Kentering

Het is niet iets van vandaag, niet van gisteren,... Het is al een hele tijd aan de gang. Zoiets gaat nu eenmaal niet van de ene op de andere dag.
Maar het is intussen wel onmiskenbaar geworden. Ik ben veranderd. De situatie is veranderd. Na de scheiding en na de breuk met V. zat ik diep, heel diep. Het ging ook (bijna) allemaal mis op dat moment. Ik slaagde er niet in om een goede modus vivendi te vinden op de dagen dat mijn kinderen hier waren en moest lang (en hard) zoeken hoe ik de dingen alléén kon doen i.p.v. samen met hun moeder. Zelf hadden ze het ook lastig, en sommige dagen leken meer op een gevecht, op armworstelen, maar dan "voor écht"... Ik voelde me zelf ook helemaal niet goed, was helemaal ondersteboven van de gebeurtenissen in mijn leven en het ene terrein waar het wel nog goed leek te lopen, daar had ik enorm veel schrik dat het ineens zou instorten.
En nu, een jaar later, voel ik me goed. Mijn kinderen en ik vonden elkaar, en we kregen ons leventje samen georganiseerd, en zowel zij als ik genieten van het samenzijn. En wanneer we deze vakantie samen een week weggaan, dan is het in het volste vertrouwen dat dat leuk zal zijn, en dat ik het alleen kan beredderen, zo'n weekje samen. En dan heb ik er ook alle vertrouwen in dat ze vrede hebben met dat dit hun leven is : soms bij mama, soms bij papa. En dat waar hun leven zich op dat moment afspeelt, het goed kan zijn (ook als dat papa is).
En ik ben weliswaar nog steeds single, maar dat maakt me niet meer onrustig. Ik heb er vertrouwen in dat ik wel iemand zal tegenkomen (of misschien ben ik haar al tegengekomen, en is er stilletjes iets aan het ontkiemen, wie weet...), en het hoeft niet meer zo nodig liever-gisteren-dan-vandaag. Ik heb heel wat leuke mensen leren kennen, mannen en vrouwen, en ik merk dat ikzelf ook anders in het leven en in de wereld sta : rustiger én meer vastberaden.
Verdriet dat ik had, is niet weggeduwd maar heeft een plaats gekregen en ik kan me, ook al herinner ik me zonder problemen hoezeer ik geraakt werd door de plotse omwenteling vorig jaar, gelukkig voelen en "in vrede met" het leven zoals het is.
De kentering is stilletjes gekomen, niet meer aanwijsbaar. De mensen die me dierbaar zijn, hebben soms een nieuwe plaats moeten zoeken (of ik heb een nieuwe plaats tegenover hen moeten zoeken), maar ze zijn er nog steeds, en ze zijn elk op hun manier belangrijk voor me. En heel wat nieuwe, toffe mensen kregen ook een plaats in mijn leven en ik voel dat het goed is...
Vandaag kan ik zeggen : ik voel me best wel gelukkig, en morgen zal ik dat wellicht nog steeds zijn...