Het boek heb ik nog niet gelezen, en het was pas achteraf dat ik hoorde over de achtergrond en de autobiografische elementen in het verhaal van Dimitri Verhulst, en dat ontbreken van informatie kan een verademing zijn. Onbevangen zag ik eerder deze week de verfilming door Felix Van Groeningen van De helaasheid der dingen.
We zien hoofdpersonage Gunther als volwassene en als puber (en horen hem af en toe ook als voice-over) die ons het verhaal vertelt van zijn opgroeien in een gezin dat bestaat uit zijn vader, zijn 3 nonkels en zijn grootmoeder, waarin alcohol een grote plaats inneemt. Hoewel de thematiek eigenlijk best zwaar is, wordt het verhaal gebracht met heel veel vertedering, met oog voor realisme maar ook voor het mooie in de mensen, met humor ook...
Dit soort films (over kansarme gezinnen, over moeizaam grootworden) voelt ook altijd een beetje aan als "werken" (omdat ik dan net als in mijn werk in mijn hoofd allerlei hypothesen vorm en de dingen "kader" voor mezelf), maar het is zeker de verdienste van de regisseur en de schitterende cast dat ze dit in ieder geval zeer aangenaam werken hebben weten te maken...
Ik zag enkele jaren geleden het prachtige, door Verhulst geschreven toneelstuk Aalst (over de wanhopige moord van ouders op hun kinderen in een Aalsters hotelletje) en net als toen werd ik in deze film getroffen door de rake observaties, het perfecte aanvoelen van verwrongen zorg en liefde, van de ontregeling die kan ontstaan in de balans tussen liefde geven en liefde krijgen (of nemen...). Verhulsts eigen verleden zal daarin natuurlijk een aanzienlijke rol in spelen, maar dan nog is het bewonderenswaardig op welke mooie manier hij erin slaagt dit alles gestalte te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten