1997. Het lijkt al eeuwen geleden, en soms lijkt het ook alsof het pas gisteren was. In die periode luisterde ik heel vaak naar drum 'n bass, een toen nieuw genre dat erg opzwepende ritmes had en waarop ik graag ging dansen. Mijn voorkeur ging uit naar "harde" drum 'n bass, met hele diepe bassen, zoals van Ed Rush & Optical of Usual Suspects. Maar drum 'n bass bevat vele subgenres, sommige meer jazzy, andere meer aanleunend bij ambient. Ik verslond bijna alles.
De minimalistische, science-fictionachtige hoes (het had een still kunnen zijn uit Battlestar Galactica, wanneer de camera rakelings langs een groot ruimteschip zweeft) van Modus operandi van Photek, intrigeerde mij vanaf het eerste moment. Ik denk niet dat ik toen al wist dat Photek een relatief grote naam was binnen het genre (of misschien was hij dat toen ook nog niet...).
De aankoop van dit album heb ik me in ieder geval nooit beklaagd, en ook in 2012 gebeurt het wel eens dat ik het schijfje in de lader leg, en Photek op de achtergrond aan het werk zet terwijl ik zelf ook aan het werk (nu ja, meestal huishoudelijke klusjes, maar in schoolvakanties neem ik het album ook al eens mee naar mijn werk) begin.
Opener The hidden camera is een rustig nummer, dat een beetje kabbelt, ondanks de drumpatroontjes die uiteraard aanwezig zijn. Het kabbelen is echter voorbij eens Smoke rings van start gaat, meer klassieke drum 'n bass, met tussenstukken waarin de drums wegvallen, de baslijnen zich lijken terug te trekken en toch weer naar de voorgrond kruipen, waarna de drums invallen en het frenetiek ritme herbegint. Sommige nummers zijn echt wel heel bijzonder, zoals Aleph 1, dat met wat buitenaardse blieps gepimpt werd.
Opmerkelijk aan het album is overigens dat we heel uiteenlopende dingen te horen krijgen. Die variatie maakt Modus operandi ook nu nog erg genietbaar, en waar heel wat dance-albums niet meteen hapklare luisterbrokken zijn, die je zo maar eventjes op de achtergrond zet, is het net de afwisseling waar Photek voor zorgt, die maakt dat je hier ook gewoon rustig kan naar luisteren. De nummers duren tussen 5 en 9 minuten, nemen de tijd om zich te ontwikkelen en zijn ook echt vaak meer dat het herhalen en eindeloos variëren op een thema. Omdat het natuurlijk drum 'n bass blijft, mag je hier niet eenzelfde soort variatie in verwachten als je gewoon bent van (sommige) rock- en popalbums, maar wie goed luistert én een beetje thuis is in drum 'n bass, hoort dat van verschillende vaatjes getapt wordt.
In dit interview komt Photek zelf ook nog eens terug op zijn debuutalbum.
2 opmerkingen:
In die tijd was ook ik zot van drum'n'bass. Ik woonde toen nog in Gent, dus wellicht zijn we elkaar toen wel eens tegengekomen :-) Ik kocht vaak 12 inches in de Music Mania en de winkel van 187 in de Nederkouter. Van Photek heb ik veel platen, oa. de Form & Function reeks, UFO, T'raenon, ... Verder was ik ook een fan van Source Direct en de labels Prototype, No U-Turn, Metalheadz, ... Lang geleden allemaal :-)
Ha, de kans is groot dat we elkaar toen tegengekomen zijn... :)
Ik kocht heel vaak drum 'n bass in de Music Mania. Ik hield nog het meest van Ed Rush & Optical, en kocht dus voornamelijk van de labels Metalheadz, Prototype en Virus. Ook heel erg genoten van Krust en Grooverider, 2 albums die ik soms nog eens opleg trouwens...
Het is inderdaad (jammer genoeg eigenlijk) allemaal al erg lang geleden intussen...
Een reactie posten