Horeca-uitbaters van Vlaanderen, hier volgt een gouden tip: Personal best van Stuart Moxham is het perfecte plaatje om heel uiteenlopende klanten tevreden te houden. Je jaagt met de zomerse popdeuntjes geen enkele klant weg en ook de échte muziekliefhebber hoort dat meteen dat je tenminste smaak hebt.
Stuart Moxham, gitarist van Young Marble Giants (herbeluister nog eens hun mooie Colossal youth), koos zijn persoonlijke favorieten uit de periode 1981 – 2009, als voorproefje voor zijn dit jaar te verschijnen nieuwe soloalbum. Het zijn nummers die al verschenen op eerdere platen of die hij her en der opnam. Typisch Engelse popliedjes worden afgewisseld met enkele instrumentals. Soms klinkt Moxham als Billy Bragg wanneer die het preken achterwege laat (zoals in de kalme nummers op diens Don't try this at home) of als de rustige, ouder geworden Kevin Ayers (ten tijde van Still life with guitar). Op andere momenten roepen de gitaren, piano, bellen en trompetten Spaanse terrasjes of Parijse pleintjes op en alles klinkt voortdurend ingetogen vrolijk.
Daar zit meteen ook het probleem van dit album. Elk liedje op zich is best mooi en zou zonder moeite een plaatsje veroverd hebben op het vroegere Radio 1, maar te vaak wordt gebalanceerd aan de verkeerde kant van “té braaf”.Geen enkel lied slaagt erin om naar voren te springen en op te vallen tussen de andere nummers. Dat het drietal “Instru(mental) #1”, “Settled hash” en “Last train to Barry” dat enigszins doet komt enkel doordat Moxham ineens de drummachine en de synthesizer lijkt ontdekt te hebben (al zijn de drie nummers verspreid in de tijd opgenomen) en er opeens een meer elektronische wind doorheen waait.
Best een sympathieke kerel dus, die Stuart Moxham, en zijn liedjes zijn altijd goed. Zijn rapport staat dan ook vol 7's en 8'en. Daarmee situeert hij zich nét boven het klasgemiddelde. Dat je voortdurende geneigd bent te refereren naar andere albums en dat geen enkel nummer opvalt op een album met 20 nummers, verraadt wel een leerling die nooit opvalt, altijd netjes zijn huiswerk maakt en zijn lessen leert en die je op de klasreünie bijna vergeet uit te nodigen... Enkel de horeca kan hier écht tevreden mee zijn: beter dan muzak, en toch niemand voor het hoofd stoten.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten