Terwijl ik lag te wachten op de verdoving voor de operatie, miste ik iemand. Niet eens iemand specifiek, maar gewoon iemand die bij je is, die je hand vasthoudt, die nog even naar je glimlacht ("het komt goed" - ja, dat weet ik, daar twijfel ik geen moment aan), iemand die bij je is.
Maandag werd ik in het UZ aan beide benen geopereerd. Het was geen ingrijpende, zware operatie (doorgaans kan je nog dezelfde dag naar huis), maar ze was nodig geworden, na alle problemen van de voorbije weken en maanden. Omwille van mijn hartproblemen en de bijhorende medicatie die ik sinds 2 jaar neem, wilden ze me toch liever één nacht in observatie houden, en dus ben ik pas sinds dinsdagavond thuis.
Het klinkt triest als ik zeg dat ik daar alleen lag (er was familie, er was een andere patiënt in de tweepersoonskamer, maar ik miste "mijn partner" -omdat ik die niet heb- bij me), en eventjes voelde dat ook zo, maar anderzijds kon ik zien welke sterkte ik intussen heb gevonden in mezelf. En het maakte me tegelijk ook hoopvol, omdat ik wist dat ik er was om voor mezelf te zorgen, dat ik sterk genoeg was, dat ik mijn eigen hand vasthield (niet echt natuurlijk...), dat ik mezelf geruststelde, dat ik mezelf door de prikken en verbanden en andere al dan niet pijnlijke momenten loodste. Ik ben alvast niet langer afhankelijk van een ander daarvoor, al zou ik nog steeds fijn vinden als die er (ook) zou zijn...
Deze week thuis heeft me ook al veel kansen geboden om dingen te leren. Over mezelf. Over anderen.
De woorden van een vriendin die op bezoek kwam leerden me veel over loslaten, een ander gesprek hielp me de sterkte én de zwakte in mezelf te zien, vast te nemen en bij elkaar te brengen, het kaartje dat ik kreeg van collega's was hartverwarmender dat ik ooit had kunnen denken dat zo'n kaartje kon zijn. En ik voel het : stap voor stap verander ik. Ik laat los wat ik niet meer nodig heb, en verruim mijn mogelijkheden. En ik word een betere ik dan voorheen, één die zeker goed genoeg is. Dàt mocht eens gezegd worden (ook door mezelf).
3 opmerkingen:
Ik vind dit zo triestig, maar tegelijkertijd zo mooi....
Dank je. Zo voelt het ook voor mij : wel ergens triestig, maar (gelukkig) niet alleen triestig, ook mooi, hoopvol, vastberadener dan ooit zelfs...
Heel mooi stukje. Zou eigenlijk ook op onze single-blog passen, vind ik, want het is voor veel mensen zonder partner herkenbaar.
Veel beterschap!
Een reactie posten