Op verzoek

...het vervolg van de brief van Balthazar :

Een brief uit Amerika

Gisteren kreeg ik een brief uit Amerika. Ik heb daar geen verre familie wonen, noch vrienden die hun geluk daar beproeven. Het was geen correspondentie over een internetbestelling, geen publicitaire actie en al evenmin een rekening. Meer zelfs, de man die me een brief schreef, ken ik niet...

Ik was het eigenlijk al een beetje vergeten (maar dat maakt het ook net zo mooi), dat ik enkele weken geleden ingegaan was op het aanbod van Balthazar om een brief van hem te ontvangen. Dat stelt hij zelf voor op zijn website, namelijk. Als onderdeel van een kunstproject. Hij stuurt je dan een persoonlijke brief, gewoon met de post. Tegen betaling voegt hij er zelfs een Polaroid-foto aan toe.
Balthazar noemt zichzelf een imaginary sailor, pretend photographer. Wat zijn bedoeling precies is, heb ik eigenlijk nog steeds niet kunnen achterhalen.


En toch... je kan je eigenlijk niet goed voorstellen wat zo'n brief, van een onbekende nochtans, teweegbrengt. Doordat hij de brief toch een beetje persoonlijk maakt (voor zover dat mogelijk is bij een brief aan een totaal onbekende), voelde ik me echt aangesproken, en voelde ik een deel van de opwinding die brieven van vrienden ook wel eens geven. Het tastbare schrijven raakt een snaar, en ik had meteen zin om terug te schrijven (no kidding!). Wellicht heeft het te maken met het feit dat je (deels wel, en deels ook niet) deelgenoot gemaakt wordt van een geheim, dat hij je in de brief nieuwsgierig maakt en dat op het einde erkent en je alsnog antwoord op een vraag die hij opriep, geeft. Je eindigt echt met het gevoel dat dit het begin kan zijn van een correspondentie...

het begin van de brief...

Dus, wil je je ook laten verrassen (en verblijden!), vraag dan ook een brief aan...

Lied van de week : week 39 - 2010

Heathen child - Grinderman

Mijn favoriete artiest, Nick Cave, is terug met Grinderman, waarin hij helemaal loos kan gaan met bluesrock op z'n rauwst, zoals hij dat in zijn begindagen ook al deed met The Birthday Party. Op het tweede album, toepasselijk Grinderman 2, haalt hij weer grommend uit, mét een dosis humor. En dat merk je ook aan deze eerste single...

Je kan het album hier kopen. Op de website krijg je, als je je inschrijft op de nieuwsbrief, trouwens de radio edit van het nummer gratis en voor niets !

Heathen child (radio edit) (mp3)

Lyrics :

Hey little momo
Light as a rainbow
Heavy as an asteroid
Crashed in the bathtub


Yeah, sitting in the bathtub
Hair full of her fingers
Hair full of her fingers


Yeah, sitting in the bathtub
Says: "I'm scared and lonely"
Sweet little momo says:
"I'm scared and lonely"


Here come the wolfman
Hey little momo
Saying, "hey little momo"
Saying, "hey little momo"
Sitting in the bathtub


My heathen child
She's a heathen child
Yeah, she's a heathen child
Yeah, she's a real wild child


She got a little powder
She got a little gun
She got a little poison
Got a little gun
Sitting in the bathtub
Sucking her thumb


Says: "I don't care about Buddha
Don't care about Krishna
Don't care about Allah
Don't care about anything"
Just sitting in the bathtub,
Sucking her thumb...


Cuz, she's a heathen child
Yeah, she's a heathen child
Now, she's a heathen child


Yeah, she's a real wild child


[yeah... yeah, come on baby]


Oh, poor little momo
Yeah, paddled and rowed
She's got a little powder
Got a little gun
Sitting in the bathtub
Having some fun


She was raised by beasts and grabbed by vultures
Oh, here come the wolfman
The abominable snowman
Got a little poison
Got a little gun
Sitting in her bathtub
Waiting for the wolfman to come


You think your great big husband will protect you, you are wrong
You think your little wife will protect you, you are wrong
You think your children will protect you, you are wrong
You think your government will protect you, you are wrong


She don't care about Allah
She is the Allah
Don't care about Buddha
She is the Buddha


Coz, she's a heathen child
Yeah, she's a heathen child
She's a heathen child
She's a heathen child


[Yeah, someone left the bathtub running
someone left the bathtub running]

Blogstokje : mijn allereerste CD

Bij deze start ik een nieuw blogstokje (hoewel de kans bestaat dat het al ergens bestaat en rondgaat). Bedoeling is dat je teruggaat in de tijd, naar de allereerste CD die je ooit kocht. Laat ons weten welke dat was, en haal gerust herinneringen op, bespreek ze nog eens, laat er ons iets moois uit horen en/of zien of doe iets origineels betreffende die CD (je mag van mijn part een remix maken van alle nummers, de platenhoes versieren, verbeteren of herontwerpen,...) Daarna geef je dit stokje door aan 10 andere bloggers, en zo verspreidt dit blogstokje zich hopelijk snel...


Dit was alvast de allereerste CD die ik kocht :






Ik was toen 17, en kocht mijn eerste stereoketen. Voorheen had ik me beholpen met een radio-cassetterecorder en plaatjes luisteren deden we op de platenspeler van mijn ouders. Zowel mijn broer als ik zouden een stereo kopen, waarvoor we lang gespaard hadden. Omdat het toen zeker nog zo was dat heel wat aankopen goedkoper waren in Nederland dan hier, en Terneuzen nu niet bepaald veraf is, reden onze ouders met ons naar het Noorden. In de winkel waar we onze stereo's kozen (mijn broer een Philips, maar wat ik koos weet ik niet meer...), kregen we gratis een cd bij onze aankoop, en dan nog wel een cd naar keuze (gelimiteerd tot een bepaald bedrag, dat spreekt voor zich). Ik was toen helemaal weg van de singles Bed of nails en Poison van Alice Cooper, die in mijn jonge oren "gevaarlijk" klonken, ruig en meer van die dingen... Vandaag ben ik al veel meer gewoon, maar toen... breek me de bek niet open. Uiteindelijk hoorden we bij ons thuis vooral top 30-muziek, keken we naar AVRO's Toppop en later naar Veronica's Countdown... En dus koos ik Trash, een album dat ik de eerste maanden heel veel beluisterde (ik had dan ook niet zo veel keuze hé...)
De cd heb ik allang weggegeven, maar vreemd genoeg (ik liep met het idee voor dit blogstokje al de hele week rond) hoorde ik toevallig deze morgen op Studio Brussel nog eens Poison...

Poison - Alice Cooper

Bed of nails - Alice Cooper

Ik geef het stokje hierbij door aan Django, Rien, Plutomeisje, Elke, Koop, Lievetje, Roen, Madrina, Kleine en Bavada.

Lied van de week : week 38 - 2010

I need air - Magnetic Man featuring Angela Hunte

Ik vind dit zeker niet het beste nummer van Magnetic Man (luister maar eens naar The cyberman : veel spannender !), maar deze nieuwe single is wel catchy as hell en als door het radiosucces dat hij hiermee al volop haalt, heel wat nieuwe luisteraars drum 'n bass en dubstep ontdekken, is dat natuurlijk alleen maar een goeie zaak... Magnetic Man is de samenwerking van Skream, Benga en Artwork. Deze eerste twee mogen gerust pioneers van de dubstep genoemd worden...

Je vindt dit nummer ook op het debuutalbum (Magnetic man) dat verschijnt op 4 oktober, maar dat je hier alvast kan bestellen. Op 13 november staan ze trouwens ook op I Love Techno in Gent.

Lyrics :

Electrify my body and your making me feel like I'm so electric
everything you do is making me blow, blow, blow
Don't know what to do about it, can't see how I can't live without it
all i wanna do is just know, know, know
You suffocate my mind and now my atmosphere is crowded
and you being here is making me blow, blow, blow
You penetrate my space and now I'm looking out of place coz
you're making it hard for me, I need air!

I breathe air (x4)

Secret Hero Concert : Echo Beatty + The Bear That Wasn't

Afgelopen woensdag was het nog eens feest in de Curieuze Neuze in Ledeberg, met een optreden van The Bear That Wasn't en Echo Beatty als voorprogramma.

Echo Beatty bracht soundscapes, mooie ideeën, een pracht van een frontvrouw met een pracht van een stem, maar jammer genoeg te weinig echt goeie, voldragen songs. Let wel, het was zelden minder dan mooi, maar om één of andere reden slaagden ze er niet echt in me te raken met hun muziek...

The Bear That Wasn't had ik eerder al gezien op Pukkelpop, in vol ornaat (u weet nog wel : met violistes, cello, drums, gitaren,...), maar dit optreden kaderde in de tournee waarbij Nils Verresen (de beer, zeg maar) in ruil voor een bed en eten een concert speelt. Hij bewierookte zijn voorprogramma, plukte gretig uit zijn arsenaal, gaf weliswaar een wat vermoeide indruk, maar bleef de hele tijd dankbaar en speelde ook covers (onder andere uit Mary Poppins). En natuurlijk sloot hij af met een hemels mooi, overweldigend Headphones.

Tame Impala

Al van bij de eerste noten, waarbij alle gitaareffectpedalen die zorgen voor galm en echo tegelijk gebruikt lijken te worden, neemt Tame Impala ons mee op een trip door hogere sferen. Ook de stem van zanger Kevin Parker klinkt alsof ze hoog uit de wolken neerdaalt, en lang geleden opgenomen werd. Algauw meen je flarden Love, Cream, Animal Collective, The Beatles te herkennen, en nog zoveel meer...




Bij hun doortocht op Pukkelpop werden ze vrijwel unaniem bejubeld als dé ontdekking van het festival, en intussen was naar eigen zeggen zowat iedereen aanwezig bij hun concert. Ze wisten toen onmiddellijk te overtuigen, maar vreemd genoeg gebeurt dat niet meteen met dit album. Al hoor je natuurlijk wel dat hier een werkelijk goeie groep aan het werk is, hun sterktes lijken in eerste instantie ook hun zwakte in te houden. De jakkerende drumritmes (als een trein die doordendert op een spoor richting hemel), de psychedelische gitaren, de etherische gezangen : bij de eerste beluisteringen lijkt het alsof je bijna een uur één uitgesponnen nummer te horen krijgt, met weliswaar heel wat variatie, maar toch...
Na meerdere beluisteringen echter leer je elk nummer waarderen voor de eigen toetsen, de specifieke twists en hun vermogen om elk op zich te staan en toch geruisloos op te gaan in het geheel. Vrijwel niets dan hoogtepunten hoor je dan, met genoeg samenhang om een vurig pleidooi voor het concept “album” (een concept dat in iTunes- en iPod-tijden danig onder vuur ligt) te worden.
Nummers als “Lucidity”, “Solitude is bliss” en vooral “The bold arrow of time” vallen tussen al die parels nog eens extra op. Dat laatste nummer begint als de inleiding tot een bluesnummer van Jimi Hendrix, krijgt een scheut vroege Black Sabbath geïnjecteerd en dan moet het nog allemaal beginnen... En ook afsluiter “I don't really mind” is een voltreffer van jewelste. En zelfs dan lijkt het nummer heel hard op Philippe Gilbert, die na 2 ritzeges en 5 dagen leiderstrui in de Vuelta doodeerlijk beweert nog geen 100 % te zijn : ook dit nummer, hoe fantastisch het nu al is, heeft zijn volle potentieel nog niet benut. Werk dit nog wat verder uit en je krijgt een moordsingle die met geen stokken meer uit onze hoofden weg te jagen is het komend decennium...
Noem het detailkritiek zo u wil, maar wat de fantasietjes op het eind van “Expectation” (ineens wordt nadat het nummer eigenlijk al gedaan is, een klein muzikaal kantwerkje toegevoegd) en tussen het negende en tiende nummer komen doen, is mij een raadsel. Het zijn overbodige toevoegingen. “Runway, houses, city, clouds” tenslotte is een wat tegenvallend nummer, dat niet veel meer lijkt dan een psychedelische cover van “Jealous guy
” (van John Lennon, al hoor ik hier vooral echo's van de versie van Bryan Ferry) waarop na inname van enkele paddestoelen, het roken van een drietal joints en tussendoor nog een goeie Westmalle eens flink losgegaan wordt : het was ongetwijfeld zeer plezierig voor wie er bij was, maar om dit nu te willen delen met de hele wereld... ?
Nu, we kunnen alvast concluderen dat ze in Australië hun eigen Californië hebben, en dat Tame Impala van daaruit de wereld zal komen veroveren, op een zeer relaxte wijze uiteraard !


Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Lied van de week : week 37 - 2010

Something good can work - Two Door Cinema Club

De Afrikaanse ritmes, zoals die ons ooit gebracht werden door Paul Simon, en tegenwoordig ook door bands als Vampire Weekend, zijn deze zomer weer heel populair, en dat mag ook blijken uit het succes van deze single van Two Door Cinema Club. De vrolijkheid spat eraf, en eigenlijk is dit nummer zowat de definitie van "onweerstaanbaar".

Je vindt dit nummer ook op hun album Tourist history dat je hier kan kopen.

Lyrics :

There's a spanner in the works you know, you gotta step up your game to make to the top, so go !
Gotta little competition now, you're going to find it hard to cope with living on your own now. Uh oh! Uh oh!

Let's make this happen, girl you gonna show the world that something good can work and it can work for you.
And you know that it will.
Let's get this started girl, we're moving up, we're moving up and it's been a lot to change but you will always get what you want.

Took a little time to make it a little better, it's only going out, just one thing and another, you know! You know!
Took a little time to make it a little better, it's only going out, just one thing and another, you know! You know!

Let's make this happen, girl you gonna show the world that something good can work and it can work for you.
And you know that it will.
Let's get this started girl, we're moving up, we're moving up and it's been a lot to change but you will always get what you want.

Let's make this happen, girl you gonna show the world that something good can work and it can work for you.
And you know that it will.
Let's get this started girl, we're moving up, we're moving up and it's been a lot to change but you will always get what you want.
Let's make this happen, girl you gonna show the world that something good can work and it can work for you.
And you know that it will.
Let's get this started girl, we're moving up, we're moving up and it's been a lot to change but you will always get what you want.

Huisconcert : Good Time Charlie + Leif Vollebekk

Het nieuwe seizoen van huisconcerten is geopend ! 

In één van onze favoriete huiskamers mocht Good Time Charlie de opener verzorgen, met niets meer dan een gitaar, een zachte, liefdevolle stem en voornamelijk rustige liedjes. De in wezen eenvoudige melodietjes die op gitaar gespeeld werden, kregen een saus van warme, goed gearticuleerde stemklanken over zich heen en bouwden zo een herkenbare wereld (waarin zelfs de Vlasmarkt een plaatsje kreeg) op, waarin het goed toeven was. Soms ging het tempo ietsje de hoogte in, en natuurlijk was ook het duet met Elke De Mey (met wie Good Time Charlie dat nieuwe nummer nog de voorafgaande namiddag opgenomen had) een extra schittering aan het geschapen firmament. Voor het bisnummer werd de gitaar herstemd in de belendende keuken, wat een grappige conversatie tussen publiek en onzichtbare artiest opleverde.

Na de pauze sloofde de Canadees Leif Vollebekk zich meermaals uit om Good Time Charlie te bedanken voor zijn mooie concert (waarvan hij heel erg genoten had), de organisator te bedanken omdat hij het concert organiseerde en ons te bedanken omdat we kwamen luisteren. Zijn allereerste concert in België werd een zeer intiem concert, waarin de man zich zeer communicatief toonde en zichtbaar straalde van dankbaarheid. De intense band tussen artiest en publiek is inderdaad in zo'n kleine huiskamer één van de sterktes van het concept. Leif Vollebekk had muzikaal duidelijk meer in zijn mars, en etaleerde zijn gitaarkunsten, zijn affiniteit met de mondharmonica (hij had negen of tien exemplaren mee en zou ze gedurende het concert allemaal wel eens gebruiken) en vooral zijn wonderlijke beheersing van zijn stem. Die stem liet hij slepen, kreunen, smachten, zalven en meanderen, en hoewel Leif een diepere stem heeft, bracht hij daarmee meermaals herinneringen aan Jeff Buckley boven. Hij eerde in zijn liedjes (en zijn bindteksten) Nick Drake, Nick Cave, Leonard Cohen (waarover hij een leuke anekdote over een interview op de Canadese TV vertelde) en nam ons mee op een muzikale reis door Canada ("Quebec"), de VS en zelfs de Faroer ("Don't go to Klaksvik"). Tussen de nummers praatte hij opgewonden (bijna als een kind op schoolreis) en van de hak op de tak springend, maar het plezier spatte ervan af en het was alsof je een oude schoolvriend na jaren terugzag. Ook het idee om zijn setlist te laten bepalen door Post-its droeg bij aan de spontaniteit en het algehele gevoel dat je deelgenoot was van een bijzonder, fijn, intiem, hartverwarmend concert.

Eindhoven

Donderdag en vrijdag was ik voor een vorming (Goldsteintraining voor trainers) in Eindhoven. In maart is er nog een terugkomdag voorzien, en daar kijk ik alvast heel hard naar uit.

De vorming was immers goed : ik heb er heel veel geleerd, veel kunnen oefenen en voel me steviger staan om dit straks in mijn eigen team over te brengen. Maar méér nog dan dat was het fijn om al die nieuwe mensen (op een psychiatrisch verpleger na was ik de enige Vlaming in het gezelschap van 24 deelnemers) te leren kennen. Nu ja, niet allemaal natuurlijk (dat kan ook niet), maar ik heb echt wel een aantal écht leuke mensen leren kennen. Omdat dit soort specifieke opleidingen maar heel beperkt gegeven wordt (in Vlaanderen geeft niemand ze nog tegenwoordig), waren de deelnemers uit heel verschillende delen van Nederland (en dus ook België : Gent en Rekem) afkomstig, én uit heel uiteenlopende sectoren binnen de hulpverlening. Door het trainingsaspect waarbij je veel moet oefenen, spreek je ook al eens wat meer met elkaar. Ik heb er écht van genoten...

En natuurlijk voelden deze 2 dagen ook een beetje aan als een klein reisje. Ik ging immers met de trein (wel al om 5u24 in Gent mijn eerste van 3 treinen om ter bestemming te raken...) en overnachtte in een goedkoop, door het werk betaald "bed & breakfast" (al kom ik daar later nog op terug).

Al tijdens de treinrit mocht ik me verbazen over het nieuwe dat ik te zien kreeg. Mijn eerste trein (tot Luik) bood me niks nieuws (dat traject deed ik al eerder), maar op de volgende trein (tussen Luik en Maastricht) werd ik ergens tussen Luik en Bressoux (en dus nog volop in Wallonië) verrast door het grote reclamebord bij een slagerij ("Slagerij Halal / Helal"). Het las vertrouwd, maar nét dat was vreemd : een "boucherie" in (niet echt, maar je snapt wel wat ik bedoel) het hart van Wallonië met enkel een nederlandstalige aanduiding. Ik zie het omgekeerde nog niet zo gauw gebeuren zonder een fulminerend schrijven van de Peumansen en De Wevers van een steeds bekrompener en wereldvreemder navelstarend Vlaanderen.

's Avonds na de vorming en na het inchecken in mijn overnachtingsoord trok ik Eindhoven in. Mijn kennismaking met mijn "Bed & Breakfast" (weliswaar het goedkoopste van Eindhoven) viel dik tegen. Een armzalige kamer (niet één stopcontact in de badkamer) met drie bedden en een versleten kast, een frigo met daarop een tv (ik had een éénpersoonskamer gereserveerd en de website beloofde me naast TV ook een internetaansluiting : nog steeds geen idee waar ik die had moeten vinden...) werd me aangeboden door een Engels sprekende, weliswaar vriendelijk lachende maar steeds nors en kortaf communicerende medewerker, die me meteen vroeg of ik meteen wou betalen (nog voor ik mijn kamer had gezien en nadat ik amper mijn naam had uitgesproken), die me eerst enkel een kwitantie wou geven voor het bedrag dat ik nog moest en pas toen ik de mail waarin stond dat ik een voorschot had betaald en dat ze dit hadden ontvangen, bovenhaalde, het bedrag wou aanpassen aan de reële prijs die ik betaalde. Het "breakfast" gedeelte was zelf een boterhammetje smeren en zelf een tas en bord zoeken in een klein keukentje. Nu ja, gelukkig was het maar voor één nacht en heb ik er uiteindelijk enkel geslapen en ontbeten, meer niet...

Ik at 's avonds een lekkere vegetarische schotel in het Grand Café Berlage (ik had me gelukkig voorbereid en opgezocht op internet waar ik vegetarisch kon eten in Eindhoven), wandelde wat rond in het centrum, twijfelde om naar de film te gaan en besloot toen toch maar een kijkje te nemen of ik niet naar de Europa League-wedstrijd van PSV kon kijken (ik had al berichten gelezen in een krant in het grand café dat de voorverkoop moeizaam verliep). En zo belandde ik (ondanks de toch wel hoge inkomprijs -25 euro- voor een avondje voetbal) alsnog in het mooie Philips Stadion voor de wedstrijd tegen Sampdoria Genua. Links boven ons bevond zich het vak voor de Italiaanse supporters, die heel de wedstrijd lang zeer enthousiast hun ploeg aanmoedigden (zelfs als die volop tot verdedigen gedwongen werden). Hoewel ik in principe een neutrale toeschouwer was (met misschien een heel lichte voorkeur voor PSV, uit "sympathie" voor de stad waar ik verbleef), voelde ik dat ik tussen al die PSV-supporters toch geleidelijk aan meegezogen werd in het aanmoedigen van en meeleven met de thuisploeg, en toen ze in de 90e minuut de gelijkmaker konden scoren, was ik daar haast even blij mee als ik ben met een doelpunt van AA Gent...

Wat me 's morgens, toen ik nog even door Eindhoven wandelde na mijn ontbijt en uitchecken, opviel, is hoezeer ook in Eindhoven (net als in andere Nederlandse steden trouwens) moderne architectuur een prominente rol opeist in het straatbeeld. Meer nog dan in onze steden ontstaat daardoor een scherp contrast tussen oude(re) gebouwen en de moderne, recente gebouwen.

De Hotlist

Ik gooi het eruit : wat een boerenbedrog is de Hotlist op Studio Brussel toch !

Al van bij aanvang had ik mijn bedenkingen bij de zin van een "hotlist", een rangschikking van de meestgedraaide liedjes op het radiostation. Want wat betekent dat : veel gedraaid worden ? Niet noodzakelijk dat het goede nummers zijn, en al evenmin dat ze populair zijn op dat moment (tenzij dan bij de samenstellers van programma's), want soms staat ineens een nieuw nummer heel hoog dat amper iemand kende (maar na die week geweldige airplay natuurlijk wel), en waarvan blijkt dat het maar niet wil lukken in De Afrekening noch in de Hit 50... Veel gedraaid worden betekent vooral ook dat een goeie marketingcampagne bezig is, dat een nummer goed "geplaatst" is door het label of het management en dat men de radiobonzen heeft kunnen overtuigen dat dit een geheid succes wordt... (en de self fullfilling prophecy geeft hen nadien zogezegd nog gelijk ook). En dus, u voelt mijn besluit al aankomen : zo'n hotlist is eigenlijk van alle zin verstoken, en zorgt er enkel voor dat de liedjes die al het meest gedraaid worden, dus elk nog een extra keertje op de radio mogen.

Het is misschien niet helemaal waar als ik zeg dat ik daar nog zou mee kunnen leven, maar wat helemaal tot ergernis leidt, is het hele sfeertje dat de presentatrice van dienst meent op te moeten hangen. "Zal Arcade Fire erin slagen op 1 te blijven ?" Tja, daar zullen ze dan zelf toch weinig invloed op hebben, want de enigen die beslissen wie op 1 staat, zijn de medewerkers van Studio Brussel zelf... "Oh, geweldig goed gedaan : meteen nieuw binnen op 5" Goed gedaan van wie ? Niet van de artiest, want die heeft hier geen invloed op. Goed gedaan dus van zijn management ? Van zijn platenlabel ? Van de collega's, die massaal het plaatje draaiden ? "Hopelijk kunnen ze volgende week weer stijgen ?" Tja, vraag uw collega's dat ze het plaatje wat meer draaien, maar val ons niet lastig met dat zinloze commentaar. Uiteindelijk wil u ons doen geloven dat de artiesten in een "strijd" met elkaar verwikkeld zijn om hoog in die hotlist te staan. En dat is misschien in zekere zin zo (al vraag ik me af in hoeverre het E iets kan schelen dat hij in die week een paar keer meer of minder dan Crookers gedraaid wordt op Studio Brussel), want per slot van rekening willen ze natuurlijk wel graag (veel) airplay (maar ook weer niet teveel, of we worden het nummer kotsbeu, meestal nog binnen de kortste keren ook...) Maar in tegenstelling tot de Hit 50 (waar je dus het meeste mensen hebt kunnen overtuigen je muziek te kopen) of de Afrekening (waar je de meeste stemmen van luisteraars hebt verworven, en het dus een soort graadmeter is van je populariteit onder de luisteraars), is er absoluut geen enkele verdienste van de artiest zelf die bepaalt hoe hoog hij/zij in de hotlist eindigt/eindigen.

Dus doe a.u.b. niet alsof wij stom zijn, en laat dat hele opgefokte sfeertje alstublieft weg. En speel die nummers (als het dan toch absoluut moet) gewoon non-stop na elkaar. Dat zou ook al een verademing zijn...

Lied van de week : week 36 - 2010

Cooler couleur - Yelle with Crookers

Deze week werd ik bij mijn keuze voor het lied van de week geen beetje geleid door mijn dochter, die dit een heel grappig nummer vind en er graag opnieuw en opnieuw naar luistert... Crookers werkten voor Cooler couleur samen met Yelle. Ik denk dat het vooral het staccato ritme is waarvoor mijn dochter valt (en ik eigenlijk ook wel...).

Je kan dit nummer vinden op het album Tons of friends, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Cooler couleur whatever
What what what do you prefer
Dancing with la bouche en coeur
Snaping with your wayfarer

J'aime quand tu t'aimes
Quand tu danses
Quand tu t'avances
Quand tu chantes
Quand tu transpires la menthe
Sur la piste de

Cooler couleur whatever
Shake shake shake shake your shoulders
We don't care if you're older
Or the new babysitter

J'aime quand tu t'aimes
Quand tu danses
Quand tu t'avances
Quand tu chantes
Quand tu transpires la menthe
Sur la piste de danse

Cooler couleur whatever
You're a happy teenager
You're sliding like on butter
Next step is touching her butt
What the fuck
You have the luck
To party with the Crookers
In a costume duck

Loser loner whatever
De quoi de quoi as tu peur
Elle t'admire depuis deux heures
Et sera partie dans une heure
Tu as tout fait
Tu lui plais
Elle te plait
Ton déguisement est parfait
Tu n'as plus qu'a l'enlever
Tu danses

Party with the Crookers in a costume duck (2x)
Party with the Crookers so what the fuck (2x)

Cooler couleur whatever
What what what do you prefer
Shake shake shake shake your shoulders
You're not the best you're better

J'aime quand tu t'aimes
Quand tu danses
Quand tu t'avances
Quand tu chantes
Quand tu transpires la menthe
C'est là
Party with the Crookers in a costume duck
Tu es le plus cool so what the fuck
Au milieu de la foule avec tous tes potes
Même si tu fais la poule personne ne se moque
Tu danses

Brisa Roché

“You're the only man who can satisfy me, let me speak to your body when you sleep”: Brisa Roché valt meteen met de deur in huis op haar derde album, All right now. Met een stem die aan heel veel leadzangeressen doet denken maar aan niemand in het bijzonder, weet ze in de eerste nummers de aandacht vast te houden. De popliedjes met genoeg haakjes en twists passen perfect bij de overgang van zomer naar de eerste herfstdagen.

Toch is Brisa Roché het best in de liedjes die de nazomer oproepen. Wanneer ze na een paar nummers overschakelt naar een herfstiger spectrum, naar wat je met enige rekbaarheid rock ballads zou kunnen noemen, treden er kleine irritaties op. Haar stem wordt iets te vlug te melodramatisch, en het afwisselen tussen een bombastische balladintro en een aan Vampire Weekend of Talking Heads refererend uptempo stuk (telkens onderbroken door een gedempt “un, deux, trois, quatre”) mag dan al op papier een leuk idee geleken hebben, in de praktijk is het teveel mossel noch vis.

Het is een gevoel waar we aan leren wennen. Na meerdere luisterbeurten kan ik er niet omheen: vanaf song 6 verslapt de aandacht, omdat alles al te bekend klinkt en we eigenlijk nergens een eigen smoel ontwaren. Echte stinkers staan er niet op dit album, maar na de beloftevolle eerste 5 nummers overstijgt geen enkel probeersel meer de middelmaat.

Het begon nochtans zo goed, en met Sweat king, dat effectief als single uitgebracht wordt, heeft Brisa nochtans een bijzonder goeie popsong afgeleverd, waarin een klein drumloopje dat tikkeltje extra verschaft en waarin het refrein de vrolijkheid van Bis en Chumbawamba perfect vorm geeft. Dit is het soort single waar one hit wonders al vaker mee gescoord hebben.

Een EP met de eerste 5 nummers had hoge ogen gegooid. De 9 songs die er teveel aan zijn, halen ons enthousiasme natuurlijk sterk naar beneden.

Je vindt deze recensie ook hier terug op Indiestyle.be

Lied van de week : week 35 - 2010

We used to wait - Arcade Fire

Met The suburbs heeft Arcade Fire een prachtige opvolger geleverd voor Neon bible, een album dat hier nog regelmatig gedraaid wordt. Het bombastische element dat Arcade Fire in zijn muziek brengt, maakt dat hun songs uitgroeien tot epische muzikale vertellingen die je als luisteraar meeslepen en dan, als een tornado die plots gaat liggen, terugwerpen op de harde realiteit, met het besef dat er iets hogers en mooiers bestaat. Op hun nieuw album verbreden ze hun muzikaal spectrum, maar gelukkig blijven de kernelementen van Arcade Fire bewaard, en dat hoor je duidelijk in deze single.

Je kan het album hier kopen.

Lyrics :

I used to write,
I used to write letters, I used to sign my name
I used to sleep at night
Before the flashing lights settled deep in my brain

But by the time we met
By the time we met the times had already changed

So I never wrote a letter
I never took my true heart, I never wrote it down
So when the lights cut out
I was left standing in the wilderness downtown

Now our lives are changing fast
Now our lives are changing fast
Hope that something pure can last
Hope that something pure can last

It seems strange
How we used to wait for letters to arrive
But what's stranger still
Is how something so small can keep you alive

We used to wait
We used to waste hours just walking around
We used to wait
All those wasted lives in the wilderness downtown

oooo we used to wait
oooo we used to wait
oooo we used to wait
Sometimes it never came
(oooo we used to wait)
Sometimes it never came
(oooo we used to wait)
Still moving through the pain
(oooooo)

I'm gonna write a letter to my true love
I'm gonna sign my name
Like a patient on a table
I wanna walk again, gonna move through the pain

Now our lives are changing fast
Now our lives are changing fast
Hope that something pure can last
Hope that something pure can last

oooo we used to wait
oooo we used to wait
oooo we used to wait
Sometimes it never came
(oooo we used to wait)
Sometimes it never came
(oooo we used to wait)
Still moving through the pain
(oooooo)
we used to wait (x3)

We used to wait for it
We used to wait for it
Now we're screaming sing the chorus again
We used to wait for it
We used to wait for it
Now we're screaming sing the chorus again
I used to wait for it
I used to wait for it
Hear my voice screaming sing the chorus again
Wait for it (x3)