Amélie Nothomb is een schrijfster waar ik zeker niet alles van gelezen heb, maar wat ik ervan las (Filippica's, Met angst en beven, Antichrista), beviel me wel. Het was dan ook met veel nieuwsgierigheid en gretigheid dat ik begon aan Plectrude, waarin een meisje opgevoerd wordt wiens leven getekend wordt door de ene dramatische wending na de andere, vol vuur en vol passie.
Een oordeel vellen over dit boek is niet eenvoudig. Nothomb kan schrijven, dat bewees ze al veelvuldig en dat merk je ook doorheen dit hele boek. Er zitten werkelijk prachtige stukken in, de vaart wordt erin gehouden, maar anderzijds zijn er in het begin van het verhaal en op het einde passages waarin ze wel heel vlug over alles heen gaat, werkelijk in TGV-vaart zelfs... En het verweven van het verhaal met het personage Amélie Nothomb is allerminst geslaagd, als je het mij vraagt.
Bovendien vond ik de stukken waarin de anorexie van Plectrude een verhaallijn vormt, wel erg confronterend. Dat is natuurlijk niet slecht (integendeel zelfs), maar ik werd er verrassend hard door geraakt. En het is natuurlijk een verdienste om anorexie zo onverhullend en hard-realistisch een plaats te geven, zonder dat dit een weekendfilm-verhaal wordt genre "echt gebeurd"...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten