Zalig

Verbijsterd merk ik een wel heel vreemd fenomeen op. Zo verbijsterd ben ik, dat ik erover blog, hoewel ik doorgaans mijlenver van politiek wegblijf op deze blog. Maar, politiek, dat is het leven, daar kan je niet omheen, en soms kan ook deze blog er niet om heen.

Laat mij duidelijk stellen dat kanker een vreselijke ziekte is, waaraan het vaak zeer pijnlijk lijden en sterven is, en dat niemand, maar dan ook niemand verdient op zo'n wijze het leven te verliezen. Wanneer een vrouw van nog geen 40 jaar eraan sterft, en bovendien 2 kinderen achterlaat, die hun moeder nog hard nodig hebben, dan is dat altijd een jammerlijk gebeuren, niet in het minst voor de directe omgeving. Dagelijks sterven heel wat mensen (ik zou cijfers kunnen zoeken, maar dat doet er niet eens toe...) aan kanker, en dat is altijd betreurenswaardig.

En we staan er zelden bij stil, want uiteindelijk is het K-woord toch wel een taboe, iets waar we allemaal schrik voor hebben, omdat kanker zo willekeurig lijkt toe te slaan. Soms hebben we er een verklaring voor, b.v. als een zware roker longkanker krijgt, of een alcoholicus leverkanker, of iemand die zich onbeschermd teveel aan de zon laafde, huidkanker,... Maar we weten allemaal dat er ook mensen zijn die relatief gezond (proberen) leven, en die toch onverwacht getroffen worden door kanker. Kanker is meedogenloos in de keuze van zijn slachtoffers.

Naar aanleiding van het overlijden van Marie-Rose Morel wordt erover gesproken, en dat is op zich een goeie zaak, want taboes moeten soms bespreekbaar gesteld worden. Ik merk het in gesprekken, in mails, op blogs, op Facebook en Twitter,... Iedereen vindt het erg, en dat is het ook. Erg voor de naaste omgeving, voor haar kinderen niet in het minst, en sowieso, zoals hierboven al aangegeven, sterven aan kanker is voor iedereen die het overkomt (en hun omgeving) erg.

Wat me echter verbijstert, is hoezeer een proces van bijna-zaligverklaring er op gang is gekomen rond de persoon van MRM. Ineens leeft iedereen mee met haar en haar familie (voor wie het inderdaad erg is, niet minder erg dan voor al die andere kankerdoden en hun omgeving), vindt men haar moedig in haar (verloren) strijd tegen kanker. Er heerst heel veel medeleven en er doen zelfs al oproepen tot steunbetuiging aan MRM de ronde (op Facebook onder andere). Er wordt vol lof over haar gesproken.

Is men dan vergeten waar ze voor stond, tot het eind van haar leven ? Is men dan vergeten dat ze deel uitmaakte, lange tijd zelfs een uithangbord was voor die partij in Vlaanderen die wie er anders uitziet, anders denkt, anders is,... wil uitsluiten, op alle mogelijke manieren ? Is men dan vergeten dat zij weinig mededogen kende in haar politieke standpunten ten aanzien van hen die slachtoffer zijn van niet minder erge tragedies (geboren worden in armoede, in een deel van de wereld waar je amper kansen hebt, of geboren worden uit ouders die van daar naar onze rijke regio zijn gevlucht omdat ze hun kinderen en zichzelf ook de beste kansen wilden geven, b.v.) ? Is men dan vergeten dat ze haar strijd met kanker deels ook bewust in de media heeft gebracht omdat ze daar politieke doeleinden mee diende (o.m. in de strijd binnen haar partij) ?

Ik begrijp helemaal niet hoe het mogelijk is dat een vrouw die stond voor zulke politieke denkbeelden en deel uitmaakte van een partij die wegens racisme werd veroordeeld (en waarbinnen ook zij zich niet uitsprak tegen racisme), vandaag om redenen die haar troffen (kanker) een lofzwaai dient toegemeten te worden ?

Ja, het is erg als iemand aan kanker sterft, zo jong nog en met kinderen die achterblijven. En ik ken heel veel mensen die "liever" waren voor anderen en wie dit ook treft/trof. Zij zijn degenen die in het zonnetje horen, niet een boegbeeld van een haatverspreidende en mensen-uitsluitende partij (een partij waar haar tegenstanders cynisch genoeg zijn om een graantje mee te willen pikken van haar "zaligverklaring").