Twintig parels per maand: juli 2017

Halfweg de grote vakantie zijn we en hier is de lijst met parels van juli. Geniet ervan:

1. Billie Jean - Chris Cornell: onlangs beroofde Chris Cornell, vooral bekend als frontman van Soundgarden maar ook maker van enkele mooie solo-albums, zich van het leven. Deze cover van een bekend nummer van Michael Jackson snijdt door merg en been
2. She doesn't live her anymore - Jay-Jay Johanson: deze Zweedse singer-songwriter is bij ons nooit echt aan enige bekendheid geraakt, ten onrechte volgens mij. Beluister maar eens zijn album The long term physical effects are not yet known, waarop je deze song kan terugvinden
3. Altar boys - Aidan Knight: uit Canada komt dan weer deze Aidan Knight. Laat je zachtjes meewiegen door dit rustig maar o zo prachtig lied
4. Daydreamer - Patrick Watson: het heeft ooit niet veel gescheeld of ik was onverwacht meegegaan naar een concert van Patrick Watson. Uiteindelijk besloot ik dat niet te doen, ik las achteraf hoe goed het wel was. Vooral diens album Close to paradise weet me te bekoren
5. King and lionheart - Of Monsters And Men: Little talks bracht hen natuurlijk plotse bekendheid maar op dezelfde plaat staat ook dit mooi nummer, dat ik met plezier voor deze luisterlijst selecteer
6. Yuri - Oi Va Voi: deze knotsgekke band leerde ik zo'n tien jaar geleden toevallig kennen dankzij de uitgebreide collectie van de bibliotheek. Hun titelloze plaat uit 2007 is een aanrader voor wie eens lekker zot wil doen
7. Fuckin' problems - A$AP Rocky featuring Drake, 2 Chainz and Kendrick Lamar: zo'n line-up voor een song moet wel leiden tot een pareltje
8. Say aha - Santigold: deze single uit 2008 heeft ook vandaag nog niks aan kracht ingeboet
9. Somebody to shove - Soul Asylum: vlak voor ze hun grootste succes zouden hebben met Runaway train bracht Soul Asylum deze single uit, helemaal passend in de toen heersende grunge-hype
10. The widow - The Mars Volta: ik vrees dat ik The Mars Volta nooit helemaal heb weten te doorgronden. Zowel op Deloused in the comatorium als Frances the mute (waarop dit nummer staat) grossiert de band in gitaarsongs die zichzelf helemaal lijken te verliezen. Soms raak je als luisteraar zelf de draad kwijt, maar op die beide platen staat dat niet in de weg dat je achterblijft met het gevoel belàngrijke platen beluisterd te hebben, waarop tenminste iets gebeurt. Soms moet je durven loslaten en je laten meevoeren op de gekste golven die de muzikanten je voorschotelen
11. One inch man - Kyuss: de voorloper van Queens Of The Stone Age was dé stonerrockband bij uitstek, die repeteerde in de woestijn met de versterkers op oneindig. Op ...and the circus leaves town levert dat ook nog eens heel mooie songs op
12. No one loves me and neither do I - Them Crooked Vultures: supergroepen zijn niet altijd interessant, maar als Josh Homme van Queens Of The Stone Age, Dave Grohl (Nirvana en Foo Fighters) en John Paul Jones (Led Zeppelin) de handen in elkaar slaan, moét je wel luisteren natuurlijk
13. Smack dab in the middle (live) - Ry Cooder: Ry Cooder is zowat de hoeder van de traditionele muziek van de VS mét aandacht voor alle invloeden, onder meer uit Latijns-Amerika. Zijn discografie is indrukwekkend. Ik koos voor deze klassieker in een live-uitvoering, uit 1976 (plaat een jaar later uitgebracht)
14. The moon is made of gold - Ricky Lee Jones: Ricky Lee Jones is een unieke zangeres, met een heerlijk relaxed stem die uitstekend past bij jazz-nummers. Ook op het in 2009 uitgebrachte Balm in Gilead schittert ze weer, onder meer in dit lied
15. Tom the model - Beth Gibbons and Rustin Man: Beth Gibbons kennen we vooral van haar vocaal werk bij Portishead. Haar 15 jaar geleden uitgebrachte plaat waarop ze samenwerkt met Rustin Man, ex-bassist van Talk Talk, (Out of season) mag daar gerust naast gaan staan...
16. Strongest man in the world - Menomena: Menomena is een duo uit Portland (Oregon), een plek waar ze blijkbaar goeie artiesten uitbroeden in een legbatterij. Luister zeker naar hun volgens mij beste album (I am the fun blame monster)
17. The songs that we sing - Charlotte Gainsbourg: een sample van haar eigen vader, dat helpt natuurlijk om haar song extra aandacht te geven, maar het is Charlotte vergeven als ze zulk een mooi liedje aflevert
18. Insistor - Tapes 'n Tapes: deze band heeft in 2006 met The loon een interessante plaat afgeleverd en deze single daaruit maakt je instant vrolijk
19. Jumpstarting - Deer Tick: deze maand bracht Deer Tick nog eens een nieuwe nummer uit en ik ben er helemaal weg van (en ik had het over het hoofd gezien bij mijn keuzes van de liederen van de week)
20. Confession - M. Ward: M. Ward kan je kennen van Chinese translation, waar ook nog eens een leuke clip bij hoorde, maar eigenlijk is hij een artiest die verdient dat je zijn platen blijft volgen, zoals het vorig jaar verschenen More rain, waarop je dit terug kan vinden

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Retro review: Mos Def and Talib Kweli

Eén van de mooiste kennismakingen die ik had met hiphop was Black star van Mos Def en Talib Kweli. Waar de gangsta rap hoogtij vierde (of had gevierd) en de rappers vooral stoer moesten zijn, was deze plaat een verademing. Beide artiesten stralen op dit werkstuk zoveel rust en innerlijke vrede uit dat je je niet overweldigd voelt, maar net heel erg bereid bent te luisteren naar wat ze te vertellen hebben.
De Intro klinkt als een intentieverklaring: licht brengen in duistere tijden. En daar slaagt dit tweetal ook heel erg goed in. Luister maar eens naar het eerste hoogtepunt, Re: definition, dat zulke lichte muziek combineert met een vloeiendheid waar Def P van Osdorp Posse zelfs een puntje mag aan zuigen (al is die De goeie in het vloeien). Of wat te denken van die geweldige sample in Children's story, een baslijntje dat zich lijkt terug te trekken maar toch allesbepalend blijft/blijkt voor de song. En de zwoele stem van Vinia Mojica in K.O.S. (Determination) tilt het lied nog een octaaf hoger...
Dit is geen "kijk mama, zonder handen"-hiphop, maar gewoon door- en doorgoeie muziek die altijd een beluistering waard is: niet opdringerig maar indringend.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 30 - 2017

The lord of lightning - King Gizzard And The Lizard Wizard

Soms hoeft muziek niet al te serieus zijn of al te serieus genomen worden. Het wel heel productieve King Gizzard And The Lizard Wizard bewijst dat hier nog maar eens met deze verrassende retro-klinkende song die je behoorlijk wat plezier biedt. In de clip wordt de song zelfs gecombineerd met The balrog, beiden songs op Murder of the universe. Binnenkort brengt de band zelfs al een nieuw album uit.

Je kan het album Murder of the universe hier kopen.

Lyrics:

Lord of Lightning shifts his gaze
Points his strong finger our way
Electricity escapes
Leaves destruction in his wake

Lightning, oh!

Nonagon, nonagon
Nonagon infinity, yup!

Floating fire
Golden wire
Silver trails
Flashing spire
Guns are cracking
Bombs are smacking
Cat o' tails
Whips her lashings

Lord of Lightning moves our way
Sends a crooked look at me
Electricity escapes
Lights the sky in citrine fleece

Lightning, oh!

Nonagon, nonagon
Nonagon infinity, yup!

[Narrator:]
One more time the vault lights up with carnival of paint
I endeavor to watch the panic, but I worry that I will faint

Floating fire
Golden wire
Silver trails
Flashing spire
Guns are cracking
Bombs are smacking
Cat o' tails
Whips her lashings

Lord of Lightning's closer now
Our world's only rain and cloud
I'm not sure we have the power
Need to smite this evil down

Lightning, oh!

Nonagon, nonagon
Nonagon infinity, yup!
Nonagon, nonagon, oh!

[Narrator:]
And from the Lords electric snare
One goes in his electric chair

Lord of Lightning shifts his gaze
Points his strong finger our way
Electricity escapes
Leaves destruction in our wake

[Narrator:]
His electric trap has electric cyanide
The luckless hostage has been thoroughly fried

Lightning, oh!

Nonagon, nonagon
Nonagon infinity, yup!

[Narrator:]
And as the cadaver lay static with open crusted eyes
The smoking corpse began to twitch at my great surprise
Then the figure sprung up and at once it caught a light
And the creature known as Balrog was born that very night

Lied van de week: week 29 - 2017

In undertow - Alvvays

De Canadezen van Alvvays brengen later dit jaar hun tweede album uit. De dromerige pop van single In undertow laat alvast het allerbeste verhopen.

Het album Antisocialitest wordt uitgebracht op 8 september en kan je hier alvast bestellen.

Lyrics:

You find a wave and try to hold on for as long as you can
You made a mistake you'd like to erase and I understand
"What's left for you and me?"
I ask that question rhetorically;
Can't buy into astrology, and won't rely on the moon for anything

No turning
There's no turning
There's no turning back after what's been said
No turning
There's no turning
There's no turning back

Meditate, play solitaire, take up self defense
When you get old and faded out will you want your friends?
What's left for you and me, you respond to my question metaphorically
Don't read into psychology and won't rely on your mood for anything

No turning
There's no turning
There's no turning back after what was said
No turning
There's no turning
There's no turning back after what's been said

You find a wave and try to hold on for as long as you can
You made a mistake you'd like to erase and I understand
What's next for you and me? I'll take suggestions we toss and turn in undertow
Time to let go

There's no turning
There's no turning
There's no turning back after what's transpired
No turning
There's no turning
There's no turning back I'm so uninspired
No turning
There's no turning
There's no turning back
No turning back

Gentse Feesten concert: Wooly Mammoths

In het Baudelopark staat, waar vroeger altijd de spiegeltent stond, een nieuwe tent. Er is zelfs een verdieping in gemaakt, zodat je een concert vanuit vogelperspectief kan meevolgen. Het was in die tent dat ik enkele dagen geleden Wooly Mammoths zag optreden.
De band kende ik enkel van naam en ik had geen idee wat ik zou mogen verwachten, maar het was in ieder geval een aangename verrassing. Vrijwel voortdurend moest ik bij deze enthousiaste jonge bende denken aan de vroege Tame Impala (ten tijde van Innerspeaker). Dat gevoel werd nog versterkt toen het viertal de intro inzette van Water slide en die wel heel erg Solitude is bliss in herinnering bracht.
Ondanks de opvallende gelijkenissen heeft deze band genoeg eigen gezicht om te bekoren en ik heb me alvast voorgenomen om als ze nog eens in de buurt optreden, zeker dat concert te proberen bij te wonen.

Setlist:

1. Broken wings
2. Come undone
3. Pulling me under
4. Demons
5. Water slide
6. Out of love
7. Sun inhaler
8. Spiralize

Public Service Broadcasting

Had je een audio-archief van tien miljoen, wat zou jij dan doen? Einstürzende Neubauten ging met oude taalopnames, gemaakt in de krijgsgevangenenkampen tijdens WO I, aan de slag op het album Lament. Public Service Broadcasting, een Londens drietal, gaat op zijn derde reguliere album (Every valley) aan de slag met propaganda-opnames, publieke informatiespotjes en andere audio. Daaromheen construeren ze, net als bij hun vorige platen, voornamelijk instrumentale muziek, die tussen postrock en poppy soundtracks zweeft.
Turn no more is het meest popgevoelige nummer en dat heeft wellicht te maken met de gastbijdrage van James Dean Bradfield (Manic Street Preachers). Ook You + me met zang van Lisa Jên Brown (van het Welshe 9Bach) zou een radiovriendelijke single kunnen zijn. De sfeer van de plaat is verder bijtijds gedrenkt in de pre-apocalyptische Koude Oorlog-dreiging (Every valley, The pit, All out). Naarmate de songs vorderen, hoor je echter ook andere tonen de bovenhand halen. They gave me a lamp klinkt als Radiohead zonder het experiment, Take me home is a capella koorzang die je eerder zou verwachten in een anglicaanse kerkdienst of herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. Mother of the village vist naar schouderklopjes van slaapkamerknutselmuzikanten.
Het trio heeft er goed aan gedaan om heel wat gasten op te laten draven om hun liedjes wat meer vocale slagkracht te geven. Hoewel intrinsiek al genoeg variatie aanwezig is in de muziek, dragen zij bij aan de diversiteit. De krautrock van Progress is heel erg gediend van de zweverige stem van Tracyanne Campbell van Camera Obscura. Het siert de Londenaars trouwens dat ze niet voor de grote of voor de hand liggende namen zijn gegaan, maar voor stemmen die passen bij wat ze voor ogen hadden.
De hemel zal niet bestormd worden door Public Service Broadcasting en zelfs bij de samenstelling van allerlei eindejaarslijstjes in december zullen ze schandelijk over het hoofd gezien worden. Toch overstijgen de geluidscollages het gemiddelde resultaat van de hobbyclub van de Mammie in Vaneigens ruimschoots. Je leven zal niet veranderd worden, maar het wordt toch een beetje mooier met deze plaat.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Jeff Tweedy

Mag ik hier nog eens schaamteloos reclame maken voor Wilco? Dat lijkt me wel toepasselijk bij het voorstellen van de nieuwe plaat van hun leadzanger, Jeff Tweedy. Die band heeft niet alleen een mooie reeks albums gemaakt met Billy Bragg (Mermaid avenue, maar liefst 3 platen), hun eigen platen zijn ook niet te versmaden. Hier berichtte ik nog over hun meest recente plaat, Schmilco. En dan is er natuurlijk Being there, die eigenlijk elke maand wel eens door uw huis zou moeten schallen. En ik koester ook de live-registratie Kicking television, live in Chicago. Om maar te zeggen: Wilco en Jeff Tweedy moeten zich al lang niet meer bewijzen...
De soloplaat Together at last is een prachtige, rustige plaat waarop gitaar en zang de hoofdrol mogen verdelen. Wanneer hij dan ook nog eens Wilco-pareltjes als Ashes of American flags speelt, hoor je mij zeker niet klagen. Ook songs van zijn andere bands, Golden Smog en Loose Fur, brengt. We horen niets nieuws, maar de akoestische versies laten wel nog eens goed horen hoe mooi zijn songs wel zijn.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 28 - 2017

Cigar - Tamino

Ik snap de hele hype rond Tamino niet zo heel goed, althans niet op basis van Habibi. Sorry, maar die song vind ik eerder irritant. En toch blijft hij overal bewierookt worden en wordt zijn concert op Rock Werchter als één van de hoogtepunten bestempeld. Na het horen van zijn nieuwe single, Cigar, ben ik wat meer gewonnen voor de Antwerpenaar met Egyptische roots. De song zelf  is uitstekend, de stem blijft voor mij een beetje een twijfelgeval. Het klinkt me allemaal iets te dramatisch, maar bij dit nummer past het wonderwel en in vergelijking met Habibi lijkt hij zich ook wat ingehouden te hebben.

Je vindt deze song ook op de titelloze debuut-EP, die je hier kan kopen.

Lyrics:

You, look at me now, with those hollow eye sockets and smile
And it seems all a lie, what they’ve told me so far
And you, show me that life isn’t all about extending your time
No, it’s the perfect time for a bottle of wine

Why do I still care about all who might recall me
For everything dies, so does memory
And why, am I still surprised, about all who pray their sins away
Aren’t they too a part of this grand ballet

When time occurs, don’t make it right
Don’t make me right, it’s me to decide: this or that side
This or that side

Death suits you dear sir, like a beautiful coat but then without all the fur
I wonder would it fit me? What would you have me prefer
You know, some people would rather not exist, they put a gun to the heart or a knife to the wrist
We all think they aren't smart, but it could be something I missed

But then she kisses my skin, I don't know what this is or where to begin
This fills me up with bliss, don't tell me this was a dream
And she shows me that life isn't all about explaining your time
No, it's the perfect time, to lay all night

When time occurs, don’t make it right
Don’t make me right, it’s me to decide: this or that side
I need your word, leave it aside
Just don’t make me right, it’s me to decide: this or that side
This or that side
This or that side

You look at me now, with that burning cigar hanging out of your mouth
And it seems all a lie what they've told me so far

Aankondiging: Amenra

Op 21 oktober brengt Amenra Mass VI uit, een plaat waarop de band met de trouwste fans, alweer het beste zal brengen van hun gitaargeweld dat amper vergelijkbaar is met andere artiesten.

Dit is de tracklist:

1. Children of the Eye
2. Edelkroone
3. Plus près de toi (Closer to you)
4. Spijt
5. A solitary reign
6. Diaken

De plaat zal te bestellen zijn via Consouling.

Op 31 oktober is er in AB in Brussel een release show gepland met in het voorprogramma All Shadows And Deliverance en Monnik. Tickets zijn vanaf morgen hier te bestellen.

IIVII

Meer dan op debuut Colony slaagt IIVII er op Invasion in om de muziek je helemaal vast te laten grijpen. Bovendien loopt er meer dan op de voorganger een muzikale draad doorheen de plaat, die je al hoort vanaf opener We came her from a dying world (I). De ruimte en ruimtetuigen zijn alweer niet veraf, maar toch is er een wezenlijk verschil tussen beide platen. Het lijkt alsof Josh Graham, de man achter het project, resoluter de kaart van dit soort muziek durft te trekken. Nergens klinkt de plaat aarzelend of timide. Ik merk er een soort zelfzekerheid in die de songs voller laat klinken en die het album een dwingender karakter geeft.
Invasion luister je niet zomaar op de achtergrond, ze eist je aandacht op: niet opdringerig, evenmin vrijblijvend. No more enemies is een mooi voorbeeld van het soort songs dat je hier vooral aantreft. Het nummer kent zachte stukken maar evenzeer bloeit het nummer open tot een goed in het gehoor liggende melodie. Behalve de melodie is het ook de sfeer die gezet wordt, die je dwingt geconcentreerder te luisteren. 
Waar ik al heel erg van Colony hield, ben ik nog meer weg van dit werkstuk. Het is wat onzinnig om van een muzikant die ooit nog aan de wieg stond van Red Sparowes te zeggen dat hij volwassen geworden is (muzikaal dan) en toch voelt het alsof dit de volgroeide Josh Graham is die we horen.

Je kan deze plaat hier kopen bij Consouling. Beluister ze alvast hieronder:

Aankondiging: tentoonstelling "The faster I waltz, the better I jive"

Uncle Wellington, de band waarover ik op deze blog al eerder berichtte, lanceert in afwachting van de nieuwe plaat, The faster I waltz, the better I jive, een gelijknamige tentoonstelling en bijhorend magazine met kunst en literatuur, gebaseerd op de (toen nog niet) afgewerkte songs van het nieuwe album. Van 23 tot 30 juli kan je ze bezoeken in Nest, in het voormalige bibliotheekgebouw aan de Zuid, in Gent. Van 6 tot 13 augustus is Kortrijk aan de beurt, in Pand.A.
Op 23 juli speelt de band een vernissage-concert voor 50 luisteraars. Je kan hiervoor reserveren via info@unclewellington.be. De toegangsprijs voor het optreden bedraagt 5 euro. De tentoonstelling zelf is gratis toegankelijk.

Op 2 september speelt de band overigens op het BhaloBangla-festival in de Kapow in Gent.

Meer info over de tentoonstelling in Gent en Kortrijk vind je onder de link bij de betreffende locatie.

Lorde

Het ligt niet aan jou, Lorde, het ligt aan mij! Echt waar... Dit mag klinken alsof ik het uitmaak (maar dat zou al te gek zijn want wij hebben niets met elkaar, je kent me niet eens). Ik heb net je nieuwe album Melodrama gehoord. Ik heb het meerdere keren beluisterd. Mooie liedjes, daar niet van. Maar er is iets aan je stem, ik kan er de vinger niet op leggen wát precies, dat ik niet aangenaam vind. Er is dat ding dat je doet als je zingt, ik kan het niet goed omschrijven, dat me telkens toch weer doet afhaken.
Eén liedje, dat gaat vaak nog wel. Zeker als het zo'n mooi nummer is als voorheen Royals (geweldig, echt waar!) of als Green light. En als je gaat zingen zoals in Writer in the dark, is dat kantje ineens weg en dan ben ik helemaal weg van je.
Je hebt een heel mooi album gemaakt en mocht ik je stem beter kunnen verdragen, zou ik er heel vaak naar luisteren, echt waar. Het ligt niet aan jou, Lorde, het ligt aan mij...

Je kan hieronder het volledige album beluisteren:

Lied van de week: week 27 - 2017

Unfuck the world - Prophets Of Rage

Prophets Of Rage is écht een supergroep, bestaande uit leden van Rage Against The Machine (waaronder Tom Morello), Public Enemy (onder meer Chuck D) en B-Real van Cypress Hill. De band combineert de woede van die bands en hun politiek bewustzijn met snoeiharde riffs en brengt een hedendaagse boodschap die even dwingend klinkt als destijds Killing in the name. In de clip bij deze single wordt alvast Trump heel hard op de korrel genomen.

Op 15 september brengen ze hun titelloos debuutalbum uit, waarop dit nummer terug te vinden zal zijn. Je kan het hier alvast bestellen.

Lyrics:

No Hatred
Fuck Racists
Blank Faces
Time's Changin
One Nation
Unification
The Vibration
Unfuck the World!

No Hatred
Fuck Racists
Blank Faces
Time's Changin
One Nation
Unification
The Vibration
Unfuck the World!

Poverty hit home like a war zone
Check America's pulse, heard a death tone
Division hittin like a bullet to precision
Kill the dream, kill the vision, now listen
What the fuck are you waiting for?
Stand up and rise like the tide
And move your ass with the quickness
You may live on the hit list
No fear, bare witness
Where's ya heart at the heartless can't say
Bow down, just do what the man say
Buy them lie them deny it all day
In a box they locked in the dead lay
Bombs droppin on cities where kids play
Soldiers fallin in the name of freedom hey
Civilians buried in the rubble where dreams die
Politicians spew lie after fuckin lie

No Hatred
Fuck Racists
Blank Faces
Time's Changin
One Nation
Unification
The Vibration
Unfuck the World!

No Hatred
Fuck Racists
Blank Faces
Time's Changin
One Nation
Unification
The Vibration
Unfuck the World!

Hatred lies divided people
Gorgeous anger deeds of evil
After the fall whom the bell calls
Like we all dancing In a ballroom without balls
Talk-walk look out listen
2020 see now
currency is attention
fascism too many cooks in the kitchen
exploding phones
killing drones on a mission
I'm elated to get y'all elevated
God remains God yeah and they hate it
On your knees people
Pledge allegiance to the evil
Everything changed yet nothing's changed
Bold is change, everything looking strange, yeah
Engineers got millennials livin in fear
Give a damn, evil can't stand yeah
When the people take a stand

No Hatred
Fuck Racists
Blank Faces
Time's Changin
One Nation
Unification
The Vibration
Unfuck the World!

No Hatred
Fuck Racists
Blank Faces
Time's Changin
One Nation
Unification
The Vibration
Unfuck the World!

Unfuck the world!

Unfuck the world!

Unfuck the world!

Unfuck the world!

I'm the straw that broke the camel's back
The gun in the car jack
The night stick that keeps crackin down
The resistance never backing down

Vince Staples

Al sinds de EP Hell can wait liggen de verwachtingen voor elk nieuw werkstuk van Vince Staples torenhoog. In 2014 gold hij als een van de aanstormende talenten in de hiphop. Sindsdien mogen Kendrick Lamar en Anderson .Paak zich dan wel tot koningen gekroond hebben, de jongeman uit Californië draagt een prinselijk kroontje. De amper vierentwintigjarige rapper bewijst met Big fish theory in een ruim halfuur dat hij zich tot eerdervernoemde artiesten verhoudt als Paris Saint-Germain tot Bayern Munchen.
Muzikaal tapt de Amerikaan uit een ander vaatje dan Kendrick, die oorden nabij jazz of net ruigere hiphop opzoekt (zoals op zijn meest recente album). Vince Staples boort vooral in een dance-ondergrond, al valt dance hier ruim te interpreteren. In opener Crabs in a bucket herkennen wij Moby ten tijde van Go, in Big fish is de beat eerder minimaal. Daaroverheen rapt de artiest alsof hij het broertje is van Skee-Lo (I wish). Zelfs het basketthema keert hier terug. Alyssa interlude drijft dan weer op een aan Mouse On Mars schatplichtig click ‘n beats-patroon. Die muzikale rijkdom maakt deze plaat niet enkel voor hiphop-fans interessant, maar ook voor wie zijn dance graag avontuurlijk consumeert.
De tijd dat rappers het vooral hadden over ho’s en bitches, over hun gangsta verleden of over hun reusachtig ego lijken we voorgoed achter ons gelaten te hebben en Vince weet de tijdsgeest van Blacklivesmatter perfect weer te geven. Dit is een militante, politiek erg bewust en raciaal zelfbewuste artiest die goed begrepen heeft dat hij de blanke middenklassetieners die ook tot zijn publiek behoren, een geweten kán en hóórt te schoppen. Daarnaast legt hij ook zijn eigen ziel bloot. De existentiële crisis waarmee hij soms worstelt en die het gevolg is van roem, die zijn eigen vergankelijkheid niet wegneemt, krijgt ook een prominente plaats. Daartoe gebruikt hij, zoals in Alyssa interlude, ook verwijzingen naar bijvoorbeeld Amy Winehouse en haar zelfdestructiviteit.
Zijn debuut miste nog de veelzijdigheid die nu wel ruimschoots aanwezig is. Zowel de muziek als de gekozen thema’s zijn divers genoeg om de aandacht van de luisteraar te blijven vasthouden én om zijn kunnen te demonstreren zonder in kijk-mama-zonder-handen te hoeven vervallen. Rain come down is een mooi voorbeeld waarin soul een onwaarschijnlijk huwelijk aangaat met minimale techno. Love can be... is nog zo’n song die zich nooit helemaal echt laat kennen. De complexiteit van het nummer wordt versluierd door de slimme productie en je krijgt nooit het gevoel dat Vince uitpakt met zijn skills. In Yeah right laat hij zelfs de spotlights halverwege aan Kendrick Lamar.

Deze review kan je ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Vonnis

Live schijnt Vonnis een ware belevenis te zijn, waarbij gekte misschien nog best de staat van de band (én het publiek) omschrijft. Zonet hebben ze hun eerste EP uitgebracht. Evil.against.evil telt vijf songs die als kopstoten aankomen en heel af en toe eens zalven. Op het slotnummer na worden de twee minuten per song amper overschreden.
Laten we het eerst even over de verpakking hebben. Dat is immers een doos met naast de downloadcode voor de muziek vier door een smid geslagen nagels in een leren etuitje. 
De boodschap lijkt daarmee duidelijk: als luisteraar word je met je oren vastgenageld aan de spijkerharde songs. Zo laten de Gentenaars geen spaander heel in Chante du cygne. Waar Calculating infinity tenminste nog een rustmoment gegund werd, is dat in Chante du cygne totaal overboord gegooid. Nachtelijk geknars is als een Halloween-spookverhaal dat zelfs beren van mannen angst aanjaagt. Nog geen veertig seconden lang geeft het kwartet daarna weer alles, maar dan ook álles, in Apoptosis.
De titelsong sluit af en klokt net boven de vier minuten af. Dat is ongeveer dubbel zolang als de meeste andere nummers. Evil.against.evil is een metal wervelwind die lijkt te gaan liggen tot uiteindelijk de storm nog een laatste keer in alle hevigheid toeslaat.


Je kan deze EP hier bestellen bij Consouling. Beluister hieronder de muziek alvast:

Sam Baker

Sam Baker, die ik gelukkig ook al eens live zag, is een man die niet alleen een mooie stem heeft, maar ook songs met zeggingskracht. Zijn eigen levensgeschiedenis (hij overleefde een aanslag op een trein in Peru) zit daar ook voor iets tussen natuurlijk. Hij gebruikt zijn talent en de tijd die hij heeft op aarde om een boodschap over te brengen. Helemaal overtuigen deed hij bij mij met de trilogie Mercy / Pretty world / Cotton. Die drie albums laten ook de muzikale groei van deze Texaanse folkzanger zien. Cotton vond ik trouwens één van de mooiste albums van 2009.
Vreemd genoeg is Say grace, zijn vorige plaat, aan mij voorbijgegaan. Nu is er dus Land of doubt. Net als op vorige albums is de instrumentatie spaarzaam en ook de zang van Sam Baker is ontdaan van tierlantijntjes. Bij momenten lijkt het amper zingen, eerder parlando. Wanneer de orchestratie van de song wat rijkelijker mag, krijgen we een heel mooi radiovriendelijk The feast of Saint Valentine. 
Land of doubt is een plaat die rustig haar plaats inneemt, niet duwt, geen ellebogenwerk gebruikt, geduldig is en zichzelf nooit opdringt. In de overvloed aan releases elke week zijn dat niet de kwaliteiten die maken dat je opgemerkt wordt. Dat is jammer want deze plaat verdient eenieders aandacht.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 26 - 2017

Wall of glass - Liam Gallagher

Van Liam Gallagher weet je altijd wat je (ongeveer) mag verwachten en ook de nieuwe single, Wall of glass, stelt op dat vlak niet teleur. Die combinatie van gitaren en de typische stem van Liam heeft me al in zijn greep van bij Oasis.

Deze song zal te vinden zijn op de soloplaat As you were, die uitgebracht wordt op 6 oktober en die je hier alvast kan bestellen.

Lyrics:

You would keep the secrets in ya'
You've been keeping paraphernalia, oh
I think you know
Anyone can walk up to ya'
Anyone can see right through your eyes
All night

And I don't mean to be unkind
But I see what's in your mind
And the stone you throw
Will turn back in its path
One day you'll shatter like a wall of glass
Wall of glass
Wall of glass
One day you'll shatter like a wall of glass

You believe in fascinations
And designer vaccinations, love
You get along
You were sold a one direction
I believe the resurrection's on
And you were wrong

And I don't mean to be unkind
But I see what's in your mind
And the stone you throw
Will turn back in its path
One day you'll shatter like a wall of glass
Wall of glass
Wall of glass
One day you'll shatter like a wall of glass

And I don't mean to be unkind
But I see what's in your mind
And the stone you throw
Will turn back in its path
One day you'll shatter like a wall of glass
Wall of glass
Wall of glass
One day you'll shatter like a wall of glass