Lied van de week: week 43 - 2013

Reflektor - Arcade Fire

Het heeft even geduurd, maar nu ben ik helemaal weg van de nieuwe single van Arcade Fire. Ik kan nu al niet meer wachten op het volledige nieuwe album van de Canadezen.
De clip is overigens geregisseerd door Anton Corbijn.

Je kan het album hier bestellen.

Lyrics:

Trapped in a prism, in a prism of light
Alone in the darkness, darkness of white
We fell in love, alone on a stage
In the reflective age

Entre la nuit, la nuit et l'aurore.
Entre les royaumes, des vivants et des morts.
If this is heaven
I don't know what it's for
If I can't find you there
I don't care

I thought, I found a way to enter
It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought, I found the connector
It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)

Now, the signals we send, are deflected again
We're still connected, but are we even friends?
We fell in love when I was nineteen
And I was staring at a screen

Entre la nuit, la nuit et l'aurore.
Entre les voyants, les vivants et les morts.
If this is heaven
I need something more
Just a place to be alone
'Cause you're my home

I thought, I found a way to enter
It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought, I found the connector
It's just a Reflektor (It's just a Reflektor) Just a Reflektor

It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)

It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)

It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)

Reflektor (Just a Reflektor)
(Just a Reflektor) just a Reflektor
(Just a Reflektor) just a Reflektor (Reflektor)
(Just a Reflektor)
(Just a Reflektor)
(Just a Reflektor, just a Reflektor)
(Just a Reflektor, just a Reflektor)

Just a reflection, of a reflection
Of a reflection, of a reflection, of a reflection
Will I see you on the other side? (Just a Reflektor)
We all got things to hide (Just a Reflektor)
It's just a reflection of a reflection
Of a reflection, of a reflection, of a reflection
Will I see you on the other side? (Just a Reflektor)
We all got things to hide (Just a Reflektor)

Alright, let's go back
Our song escapes, on little silver discs
Our love is plastic, we'll break it to bits
I want to break free, but will they break me?
Down, down, down, don't mess around

I thought, I found a way to enter
It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought, I found the connector
It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)

It's just a Reflektor

It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)

It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)
It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)

Thought you would bring me to the resurrector
Turns out it was just a Reflektor (It's just a Reflektor)
Thought you would bring to me the resurrector
Turns out it was just a Reflektor (It's just a Reflektor)
Thought you would bring to me the resurrector
Turns out you were just a Reflektor
It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)
(It's just a Reflektor) Just a Reflektor

Just a Reflektor
Just a Reflektor
Just a Reflektor
Will I see you on the other side?
It's just a Reflektor
Will I see you on the other side? (Reflektor)
We all got things to hide (Reflektor)
Just a Reflektor
Will I see you on the other side?

Zola Jesus

Zoals het palmboompje van Island Records vroeger voor vele mensen een kwaliteitslabel werd, lijkt het cirkeltje met daarin een driehoek van Sacred Bones Records na de releases van The Men, Pop. 1280, Föllakzoid en Led Er Est een gelijkaardige status te verwerven bij de avontuurlijke muziekliefhebber. Aan dat indrukwekkende lijstje mag ook Zola Jesus toegevoegd worden, die net Versions uitbracht, het vierde album al van de Amerikaanse met Russische roots.
De muziek die ons voorgeschoteld wordt, valt niet zo makkelijk in een vakje onder te brengen, wat doorgaans een heel goed teken is. De hyperkinetische strijkers uit Fall back verlenen de vocalen een zenuwachtig trekje. Daartegenover wordt de rust geplaatst die door de diepe celloklanken opgeroepen wordt in Hikokomori. Beide nummers hebben wat weg van composities van Michael Nyman, wiens pianowerk misschien niet onbekend voorkomt voor wie de film van Jane Campion (The piano) ook auditief goed in zich opneemt. Het mag meteen al duidelijk zijn dat Zola Jesus zich op de rand beweegt van pop en rock enerzijds en modern klassiek anderzijds. Dat raakvlak uit zich in een tweespalt tussen instrumenten die Klara ambiëren en zang waar we ons pakweg de Rotonde van de Botanique bij voorstellen. Als je van ons namedropping verwacht, komen we overigens uit bij Julianna Barwick en een snuifje Diamanda Galas.
Run me out lijkt zich, tot de drums zich roeren, perfect in bovenstaande beschrijving te kunnen vinden, en toch zijn het net de toegevoerde ritmes die de sfeer helemaal veranderen. Of dit een goede single zou zijn, gaan we nu ook weer niet beweren, maar het is een prikkelend nummer, zoveel staat buiten kijf. Ook In your nature dient zich aan als een song die zijn kop boven de rest uitsteekt, waarin we The xx herkennen. Doch bovenal overheersen de strijkpartijen op dit album, waardoor sommigen misschien geneigd zijn na een half uurtje af te haken. Wie de ruim veertig minuten volhoudt, weet zich beloond met een pareltje dat geen etiket verdraagt. En Vessel, het bonuslied op de cd, blijkt bovendien één van de hoogtepunten van deze plaat.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Lied van de week: week 42 - 2013

End of the world - Deap Vally

Een vrouwelijke variant van The White Stripes of The Black Keys, zo klinkt Deap Vally. Het Amerikaanse rockduo maakt behoorlijk opwindende muziek, getuige deze single. 

Je kan hun album Sistrionix hier kopen.

Lyrics:

Come on everybody,
listen up!
I said come on everybody,
listen up!
 
There's no time like the present,
I said there's no time like the present,
to open up our hearts,
and let love shine in!
 
Come on take a breath now,
cos there's too much time wasting, time spent hating
Come on take a breath now,
cos there's too much head-aching, too much backs are breaking
Come on take a breath now,
cos there's too much name calling, tears are falling
Come on take a breath now,
cos the life's too short and this dramas exhausting!
 
There's a thing I like to call it, Brother, when you fight and you kill, your at war with each other!
It's the end of the world, it's the end of the world!
There's a thing I like to call it, Sister, when you hate and you judge and you can't love each other!
It's the end of the world, it's the end of the world, it's the end of the world!
 
Hate,
is a parasite,
Yes hate,
will eat us alive!
If we let it!
No we wont let it!
 
Come on take a breath now,
cos there's too much time wasting, time spent hating
Come on take a breath now,
cos there's too much head-aching, too much backs are breaking
Come on take a breath now,
cos there's too much name calling, tears are falling
Come on take a breath now,
cos the life's too short and this dramas exhausting!
 
There's a thing I like to call it, Brother, when you fight and you kill, your at war with each other!
It's the end of the world, it's the end of the world!
There's a thing I like to call it, Sister, when you hate and you judge and you can't love each other!
It's the end of the world, it's the end of the world, it's the end of the world!

Califone

Nog voor de eeuwwende verruilde Tim Rutili Red Red Meat, waarmee hij in steun voor de Smashing Pumpkins toerde en dat bij Sub Pop enkele gewaardeerde albums uitbracht, voor een soloproject dat er intussen allang geen meer is: Califone. De in Chicago verankerde band heeft al meer dan tien platen uitgebracht, zonder echt grote naamsbekendheid te verwerven bij ons. Na beluistering van dit album lijkt het ons dat het niet slechts een zaak is van te weinig op het juiste moment op de juiste plaats zijn.
Immers, Califone beschikt over goed songmateriaal (Movie music kills a kiss, A thin skin of bullfight dust), een geluid dat herkenbaar klinkt en waar andere groepen als Smog en Songs: Ohia meer krediet voor kregen en schurkt op andere momenten dan weer aan bij Low (Stitches). Jammer genoeg laten ze ons soms wat te lang sudderen vooraleer liedjes openbreken (Bells break arms). Het uit vele vaatjes tappen ontneemt hen een eigen gezicht en herkenbaar idioom en zo raakt dit combo onopgemerkt tussen de hoop goeie artiesten die elk in één van die genres uitblinken en hun vaardigheden aangescherpt hebben. Het gevoel bekroop ons al te gauw dat we dit al eerder gehoord hadden, en bovendien missen de Amerikanen die ene radiohit die hen uit de poel der vergetelheid zou kunnen vissen. De wel erg experimentele afsluiter Turtle eggs/An optimist is ook niet bepaald van die aard dat hij ons over de streep trekt.
En zo besluiten we dat Tim Rutili net als destijds met Red Red Meat alvast voorlopig ook met Califone ergens in de marge zal blijven meedoen. Aanmodderen is het niet, maar er valt nog een hele weg af te leggen vooraleer we woorden als “uitblinken” en “excelleren” uit onze pen gaan wringen.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Lied van de week: week 41 - 2013

Tiff - Poliça

Over Poliça had ik hier en daar al lovends gelezen, maar totnogtoe was ik er nog niet in geslaagd tijd te nemen om haar muziek tot mij te nemen. Naar aanleiding van de nieuwe single, Tiff, waaraan Justin Vernon (aka Bon Iver) meewerkte, deed ik dat wel. Zo op het eerste gehoor lijkt ze vooral grootsteedse songs, waarin angst en beklemming een rol opeisen, te hebben opgenomen. Het maakt me in ieder geval nieuwsgierig naar haar nieuw album, Shulamith, dat later deze maand verschijnt.

Je kan het album hier bestellen.

Lyrics:

Me and her named Tiffany
Born to breed in everything
Carrying round a prison bar
Fucking in the feathered tar
Early call the master flirts
Measuring up the pretty girls
Body buildings sickly fed
Need my TV, I need my meds
Tiffany my vanity
Compared to you, compared to me
I'm a pawn in the hype machine
You're a pawn in the caring scheme
 
Go ahead and play for keeps
Go ahead and play for keeps
 
One for tiger, one for bear
No one wants me, no one cares
Playing rough without a fight
I was yours a record time
Played my part and pressing start
You're the hero but I'm in charge
Cheating is a money maker
Shadow gloss a tricky faker
I don't want a diamond ring
Found a man, and he's found me
It's a pact like a lion's den
You come out, but you can't come in
 
Go ahead and play for keeps
Go ahead and play for keeps
 
Make a pact with my secret son
Have the bullet, he has the gun
Don't bother me to take my time
Wouldn't rush if I had what's mine
Keep it coming and keep 'em close
How he rocks me and how it shows
Take a breath before the peak
Throw the bet to hold for keeps
Do your work and let me be
I don't owe you anything
Tiffany my vanity
Compared to you, compared to me
I'm a pawn in the hype machine,
You're a pawn in the caring scheme
We will walk with the clean machine
All the hearts and long lost dreams
 
Go ahead and play for keeps
Go ahead and play for keeps

Gezien: The great Gatsby

Het boek The great Gatsby van F. Scott Fitzgerald hoort tot het canon van de Amerikaanse literatuur, en dan is het altijd wat risicovol je aan een verfilming te wagen. De Australiër Baz Luhrmann bewees echter al eerder met Romeo + Juliet dat hij met een heel eigentijdse twist én tegelijk trouw aan het origineel weg kan komen.
Ook deze film oogt modern, transponeert het verhaal deels naar een meer hedendaagse setting en is visueel opnieuw zo prikkelend dat je al gauw doorhebt dat het hier inderdaad dezelfde regisseur betreft als bij voornoemde Shakespeareverfilming én Moulin Rouge. Wanneer in het begin ingezoomd wordt op de hoogdagen van Wall Street, die de grote crash voorafgaan, en wanneer Luhrmann hiphop terecht lijkt te hanteren als de moderne variant van jazz (overigens neemt Jay-Z een groot deel van de soundtrack voor zijn rekening, en mag ook spitsbroeder Kanye West mee opdraven), lijkt het even op als we een schalkse vingerwijzing zullen krijgen naar de hedendaagse situatie, maar die blijft verder uit.
Het krachtige verhaal van Fitzgerald vormt de grootste troef van deze film, die bij momenten verbluffend oogt, maar soms ook wat diepgang lijkt te missen. En mijn lief, dat heel veel interbellum had verwacht, was wat teleurgesteld. Groots is de film niet geworden, maar het blijft een mooie manier om kennis te maken met het uitstekend verhaal.

Botanique concert: Tunng (voorprogramma: Pinkunoizu)

Zondagavond zakte ik af naar de Botanique voor mijn "gratis" concert waar ik met de Bota'carte, die ik voor nieuwjaar kreeg, recht op had. Ik koos voor de folktronica van Tunng, een band die ik vooral ken van hun fijne single Bullets uit één van hun oudere platen. Ik had me overdag al een beetje verdiept in hun oeuvre. Voorprogramma Pinkunoizu ken ik dan weer van het album The drop, dat me overigens niet helemaal overtuigt.

De Denen speelden nochtans een set met 2 heel mooie uitschieters: het op een goeie riff en een leuk ritme drijvende Disko - epic (zo staat het alvast op hun setlist) en het van een surf-riff voorziene Tin can valley. Probleem was meestal wel dat de groep de intro's, de outro's en soms ook wat daartussen zit, véél te lang uitspint.

Setlist:

1. Gaze
2. Disko - epic
3. The swollen map
4. Riff
5. Tin can valley - doom

Dan weten de 6 muzikanten van Tunng veel beter maat te houden. Hun liedjes zitten vol vrolijke en speelse details, ze zijn bijzonder goed op elkaar ingespeeld en de mix van folkmelodietjes en allerlei electronica werkt ook live uitstekend, misschien zelfs nog beter dan op plaat. Bijna alle songs van het vorig jaar verschenen album Turbines werden gespeeld, en verder werd er vooral geplukt uit ...And then we saw land dat daaraan voorafging. 
Tweemaal werd de groep terug het podium opgeroepen. Ze sloten de eerste bisronde af met het nog immer succesrijke Bullets dat door de hele zaal meegezongen werd, en onvoorbereid zorgden ze in de tweede toegiftronde voor een grappige twist door With whiskey te laten overvloeien in Take on me van A-ha.

Setlist:

1. Once
2. So far from here
3. The village
4. The roadside
5. Tale from black
6. By this
7. Bloodlines
8. Embers
9. Jenny again
10. Trip trap
11. It breaks
12. By dusk they were in the city
13. Hustle

Bisronde 1:

1. ???
2. Bullets

Bisronde 2:

1. With whiskey (vermengd met Take on me van A-ha) 

(wie weet welk het eerste bisnummer was dat ze speelden, mag altijd een berichtje achterlaten in de commentaren, dan pas ik het aan...)

Lied van de week: week 40 - 2013

Come a little closer - Cage The Elephant

Soms is eenvoud nog het beste recept voor succes bij mij: Cage The Elephant heeft met deze single niet meteen iets baanbrekends of wereldschokkends op ons losgelaten, maar ik word hier wel vrolijk van...

Je vindt dit nummer ook op het album Melophobia, dat je hier kan bestellen.

Lyrics:

Time shakes, found you at the water
At first you were my father, now I love you like a brother
Earthquakes shake the dust behind you
This world at times will blind you
Still I know I'll see you there
 
Come a little closer, then you'll see
Come on, come on, come on
Things aren't always what they seem to be
Come on, come on, come on
Do you understand the things that you would see here
Come on, come on, come on
Do you understand the things that you've been dreaming
Come a little closer, then you'll see
 
Heartbreaks, the heavy world's upon your shoulders
Will we burn or we just smolder
Somehow I know I'll find you there
Oooh, I wanna see if you can change it, change it
Still I know I'll see you there
 
Come a little closer, then you'll see
Come on, come on, come on
Things aren't always what they seem to be
Come on, come on, come on
Do you understand the things that you would see here
Come on, come on, come on
Do you understand the things that you've been dreaming
Come a little closer, then you'll see
Come a little closer, then you'll see
 
Ten thousand people stand alone now
And in the evening the sun sets
Tomorrow it will rise
Time flies by, they all sang along
Time flies by, they all sang along
Time flies by, they all sang along
Time flies - bye, bye
 
Come a little closer, then you'll see
Come on, come on, come on
Come a little closer, then you'll see
Come a little closer, then you'll see
Come a little closer, then you'll see

Democrazy concert: Connan Mockasin (voorprogramma: Kirin J. Callinan)

Bij het begin van zijn set in de Handelsbeurs legde Connan Mockasin uit dat zijn vorige passage in België minstens naar zijn eigen aanvoelen niet naar wens verliep, en daar schaamde hij zich voor. Temeer, zo zei hij, omdat het Belgische publiek bijzonder lief was en hem niet wegjouwde, maar geduldig bleef luisteren. Uit erkentelijkheid voor zoveel liefde wilde hij ons vanavond iets moois teruggeven tijdens dit door Democrazy geprogrammeerde concert.

Op dat moment hadden we al Kirin J. Callinan en diens twee muzikale kompanen achter de kiezen. Kirin zag er behoorlijk vreemd uit: met zijn schijnbaar zelf ontworpen (veel te korte) broek en hemd leek hij een kruising tussen Bent Van Looy en Stef Kamil Carlens, hij startte zijn concert met daarboven ook nog eens een hagelwitte trui met rolkraag. Al zou tegen het eind van het optreden elk bandlid in ontbloot bovenlijf spelen. De muziek liet menigeen verschrikt opkijken. Tot de knieën diep in de jaren 80 serveerde hij ons bovendien eerst twee nummers die aanschurkten tegen het het minst toegankelijke van Einstürzende Neubauten. Industrial à la Ministry en heel veel new wave en post-new wave werden er tegenaan gegooid, doch na wat wennen knikten de toehoorders instemmend.

Met een nieuw album in het verschiet werd er verwachtingsvol uitgekeken naar de passage van Connan Mockasin. De Nieuw-Zeelander en zijn vier metgezellen hadden er alvast schik in en bovendien was er een belofte in te lossen. Dat gaat gelukkig ook gepaard met heel veel spelplezier. Frontman Connan was zelf erg opgeruimd, we zagen bandleden elkaar kietelen, plagen en grapjes uithalen. Zo bleek een eivormige shaker die maar niet werkte een gekookt ei, wat de toetsenist pas enkele songs later doorhad. Intussen was al een dametje van de voorste rijen geplukt. In een luipaardprint, met gouden tand en op hakken stond ze mee te shaken, net als de jonge kerel die zijn bevreemdendste danspassen bovenhaalde om zijn five minutes of fame zo glansrijk mogelijk te maken. Muzikaal viel vooral op dat de vreemde stem de liedjes dan wel vooral een laagje mysterie mag geven, maar dat de opbouw en compositie wonderwel in elkaar zit en dat het vijftal op de bühne varieert naar hartenlust, tempowisselingen doorvoert alsof er een GAS-boete staat op meer dan vijf minuten hetzelfde ritme en op elkaar ingespeeld is als de geesten van de Titanic-band op de bodem van de oceaan. Er wordt vlot in dialoog gegaan met het publiek en meerdere muzikanten duiken er gewoon in. Soms duurt het praten iets te lang en roept er al eens iemand “continue the show”, maar de ontwapenende charme waarmee Connan Mockasin zichzelf relativeert en het spel meespeelt, verhogen het gevoel dat je getuige bent van een unieke ervaring. Dat er nauwelijks een nummer uit het nieuwe album wordt gespeeld, deert amper een ziel.
Daar wordt overigens nog een mooi vervolg aan gebreid, wanneer na Forever dolphin love, dat een hele lange intro én een al even uitgebreide outro meekrijgt, de hele zaal schreeuwt om bisnummers, hoewel de tijd voor het concert eigenlijk al verstreken is. Voor I wanna roll with you wordt plaats geruimd voor een dansvloer, waar Connan samen danst en zingt met de enthousiastelingen die op het voorstel zijn ingegaan. De “avondklok” is allang gepasseerd wanneer Connan zich door zoveel geestdriftige reacties laat overhalen om nog één (relatief) kort lied te brengen: het oude, maar live erg succesvolle Sneaky, sneaky dog friend.

Setlist:

1. It's choade my dear
2. Faking jazz together
3. Quadroppus Island
4. Caramel
5. I'm the man, that will find you
6. Megumi the milkyway above
7. Unicorn in uniform
8. Forever dolphin love

Bisronde:

1. I wanna roll with you 
2. Sneaky, sneaky dog friend

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Ongeletterd Concert: Ralf Mechthold Trio

Afgelopen zaterdag programmeerden we een geheel ander Ongeletterd Concert dan gewoonlijk. Drie klassiek geschoolde gitaristen brachten werk van (voornamelijk) klassieke componisten zoals de Spanjaard Federico Moreno Torroba.

In het eerste deel van het concert speelde Ralf solo stukken van. Omdat ik niet zo vertrouwd ben met klassieke muziek, was het vooral een kennismaking voor mij, en die viel goed mee. Ook het aan mijn kinderen opgedragen Beloved little worm from wild strawberries klonk erg leuk en uitnodigend. Al schijnt het geen gitaarstuk te zijn, ondanks zijn titel, dat je door kinderen kan laten spelen.
Na de pauze brachten de muzikanten van het trio, in diverse combinaties, muziek met wat meer hedendaagse elementen, al kregen we ook gitaarbewerkingen van fragmenten uit de cellosuites van Bach. Vooral in het afsluitend stuk, toen de drie gitaristen samen speelden, werden we verrast door fijne muziek. Zo vermengt Dieter Kreidler barokke elementen met traditionele bluesidiomen. Het bleek een fijne combinatie.

(foto's: Bert Pieters)


Setlist:

Ralf solo:

1. Aria - Johan Anton Logy

2. Sarabande uit 1ste cellosuite - Johann Sebastian Bach

3. Torija - Federico Moreno Torroba

4. Ya llega el invierno - Federico Moreno Torroba 

5. Fandanguillo - Federico Moreno Torroba

6. Beloved little worm from wild strawberries - Alexander Vinitsky

7. La Catedral - Augustin Barrios Mangore

8. Verano Porteño - Astor Piazzola

Koen solo:

9. 2 menuetten en Sarabande uit 2e cellosuite - Johann Sebastian Bach

Johan solo:

10. Gigue uit 3e cellosuite - Johann Sebastian Bach

Ralf en Johan:

11. 4 Spaanse volksliederen bewerkt door Len Williams 

Trio:

12. Naughty song / Fun for 3 / Swing meets baroque - Dieter Kreidler

13. Let's take the flipside - Cees Hartog