Gezien : Palindromes

Net zoals in Happiness en Storytelling brengt Todd Solondz een bonte stoet personages ten tonele in het wrang-poëtische Palindromes.

De film is prachtig geconstrueerd als een palindroom (een woord dat achterstevoren gespeld precies hetzelfde blijft, zoals lepel), met een hoofdrol (Aviva, niet toevallig een palindroom-naam) vertolkt door verschillende meisjes, die terugkeren op het ritme van een palindroom.

Net als in Happiness is het thema pedofilie sterk aanwezig, op een bizarre, haast terloopse en toch integrale manier in het verhaal verweven. Ook de fundamentalistische christenen (het gezin van Mama Sunshine) wordt op een wrange manier geportretteerd, die hen toont als hypocrieten die zweven tussen naïeviteit en arrogantie.

Ook in deze film slaagt de regisseur erin om haast ongrijpbare humor te hanteren, waarbij het fundamentalistisch-christelijk gezin een soort boysband-muziek maakt en Aviva als ze wegloopt van huis, een gigantische Fischer Price boot vindt aan de oever van de rivier.

Bevreemdend is deze film (net als Solondz andere films) zeer zeker, mooi -op een heel bijzondere, bizarre manier- is hij ook...

Gezien : Some kind of monster

Ik zag deze week de "rockumentary" Some kind of monster, die een blik biedt achter de schermen van Metallica, in de periode na het vertrek van Jason Newsted, de bassist, tot het begin van de tour na de release van St. Anger.

Nu is dat album zeker niet het grootste meesterwerk van de band, maar wat deze documentaire zo boeiend maakt, is dat we een blik gegund worden op de moeilijkheden die zich (kunnen) voordoen in een supersuccesvolle band. De ruzies en interne spanningen, de moeilijke keuzes die muzikaal gemaakt moeten worden, de onderlinge verhoudingen en de geschiedenis die de band en de bandleden meedragen krijgen allemaal een plaats in dit portret. De rol van de ingehuurde psychotherapeut die dag en nacht (aan 40.000 dollar per maand) klaarstaat voor de groep, verandert doorheen het jarenlange proces, en het is grappig en schrijnen te zien hoe hij zichzelf een beetje als bandlid gaat beschouwen en hoe moeilijk het hem valt als de groep een einde aan de samenwerking wil maken.

Wat me vooral opviel in de gesprekken die de bandleden met elkaar hebben, is de taal die ze gebruiken. Het klinkt voor mij -als psycholoog- heel erg vertrouwd in de oren, als "hulpverlenerstaal". Misschien is dat een gevolg van de voortdurende aanwezigheid van een psychotherapeut over een langere periode, misschien is dat gewoon een taal die men zich makkelijk eigen maakt in een Californische setting...

Je hoeft niet van Metallica te houden om te kunnen genieten van deze documentaire, die heel wat meer te bieden heeft dan de muziek alleen (hoewel ik ze zeker ook niet zou aanraden die dit soort muziek echt niet verdraagt...)

Gelezen (21)

De voorbije maanden heb ik heel wat boeken gelezen (waarvan enkele begonnen en vrijwel meteen weer weggelegd wegens toch niet my cup of tea).

Van Val McDermid las ik 4 boeken uit de Tony Hill-reeks (die de basis vormen voor de tv-serie Wire in the blood). Het waren 4 spannende detectives, met elk hun eigen plotwendingen en kwaliteiten. Literair is dit zeker niet het beste wat er is (Mo Hayder's boek was op dat vlak een stuk beter), maar de belangrijkste criteria zijn spanning, geloofwaardigheid, voldoende twists in het verhaal,... en daarop scoorden deze boeken goed tot zeer goed. De love interest met Tony en Carol werkt na een tijdje wat minder, maar dat stoort niet al te veel. Ik blijf toch benieuwd wat het vijfde deel (De wrede hand), dat ik nog niet heb gelezen, te bieden heeft.

Genaaid (verfilmd onder de originele Franse titel Baise-moi) van Virginie Despentes had ik enkele jaren geleden al eens gelezen, maar heb ik nu toch met behoorlijk wat plezier herlezen. De fucked-up personages en de rauwe-onderkant-van-de-maatschappij context worden neergezet zoals weinigen dat kunnen, en het verhaal boeit voldoende om het boek uit te willen lezen. Manu en Nadine, twee chicks waar je geen ruzie mee wil (en waar de meeste mensen met een boog zouden omheen lopen), raken per ongeluk met elkaar opgescheept. De basis van hun vreemde vriendschap is hun gedeelde "belangstelling" voor sloten drank, extreem geweld en harde seks. Met hun tweeën maken ze de straten van menige Franse stad onveilig, daarbij een eigen logica volgend die hen voor menigeen vooral onbetrouwbaar maakt. Het nihilisme waarvan dit boek doordrenkt is, maakt het wellicht geen pretje voor wie het leven van de zonnige kant wil blijven bekijken, maar ik heb niet de indruk dat de auteur daar heel erg om bekommerd is...

Het prachtige The powerbook van Jeanette Winterson is opnieuw een pareltje van deze op en top vrouwelijke schrijfster. Als geen ander slaagt ze er immers in om het vrouwelijk perspectief op soms verrassende wijze binnen te brengen. In dit boek biedt het hoofdpersonage mensen de kans om een rol te spelen in een verhaal. Zij vertelt en construeert de verhalen, waarin liefde een belangrijke rol speelt, en de afloop is vooraf onbekend. Fictie en realiteit (voor zover aanwezig in het kader van een boek natuurlijk) lopen voortdurend door elkaar en zijn onontwarbaar met elkaar verweven. Winterson slaagt erin (alweer) briljant te vertellen. Dit boek hoort thuis in het rijtje werkelijk uitstekende boeken die ik van haar al las : Oranges are not the only fruit, Lighthousekeeping en nu dus ook The powerbook.

Nick Hornby is één van mijn favoriete auteurs. Met High fidelity kwam zo'n schok van herkenning dat het boek meteen in mijn persoonlijke top helemaal bovenaan belandde (mede dankzij de voortreffelijke, erg Britse humor) en About a boy (veel beter dan de film !), Fever pitch (over Hornby's liefde voor Arsenal), 31 songs (over zijn liefde voor muziek), How to be good (een tikje serieuzer en een tikje moraliserend) en The long way down (ingenieus met de 4 vertellers) vond ik ook stuk voor stuk pareltjes. Met heel veel verwachting begon ik dan ook aan Slam (in het Nederlands vertaald als Smak) en die verwachtingen werden méér dan ingelost. In dit boek over een tienerzwangerschap, dat naar het schijnt ook nogal gericht is op tieners, hervindt Hornby helemaal de humoristische toon van About a boy en vooral High fidelity. Toch lijkt het boek iets te lang geworden, want hoofdstuk 13 (van 20) kondigt zichzelf aan als een soort epiloog ("So you know everything. There's nothing more for me to say.") Nochtans krijgen we dan nog 86 bladzijden die kwalitatief niet echt moeten onderdoen voor de eerste 207, maar het haalt toch een beetje de vaart uit het leesgenot. Het is een jammer detail in een schitterend, grappig boek, dat ik iedereen zou aanraden. In mijn persoonlijke Nick Hornby-top komt dit boek alvast met stip binnen op nummer 2 !

Ledeberg

Eigenlijk ben ik afkomstig van Ledeberg, en daar heb ik meer dan 25 jaar gewoond. Doorheen de jaren is deze Gentse deelgemeente enorm veranderd, maar ik blijf toch heel wat sympathie (en nostalgie) koesteren voor mijn hometown.
Diezelfde gevoelens kwamen heel erg bovendrijven toen ik enkele maanden geleden Aanrijding in Moscou zag, samen met een vriendin die ook in Ledeberg gewoond heeft. Het verhaal mag zich dan wel aan de andere kant van Ledeberg afspelen (amper scènes te zien in de buurt van Moscou, maar ik begrijp wel dat op deze manier de titel méér aanspreekt...), het gevoel van herkenning was bijzonder groot, en ik vind dat de makers van deze film er heel goed in geslaagd zijn om de charme van Ledeberg te vatten.

Op vrijdag 29 augustus zal deze film (gratis) vertoond worden in open lucht, op het Ledebergplein (waar zich onder andere het café - de Communal in het echt - bevindt waar zich heel wat scènes afspelen), vanaf 21u30. Meer info over het programma (want er zijn ook optredens van Ledebergse artiesten) vind je hier.

De stad Gent heeft trouwens heel veel (stadsvernieuwings)plannen met Ledeberg, en daaraan wordt een tentoonstelling gewijd in de Ledebergse bibliotheek. Er zijn ook rondleidingen en je vindt daarover ook alle informatie hier.

Ledeberg leeft !

Gezien : Happy-go-lucky

In London zag ik de nieuwste film van Mike Leigh : Happy-go-lucky. Het is een vrolijke, optimistische, grappige, ontspannende en bijzonder mooi gemaakte film. Omdat ze daar natuurlijk geen ondertitels geven bij de film, was het niet altijd makkelijk om alles goed te verstaan, en ik ben er zeker van dat ik sommige grappen gemist heb, maar gelukkig is mijn Engels goed genoeg om het meeste te kunnen volgen, en aan deze film heb ik enorm veel plezier beleefd.

We volgen Poppy, een onderwijzeres met een wel heel optimistische en vrolijke ingesteldheid. Ze ziet overal het goede van in, heeft plezier en maakt zich weinig zorgen. Zelfs de diefstal van haar fiets brengt haar niet echt uit evenwicht. Ze besluit wel rijlessen te volgen, en de rij-instructeur die haar zal voorbereiden op haar rij-examen, is in alles het tegendeel van haar : verbitterd, zwartgallig, altijd ernstig en duidelijk getekend door het leven. Die combantie zorgt voor hilarische toestanden, maar eigenlijk zijn alle belevenissen van Poppy in deze film hartverwarmend en soms ook ontroerend (want het gaat heus niet allemaal goed in deze film). Maar -om het met Poppy te zeggen- het leven is soms best lastig, maar dat maakt er allemaal deel van uit, niet ?
Naar het einde van de film kan het immer goede humeur een beetje op de zenuwen gaan werken (zó rooskleurig is het leven nu ook weer niet...), maar wie zich durft overgeven aan de flow van de film, zal toch genieten. Het verhaal is gesitueerd in London, en gezien de context waarin ik de film zag (tijdens mijn allereerste bezoek ooit aan de stad, op de avond van mijn eerste dag daar), gaf dat een extra dimensie aan het geheel (ik herkende af en toe plaatsen in de film).
Bij ons komt de film pas op 27 augustus in de bioscoop (in Engeland is hij vanaf volgende week al op DVD beschikbaar!), en voor wie houdt van een goeie film én zich lekker wil ontspannen, kan ik deze film heel erg aanbevelen ! Nooit gedacht dat een Mike Leigh film zo grappig kon zijn, trouwens...