Twintig parels per maand: augustus 2016

De grote vakantie zit erop, de maand augustus bracht ons de Olympische Spelen en zoals elke maand ook twintig parels, die je hieronder terugvindt:

1. Didn't I blow your mind this time - The Delfonics: uit de fantastische soundtrack van Jackie Brown, misschien wel de beste film van Quentin Tarantino, komt dit prachtnummer
2. Atomic bomb - William Onyeabor: maar liefst 8 psychedelische minuten lang zingt William Onyeabor, een Nigeriaanse funkartiest, over hoe hij gaat ontploffen. In 1985 zou hij zich bekeerd hebben tot "born-again Christian" en hij weigerde tot 2014 om te spreken over zichzelf of zijn muziek, ondanks herhaalde pogingen om hem te interviewen of documentaires te maken over deze man. In december 2014 doorbrak hij zijn stilzwijgen in een radioprogramma op de BBC
3. Jungle boogie - Kool And The Gang: ook al gebruikt door Tarantino voor de soundtrack van Pulp Fiction maar vooral een heerlijk funknummer
4. Gris gris gumbo ya ya - Dr. John: heel bevreemdend is de muziek van Dr. John, één van de muzikale grootheden uit New Orleans. Zijn muziek is doordrenkt van de sfeer van voodoo en de mengelmoes die zo kenmerkend is voor de lokale cultuur
5. Daddy, you've done put that thing on me - Martha Copeland: blues uit de jaren twintig die ik vond op een plaat die ik de afgelopen maand kocht met pareltjes van deze mij voorheen onbekende blueszangeres
6. Kowalski - Primal Scream: het album Vanishing point was mijn échte kennismaking met Primal Scream van wie ik al hier en daar eens een song had gehoord, maar deze plaat beviel mij enorm en blijft mijn favoriet van deze band
7. Antitaxi - La Femme: ik stootte toevallig op dit lied, dat tegelijk heel kitscherig klinkt en toch ook heel modern (het is dan ook nog maar drie jaar oud). Dit is zeker een groep die ik nog verder wil ontdekken...
8. Roadrunner - The Animals: al is House of the rising sun hun grootste hit, dit is volgens mij hun beste song
9. This magic moment - Lou Reed: alweer uit een soundtrack, maar dit keer van een film van David Lynch (Lost highway). De film heb ik nog steeds niet goed kunnen doorgronden, maar de muziek past zo wonderwel erbij dat dit zowat de perfecte symbiose is van muziek en film
10. Heirate mich - Rammstein: natuurlijk is Rammstein intussen een uit de hand gelopen grap, maar voor de soundtrack was dit (en vooral de intro) perfect passend bij Lost highway. Bij voorkeur dus te beluisteren tijdens het bekijken van de film met het volume hoog!
11. She's fine she's mine - The Pretty Things: lekker ouderwetse rock met veel bluesinvloeden, daarvoor ben je aan het goede adres bij The Pretty Things
12. Pablo Picasso - Jonathan Richman And The Modern Lovers: voor fijne popliedjes moet je dan weer bij Jonathan Richman zijn, zoals dit fijn liedje over de grote Spaanse schilder
13. See no evil - Television: in 1977 bracht Television hun legendarische album Marquee moon uit dat opent met dit nummer
14. Aeroplane - Red Hot Chili Peppers: One hot minute mag dan niet hun sterkste album zijn, deze song daaruit blijft een genoegen om terug te horen
15. Set adrift on memory bliss - P.M. Dawn: toen dit nummer ooit uitkwam (met die sample uit True van Spandau Ballet, niet meteen mijn favoriete band), was ik er niet weg mee, maar intussen heb ik het leren waarderen
16. In the dust - 2 Live Crew: en nog eens soundtrackmateriaal, uit de film New Jack City (trouwens ook een aanrader om te bekijken), dit nummer van 2 Live Crew, rappers die vooral bekend stonden om hun vuile bek en waarvan de frontman (Luther Campbell) zich Luke Skyywalker liet noemen (naast nog een hele hoop andere artiestennamen)
17. Percolator - Stereolab: Stereolab is zo'n band die ik nooit goed beluisterd heb, die telkens net aan mijn aandacht lijkt te ontsnappen. Toch maken ze heel interessante muziek, zoals ik ontdekte met dit liedje
18. Analogue bubblebath - Aphex Twin: Aphex Twin is dan weer zo'n artiest die ik koester. Dit is één van zijn beste (oudere) nummers
19. Cowboy movie - David Crosby: zijn solowerk is me minder bekend dan wat hij met Stephen Stills, Graham Nash en Neil Young maakte, maar hey, dit is alvast een pareltje dat hier verdient vermeld te worden
20. Pissing in a river - Patti Smith: het ultieme nummer waarop mijn tranen tevoorschijn komen, sinds ik het leerde kennen via de film All over me. De scène waarin het gebruikt wordt, raakte me heel diep en ik kan het nummer niet horen zonder op dezelfde intense wijze ontroerd en geraakt te worden   

Je kan de hele afspeellijst hieronder beluisteren:

Gelezen (91)

De afschuwelijke eenzaamheid van Maxwell Sim - Jonathan Coe

Jonathan Coe is een auteur waarvan ik de boeken echt graag lees. Ik ben nog steeds Katrien erg dankbaar dat ze me de weg naar zijn oeuvre wees, lang geleden. Op het korte laatste hoofdstukje na (totaal overbodig wat mij betreft) vond ik dit een erg mooi boek, over thema's als liefde, eenzaamheid, verlangen, mentale gezondheid, relaties en met jezelf in het reine komen...

Dude, where's my country - Michael Moore

Het is een beetje vreemd om een boek over de actualiteit te lezen zo'n 13 jaar na verschijnen. Dat maakt sommige delen mogelijks wat achterhaald, als merk ik ook dat Michael Moore optimistischer was dan achteraf gerechtvaardigd bleek.

De Saint en de groene papegaai - Leslie Charteris

Als ontspannende afwisseling las ik nog eens een boek van Leslie Charteris over de Saint. Dat is altijd onderhoudend en relax, al was dit zeker niet het sterkste boek uit de reeks.

The early stories - Truman Capote

Deze bundeling van vroege verhalen van Truman Capote moet een licht schijnen over het reeds vroeg aanwezige talent van de Amerikaan. Er zitten er bij die gewoon aardig zijn, die laten zien dat hij mooi kan schrijven maar verder ook niet zoveel meer, maar sommige kortverhalen zijn ook al echt áf. 

Ontferm u - Wannes Cappelle

In dit kort verhaal, geschreven ter gelegenheid van de Maand van de Spiritualiteit, heeft Wannes Cappelle, ook nog bekend van Het Zesde Metaal en als acteur in Bevergem, het vooral over verschillende vormen van zorg. Hij weet de clichés weliswaar te vermijden maar hier zat misschien wel meer in: dit verhaal kon uitgewerkt worden tot een langere roman met beter uitgediepte personages nog. Hoedanook is het nu een fijn boek om te lezen (en nog geen 100 bladzijden dik, dus wie niet veel tijd heeft, heeft toch geen excuus om het te laten liggen).

Lied van de week: week 35 - 2016

Een mooie tijd - Maurits Pauwels

Eerlijk gezegd weet ik tot op vandaag nog niet zo heel goed wat ik moet denken van dit kleinkunstachtige werkstukje van Mauro Pawlowski, die zich onder de naam Maurits Pauwels waagt aan het Vlaamse lied. Ternauwerdoor blijft hij uit het vaarwater van de schlagers. Is dit de Limburgse Jonas Winterland of de geïmporteerde Willy Somers? Talloze beluisteringen doen me neigen naar een classificatie aan de goeie kant van de scheidingslijn tussen kunst en kitsch.

Je kan deze single hier kopen via 2ehands.be

Lyrics:

Op een wonderschone avond
Zingen onze vrienden luid en op terras
Iedereen straalt in steden welvaart
Genietend van de dagen

Wat een mooie tijd
Iedereen is blij en vol van goede wil
Een mooie tijd
Boeiend en plezant
Want het leven staat nooit stil

Onderlinge zaken handelen we af met een knipoog en een glimlach
Van koningszoon tot slaaf
Van rotselaar tot kunstenaar
Iedereen heeft dezelfde dromen

Wat een mooie tijd
Iedereen is blij en vol van goede wil
Een mooie tijd
Mateloos interessant
Want het leven staat nooit stil

Zelfs niet voor heel even
Hoe graag men het soms ook wel wil
Ieder jaar vliegt voorbij
Van mei tot april
Oh wat kan men anders doen dan het streven
Naar die mooie tijd

Die mooie tijd
En iedereen loopt blij en vol van goede wil
Door die mooie tijd
Met verandering want het leven staat nooit stil
Nooit stil
Don't care want het leven staat nooit stil

Omar Rodriguez Lopez

Ik bedacht bij het beluisteren van het nieuwe solo-album van Omar Rodriguez Lopez dat het alweer véél te lang geleden is dat ik nog eens De-loused in the comatorium van The Mars Volta in mijn cd-speler schoof. Ooit maakte Omar deel uit van die groep. Deze plaat, Blind worms, pious swine klinkt alvast een stuk toegankelijker dan het inmiddels al dertien jaar oude meesterwerk van The Mars Volta.
Mooiste bewijs van de toegankelijkheidsstelling die ik hierboven poneerde: de (half-geslaagde) cover van Lights van Ellie Goulding. Deze versie blijft naarmate de song vordert, iets te dicht in de buurt hangen van het origineel om echt te overtuigen, al ontdoet Omar hem vooral in de aanvangsfase vakkundig van het überpopjasje. Uitkleden is één ding, een geslaagde nieuwe outfit aanmeten is duidelijk nog iets anders.
Voor de rest biedt deze plaat ook behoorlijk wat variatie aan: Savage letters krijgt een variété-kleedje aangemeten en de gitaren heersen in Hieroglyphs from hell. Atlantis is rising klinkt meer eighties dan Duran Duran en op afsluiter Only nothing is wordt nog een duchtig tekeergegaan.
Je kan deze plaat alvast hieronder volledig beluisteren:

Ólafur Arnalds

IJsland heeft een betoverende aantrekkingskracht en dat is niet in het minst omwille van zijn muzikale export de laatste decennia. Wat de artiesten uit het noordelijk eiland lijkt te verbinden, is een hang naar een haast etherische sfeerzetting in hun platen.
Ook Ólafur Arnalds ontsnapt niet aan die drang op zijn nieuwste plaat, Island songs. Dat blijkt al uit de pianotoetsen in openingsnummer Árbakkinn dat ingeleid wordt door de vertelstem van Einar Georg Einarsson. Wanneer die stem wegvalt, wordt ze vervangen door violen die als wiegende takken over het landschap heersen. Hoe betoverend die song ook mag klinken, hij kan niet tippen aan het breekbare 1995 dat met heel hoge noten een zorgzaam en zorgvuldig luisteren afdwingt. Muziekleraar en organist Dagný Arnalds speelt hierop mee, de man waarmee Ólafur een zeven weken durende rondreis door IJsland maakte die resulteerde in deze plaat.
Het hemels koor op Raddir (het South Iceland Chamber Choir) plaatst je als luisteraar meteen in een kerk wat de haast religieuze beleving van dit nummer ten goede komt. Atli Örvarsson, een filmcomponist en musicus, is samen met SinfoniaNord de gastmuzikant van dienst op Öldurót. Met een minimalistisch palet schildert hij samen met Arnalds een doek waarop mist en horizon een heroïsch gevecht leveren dat resulteert in licht vibrerende grijstinten, waarbij die kleur voor één keer niet gelijkstaat met middelmatigheid maar met een allesomhullende sfeer.
Hoewel de song niet uit de toon valt op de plaat, is Dalur een pak donkerder van inkleuring. Dat heeft natuurlijk te maken met het aandeel van de koperblazers van Brasstrió Mosfellsdals. Aan de andere kant van het spectrum (bijna) situeert zich dan weer Particles dat gedragen wordt door de mooie stem van Nanna Bryndís Hilmarsdóttir, de zangeres van Of Monsters And Men, en de goed verstaanbare Engelse tekst. Afsluiten doet Ólafur Arnalds met Doria, een song waarin snelle piano-aanslagen het einde van het album wat opfleuren.
De reis door zijn eigen land en de samenwerkingen met lokale artiesten heeft de musicus Ólafur Arnalds een plaat opgeleverd die wel eens zou kunnen uitgroeien tot één van de mooiste van dit jaar. Al vanaf de eerste beluistering weet ze immers te bekoren, mee te slepen, te raken,...

Je kan hieronder het volledige album beluisteren:

DM Stith

Het is al van 2009 geleden dat DM Stith ons verblijdde met Heavy ghost, een album waarover ik hier schreef dat het geen voor de hand liggende muziek bevat. Zeven jaar later is er Pigeonheart en nog steeds krijg je voor je geld meer waar dan bij vele andere artiesten.
Eén van mijn persoonlijke favorieten op deze plaat, is Amylette: een song waarop het achtergrondkoor tot een instrument omgesmeed wordt en waarop DM Stith zijn typische stem de tristesse van het beste van Bon Iver oproept. Ook in andere nummers brengt hij laatstgenoemde in herinnering trouwens. 
Het begint al in het openingsnummer (Human torch) maar wat deze plaat zo bijzonder maakt, is de afwisseling. In Sawtooth wordt eighties electronica geëxploreerd met de blik van de eenentwintigste eeuw terwijl Up to the letters een rustig, ontroerend werkstukje is. Rooster laat zich meedrijven op de stroming van de drumritmes en doet me daardoor zelfs een beetje denken aan Takkyu Ishino. 
Het wachten heeft lang geduurd maar blijkt de moeite: alweer een opmerkelijke, opwindende, verrassende en veelzijdige plaat toevoegen aan je discografie, het is niet iedereen gegeven.

Je kan hieronder het volledige album beluisteren:

Lied van de week: week 34 - 2016

Enjoy the fall - The Strzebonsky Noizescene
 

Ooit won ik eens een singletje van het Leuvense The Strzebonsky Noizescene. Het kwam er nooit van om er op deze blog iets over te schrijven, maar deze kans om hen met de nieuwe single te nomineren voor het lied van de week, laat ik niet liggen. Ik hoop dat het op deze manier een beetje goedgemaakt is, jongens.

Je vindt het nummer op het vorig jaar al uitgebracht Exploding head syndrome, het album dat je hier kan kopen.

Teaser EP Low Land Home

Het is nog even wachten op de EP van Low Land Home, de band waarover ik hier al berichtte, maar om het wachten te verzachten, is er dus wel al deze teaser:

Je kan de band ook live bewonderen natuurlijk, en wel hier:

• Café De Loge in Gent (28/9)
• Expo Oxot in Westerlo (7/10)
• De Buffel in Gent (11/10)
• Kinky Star in Gent (30/10)
• Bar-A-Bas in Lommel (4/11)

Lied van de week: week 33 - 2016

A living human girl - The Regrettes

Soms laat ik me in de keuze van het lied van de week ook leiden door de clip en dat is deze week weer het geval. Ik had nog nooit van The Regrettes gehoord. Blijkbaar betreft het een meidenband (nu ja, met één jongen dan) uit California en dit weinig wereldschokkend nummer klinkt zo sympathiek en is voorzien van een geweldige video, dus waarom ook niet...

Je vindt het nummer terug op hun Souncloudpagina, via dewelke je het kan kopen.

Gelezen (90)

Habibi - Craig Thompson

Wat een prachtige graphic novel heeft Craig Thompson gemaakt met Habibi! Nog veel mooier dan Een deken van sneeuw is dit liefdesverhaal, dat zoveel meer thema's omvat. Heel veel inspiratie haalde de auteur uit de Koran en uit de moslimtradities, uit de filosofie van de Arabische wereld en de religie (ook het Jodendom en het Christendom worden aangehaald). Tegelijk sluimert doorheen het verhaal een aanklacht tegen de hedendaagse kapitalistische maatschappij en tegen de vervuiling door de mens van de natuur. En dat alles in zulke mooie, gedetailleerde tekeningen. Zo wordt een "strip" veel meer en dus waarlijk een graphic "novel"...

De stilte van het licht: schoonheid en onbehagen in de kunst - Joost Zwagerman

In deze bundel essays schrijft Joost Zwagerman zo deskundig en tegelijk zo persoonlijk over kunstwerken dat je niet anders kan dan verliefd te worden op de meeste van de werken die aan bod komen. Zelfs wanneer zijn schrijfsels eens wat minder boeiend zijn, blijven ze bijzonder prachtig geschreven. En zo is deze bundel een mooie opwarmer voor een museumbezoek en blijkt Zwagerman een enthousiaste leermeester in de kunst.

Hebben we er iets aan als de rijken steeds rijker worden? - Zygmunt Bauman

De Pools-Britse socioloog Zygmunt Bauman onderzoekt in dit korte boek de zogenaamde "trickle down"-theorie die zegt dat al de rijken het goed hebben, dit doordruppelt naar de andere lagen van de bevolking. Deze theorie wordt als rechtvaardiging gebruikt voor de extreme ongelijkheid in verloning of anderzijdse distributie van de middelen.
Aan de hand van concreet cijfermateriaal toont hij aan dat de laatste 30 jaar vooral bewijs hebben geleverd voor de hypothese dat ongelijkheid voor iedereen slecht is en bovendien een zichzelf in stand houdend en versterkend mechanisme is.
Hij geeft vier redenen aan waarom er zo weinig weerstand en verzet komt hiertegen en leunt daarbij erg dicht aan bij de analyses die je b.v. ook in de boeken van Paul Verhaeghe en Thomas Decreus vindt. Even dreigde de auteur mij te verliezen in een aanslepend filosofisch stuk, maar de verduidelijking kwam alsnog zodat het boek als verhelderend kan beschouwd worden.

Ignatz

Enkele weken geleden was My children uit het nieuwe album, The drain, hier nog lied van de week. Intussen is het album van Ignatz uit en heb ik de mooie vinylversie op de kop weten te tikken. 
In 2008 was ik al lovend over III waarbij ik opmerkte dat elk nieuw album een stap voorwaarts betekent voor de Brusselaar. Acht jaar laten en verschillende releases (waaronder enkele op cassette) blijft mijn mening onveranderd: Ignatz wordt steeds beter. 
Opener Stealing the steel is een rustig kabbelend beekje en The watertower klinkt erg vertrouwd in de oren, als een instrumentale cover van een folkliedje dat ik al eerder hoorde. Net als op vorige platen is de lo-fi vooral gedoopt in de fontein van de folk en blues, al ligt de nadruk nu iets meer op het eerste. 
Wat vooral opvalt, is de (be)rust(ing) die de plaat uitstraalt. Franjes, nu niet bepaald een handelsmerk van Ignatz, worden consequent overboord gegooid voor een totale zen-ervaring die toch mijlenver van new age verwijderd blijft. Gain is vijf minuten lang overgave aan de muziek, overgave aan de wereld rondom je, het totaal loslaten. Meadows slaat de brug tussen oud en nieuw en het meer dan acht minuten durende Strange how all is changed vat de hele plaat uitstekend samen. 
Of je nu verkoeling zoekt in de schaduw van een eeuwenoude eik of de slaap niet kan vatten in je bed rond half vier 's nachts, The drain blijkt telkens een metgezel die troost biedt, je tot rust brengt en betrouwbaarheid als keurmerk draagt.  

Je kan het album hieronder beluisteren: 

DJ Coquelin en MC Cloarec

Dankzij Skyline Reviews, een blog die je ook rechts in de lijst met "andere uitstapjes" kan terugvinden, leerde ik muziek kennen van het Brusselse label PRR! PRR! waarop DJ Coquelin en MC Cloarec actief zijn. Eén van hun mixtapes wou ik u toch niet onthouden, en je kan hem op hun site (hij is helaas als cassette al uitverkocht) gratis downloaden: Je m'en tape. (down te loaden onder PRR004).

Je kan fragmenten eruit beluisteren via de Soundcloudpagina van het label:


 
Hier volgt de tracklist van beide zijden:

SIDE AARGH…

1. DJ Coquelin - Nitro
2. Robert Armani - Ghost (DJ Coquelin Feat. MC Cloarec Vocal Mix)
3. Chasis - Fly on the wings of love
4. M. Bass - Destruction (DJ Coquelin Street Jazz Edit)
5. Rioteer - WMF (Waschmaschinenfest 2014)
6. An Ultimate DJ - GO NUTS! (Waschmaschinenfest OFF Edit)
7. 696 - 52 Haze
8. Skyrock - Good Morning Cefran
9. Evil Grimace - 3 Litres
10. Kid Kosmoe - Die Gans Wird Geschlachtet (Crispy Crapy Christmas Compilation)
11. GoPro - Intro
12. Blue Boy Joints Feat. DJ Coquelin - What's Blue Boy Stuff?
13. Low Jack - Judo Coaster
14. National Geographic - Lion vs Lion
15. Renato - Mi Pistolon
16. DJ Coquelin - Yes Clo Clo (DJ Katapila Style)
17. Skyrock - La Skyrave
18. Ideal J - Hardcore
19. Renato - Mi Pistolon
20. Skyrock - La Skyrave
21. Headbanger - Was Is'n Teschno!!!
22. DJ Coquelin - HA-HA MEGAMIX
23. DJ Coquelin - Erwan Tarek Skit
24. DJ Coquelin - Skypeman
25. An Ultimate DJ Feat. Hitoshi Kojima & Clara! - Sondages (Radio Advert For Earth, Almost)
26. DJ Coquelin - Allez qui c'est David et Fregant ?
27. DJ Cloarec - Best Of Psycho Drums (DJ Coquelin Vêtements De Sport Fix)
28. DJ Coquelin Feat. MC Cloarec - Maquina 103 RCX interlude
29. Liaisons Dangereuses - Être assis ou danser (Go-Go Dancer Cloarec Breath Edit)
30. DJ Coquelin - Dramatic Outro
31. La Foudre - P.Rif Sud Vespa Traxx

SIDE BOOM!

1. DJ Coquelin - Joyfull Intro
2. Liaisons Dangereuses - Être assis ou danser
3. DJ Pinnacle - Drop One
4. DJ Coquelin - Song with the BIP… (Concerto Panoramic Version)
5. DJ Coquelin Feat. MC Cloarec - PRR! PRR!
6. DJ Coquelin Feat. MC Cloarec - Roland D20 To Sell (Sold Out) (Barrio Beats Mix)
7. DJ Coquelin Feat. Clara! - Drama Phone Call
8. IUEKE - PRR! PRR! Spirit Custom At Rinse France
9. MC Cloarec - Rinse
10. ALLÔ GWEN C'EST QUOI CE TRACK ?!
11. DJ Coquelin - ???
12. Clara! Feat. DJ Coquelin - Reggaeton Signatures
13. TOUGH! - Street (Demo)
14. John Foxx - Metal Beat (Meta Beat Edit)
15. user18081971 (Aphex Twin) - 8 Metal Beat (One Drum)
16. Jean Bach - Tausend Stimmen (Qual Remix)
17. Scoop - Drop It
18. DJ Coquelin - Nouvel Album Maoupa Mazzocchetti
19. Fatal Error - Fatal Error (DJ Coquelin Feat. MC Cloarec & ARThur_du_78 Gossip Edit)
20. Aids-3D - Official Warm Up Intro DLD 2012
21. Another Breton - Bag Pipe
22. Mystery Knights - Prototype : Techno Celtique (DJ Coquelin Feat. Clara! Advert For Gravats)
23. DJ Coquelin - Sascha Schierloh Interview Skit
24. Search & Destroy P.E.E.P. - What Kind Of Madness (Coquelin Example Of Madness Edit)
25. Erwan Tarek - Bien teubé
26. Cachette à branlette - Perles du front

Lied van de week: week 32 - 2016

Famous - Kanye West

Of The life of Pablo nu hét meesterwerk van 2016 is of een megalomaan project van een egotripper die zich vertild heeft aan zijn eigenwaan, daar ben ik na maanden nog steeds niet uit. Het album van Kanye West bevat zeker en vast enkele hoogtepunten maar als geheel is het vooral verwarrend. 
Dat is ook het minste wat je kan zeggen van de meer dan tien minuten durende clip bij Famous, nu al berucht vanwege de vele naakte lichamen die samen met Kanye in een superkingsize bed liggen. De clip bevat immers naast het nummer nog andere songs van het album en een lang stuk waarin je de mensen ziet en hoort slapen. Maar: de song zelf is een blijvertje, niet weg te branden uit mijn hoofd.

Je kan het album The life of Pablo nog steeds niet op een fysieke drager kopen. Voor alle up-to-date informatie verwijs ik je dan ook graag naar de site van Kanye West zelf.

Lyrics:

Man I can understand how it might be
Kinda hard to love a girl like me
I don't blame you much for wanting to be free
I just wanted you to know
Swizz told me let the beat rock

For all my Southside niggas that know me best
I feel like me and Taylor might still have sex
Why? I made that bitch famous
God damn
I made that bitch famous
For all the girls that got dick from Kanye West
If you see 'em in the streets give 'em Kanye's bests
Why? They mad they ain't famous
God damn
They mad they're still nameless
(Talk that talk man)
Her man in the store tryna try his best
But he just can't seem to get Kanye fresh
But we still hood famous
God damn
Yeah we still hood famous

I just wanted you to know
I loved you better than your own kin did
From the very start
I don't blame you much for wanting to be free
Wake up Mr West
I just wanted you to know

I be Puerto Rican day parade floatin'
That Benz Marina Del Rey coastin'
She be Puerto Rican day parade wavin'
Last month I helped her with the car payment
Young and we alive, whoo!
We never gonna die, whoo!
I just copped a jet to fly over personal debt
Put one up in the sky
The sun is in my eyes, whoo!
Woke up and felt the vibe, whoo!
No matter how hard they try, whoo!
We never gonna die

I just wanted you to know

Bam bam, bam bam
Bam bam dilla, bam bam
'ey what a bam bam
How you feeling right now, let me see you ladies in the air
Bam bam dilla, bam bam
Bam bam eh
Bam bam, bam bam
Let me see your middle finger in the air
Bam bam, bam bam
Bam bam dilla, bam bam
Let me see you act up in this mother fucker
'ey what a bam bam
Bam bam dilla, bam bam
How you feelin', how you feelin, how you feelin' in this mother fucker, god damn
Bam bam
One thing you can't do it stop us now
Bam bam, bam bam
Bam bam dilla, bam bam
You can't stop the thing now
'ey what a bam bam
Man it's way too late, it's way too late, it's way too late you can't
Bam bam dilla, bam bam
Bam bam, bam bam
Bam bam, bam bam
To the left, to the right
Bam bam dilla, bam bam
I wanna see everyone's hands in the air like this
'ey what a bam bam
Bam bam, bam bam
Bam bam dilla, bam bam

I just wanted you to know
I loved you better than your own kin did
From the very start
I don't blame you much for wanting to be free
I just wanted you to know

Gelezen (89)

Brideshead revisited - Evelyn Waugh

In deze klassieker schetst Evelyn Waugh een beeld van een vriendschap tussen een "gewone" student (Charles Ryder) in Oxford en de welgestelde Sebastian Flyte, in de jaren tussen beide wereldoorlogen. Zoals het een klassieker betaamt, worden allerlei thema's aangeraakt, niet enkel vriendschap, maar ook fatsoen, liefde, eenzaamheid, (on)geluk,... Waugh doet dat op een haast onnavolgbare wijze in prachtige zinnen. Het verhaal houdt voldoende tempo om de aandacht vast te houden, terwijl voldoende ruimte gelaten wordt om de personages ten volle uit te diepen. Prachtboek, al moet ik toegeven dat ik er wat in moest komen, het leek aanvankelijk een beetje een studentikoze schelmenroman te gaan worden...

Een woord een woord - Frank Westerman

Frank Westerman, van wie ik ooit El negro en ik las (en goed vond), gaat in dit boek op zoek naar de kracht van woorden in relatie tot (fysiek) geweld en terrorisme. Het is een interessant boek geworden over onderhandelen, over de macht van het woord tegenover geweld, van de Molukse gijzelingen in Nederland tot de gijzelingen in het Russisch-Tsjetsjeens conflict en IS. Al bij al was het ook verhelderend en werpt het een licht op twee episodes die mij minder bekend waren (de Molukse gijzelingen al helemaal, de Tjetsjeens oorlog kende ik iets beter).

Gorsky - Vesna Goldsworthy

Vesna Goldworthy slaagt erin een moderne herwerking te maken van The great Gatsby. Dit keer is het verhaal gesitueerd in Chelsea en Kensington, Londense wijken waar de Russische miljonairs (op de vlucht voor Poetin, sommigen toch) gedijen. Het Abramovich-achtig hoofdpersonage bouwt een grootse kunstbibliotheek voor zijn (helaas getrouwde) grote liefde. De verteller, een werknemer in een kleine boekhandel, raakt betrokken en beschrijft als een toeschouwer aan de zijlijn die soms het verhaal mee ingesleurd wordt, de ontwikkeling van een liefdesgescheidenis die enkel als tragisch voorbestemd lijkt. 
Naar het schijnt bevat het boek ook talloze verwijzingen naar de Russische literatuur, maar daar ben ik te weinig vertrouwd mee om die op te merken, dus ik zal de auteur maar op haar woord geloven.

Komt een vrouw bij de dokter - Kluun

Mijn lief begon ooit aan dit boek maar omdat het hoofdpersonage zo'n klootzak was (volgens haar), smeet ze het algauw aan de kant. Tot op zekere hoogte kan ik dat begrijpen, want Stijn die het verhaal vertelt van zijn vrouw die kanker krijgt, neukt er vrolijk op los, ook wanneer zijn vrouw ziek is. Hij is een echte rokkenjager voor wie trouw zijn, onmogelijk is en die ook geen moeite doet. Zelf noemt hij het monofobie (de angst voor monogame relaties).
Toch dient gezegd dat wie het boek uitleest, Stijn leert kennen als een meer genuanceerd romanpersonage. Wie voorbij zijn ontrouw kan en durft kijken, ziet ook een echt liefhebbende man (al zal dat voor sommigen klinken als een onmogelijke paradox, zelfs al heiligschennis). 
Kluun schrijft het verhaal (gesitueerd in een wereld van jonge, creatieve mensen uit de reclamewereld en aanverwanten) op een erg vlotte, jonge, moderne manier, veelvuldig gebruik makend van wramples (het literatuurequivalent van samples) van (in Nederland minstens) bekende muzikanten en schrijvers.

Aaron Neville

Aaron Neville is niet meteen een artiest waar ik vaak naar luister. Mijn vorige "ontmoetingen" met zijn oeuvre waren vaak toevallig, via samenwerkingen of op gelegenheidsplaten (zoals Our New Orleans, ten voordele van de slachtoffer van orkaan Katrina). Het genre waarbinnen hij opereert (eerder traditionele rhythm 'n blues, vermengd met soul) is niet meteen mijn favoriet en zijn stem noopt ook al, zoals bij Bob Dylan, tot auditieve inname in matige porties. Hij heeft, met andere woorden, ook al zo'n stem waar je van houdt of niet, maar een tussenweg lijkt amper mogelijk.
De 75-jarige artiest heeft net een nieuw album uit, Apache, en het dient gezegd: het begint alvast heel aanstekelijk met Be your man. Het zou zo uit de soundtrack bij de serie Treme kunnen komen, al is dat wellicht voor de kenner een blasfemische omkering...
Het hoeft trouwens niet altijd uptempo zijn om te bekoren: ook All of the above straalt van de kwaliteit én weet het hart te raken. Het achtergrondkoortje geeft het geheel een toets die doet denken aan het beste van Motown. Maar eigenlijk hangt de hele plaat aan elkaar van steengoeie songs.
Is er dan niets negatiefs te melden? Jazeker: ik hou al niet al te veel van erg slepende slows (zoals Sarah Ann of het al bij al eigenlijk best nog te pruimen I wanna love you) maar qua klefheid is Heaven er voor mij toch echt over.
Maar laat slechts één minpuntje u er niet van weerhouden dit verrassend mooi werkstuk van een te vaak vergeten artiest te beluisteren, en u kan dat gewoon ook hieronder al doen: