Beuken, rammen, rocken, schreeuwen, vallen, opstaan en weer doorgaan: het lijkt de laatste jaren weer het motto geworden van talloze gitaarbandjes. Het resultaat is een niet-aflatende stroom platen die in amper een half uur onze trommelvliezen veroveren. Of ze nu Viet Cong of Parquet Courts heten, de rij van dergelijke groepjes wordt stilaan langer dan bij de precheck-ins op de luchthaven van Zaventem. Met debuut Alas salvation sluit ook Yak achteraan aan, zo lijkt bij een eerste beluistering.
De handbagage van het Londense trio blijkt echter verrassend divers. Waar Victorious (National anthem) als een welgemikte gitaarbom meteen de deur wegblaast, wanen we Smile weggeplukt van de soundtrack van From dusk till dawn en ingezongen door Daan. Take it is een meerlagige lasagne waarin de gitaren niet de bepalende saus uitmaken, maar als gesmolten kaas de topping vormen tot ze in de laatste minuut alsnog loos mogen gaan. Roll another haalt het tempo even naar beneden en brengt een andere hype van het moment binnen, namelijk de heropstanding van slackerrock. De rommeligheid waarmee een potentieel kampvuurliedje hier gebracht wordt, hebben we niet meer gehoord sinds Crooked rain crooked rain van Pavement.
Interlude I schuurt tegen drones aan en zijn tegenhanger Interlude II verdient het predicaat “psychedelische post-rock”. Beiden zijn goeie ideeën die te weinig voldragen zijn om tot volwaardige songs uit te groeien. Ze verdienen wél voor de vuilnismand behoed te worden en het interludiumstatuut is bijgevolg een elegante oplossing.
De vier minuten worden alleen door afsluiter Please don’t wait for me overschreden. In deze bijna dubbel zo lang durende melting pot hoort de aandachtige luisteraar een bescheiden poging om een eigen Paranoid android-song in elkaar te steken. De Londenaren zijn zich bewust van hun beperkingen als beginnende band en weten perfect de balans te houden tussen ambitie, respect, drang naar voren en voorzichtigheid om de eigen hand niet te overspelen. Wat dat oplevert, overstijgt de kwalificatie “veelbelovend”. Hier is een band aan het werk die een maturiteit bezit die opener Victorious nog niet liet vermoeden.
Originaliteit ligt tegenwoordig vooral in de eigenzinnige interpretatie van decennia rock- en popgeschiedenis waarin échte vernieuwing onmogelijk schijnt en gitaarbandjes haast per definitie niet anders dan uitgesleten holle wegen kunnen bewandelen. Om zoals Yak toch nog je eigen lijn te volgen en te excelleren is meer nodig dan het beuken, rammen,… uit de inleiding. Dit debuut etaleert zoveel mogelijkheden dat live-shows én volgende platen reikhalzend verwacht worden.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten