Twintig parels per maand: maart 2015

Hier zijn de twintig parels voor maart 2015. Geniet ervan!

1. Leave home - The Chemical Brothers: we vliegen er meteen in met deze single uit hun debuutalbum, nog steeds een klassieker in het genre
2. Mothership reconnection (Daft Punk remix) - Scott Grooves featuring Parliament/Funkadelic: een funkklassieker herwerkt en geremixt tot hij heel erg Daft Punk klonk en zo heb ik het graag
3. Across 110th Street - Bobby Womack: bekend geworden door de soundtrack van de Tarantino-film Jackie Brown
4. Drums a go go - The Hollywood Persuaders: en dit komt dan weer uit de soundtrack van Natural born killers
5. Wipe out - The Ventures: nog meer surf waarin de drums een prominente rol spelen
6. Apache - The Shadows: dé surfklassieker is natuurlijk deze song van de begeleidingsband van Cliff Richard
7. Indépendance cha cha - Joseph Kabasele: ik las het boek Congo: een geschiedenis van David Van Reybrouck (een bespreking volgt later nog) en daarin wordt af en toe verwezen naar Congolese hits, zoals dit nummer dat naar het schijnt nog beter door elke Congolees kan meegezongen worden dan het officieel volkslied
8. Ancien combattant - Zao: ook al ontdekt dankzij het boek, dit anti-oorlogsnummer
9. My crucified Jesus - Ferre Grignard: een protestzanger uit onze eigen contreien die muzikaal de landsgrenzen ruim overschreed
10. Send for the doctor - Doc Pomus: genieten van oude blues en jazz kan ten allen tijde met Doc Pomus
11. See my jumper hangin' on the line - R.L. Burnside: R.L. Burnside leerde ik ooit kennen toen hij meewerkte aan een plaat van Jon Spencer Blues Explosion en in hun voorprogramma mocht touren. Ik zag hem toen live in Antwerpen, een memorabel concert in wat nu concertzaal Trix is
12. Brand new key - Melanie: we keren terug naar muziek die ik leerde kennen via soundtracks. Dit liedje van Melanie was me uiteraard niet helemaal onbekend maar het was toch doordat het in de film Boogie nights kwam dat ik wist wie dit zong
13. Love is all - The Tallest Man On Earth: deze artiest wordt vaak de moderne Bob Dylan genoemd en daar zit zijn stem natuurlijk voor veel tussen, maar eigenlijk is er maar één Dylan en bovendien verdient The Tallest Man On Earth krediet voor wie hijzelf muzikaal is
14. Rosie - Claw Boys Claw: Nederlands (maar niet nederlandstalig) en toch internationaal, zo klinkt dit
15. Open - The Scene: wel nederlandstalig maar daarom niet minder goed is dit nummer van The Scene
16. Kids - The Pink Flowers: Bruno Deneckere speelde vroeger bij deze band, die met Blind man's son een mooi maar vandaag haast onvindbaar album afleverde
17. Leave them all behind - Ride: een beetje shoegaze kan nooit kwaad, denk ik zo, en dus gooi ik er Ride ook tussenin
18. Everything you do is a balloon - Boards Of Canada: in 1996 wist Boards Of Canada ons te verblijden met een soort etherische, soundscape-achtige dance waarvan ze de belangrijkste vertegenwoordigers zouden blijven. Het gebeurt niet vaak meer dat ik deze groep beluister, maar ze verdienen het nochtans wel
19. Genesis - Grimes: in 2012 was ik zeer te spreken over het album Visions van Grimes, zoals je hier nog eens kan herlezen. Ik vond het toen zelfs het op 6 na beste album van dat jaar. Dit singletje daaruit blijft ook enkele jaren later overeind als een knap staaltje postmodern muzikaal knip- en plakwerk
20. Iron galaxy - Cannibal Ox: Cannibal Ox, één van de strafste hiphopbands van het voorbije decennium vanwege hun vernieuwende aanpak, bracht deze maand een nieuw album uit (Blade of the Ronin) maar hier grijp ik toch nog graag terug naar een nummer uit de plaat waarmee ik kennismaakte met hen (The cold vein)

Beluister hieronder de twintig parels:

Lied van de week: week 13 - 2015

Then what - Balthazar

Het Kortrijkse Balthazar doet het wéér: ze klinken Britser dan sommige Britpopacts op Then what, met zo'n lekker vuil accent als dat waar Oasis zich ook van bediende. Me like!

Je kan hun nieuwe album Thin walls hier kopen.

Lyrics:

Someone told you there is
Now where to get a way out of this
Then what
And if you're keeping this heart
From coming completely unthought
Then what
And if the rich are begging on the doorsteps of the poor
Then what
Then what is it I've got
 
Someone told you there is
No way to get out of this
Then what
Oh girl if you're the last thing that's keeping this heart
From coming completely apart
Then what
And if in the warmth and rhythm of your skin I lost everything I could win
Then what
Then what is it I've got
 
I used to think that I used to think I had it all
That was long before I knew you
But girl what could you do
It used to think that I used to think I had it all
That was long before I knew you
But girl what could you do
 
And if the eyes that draw you in
Don't reveal anything
And if the soul that lay thin upon the sweat on your skin
Retreated deep into your body again
Well what is it then
What is it then
What is it then
What is it I've got
 
I used to think that I used to think I had it all
That was long before I knew you
But girl what could you do
It used to think that I used to think I had it all
That was long before I knew you
But girl what could you do

Paon

Vanuit de Belgische hoofdstad bereikt ons het debuutalbum van Paon, een band die met haar eerder uitgebracht werk al halzen liet reiken. Voor de hoesfoto kozen ze voor De tuin der lusten, misschien wel het mooiste schilderij van Jeroen Bosch. Wij waren benieuwd of de muziek aan alle geschapen verwachtingen weet te voldoen.
Opvallend is dat de Brusselaars enerzijds een herkenbaar eigen geluid wisten te ontwikkelen en anderzijds meer variatie in hun muziek weten te brengen dan de meeste groepen die de voorbije jaren debuteerden. Dat doen ze bovendien met een speelsheid die bij ons de prettigste Britpop in herinnering brengt. Zo herbergt Cool spot een vogeltje én een aanstekelijk dansbaar ritme. ‘Wake them up’ is pretentieloze pop mét inhoud en Keep on burning volgt de heerlijke cadans van een galopperend paard in de intro waarna de song uitgroeit tot een must in elke zichzelf respecterende Spotify-playlist met indiepop. Teevee lonkt opzichtig naar Blur zonder de Engelsen klakkeloos te imiteren. In een veel lager tempo sleept As long as you need zich naar de dansvloer voor een één-tegel-slow, al stuwt het refrein het tempo eventjes omhoog: moeilijk nummer om op te dansen dus. Shine over me werd twee jaar geleden al gratis verdeeld via hun Soundcloud en is nu in een herwerkte versie ook op de debuutplaat te vinden. De toevoeging van het orgeltje vinden wij geen onverdeeld succes en uiteindelijk verkiezen wij toch de originele versie. Afsluiter Déja vous vertoont meer ambitie door de jazzy compositie en bewijst dat het viertal muzikaal in de toekomst vast nog meer moois in petto heeft.
Overigens wordt de plaat ingezet met Prelude, een instrumentaal nummer van iets meer dan een minuut. Op basis van wat je dan te horen krijgt, valt nog niet echt te vermoeden wat zal volgen in het resterende half uur. Bondigheid is een sterkte van deze mannen, nergens wordt afgeklokt op meer dan vier minuten. Die ideale single-lengte levert dan ook mogelijke radiohits op als Keep on burning. Lichtvoetig maar allesbehalve banaal vrolijkt het onze regendagen op en past het tevens wonderwel bij de zonnigste lentedagen. Als representatieve staalkaart kan dit tellen.
Paon slaagt er met deze eersteling alvast in onze oren te verwennen en we kunnen maar hopen dat de Franstalige band die moeilijk te overschrijden taalgrens als een geoefend hordeloper weet te overwinnen om ook in Vlaanderen en Nederland mooie sier te maken.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Nordmann

De tenorsax van Mattias De Craene, die vaak de hoofdrol opeist op het debuutalbum van Nordmann, verbeeldt de klisteerspuit waarmee het viertal hun (post)rock een lavement van jazz toedienen. Van deze vergelijking ben je misschien geschrokken, maar na beluistering van de acht songs kunnen we niet anders dan concluderen dat de Rock Rally-laureaten alles doordringen van het meest grillige der muziekgenres.
Het is niet zo dat de drums en gitaren zich onbetuigd laten, overigens. De ritmes rollen over elkaar als rugbyspelers bovenop de bal en de gitaar stuitert, meandert en omarmt. In de titelsong, tevens de opener, worden de registers al eens helemaal opengetrokken en dat wordt een fenomeen met een terugkerend karakter. Ook in Pfut speelt de koperblazer prima donna tot het duo gitaar-drum het postrockgehalte verhoogt. Net die interessante combinatie van genres met hun eigen groep, soms fanatieke, fans, werkt bij Nordmann. Luisteraars die het hokjesdenken achter zich kunnen laten, wacht dan ook een spannende trip naar het niemandsland dat de Gentenaars claimen.
El niño vist in de poel van de surf en de zwoele seventies soundtracks (denk aan James Bond) en vormt een rustpunt dat in de nachtprogrammatie van menige radiozender niet zou misstaan. De percussie bij aanvang van Ohm klinkt Zuid-Amerikaans en vervoert ons tot we stilaan weggeleid worden van de beginmelodie. Keerpunt in dit lied is de invallende tenorsax die de leegte van een kroeg in de late (of vroege) uurtjes vult. Nog later lijkt een derde song geboren te worden uit de beredeneerde chaos van het geheel der instrumenten. Jumanga weet eveneens onze aandacht vast te grijpen vanaf de eerste seconden met een clap die even We will rock you van Queen in herinnering brengt. Vanuit dat vertrekpunt wordt echter een heel andere weg ingeslagen die in zijn hang naar solerende gitaren dan weer meer refereert aan Pink Floyd. Totaal uit de bol gaan kan nog het best op Nightwork, tot uit de zappaiaanse herrie rust geboren wordt met een bijna klassiek aandoende melodie. En ja, met klassiek bedoelen we hetgeen je op Klara of NPO4 kan beluisteren.
Nordmann is een buitenbeentje, zowel in indierockmiddens als in het jazzmilieu. Wie buiten de lijntjes kleurt zoals dit kwartet, hangt tussen uit twee ruiven eten en als mossel noch vis uitgespuwd worden. De intrinsieke kwaliteiten van dit debuut verdienen echter de eerste optie.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Straatwoordenaar huisconcert: Abuyst

(alle foto's: Robert Pieters)

Als nieuwe organisator van o.m. huisconcerten haalde Straatwoordenaar voor hun eerste activiteit Abuyst binnen. Vrijdagavond speelde hij zijn set met liedjes die ergens tussen singer-songwritermateriaal en kleinkunst zweven, vaak in het Nederlands, af en toe in het Engels.

Abuyst zag in het verleden al in mijn eigen woonkamer en in een Gents café, maar het was de eerste keer dat hij zijn set volledig op een Fender Stratocaster bracht. Dat bleek een goeie keuze (hij had zijn akoestische gitaar weliswaar bij, maar die bleef ongebruikt aan de kant) want het tilde de muziek wat op. Tekstueel wisselt Andy (de man achter het pseudoniem) af tussen geinige ideetjes zoals in Dierenliefde, Drank of bisnummer More, liefdesliedjes als Nog een liedje over liefde en protestsongs (Monkey money, zijn bewerking van het kinderliedje In een klein stationnetje -dat door de NMBS maar brandend actueel gehouden wordt- en Protestlied). Uit die laatste song mag trouwens ook de zelfrelativering van de zanger blijken, gezien hij protesteert tegen zichzelf.
Wanneer Abuyst zich van het Engels bedient, gaat een stuk van zijn manier om speelser om te gaan met taal verloren. In zijn bindteksten komt zijn humor soms nog het best tot uiting. Andy slaagt erin met eenvoudige liedjes en helemaal op eigen houtje een aangename muzikale avond zonder veel pretentie te verzorgen, en soms vinden we dat prima voor een vrijdagavond. Als afsluiter van zijn reguliere set bracht hij een bewerking van In the Dutch mountains van The Nits waarvan we ons toch wel afvragen wat de Nederlanders er van zouden vinden...

Setlist:

1. Dierenliefde
2. Niemand nog alleen
3. Nog een liedje over liefde
4. You make me wanna whistle
5. Protestlied
6. Blauw van de ijskou
7. Of niet soms
8. In een klein stationnetje
9. The sober song
   -----pauze-----
10. Drank
11. Ik ben liever traag
12. De wereld is een dorp
13. It's time 4 me 2 go 2 bed
14. Doodgaan
15. Monkey money
16. Hollandse bergen
    -----bisronde-----
17. Blauw van de ijskou
18. More

Gelezen (70)

Voorbij het licht - Jonas Bruyneel

Hier kon je al de aankondiging van dit boek lezen en intussen heb ik het uit. Op het laatste verhaal na, waardoor ik me minder aangesproken voelde, werd ik echt in de verhalen gezogen, werd ik meegesleept door de vlotte en tegelijk erudiete taal en spraken de personages en hun wedervaren me aan.
Jonas Bruyneel schreef nochtans heel uiteenlopende verhalen, waarvan de link ("voorbij het licht" in alle mogelijke betekenissen) bij momenten een losse associatie is eerder dan een bindende rode draad. Opvallend is dat zijn schrijfstijl tegelijk vlot leesbaar, toegankelijk is en toch ook erudiet. De eigennamen worden steevast echt in de taal van waar het verhaal zich afspeelt, geschreven (dus Poolse lettertekens voor het de personages uit het in Polen gesitueerde verhaal, enzovoort). Dat kan voor sommigen wat pedant overkomen (ik vind dat vaak als sportjournalisten dat doen met namen van voetbalploegen en spelers en die dan overdreven Spaans of in om het even welke andere taal uitspreken), maar Bruyneel komt ermee weg omdat je niet het gevoel krijgt dat hij het betweterig hanteert. De historische feiten die de achtergronden vormen voor de verhalen, heb ik niet gecontroleerd, maar er spreekt uit alles zo'n degelijkheid dat je er als lezer op vertrouwt dat de verhalen particuliere fictie is tegen een achtergrond van reële gebeurtenissen (enkel bij het verhaal over de Duitse kolonie onder Antarctica weet ik dat niet zeker, maar als het verzonnen is, maakt dat net de kern mee uit van de kwaliteit van dit verhaal).
Opvallend zijn ook de prachtige zinnen die als manna uit de hemel lijken te vallen. Ze maken het lezen erg aangenaam. En natuurlijk zijn de verhalen, gesitueerd in heel uiteenlopende contexten: het Poolse platteland, Antarctica, het middeleeuwse Zuid-Europa, Boekarest,... Die setting bepaalt sterk de sfeer van het verhaal en ook wel de verhaallijn. Er wordt een authenticiteit aan ontleend die de lezer sterker bindt aan wat beschreven wordt. Net als de details die goed uitgewerkt zijn, verlenen ze elk narratief een stevige basis.
Enkel het laatste verhaal, dat sterk autobiografisch lijkt en dat speelt met woorden en uitdrukkingen die te maken hebben met het hart, wist mij minder te bekoren.

Lied van de week: week 12 - 2015

Pedestrian at best - Courtney Barnett

Een vrolijke mengeling van Blur en Pavement, zo klinkt Courtney Barnett. Ik word door dit nummer wel erg nieuwsgierig naar haar album Sometimes I sit and think, and sometimes I just sit. De Australische brengt die plaat volgende week uit, dus erg lang wordt ons geduld niet meer op de proef gesteld.

Het album kan je hier alvast bestellen.

Lyrics:

I love you I hate you I'm on the fence it all depends whether I'm up I'm down I'm on the mend trendsetting on reality I like you despise you admire you what are we gonna do when everything all falls through I must confess I've made a mess of what should be a small success but I digress at least I've tried my very best I guess this that the other why even bother it wont be with me on my death bed but ill still be in your head

put me on a pedestal and I'll only disappoint
you tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny

my internal monologue is saturated analog it's scratched and drifting I've become attached to the idea it's all a shifting dream bittersweet philosophy I've got no idea how I even got here I'm resentful I'm having an existential time crisis what bliss daylight savings wont fix this mess under worked and oversexed I must express my disinterest the rats are back inside my head what would Freud've said

put me on a pedestal and I'll only disappoint
you tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny

I want to wash out my head with turpentine cyanide I dislike this internal diatribe when I try to catch your eye I hate seeing you crying in the kitchen I don't know why it makes me like this when you're not even mine to consider erroneous harmonious I'm hardly sanctimonious dirty clothes I suppose we all outgrow ourselves I'm a fake I'm a phony I'm awake I'm alone I'm homely I'm a Scorpio

put me on a pedestal and I'll only disappoint
you tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny

put me on a pedestal and I'll only disappoint
you tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny

Lied van de week: week 11 - 2015

First light - Django Django

Zo goed als met Default wordt het wellicht nooit meer, maar de nieuwe single van Django Django is alvast de moeite waard. Het speelse is niet helemaal weg en de ritmes en eighties synths blijven gelukkig ook aanwezig.

Het nieuwe album Born under Saturn verschijnt pas in mei, maar je kan het hier wel al bestellen.

Lyrics:

Sending out a signal from the city we went
Towards a future that is greener than the money we spend
Discover beaches buried deeper underneath the cement
Look down through the cracks for the gold that they're hiding
Got in feel the wind that move through clothes that we walk
But we climb tighter through the hell spawn 'till we reach a new shore
More to be nourished by the heat that radiates in the stars
Like down in the sun and get something for nothing

(x2)
First light, the fields are ablaze
Cut through the maze, light it up quicker
Each day, never the same
Never again, get in in the picture

Water falls around us and it flows where it likes
We like the current going forward and give into the fight
We cast our net and come to settle, now the ocean's inside
Sit back and flow down through this air that we're breathing
While they grow up day dreams into the heat of the sun
We're reaching taller by the hillside where the water is sprung
We take the path of least resistance on the life we begun
Lay down in the sun and get something for nothing

(x2)
First light, the fields are ablaze
Cut through the maze, light it up quicker
Each day, never the same
Never again, get in in the picture

Complacencies know our name forever but
We never knew its game till later
The higher we are the further we will fall

(x2)
First light, the fields are ablaze
Cut through the maze, light it up quicker
Each day, never the same
Never again, get in in the picture

Lied van de week: week 10 - 2015

Go out - Blur
 

Hoera, Blur brengt een nieuwe plaat uit en de eerste single die dat album moet aankondigen, is heerlijk als vanouds. En zo blijven deze Britten voor mij de koningen van de Britpop, zonder concurrentie.

Je kan het nieuwe album, The magic whip, hier alvast bestellen.

Lyrics:

I'm gettin' sad alone
Dancing with myself
Greedy go-getter goal
The luxury of stealth
I'm seedy and the whole
Dancing with myself
I get into my bed
I do it to myself
 
To the local,
To the lo-o-o, I go out
To the local
By myself
To the local
 
I did it to my head
There's nothing to be addressed now
There's nothing to get up about
Cause we do it all the time
The shepherd is undone
Done it all again
I get ready to go
The greed go-getter con
 
He going to the local
He going to the local
O-ohh
He going to the local
He going to the local
 
To many western men
It's a problem left undone
Imperious design
The purpose of luxury
A greedy go-getter in the sky bar
She all alone
She get ready to go
She does it with herself
 
She does it with herself
She does it with herself
She does it on her own
She does it on her own

Nijdrop concert: Pond (voorprogramma: Polaroid Fiction)

Wordt dit het soort concert waarvan later iedereen zal beweren er ook bij geweest te zijn, zoals dat van Nirvana in de Vooruit in november 1991? Het Australische Pond wacht wellicht geen even fabelachtige toekomst, maar afgaande op het enthousiasme in een volle Nijdrop, waar het viertal zijn enige Belgische concert speelde en natuurlijk ook de kwaliteit van het optreden zelf, zijn we ervan overtuigd dat we getuige waren van iets memorabels.

In een al goed volgelopen muziekclub mochten de Limburgers van Polaroid Fiction openen. Dat deden ze niet alleen met veel trots en geestdrift, ook met in lang vervlogen decennia gedrenkte songs. Met behulpt van de synthesizers voegden ze bij momenten een jaren 80-sausje toe aan de potente nummers, alsof Quincy Jones over hun schouders meekeek.

Vervolgens mocht het Australische gezelschap van Pond het podium op. Het kwartet overvleugelde met gemak het met een cultstatus omgeven Tame Impala, waarvan enkelen onder hen overigens ook deel uitmaken. Knotsgek enthousiasme, prachtige melodieën en ondanks de afwezigheid van een basgitaar toch een stevige ritmesectie bewezen dat Pond ijzersterk voor de dag komt. De Australiërs dragen dan wel een psychedelische boodschap uit, ze doen dat met vakkennis, vuur en veel vreugde. En ja, vooral zanger-gitarist Nick Allbrook lijkt bij momenten zo “spaced out” dat je je vragen stelt over zijn nuchterheid. Als een kruising tussen een blozende kwajongen, een compleet uit zijn bol gaande dromer en ook een zeer begenadigd en geconcentreerd gitarist zuigt hij alle aandacht naar zich toe. We kennen maar weinig frontmannen die zo enigmatisch én toegankelijk zijn tegelijkertijd. De voorste rijen mochten hem meermaals letterlijk aanraken toen hij zich met zijn gitaar achteruit liet vallen, vertrouwend op de dragende armen van de fans.
Uiteraard werd er vooral geplukt uit hun pas verschenen, zesde album Man it feels like space again (lees de recensie van dat album hier). Ook uit Hobo rocket (Giant tortoise en Midnight mass (at the market street payphone) waarin we een echo hoorden van vroege Pink Floyd) en Beard, wives, denim (het bijna anthem-achtige You broke my cool) haalden songs de setlist en opvallend was zeker ook de cover van Brian Eno’s Baby’s on fire. Het titelnummer van hun recentste plaat mocht als bisnummer een geweldige, onvergetelijke avond afsluiten.

Setlist:

1. Waiting around for grace
2. Elvis' flaming star
3. You broke my cool
4. Heroic shart
5. Don't look at the sun or you'll go blind
6. Sitting up on our crane
7. Baby's on fire
8. Medicine hat / Holding out for you
9. Giant tortoise
10. Midnight mass (at the market street payphone)

Bisnummer: Man it feels like space again

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

THEEsatisfaction

In tijden waarin muzikaal de interessantste dingen lijken te gebeuren in de hiphop, kijken wij verwachtingsvol uit naar releases als deze van THEEsatisfaction. Zeker wanneer op de lijst met gastmuzikanten namen prijken als Shabazz Palaces en Meshell Ndegeocello, rijzen de verwachtingen.
Het goede nieuws is dat de dertien songs op hun tweede album, EarthEE, nooit slecht zijn. En toch missen we iets. Het duurde een tijdje eer we er de vinger op konden leggen. Wat ontbreekt, is opwinding. Hiphop hoort in your face te zijn, hoort te verrassen, misschien zelfs te verbijsteren. Als bovendien al uit de titels blijkt dat de muzikanten gedreven worden door verontwaardiging over hoe het er in de wereld aan toegaat, dan wil je als luisteraar niets minder dan die woede voelen, dan die vuist in je gezicht of je maag geplant krijgen. Het probleem van THEEsatisfaction, het duo Stas en Cat, is dat ze te braafjes blijven.
Muzikaal sluit deze plaat behoorlijk goed aan bij wat Shabazz Palaces ons voorschotelde vorig jaar en bij de meer experimentele aanpak van Run The Jewels of Cannibal Ox. Zo klinkt het loopje uit de titelsong zo herkenbaar dat we meenden dat het rechtstreeks uit Lese majesty van Shabazz Palaces kwam. We gingen eens luisteren en het leunt inderdaad wel heel erg nauw aan bij hun Motion sickness. EarthEE is dan ook één van de twee nummers waaraan de bejubelde rappers meewerkten, op wiens plaat Black up Stas en Cat ooit debuteerden. Triphopinvloeden horen we dan weer het meest in Recognition. De mooie zangstem van Meshell Ndegeocello tilt de liedjes  WerQ en Universal perspective boven de rest uit.
Samenvattend kunnen we stellen dat het tweetal uit Seattle enkele fijne nummers samenbracht, muzikaal uit interessante vaatjes tapt, een duidelijke visie heeft op wat rondom hen gebeurt, doch voorlopig er (nog) niet in slaagt dat te vertalen in midscheeps uithalende hiphop die de relevantie van het genre mee beklemtoont.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album: