grote vreugde.
Maar zoals je het straatjoch niet uit de wereldvoetballer Zidane haalt, valt de geboren songschrijver van liedjes van wereldklaase ook niet zomaar weg te gommen uit een groep die uitgegroeid is tot een icoon van zijn tijd. Peter Pan is een meer dan goeie song en Signs of life is bezwerend en meeslepend en dat zijn adjectieven die vroeger deze band ook al sierden.
Chemistry bevat een basis van reggae die net niet werkt en Electric blue is bijna-irritant poppy. Tegenover deze nummers staan dan weer Put your money on me, dat zowel de eighties als de huidige jaren als een krans om het hoofd draagt, en Creature comfort, waarin ik zelfs een heel vage echo van Love missile F1-11 van Sigue Sigue Sputnik ontwaar.
De kans dat Arcade Fire dit jaar de hoogste regionen haalt in mijn eindejaarslijst lijkt me eerlijk gezegd klein, of het zou een geweldig groéialbum moeten blijken. Anderzijds zijn mijn ergste nachtmerries over wat ik voor de kiezen (en oren) zou geschoven gekregen krijgen, toch niet bewaarheid en blijft Arcade Fire gewoon goed.

Beluister hieronder het volledige album:

Dieter von Deurne and the Politics

We zouden ze geen eten willen geven, de Vlaamse rasmuzikanten die net niet voldoende media-aandacht vergaren om de waardering te krijgen die ze verdienen. Dieter Sermeus mag stilaan in het rijtje naast Pascal Deweze en Tom Pintens gaan plaatsnemen. Zowel met Orange Black als met The Go Find bewees hij zichzelf al meermaals. Een grote hit ontbrak en dus is het hele circuit van regelmatige Humo-interviews, talkshows, spelletjesprogramma’s en sporadische cameo’s een beetje aan hem voorbijgegaan. Ondanks de ontegensprekelijke kwaliteiten van Dieter von Deurne and The Politics zal ook dit nieuwe project daar vermoedelijk niet veel aan veranderen, en dat is jammer.
Naast de twee eerder genoemde bands had Dieter ook al een hand in muziek van Butsenzeller en Star Club West. Met zijn nieuwste groep toont hij zich opnieuw van alle markten thuis. Radiovriendelijk of rommelig: het kan allebei en soms zelfs tegelijk. Zo is Too much een nummer dat ergens tussen Teenage Fanclub en Pavement landt. Love trouble is ontspoorde Guided By Voices afgewerkt met een vleugje Sonic Youth-outro. You daarentegen had van Das Pop kunnen zijn mocht Bent Van Looy minder om smetteloze productie geven. Verderop bewijst hij zijn gevoelige kant met Jupiter's moon en I guess I needed you more.
Toch is de vrees niet ongegrond dat deze plaat tussen de plooien zal vallen en Dieter Sermeus, als hij al roem nastreeft, van een kale reis thuis zal komen. Een schare hondstrouwe fans is hem wellicht nog gegund, al verdient hij meer dan dat. En dus vragen wij ons af of het niet iets meer mag zijn? Wanneer we de muziek van Dieter von Deurne and The Politics beluisteren, zijn we geneigd om die vraag negatief te beantwoorden. Immers, wat zou de bevlogen muzikant nog meer moeten toevoegen aan zijn aanstekelijke mix van bijwijlen zomerse melodietjes, lekker losse gitaarriffs en een sound waarmee Pavement, The Folk Implosion en Robert Pollard nog steeds hun hypotheek kunnen afbetalen? Een kleine toets R.E.M. siert nu al Heart-shaped stone en er zit zoveel zachtheid in de zang op Knausgard dat wij ons afvragen of er meisjes bestaan die dit kunnen beluisteren zonder verliefd te worden op Dieter.
Het probleem ligt dus niet zozeer bij deze groep. Het zijn de formats van radiostations, de opdringerige geur van steeds hetzelfde dat in een commercieel keurslijf gegoten wordt en dat zoveel niches laat ontstaan waarin niemand door het bos nog de bomen ziet. Zoveel goeie muziek gaat aan het gehoor verloren en wordt aan het zicht onttrokken bij gebrek aan, enkele uitzonderingen daargelaten, avontuurlijke radiomakers en samenstellers van playlists. Als zelfs pretentieloos goeie muziek als dit album met moeite buiten een vast cirkeltje van luisteraars geraakt, is dat vooral zonde.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister het volledige album hieronder: 

Lied van de week: week 34 - 2017

Almost home (Blisko domu) - Flaming Lips

Alleen al de video, die erg lang laat wachten op het eigenlijke nummer, toont waar Flaming Lips voor staan: een knotsgekke, psychedelische wereld waarin een heel andere logica heerst. Eens je toelaat je mee te laten voeren daarin, ontdek je vaak erg mooie muziek en geweldige, soms in gekte gecamoufleerde songs en deze nieuwe single vormt daar geen uitzondering op.

Je vindt dit nummer op het album Oczy mlody, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Oh, we're almost home
Oh, oh, almost home
Oh, we're almost home
Home
Oh, we're almost home
Oh, oh, almost home
Oh, we're almost home
Home
Oh, we're almost home
Oh, oh, almost home
Oh, we're almost home
Home
Oh, we're almost home
Oh, oh, almost home
Oh, we're almost home
Home

The thought soon becomes the word
The word then becomes the deed
If the deed is evil (evil)
Blame the thought is the seed
Change the spark that makes the need
Did your mind invent your mind?

The insect crawls out on the leaf
The leaf falls into the fire
Burning up my fragile dream
Of how the world is full of love
It's not what I thought it was
Hurting us until we're dust

Us, us, us
Us, us, us
Us, us, us

The action needs its energy
It takes it from your hate and greed
Makes you scared there's gonna be
A stranger grabbin' you by the throat
Or is it someone that you know
You fear revenge from those you've hurt
Haha

Gespot voor u: Chok Tow Nation

De uitgebreide cd-collectie van de bibliotheek heb ik al meermaals geroemd, in gesprekken en vermoedelijk zelfs ook al op deze blog. Ik blijf er ontdekkingen doen en één van de meest recente was de band Chok Tow Nation.
Dat is een Gents-Wevelgems kwartet dat postrock maakt en vorig jaar een vijf songs tellende debuutplaat uitbracht. De muziek die ze brengen, mag dan minder overweldigend zijn dan van pakweg Mogwai, maar de vijf nummers excelleren elk op hun eigen manier. Zo weet de zachtheid van Pt. 4 zelfs een beetje te ontroeren.

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op hun Bandcamp-pagina:

Jen Cloher

Jen Cloher is de partner van Courtney Barnett. Dat lijkt meer info voor een roddelrubriek dan voor een albumrecensie, maar het is toch relevant. Immers, het feit dat haar vrouw de voorbije jaren vooral op tournee was, met veel succes overigens, en de jaloezie die Jen Cloher daarbij voelt, vormen de belangrijkste thema's op deze plaat. Dat leerde ik althans uit deze review op Indiestyle, die mij in de eerste plaats richting beluistering dreef.
Cloher klinkt als een (veel) jonger zusje van Patti Smith, ook al een vrouw die bekend staat om haar rauwe eerlijkheid. Muzikaal vist ze in een belendende vijver. Het klinkt als een kruising tussen folk, americana en rommelige lo-fi. Hoogtepunt vormt voor mij het overigens lange (maar gelukkig dus niet té lange) Analysis paralysis. Als er één song is die niet had misstaan op een Patti Smith-plaat, is het deze wel...

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Lied van de week: week 33 - 2017

Tonite - LCD Soundsystem

Hier tovert Daft Punk are playing at my house van LCD Soundsystem nog steeds een grijns op mijn gezicht. Ook de nieuwste single, Tonite, is erg leuk en groeit bij elke beluistering. Op 1 september komt een nieuw album van de band uit, ik kijk er al naar uit.

Je kan het album American dream, waarop dit nummer terug te vinden zal zijn, hier alvast bestellen.

Lyrics:

Everybody's singing the same song
It goes "tonight, tonight, tonight, tonight, tonight, tonight"
I never realized these artists thought so much about dying

But truth be told we all have the same end
Could make you cry, cry, cry, cry, cry
But I'm telling you
This is the best news you're getting all week

Oh sure it's ruling the airwaves
What remains of the airwaves
And we're frankly thankful for the market psychology you're hipping us to

And all the hits are saying the same thing
There's only tonight, tonight, tonight, tonight, tonight, tonight
And life is finite
But shit, it feels like forever
It feels like forever

Oh is everybody feeling the same stuff?
We're all wild
Except for you
And you know who you are
This is a love song

And you're getting older
I promise you this; you're getting older
And there's improvements unless
You're such a winner
That the future's a nightmare
And there's nothing I can do
Nothing anyone can do about this

And oh, I'm offering you a chance to get even
But oh, you know very well the dialect of negation
Sure enemies haunt you with spit and derision
But friends are the ones who can put you in an exile
But that's not right

And you're too shocked to be used
Or you're too shocked from being used
By these bullying children of the fabulous
Raffling off limited edition shoes

And what's it you do again?
Oh I'm a reminder
The hobbled veteran of the disk shop inquisition
Set to parry the cocksure of men's sick filth
With my own late era middle-aged ramblings
Every lover favors the same things
It's all "touch me, touch me, touch me, touch me tonight"
We maybe realize what it is we need before we die

And luck is always better than skill at things
We're flying blind
Oh good gracious
I sound like my mom

But out of the little rooms and onto the streets
You've lost your internet and we've lost our memory
We had a paper trail that led to our secrets
But embarrassing pictures have now all been deleted
By versions of selves that we thought were the best ones
'Till versions of versions of others repeating
Come laughing at everything we thought was important
While still making mistakes that you thought you had learned from
And reasonable people know better than you
That cost in the long run but they don't know the short game
And terrible people know better than you
They're used and abused of the once so dear listener
So you will be badgered and taunted until death
You're missing a party that you'll never get over
You hate the idea that you're wasting your youth
That you stood in the background oh until you got older
But that's all lies
That's all lies

It's gonna have to be good enough, I can't do this anymore, my brain won't work

Lied van de week: week 32 - 2017

Thunder - Imagine Dragons

Ik vrees dat ik me deze week niet populair ga maken bij mijn muzikale vrienden (maar dan wel weer bij mijn jongste stiefdochter) door mijn keuze voor deze single van Imagine Dragons. Nu is dat niet meteen een band die hoog op mijn waarderingslijst staat, maar dit nummer vind ik wel iets hebben.

Je vindt het terug op het album Evolve dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Just a young gun with a quick fuse
I was uptight, wanna let loose
I was dreaming of bigger things
And wanna leave my own life behind
Not a yes sir, not a follower
Fit the box, fit the mold
Have a seat in the foyer, take a number
I was lightning before the thunder

Thunder, thunder
Thunder, thun', thunder
Thun-thun-thunder, thunder, thunder
Thunder, thun', thunder
Thun-thun-thunder, thunder

Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder
Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder
Thunder, thunder
Thunder

Kids were laughing in my classes
While I was scheming for the masses
Who do you think you are?
Dreaming 'bout being a big star
You say you're basic, you say you're easy
You're always riding in the back seat
Now I'm smiling from the stage while
You were clapping in the nose bleeds

Thunder
Thunder, thun', thunder
Thun-thun-thunder, thunder, thunder
Thunder, thun', thunder
Thun-thun-thunder, thunder

Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder
Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder
Thunder

Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder, thunder

Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder, thunder
Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder, thunder
Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder, thunder
Thunder, feel the thunder
Lightning and the thunder, thunder

Thunder, thunder, thunder
Thun-thun-thunder, thunder
Thunder, thunder, thunder
Thun-thun-thunder, thunder
Thunder, thunder, thunder
Thun-thun-thunder, thunder
Thunder, thunder, thunder
Thun-thun-thunder, thunder

Kolektiv

Mysterie omringt Kolektiv, een samenwerkingsverband van artiesten die hun identiteit liever verborgen houden. De driekoppige band heeft nochtans al een serieuze live-reputatie opgebouwd en dat hoor je ook op dit titelloos debuut: dit collectief (sorry, dit kon ik echt niet laten liggen) weet wat het wil.
Hun handelsmerk is de song waarin de gitaren als een tsunami over je heen spoelen terwijl de vocalen een afstandelijkheid in zich dragen waar menig hechtingsgestoorde volwassene een voorbeeld kan aan nemen. Veel ruimte voor variatie is er niet op deze plaat, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de mokerslagen die uitgedeeld worden: opener Nezhyl, Champion (waarin het tempo opgedreven wordt), hoogtepunt Hurt en Elevator (vooral dankzij zijn indrukwekkende climax). Zeven nummers telt dit album en die zijn veel te snel voorbij. Gelukkig bestaat de "repeat"-knop.

Je kan dit album hier kopen bij Consouling. Beluister het hieronder alvast:

Lied van de week: week 31- 2017

Be mine - Ofenbach

Meervoudige verrassing op de reis die ik met mijn lief, haar kinderen en mijn kinderen maakte naar Duitsland: deze song van Ofenbach was daar bijzonder populair (werd zelfs gebruikt in een reclamespot van een plaatselijke Beiers radiostation). Het bleek bij thuiskomst overigens geen Duitse (of Oostenrijkse, dat had ook nog gekund) band te zijn, maar een Parijs duo. Ze hebben in ieder geval heel erg goed geluisterd naar Goose!

Je kan deze debuutsingle hier kopen.

Lyrics:

And I want you to be mine

Stand up in the club
Come on let's go
She want me to come
You want me to go
And if you wanna fight
Let's start the show
Cause I want you to be mine

Stand up in the club
Come on let's go
And I want you to come
I won't let you go
So if you wanna dance
Let's start the show
Cause I want you to be mine
Yeah, I want you to be mine

Yeah, I want you to be mine

Stand up in the club
Come on let's go
She want me to come
You want me to go
And if you wanna fight
Let's start the show
Cause I want you to be mine

Stand up in the club
Come on let's go
And I want you to come
I won't let you go
So if you wanna dance
Let's start the show
Cause I want you to be mine
Yeah, I want you to be mine

Yeah, I want you to be mine

Can you feel
Ain't it special
And it's real
You gonna've dress for the nights
Impress me

Yeah, I want you to be mine