Lied van de week: week 35 - 2013

From the sun - Unknown Mortal Orchestra

Unknown Mortal Orchestra ontdekte ik vorig jaar (zie deze blogpost) en sindsdien ben ik toch wel weg van heel wat van hun liedjes. Swim and sleep (like a shark) werd eerder dit jaar al "lied van de week". Ook dit nummer is best mooi.

Je kan het album II, waarop je dit nummer vindt, hier kopen.

Lyrics:

Isolation can put a gun your hand
It can put a gun your hand x2
If you need to you can get away from the sun
You can get away from the sun x2
If you need to you can get away from the sun
If you need to you can throw away the only one

I'm so tired, I can never lay down my head
I can never lay down my head x2
I'm so lonely, but I can never quite reach the phone
but I can never quite reach the phone x2
I'm so lonely, but I can never quite reach the phone
I'm so lonely, I've gotta eat my popcorn all alone

Isolation can put a gun your hand
It can put a gun your hand x2
If you need to you can get away from the sun
You can get away from the sun x2
If you need to you can get away from the sun
If you need to you can throw away the only one

Lied van de week: week 34 - 2013

Home - Edward Sharpe And The Magnetic Zeros

 

Het "lied van deze week" is voor één keer niet iets nieuws, maar een nummer dat al in 2010 uitgebracht werd door de overigens fel onderschatte Edward Sharpe And The Magnetic Zeros. De laatste weken hoor je het weer heel vaak op Studio Brussel, en het zette zich vast in mijn hoofd. Het is een heel vrolijk, liefdevol nummer, dat me altijd een beetje doet denken aan Little talks van Of Monsters And Men, qua sfeer dan.
Op het clipje van het Tiny Desk Concert waarop ze het nummer speelden, zie je trouwens écht liefde tussen zanger en zangeres...

Het nummer vind je op het in 2009 verschenen album Up from below, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Alabama, Arkansas
I do love my Ma and Pa
not the way that I do love you.

Well, holy moley me-oh-my
you're the apple of my eye
Girl, I've never loved one like you

Man, oh,man, you're my best friend
I'll scream it to the nothingness
There aint nothin that I need.

Well, hot 'n heavy, pumpkin pie, chocolate cake and Jezus Christ. Ain't nothin please me more than you.

Ah Home
let me come home
Home is whenever I'm with you
Ah Home
Let me come home
Home is whenever I'm with you

La, la, la, la take me home
Baby I'm comin home

I'll follow you into the park
through the jungle, through the dark
girl I never loved one like you

moats and boats and waterfalls
alley ways and pay phone calls
I've been everywhere with you
that's true

laugh until we think we'll die
barefoot on a summer night
never could be sweeter than with you

And in the streets we're runnin free
like it's only you and me
Jeeze, you're somethin' to see

Ah Home
Let me come home
Home is whenever I'm with you
Ah Home
Let me come home
Home is whenever I'm with you

la, la, la, la take me home
baby, I'm comin home

Jade
Alexander
Do you remember that day you fell out of my window?
I sure do you, you came jumpin out after me
well you fell on the concrete and nearly broke your ass and you were bleeding all over the place and I rushed you out to the hospital
do you remember that?
yes I do

well there's something I never told you about that night
what didn't you tell me?
well you were sitting in the back seat smoking a cigarette
you thought was gonna be your last
I was fallin deep deeply in love with you
and I never told you till just now
O I love you

Ah Home
let me come home
Home is whenever I'm with you
Ah Home
Let me come home
Home is whenever I'm with you

Home
let me come home
home is wherever I'm with you
Ah Home
Yes I'm home
home is when I'm alone with you

Alabama, Arkansas
I do love my ma amd pa
boats and Moats and water falls
alley ways and pay phone calls

Home Oh home
Home is when I'm alone with you
Home Oh home
Home is when I'm alone with you

The Computers

“It’s hip to be square”, zongen Huey Lewis & The News ooit. The Computers zijn het daar, getuige de titel van hun tweede plaat, niet mee eens. De vijf Zuid-Engelsen kennen hun klassiekers, dat wel, en daarna gooien ze die met plezier door hun gehaktmolen van punk, rock en rockabilly.
“You keep on knockin’ but you can’t come in”, ooit onsterfelijk gemaakt door Little Richard, wordt gerecycleerd in opener Bring me the head of a hipster. Die verwijzing naar vroege rock-‘n-roll is overigens allerminst toevallig. Wat de groep brengt, is nergens vernieuwend, doch dat deert hen duidelijk niet. Ze willen gewoon een gaaf feestje bouwen, zo lijkt het, en daar slagen ze met verve in. Selilna cheese nodigt zelfs Jerry Lee Lewis’ bekende pianogetokkel uit om het schwunggehalte te verhogen, en de claps uit Sex texts zijn weggelopen uit Grease. Fats Domino laat zijn geest even waren over Call on you!, dat vervolgens een erg Britse twist krijgt. Stilaan lijkt de plaat op een symbiose van de vroege jaren 60 en de jaren 80 uit te draaien. Wanneer we even vrezen voor een invasie van The Scorpions in het melig downtempo Single beds, schemert er gelukkig genoeg ironie doorheen om ons opgelucht adem te laten halen.
The Computers zullen vermoedelijk geen potten breken. De dansende jongelui op de feestjes die ze aanrichten, daarentegen, riskeren hier en daar een vaas van de kast te stoten in al hun enthousiasme.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Huisconcert: Aidan And The Italian Weather Ladies

De in Brussel residerende Ier Aidan trad in een Gentse huiskamer op samen met zijn begeleidingsband, The Italian Weather Ladies. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, waren dat geen bloedmooie en rondborstige zuiderse dames maar wel vier muzikanten die de songs van Aidan wat meer body gaven.
De muziek van Aidan en zijn band valt te situeren vlakbij folk, en meermaals dachten we aan het fijnste van Luka Bloom en Brendan Croker. Er werd geput uit ouder materiaal en songs waar ze volop aan werken en die moeten verschijnen op het volgende album, dat in deze periode opgenomen wordt. Enkele opgemerkte liedjes waren Bells of the morning, Pill song, Please sir (over de banken) en Belief, één van die nieuwe, nog uit te brengen nummers. Al vertelde Aidan daarover dat het eigenlijk één van zijn oudste songs is, dat telkens opnieuw vers leven ingeblazen wordt en nu dus op de volgende plaat zal verschijnen.
In de bisronde kregen we een mooie engelstalige cover: The port of Amsterdam (origineel van Jacques Brel) en werd op verzoek het erg mooie Rue de Charlotte gespeeld, naar mijn smaak (en ik waren wellicht niet de enige) in feite hun beste song.

Lied van de week: week 33 - 2013

I've got your fire - Jenn Grant

I've got your fire is de prachtige single uit het begin dit jaar verschenen The beautiful wild van Jenn Grant, een dame waarvan ik nog nooit gehoord had. Deze song hoorde ik passeren op KEXP en ik kan maar niet thuisbrengen op wiens stem ze zo hard gelijkt... (wie het wel weet, mag een commentaartje achterlaten)
Op dat album vind je trouwens een erg verrassende cover van Eye of the tiger.

Het album kan je hier kopen.

Lyrics:

Beautiful lady, she had her baby
She walked ten miles.
Through the snow with the wind blowing cold
she said, gotta get away for a while
through the summer til’ the end of October
Heaven knows how she tried
Oh Angel, she cried Gabriel, can you keep me in line?
Oh, hear em sing.

I’ve got your fire, I’ve got your fire
I’ve got you fired up.

Ooh love, Take what your heart can take
Ooh love, take what your heart can’t take

ooh ooh

Oh Sadie, she had her mind made up fast.
Singing Let it Be, she took her chance at another pass
Running through the streets, she was the wild beauty queen
Oh Angel, she cried Gabriel, can you keep me in line?
Oh hear em sing

I’ve got your fire, I’ve got your fire,
I’ve got you fired up.

Pond

Pond, de vijfkoppige Australische band die net haar vijfde album op de wereld heeft losgelaten, wordt steevast aangekondigd als een zijproject van twee groepsleden van Tame Impala (Jay Watson en Cam Avery). Dat is bijzonder vreemd als je weet dat ze in feite al enkele jaren voor Tame Impala hun debuutplaat uitbrachten en beide bands eigenlijk zowat gelijktijdig ontstonden.
Dat Pond en Tame Impala in dezelfde vijver vissen, hoor je vanaf de eerste noten van opener Whatever happened to the million head collide’. Plots echter barsten de gitaren en drums uit in een potje ouderwetse herrie waarover heen geschreeuwd en gegild wordt. Tempowisselingen en meanderende muziek houden dit nummer meer dan zes minuten lang spannend genoeg. Pond bewijst in wat volgt nog meer pijlen op zijn boog te hebben. Xanman is bezwerend, met af en toe een uitbarsting alsof het potje overkookt en de drums en gitaren hun overtollige energie onmiddellijk kwijt moesten. Aloneaflameaflower klinkt als het zweverigste van The Beatles en slingert ons zo’n veertig jaar terug de tijd in.
Giant tortoise, de single die vooruitgestuurd werd, kruipt inderdaad als een schildpad, zij het wel één die haar harde omhulsel nodig heeft om ongeschonden door de berg noten heen te geraken die over haar uitgestort worden. Zanger Nick Allbrook schreeuwt zich bijwijlen de ziel uit het lijf alsof hij een vrijgekomen plaatsje bij een metalband ambieert. In de titelsong eisen kerkklokken een niet onbescheiden nevenrol op door in te luiden wat aanvankelijk klinkt als een gezapige, psychedelische lap waarop ook nu weer de muzikanten het niet kunnen laten hun talent te etaleren middels een aanval op uw oren en hoofd. Afsluiten doet Pond met Midnight mass (At the market street payphone)’ dat door de binnengesmokkelde sitargeluiden (ofwel slagen ze er met hun gitaren in die meesterlijk na te bootsen, dat zou ons niet eens verwonderen) alweer richting The Beatles wijst. De Fab Four gingen echter slechts zelden zo uit hun dak als de Australiërs. Enkel het einde klinkt een beetje onnozel.
Waar voorganger Beard, wives, denim hier al gesmaakt werd doch ietwat onregelmatig was, is dit de stap voorwaarts waar we op zaten te wachten. Geen enkele steek laten ze dit keer vallen, geen ondermaatse song valt hier te noteren. De keuze om het bij iets meer dan een half uur te houden – de vorige plaat duurde bijna een uur -, is de juiste beslissing gebleken. Dit is kort maar bijzonder krachtig psychedelisch voer waarmee we de zomer gaan uitwuiven en de herfst verwelkomen, en waaraan we ons vermoedelijk deze winter ook nog gaan verwarmen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Twisted Buddha

The new instrument of war is al het derde album van de Brusselaar Twisted Buddha. Je kan zijn album hieronder beluisteren, en je kan het downloaden aan een zelfgekozen prijs:

Yuck

In 2011 bracht Yuck een titelloos debuutalbum uit, waar ik (en ik niet alleen) zeer over te spreken was. De Londenaars benaderen in hun muziek Dinosaur Jr, en dat vind ik nog steeds een prima referentie. Bovendien verraadt het artwork een hang naar eenvoud en kinderlijk naïef plezier in wat je doet. Althans, dat is hoe ik dat ervaar.
Het wordt hoog tijd voor nieuw werk, dachten ze blijkbaar en dat nieuwe album, dat intussen gemasterd werd, zit er ook aan te komen, alsook een tour, maar voor details daarover moeten we nog even wachten. Gelukkig is er wel al een eerste single:

De nieuwe single, Rebirth, kan je downloaden via hun website of hieronder:

Rebirth (mp3)

Electro chaabi mix

Je kan niet beweren dat de Egyptische actievoerders geen taste for music hebbe, getuige de electro chaabi mix die het Cairo Liberation Front. Althans dat dachten we in eerste instantie. Een beetje informeren later bleken we de DJ's achter dit project in Tilburg te moeten zoeken. 
Maar de muziek, die u trouwens gratis ende voor niets mag downloaden, is niettemin erg goed, voor wie een open vizier houdt en zich niet beperkt tot westerse deuntjes.
Op de Soundcloudpagina kan je de tracklist (al is die niet volledig) raadplegen.

(Overigens: chaabi is een muziekgenre dat vooral in Marokko erg populair blijkt: een soort dansmuziek die het vooral op bruiloften goed schijnt te houden. We hebben het ook maar van googlen, hoor...)

Klinkers concert: Wovenhand (voorprogramma: Flying Horseman) (en ook nog een klein beetje Capsule op Vama Veche)

Zaterdagavond trad Wovenhand op aan de Burg in Brugge, in het kader van het fijne Klinkersfestival. Voorprogramma van dienst was Flying Horseman, die ik al enkele malen zag (meestal solo) en waarover ik telkens tevreden was.
Jammer genoeg speelde Bert Dockx met zijn band vooral nieuwe nummers van het in oktober te verschijnen album en op het eerste gehoor moeten die nog onderdoen voor wat hij op Twist presteerde. Misschien blijken het groeinummers (laat het ons hopen). Het zou ook kunnen dat het vele optreden stilaan tot wat vermoeidheid leidt, want van alle concerten die ik al van hem/hen zag, was dit het minst goeie.

Wie wél aan de verwachtingen tegemoet kwam, was Wovenhand. Een heel erg in zichzelf gekeerde David Eugene Edwards probeerde als vanouds middels zijn muziek de demonen te bezweren en zijn God gunstig te stemmen. Op het meest recente album, The laughing stalk, had producer Alexander Hacke al voor een steviger geluid gezorgd, zoals u hier kan lezen, en ook live ging het harder dan ik me van hun vorige concert dat ik zag, herinnerde. Met goeie versies van onder meer Long horn, The laughing stalk, King o kings, Closer, Maize en As wool won hij met gemak het publiek voor zich. De band kwam nog terug voor één bisnummer slechts: Kicking bird.

Daarna gingen mijn kameraad en ik nog even langs op Vama Veche, waar Capsule nog enkele nummers te gaan had van hun set. Wat ik van hun plaat vind, kan je hier lezen. Live zijn de Antwerpenaren een bende gekke performers die allerlei mixen in een blender gooien en een feestje bouwen. Leuke afsluiter dus van de avond!

Julianna Barwick

Wie veel naar muziek luistert en op het internet een beetje volgt wat er zoal opgemerkt wordt, stoot als eens op iets verrassends, of komt via via uit bij heel bijzonder muziek die zich beweegt in een uithoek waar er amper licht op schijnt. Zo kwam ik terecht bij Julianna Barwick.
Deze Amerikaanse groeide op in Missouri, maar leeft tegenwoordig in Brooklyn. Als kind werd ze helemaal ondergedompeld in de muzikale sferen van landelijke kerkkoren en dat vindt ze zelf één van haar belangrijkste inspiratiebronnen. 
In 2011 bracht ze een volwaardig debuutalbum uit, The magic place, op het Asthmatic Kitty-label. Deze maand volgt het vervolg: Nepenthe. Wij hoorden het album al, en wat ze doet, is verbluffend. Ze bouwt haar songs helemaal op rond haar eigen stem, die ze door loopstations haalt zodat meerlagige composities ontstaan met bijrollen voor de instrumenten en een glorieuze hoofdrol voor haar eigen vocalen. Het resultaat klinkt als dromerige folk. Dat ze op 28 augustus op Feeërieën speelt in Brussel, is dan ook erg toepasselijk.
Op haar nieuwe album krijgt ze overigens niet alleen hulp van een koor van tienermeisjes (nee, niet Scala!), maar ook van leden van Amiina en Múm. De plaat werd opgenomen in IJsland en in onderstaande teaser zie je een beetje hoe de opnames in zijn werk gingen:

 

Je kan het album hier alvast bestellen. Op 28/8 speelt Julianna Barwick zoals al gezegd in Brussel, daarna speelt ze ook nog op enkele festivals in Nederland.

Lied van de week: week 32 - 2013

Acid trip - Amit

Het is tijd voor nog wat drum 'n bass in deze rubriek, want ik stootte toevallig op dit fijn singletje van Amit. In het clipje worden de gevolgen van de inname van drugs aanschouwelijk gemaakt, zij het een beetje zoals in Trainspotting: eerst lijkt het allemaal nog wel leuk en zo maar halfweg verandert de toon.

Je kan het nummer hier bestellen.

Ries De Vuyst

Via mijn favoriete Zeeuw, Broeder Dieleman, maakte ik kennis met Ries De Vuyst, een Zeeuw die onder meer in zijn streektaal blues en aanverwante muziek speelt. Tegenwoordig schijnt hij in Gent te wonen, en vaak met De Propere Fanfare te musiceren (tenzij de info die ik vond niet meer up-to-date is).
Hieronder vind je alvast enkele liedjes van de man, die je ook allemaal kan downloaden:














Dit is een wel erg bijzondere opname: de eerste helft van Cadzandse blues is de originele vinylopname (uit 1980), maar halfweg hoor je ineens de remaster:


Zijn album uit 2011, Killing the blues, kan je hier kopen.

Gespot voor u: John Wizards

John Wizards zijn een band uit Zuid-Afrika, die een erg mooie mix maken van Afrikaanse muziek en westerse stijlen. Ze doen daarmee een beetje denken aan Vampire Weekend, maar klinken Afrikaanser (wat niet zo verwonderlijk is natuurlijk). Hier is alvast hun eerste, mooie single, met een grafisch leuk vormgegeven clip:

Lusaka by night

In september wordt hun debuutalbum uitgebracht. Je kan het hier al bestellen.

Vox Mod

Dankzij het geweldige radiostation KEXP uit Seattle dat ik al eens stream, leerde ik de plaatselijke electronische muzikant Scot Porter oftwel Vox Mod kennen. Hij maakt geweldige songs, en een overzicht van zijn werk tussen 2004 en 2009, Capsule (Selected transient works 04-09, biedt hij op zijn Bandcamp zomaar gratis aan:

Gespot voor u: Drifting Pessimist

Dit keer vestigen we uw aandacht niet op een band of een song, maar wel op een blog: Drifting pessimist. Je kan er allerlei interessante songs en artiesten ontdekken, want ik moet toegeven dat ik heel veel van de muziek die er onder de aandacht gebracht worden, niet eens ken(de).
Een greep uit wat er zoal te rapen valt:

Dream Koala:

Chillwave van een 19-jarige Fransman

Odyssey (mp3)


FKA Twigs:

Dit is één van de vreemdste nummers die ik in lang gehoord heb, maar het is wél fantastisch:



Water me - FKA Twigs


Arca:

Deze Venezolaan maakte een erg bevreemdende mixtape, &&&&&, die hij met ons deelt. Trouwens, Arca was ook al betrokken bij bovenstaand nummer van FKA Twigs



Francis Lung:

De ex-bassist van Wu Lyf heeft nu zelf dit prachtig, rustig liedje uitgebracht:



Age limits - Francis Lung


Slow Machete:

Deze Amerikaan ging op reis naar Haïti, maakte er vier jaar lang opnames van plaatselijke koormuziek waar hij eens thuisgekomen mee aan de slag ging, en dat resulteert onder meer in dit mooie Gray eyed bird:


Thomas Azier:

Deze Nederlander speelde onlangs nog op het Best Kept Secret-festival en nu is er een eerste single. Dit is erg mooie synthpop:



Ghostcity - Thomas Azier


En er valt dus nog véél meer lekkers te ontdekken!

Carmen Villain

Nu we na een lange en koude winter eindelijk een zomer hebben gekregen, worden we om de oren geslagen met winterse platen. Het psychedelische dronefolkgeluid van Carmen Villain brengt ons immers meer in de sfeer van warme concertzalen terwijl het buiten sneeuwt en iedereen zich warmt aan de noise en de geluidsbrij waarmee zo’n ruimte gevuld wordt.
De bio van Carmen Villain is boeiend genoeg om die even samen te vatten: ze werd geboren in de VS, is half-Noors en half-Mexicaans en leeft tegenwoordig in Londen, al situeren sommigen haar in Oslo. Ze was een bekend model en sierde onder meer de cover van Vogue. Dit jaar bracht de Noorse haar debuutalbum uit, Sleeper, waarvoor ze op hulp mocht rekenen van Prins Thomas, die bij ons dan weer het meest bekend is van de platen die hij samen met Lindstrøm maakte. Het door Prins Thomas geproducete Obedience wordt dan ook gekenmerkt door een repetitieve house-achtige basis.
De invloeden die wij horen, variëren van Sonic Youth (Easy) tot The Cramps begraven onder hopen feedback (Made a shell), van Boards Of Canada (Light, see) over Beach House (nog het meest in de opener en de afsluiter) tot surf (It may well die). Doorheen die verscheidenheid klinkt gelukkig ook genoeg herkenbaar eigen geluid. Carmen Villain beschikt over een mooie, niet echt opvallende stem die zich niet opdringt maar tussen de instrumenten heen meandert. Songs als Kingwoman illustreren perfect hoe ze muzikale invloeden combineert, haar vocalen toevoegt als een onlosmakelijk onderdeel ervan en tot een mooi eindresultaat komt.
Veel minpuntjes hoeven we niet op te sommen. Ja, er zit niet echt een op zich staande, beklijvende “hit” tussen en de truc met de afsluitende ballad (Demon lover) hebben we al genoeg gehoord om te weten dat zoiets vaak een strategie verraadt.
Nu zijn de temperaturen nog hoog genoeg om met een T-shirt of topje onze dagen door te brengen, doch als binnen enkele maanden een lichte huivering je overvalt en de indian summer voorbij blijkt, kan Carmen Villain dienst doen als een aangenaam dekentje van psychedelische drones en andere warme noise. Zou “muzikale fleece” een mooie omschrijving zijn voor dit Noorse kleinood?

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.