Stars

De Canadezen van Stars maken al sinds 2000 platen, en ook op hun zevende reguliere album (No one is lost) worden we vergast op dansbare, opwekkende en goed in het gehoor liggende indiepop. Grote successen hebben ze daarmee nog niet geoogst, erkenning op vele muziekblogs wel. Wat de band een boost zou kunnen geven, is die ene single waarmee de radiostations hen ook oppikken.
Tot onze verrassing benadert het vijftal Arcade Fire op de opener From the night. Dat heeft wellicht meer te maken met de richting die hun beroemdere landgenoten uitgaan dan met eigen koerswijzigingen. Immers, als er al iets veranderd is in de loop der jaren, is het dat de stem van Amy Millan meer op de voorgrond mocht treden. Deze dame kan je overigens ook kennen van Broken Social Scene. Trap door is dan weer vintage eighties en zanger Torquil Campbell klinkt zo Engels als Erasure, en daar hebben we in potentie die ene single waarmee het zou kunnen gebeuren. Op het juiste moment opgepikt worden door de juiste mensen, dat wordt het dubbeltje op zijn kant voor deze groep.
Mocht het met Trap door echter niet lukken, dan komt misschien Are you OK?, dat onschuldige gitaren als schraag meedraagt, in aanmerking. Hitpotentieel bevat zeker ook No one is lost, met electronica en dancepatronen uitermate geschikte voor de hitparades. Muzikaal is het niet het meest representatieve en eigenlijk vinden we het ook niet echt een sterk nummer, doch de wetten van de commercie lopen niet bepaald gelijk met die van de kwaliteit. Wanneer de Canadezen het gaspedaal lossen en het tempo laten zakken, vallen songs als No better place en The stranger wat licht uit. Geef ons dan maar het springerige van This is the last time, dat het beste van Bis en Chumbawamba in herinnering brengt.
De grote doorbraak, het valt altijd moeilijk te voorspellen. Meer erkenning en een breder publiek wensen we Stars zeker toe. Je zal er ons echter geen geld zien op verwedden dat het met dit werkstuk zal lukken.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Twintig parels per maand: november 2014

Ook november is weer voorbijgevlogen en dus tijd voor onze maandelijkse verzameling van 20 pareltjes van lang of niet zo lang geleden:

1. Teenage dirtbag - Wheatus: één van de favoriete liedjes van mijn lief. In een kringwinkel vonden we het volledige album. Groots is het allemaal niet en je hoort meteen ook waarom nét deze song er wél in slaagde om opgemerkt te worden. Altijd leuk om terug te horen...
2. Life is an accident - New FADs: echt veel roem kenden de New Fast Automatic Daffodils niet, maar met singles als Stockholm en deze veroverden ze toch een plekje in mijn muzikaal hart
3. Asbestos lead asbestos - Meat Beat Manifesto: toen ik in 1996 volop de grenzen van allerlei alternatievere genres opzocht en steeds verder verwijderd raakte van wat doorgaans op Studio Brussel gedraaid werd, leerde ik deze band kennen. Ik kocht zonder aarzelen de plaat en het is er één die ik nog wel af en toe opzet, hoewel ik denk dat ik ze nog nooit in één keer helemaal beluisterd heb
4. Extork - Plaid featuring Nicolette: een heel andere richting die ik uitging, was die van de electronische acts die vaak bizarre, voor mij toen amper te plaatsen muziek maakten en die binnen de dance een heel aparte plaats innamen. Plaid was zo'n band die me erg intrigeerde
5. Fall of the American empire - The Grassy Knoll: in de platenwinkel zag ik een keer een heel mooi uitgevoerde CD staan van een mij totaal onbekende band. Telkens ik er albums ging kopen, twijfelde ik en uiteindelijk besloot ik iedere keer andere releases te kopen maar de naam van de groep bleef wel hangen. Het is pas via Spotify dat ik ook echt kennismaakte met hun muziek. The Grassy Knoll, het blijft een bandnaam om op je lippen te proeven...
6. Going to where the tea trees are - Peter von Poehl: ik won ooit een single van deze man. Dit vind ik één van zijn mooiste songs
7. Crazy in love - Emeli Sandé with the Bryan Ferry Orchestra: geweldig leuke cover uit de door Baz Luhrmann geregisseerde verfilming van The great Gatsby
8. Rollin' and tumblin' - Muddy Waters: en als we dan terugkeren naar de jaren 30, mogen we Muddy Waters ook niet overslaan
9. Sally, where'd you get your liquor from - Rev. Gary Davis: nog meer oude blues, uit de jaren 60, van Rev. Gary Davis (later ook bekend als Rev. Blind Gary)
10. Closer to fine - Indigo Girls: enkele maanden geleden las ik de biografie van Justin Vernon (Bon Iver) en daaruit bleken Indigo Girls één van zijn eerste inspiratiebronnen te zijn. Dit is hun meest bekende liedje en het is nog steeds een pareltje
11. Every little thing (he) does is magic - Shawn Colvin: in 1994 maakte Shawn Colvin, een zangeres die je toch echt eens moet ontdekken, een prachtig album vol covers, toepasselijk Cover girl getiteld. Hier neemt ze The Police onder handen, met respect voor het origineel maar door de vrouwelijke insteek toch nét iets anders...
12. Monument - Röyksopp and Robyn: de single-versie is niet te vinden op Spotify, maar dat geeft niet. Deze lange versie is het beluisteren zeker ook waard en bevat eigenlijk veel meer moois dan de radiovriendelijke versie die we af en toe door de ether toegeworpen krijgen
13. Coded language - Krust featuring Saul Williams: bijna negen minuten lang wordt dit knap staaltje drum 'n bass opgebouwd, met parlando van Saul Williams en daaronder een immer herhaald motiefje op een bed van zware bassen en repetitieve drums. Pas na iets meer dan 6 minuten komt er een soort rust als voorbode voor de storm aan pure drum 'n bass waarop ik toen niet en vandaag nog steeds niet kan stil blijven staan of zitten
14. Ghetto celebrity - Roni Size Reprazent featuring Method Man: nog meer drum 'n bass met een hiphopgrootheid als gast
15. Follow the leader - Eric B & Rakim: ouderwetse hiphop van dit duo, dat vooral met Paid in full (met zijn sample van Ofra Haza) scoorde, maar dit is ook niet te versmaden
16. Bureaucrat of Flaccostreet - Urban Dance Squad: Nederlandse crossover die ook op MTV gesmaakt werd en uitgebracht werd in 1991
17. To the sun - Annelies Monseré: iets helemaal anders, dit kleinood van Annelies Monseré, die ik ooit zag optreden in een kerk
18. Mensen zijn gemaakt van dun papier - Jonas Winterland: alleen de titel al van dit nummer spreekt tot de verbeelding. Het hele album vond ik trouwens erg mooi, zoals je hier kan lezen
19. Pompier van Brussel-Zuid - Bobbejaan Schoepen: dit is niet meteen een artiest die je op mijn blog zou verwachten, maar vooral op de derde CD van de verzameling The world of Bobbejaan: songbook staan onvermoede pareltjes zoals dit in het onvervalst Brussels dialect
20. Red mijn ziel vooral - Gorki: op de valreep van november overleed Luc De Vos onverwacht. Ietwat overdreven vind ik alle berichtgeving erover wel, maar toch is een vermelding in dit lijstje parels toch wel verdiend, met een minder bekend maar evenzeer prachtig lied

CC Menen: Wie zal ons redden? - Wannes Cappelle en Griet Op De Beeck

Samen met mijn lief bezocht ik vrijdagavond het gezamenlijke programma van Wannes Cappelle (zanger van Het Zesde Metaal) en Griet Op De Beeck, wiens boek Kom hier dat ik u kus ik onlangs las (en dat ik trouwens van mijn lief cadeau had gekregen) in het CC van Menen.
Tussen de solo gebrachte liedjes op gitaar door las Griet Op De Beeck voor uit dat boek en uit een kortverhaal dat ze voor deze show had geschreven. Wie zal ons redden? was (vermoedelijk de titel) en het werd in vier delen gebracht. Ik vond het voorlezen uit het boek minder leuk dan het boek zelf lezen, maar van het kortverhaal (dat ik dus nog niet kende) heb ik wel genoten: het was grappig, herkenbaar en ook wel knap geschreven.
Wannes Cappelle bracht enkele rustige liedjes, zoals Nie voe kinders, Genezen en Dag zonder schoenen. Soms kwamen ze daar sterker door naar voor, soms miste ik wel de arrangementen die je met een hele band kan gebruiken.

Lied van de week: week 48 - 2014

In the heat of the moment - Noel Gallagher's High Flying Birds

Noel Gallagher bewijst met zijn High Flying Birds dat er leven is na Oasis en deze single is alweer een voltreffer.

Dit nummer staat op Chasing yesterday, het nieuwe album dat op 2 maart 2015 zal uitgebracht worden en dat je hier kan bestellen.

Lyrics:

Nah nah nah nah nah nah nah

They tell me you've touched the face of God
At the sound of a rope cracking on your neck
They tell me you'd never give it up
Like the song that was soul singing in your head

So honey please don't let go
Or you'll fall into the dead of night
So honey please don't let go
You'd better learn to fly
'Cause they're gonna point you up at the sky

The more that you want it
The more that you need it
I know that you'll be by my side
In the heat of the moment when the thunder and lightning come
I know that you'll be by my side

Nah nah nah nah nah nah nah

That loving man ain't no rolling stone
At the sound of the drums I'm gonna set you free
I talk to him on the telephone
These are the words that he gave to me

So honey please don't let go
Or you'll fall into the dead of night
So honey please don't let go
You better learn to fly
'Cause they're gonna point you up at the sky

The more that you want it
The more that you need it
I know that you'll be by my side
In the heat of the moment when the thunder and lightning come
I know that you'll be by my side

Nah nah nah nah nah nah nah

The more that you want it
The more that you need it
I know that you'll be by my side
In the heat of the moment when the thunder and lightning come
I know that you'll be by my side

Nah nah nah nah nah nah nah

Lied van de week: week 47 - 2014

Under the pressure - The War On Drugs

The War On Drugs zijn verantwoordelijk voor één van de betere albums van dit jaar, en deze single heeft zijn tijd nodig gehad om me helemaal te bedwelmen, maar nu is het duidelijk gelukt.

Je kan hun album, Lost in the dream, hier kopen.

Gratis download: Dirtmusic

Dirtmusic, het collectief met naast Chris Eckman ook enkele Afrikaanse muzikanten, gaat binnenkort op Europese tournee. Voorlopig zijn er nog geen data bekend in België of Nederland.
Geniet intussen alvast van onderstaand, onuitgebracht nummer (een samenwerking met MC Jazz) dat je via de Soundcloud van hun platenlabel Glitterbeat gratis kan downloaden:

Lied van de week: week 46 - 2014

Originators - P Money

In het programma dat TLP op Studio Brussel heeft op zaterdagavond, hoorde ik deze voorbijkomen, en ik was meteen verkocht! Dit is grime van de meest opwindende soort.

De gelijknamige EP van P Money wordt uitgebracht op 30 november. Houd zijn FB-pagina in het oog voor meer details.

4AD concert: Einstürzende Neubauten - Lament

Een concert van Einstürzende Neubauten is altijd een hele belevenis, zowel voor de oren als voor de ogen. De Duitsers schuwen namelijk de vreemdste instrumenten niet: metalen platen, plastic buizen, emmers,… Ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de start van de Eerste Wereldoorlog componeerden ze een hele set die in Diksmuide in première ging.

Ter voorbereiding van de opdracht die Blixa Bargeld kreeg van onder meer de 4AD, ging hij met twee wetenschappers aan de slag om minder bekende aspecten van de oorlog naar boven te spitten en daar iets mee te doen. Zo kregen we nummers die opgebouwd werden rond wel héél bijzondere details, zoals de aanwezigheid van een zwart bataljon uit Harlem of opnames van allerlei dialecten en streektalen. Het leverde verhalen op voor inleidingen tot songs, of die anders terug te vinden waren in het programmaboekje. Het geheel werd opgevat als een soort muziektheater, zo verklaart Bargeld daarin. Samen met de muziek die klonk als vintage Neubauten (nu eens hels kabaal met allerlei spullen die hun klanken lieten oplossen in ware composities, dan weer rustige, haast gecroonede liedjes), resulteerde dat in een ware traktatie voor de uitverkochte loods van De Lijn in Diksmuide.

Opener Kriegsmachinerie zwelde aan als industrieel lawaai, terwijl de zanger zweeg en zijn tekst via pancartes toonde aan de toehoorders. Een indrukwekkende stapel metalen voorwerpen en kettingen die tegen en op elkaar geslagen en gegooid werden, toverden de loods om tot een werkplaats in een staalfabriek. Even later zongen Blixa Bargeld en Alexander Hacke een duet in de rollen van respectievelijk de Duitse keizer Wilhelm en de Russische tsaar Nicolas, overigens (niet) toevallig neven. The Willy-Nicky telegrams bevatten de authentieke telegrammen die de twee staatshoofden mekaar voor aanvang van de oorlog verstuurd. De frontman verontschuldigde zich voor zijn gebrekkig Nederlands vooraleer hij begon aan de eerste van enkele songs met tekst van de Vlaamse dichter Paul van den Broeck, geschreven tijdens zijn dienst. Deze poëet, verwant aan de dadaïsten en andere expressionistische schrijvers, koos als pacifist bewust, zelfs na medisch afgekeurd te zijn, om te vechten in de oorlog om zelf te kunnen ervaren wat dit betekende. Onbekend als we zijn met dadaïstische poëzie moesten we bij In de loopgraaf vooral denken aan Paul Van Ostaijen, met regels als “In de loopgraaf/ hoe kan ik dansen in 4/4?”. N.U. Unruh bespeelde intussen een soort zelfgemaakte harp met prikkeldraad: een werkelijk indrukwekkend zicht.
Hoe de Duitsers bij dit soort composities heel bewust en doelgericht werken, illustreerde Der 1. Weltkrieg (percussion version). Plastic buizen van verschillende lengte, die elk één land dat deelnam aan de oorlog voorstelden, werden bespeeld als percussie terwijl de tijdslijn van 1914 tot 1918 geëvoceerd werd, met “landen” die betrokken raakten in de muziek op het moment in de tijd waarop ze ook daadwerkelijk deelnamen aan de strijd. Bargeld hield de tijdslijn bij en markeerde de jaartallen en de belangrijkste gebeurtenissen. Intussen somde een opgenomen vrouwenstem plaatsen van over de hele wereld op die van belang waren in het verloop. In On patrol in No Man's Land maakten we kennis met de Harlem Hellfighters, een bataljon zwarte soldaten uit Harlem (New York). Dat stelde de Amerikanen voor problemen: een zwarte kon geen officier worden en een zwart bataljon bij blanke officieren ging in tegen de wens tot segregatie. Dus voegden ze de Harlemmers toe aan een Frans regiment. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden die meteen ook de beste jazzband in Europa, op hun eentje verantwoordelijk voor het succes van jazz in Frankrijk. Toen ze in 1919 terugkeerden naar Frankrijk brachten ze zes nummers uit, waaronder On patrol in No Man's Land dat wellicht al in de loopgraven geschreven werd.

 
Der 1. Weltkrieg (percussion version)

In de titelsong van de set, Lament, hielden de leden elk een klein kubusvormig luidsprekertje voor de microfoon waaruit onbewerkte opnames klonken die de Duitsers maakten in de krijgsgevangenenkampen. Audio-opnames stonden in die tijd nog in hun kinderschoenen en werden gemaakt op cilinders van was. Duitse musicologen en linguïsten maakten van de aanwezigheid van gevangenen uit alle streken gebruik om hen liedjes te laten zingen of hen in hun streektaal het verhaal van de verloren zoon uit de Bijbel te laten vertellen. Op die manier bouwden ze een collectie op die in zekere zin even indrukwekkend is als het latere werk van Alan Lomax.
In een eerste bisronde kwam Blixa Bargeld als diva het podium op om ‘Sag mir wo die Blumen sind’, bekend van Marlene Dietrich, te coveren. Deze Duitse bewerking van een song van Pete Seeger werd gekozen om de link te leggen met de Tweede Wereldoorlog, want Dietrich, die Duitsland ontvluchtte naar Amerika, werd door sommige landgenoten nog heel lang na de oorlog als verraadster gezien. Op die manier maakte de zanger ons duidelijk dat de gevolgen van een wereldoorlog voor heel wat mensen vaak nog heel lang blijven doorwerken. Hoogtepunt voor ons was het meest typische Neubautennummer Let's do it a dada, waarin ze moderne composities (bij momenten herkenden we zelfs techno-elementen) verenigden met industriële geluiden en “instrumenten” zoals plastic buizen en een emmer vol metalen voorwerpen. Daarna volgde All of No Man’s Land is ours, alweer van de Harlem Hellfighters.
In de laatste ronde toegiften bracht de groep Der Beginn des Weltkrieges 1914 (dargestellt unter Zuhilfenahme eines Tierstimmenimitators), een grappig liedje in het Duits geschreven door de in de vergetelheid gesukkelde Joseph Plaut waarin allerlei dierengeluiden geïmiteerd worden. Onze kennis van het Duits werd op de proef gesteld, maar het was de moeite waard. Afsluiten deden ze met het toepasselijke Ich gehe jetzt van Perpetuum mobile uit 2004.
Zo maakte de Duitse experimentele band van deze herdenking een gedenkwaardig muzikaal evenement dat ons de hele vierjarige festiviteiten rond W.O. I zal bijblijven.

 

Let's do it a dada

Setlist:

1. Kriegsmachinerie
2. Hymnen
3. The Willy-Nicky telegrams
4. In de loopgraaf
5. Der 1. Weltkrieg (percussion version)
6. On patrol in No Man's Land
7. Achterland
8. Armenia 3
9. Lament
10. How did I die?

-----------------------------------------------------

1. Sag mir wo die blumen sind
2. Let's do it a dada
3. All of No Man's Land is ours

-----------------------------------------------------

1. Der beginn des weltkrieges 1914 (dargestellt unter zuhilfenahme eines tierstimmenimitators)
2. Ich gehe jetzt

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle. 
Intussen ben ik erachter gekomen dat Paul van den Broeck een door Blixa Bargeld verzonnen personage is.

Hieronder nog enkele links naar filmpjes van het optreden:

• Der beginn des weltkrieges 1914
• In de loopgraaf
• The Willy-Nicky telegrams
• Sag mir wo die blumen sind

Lied van de week: week 45 - 2014

Eyes - Melting Time

De Lierse band Melting Time heeft een eerste single uit: Eyes (de b-kant is trouwens Ice). Ik kocht dit vinyl onlangs en ben helemaal weg van hun postpunk.

Je kan de single ook hier kopen.

Gelezen (66)

Labels - Evelyn Waugh

De jonge schrijver Evelyn Waugh (die daarna nog onder meer Brideshead revisited schreef) maakte in 1929 een cruise op de Middellandse Zee. Hij schreef daarover dit boek en daarbij hanteert hij een zelfrelativerende stijl waarin hij gedistingeerd afstand neemt van zijn onderwerpen. Opmerkelijk is ook hoe hij als Brit kijkt naar andere volkeren: met een mengeling van superioriteit en nieuwsgierigheid. Door zijn wat onderkoelde humor en flegma is dit een best wel onderhoudend reisboek. Het boek was een tip die voorkwam in De zuilen van Hercules van Paul Theroux overigens...

Lionel Aso - Martin Amis

In dit boek schetst Martin Amis het verhaal van Lionel Aso, een anti-sociale man uit een wijk waar je 's nachts niet durft te komen. Lionel wint tijdens zijn verblijf in de gevangenis miljoenen met de lotto. Zijn neefje, voor wie hij altijd gezorgd heeft en die hem aanbidt, heeft een verschrikkelijke geheim en blijft zowat het hele boek lang bang dat zijn oom erachter zal komen.
Ik weet eigenlijk nog steeds niet goed wat ik ervan vind. Bij momenten is het boek grappig, bij momenten wou ik absoluut voortlezen, zat er vaart in en het verhaal steekt goed in elkaar, maar dan waren er weer momenten waarop ik moeite moest doen om het boek verder te lezen. Wisselvallig is wellicht nog de beste omschrijving.

Kom hier dat ik u kus - Griet Op De Beeck

Ik kreeg dit boek van mijn lief en ik kan alleen maar zeggen dat ze een uitstekende keuze maakte. Griet Op De Beeck schrijft in een stijl die erg verwant lijkt aan die van Tom Lanoye over disfunctionele gezinnen en hoe iemands leven aangetast kan worden door de interacties tussen ouders en kinderen. Maar gelukkig gaat het boek over zoveel meer: over kunst (theater vooral in dit boek) en hoe onzin soms als kunst verkocht wordt, over omgaan met angsten en pijn, over ziekte en trots. Ik vond het een heel mooi boek, dat door het gebruik van een Vlaamser register (met de onvermijdelijke "gij") erg vlot en herkenbaar leest.

The last word - Hanif Kureishi

Al sinds ik The black album las, ben ik een fan van het werk van Hanif Kureishi. In dit boek gaat het hoofdpersonage Harry aan de slag als biograaf van de grote schrijver Mamoon Azam, in wezen een rechtse auteur met Indische roots. Harry trekt bij het gezin in gedurende een tijd en er ontstaat een spanningsveld tussen waarheid en verdichting, er ontstaan machtsspelletjes en alle personages worden geconfronteerd met hun minder fraaie kantjes. Het boek gaat ook over schrijven en over de kracht van het woord en vooral van het gemediatiseerde woord.

Lied van de week: week 44 - 2014

Can you tell her I said hi? - Douglas Firs

Douglas Firs, die ik naar aanleiding van zijn debuutalbum ooit interviewde en die ik al enkele keren live zag, zowel als voorprogramma als als hoofdact en op de Gentse Feesten, brengt begin volgend jaar zijn tweede plaat uit, The long answer is no. De eerste single daaruit is alvast veelbelovend. En de leuke clip erbij, gemaakt door Hannelore Dreher, is een mooie bonus.

The Flaming Lips and Fwends

Wil je The Beatles eens horen in een psychedelische versie die de overdrijving niet schuwt? Bij wie beter kan je dan terecht dan bij The Flaming Lips. Met een hele rits gastmuzikanten namen ze Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band onder handen en dat resulteert in één van de meest opmerkelijke albums die we dit jaar al hoorden.
In de opener mogen My Morning Jacket, J. Mascis en Fever The Ghost de gitaren laten schuren en schreeuwen waardoor de song alle richtingen uitgaat. Daarna wordt With a little help from my friends door de mangel gehaald met stemmen die door allerlei effecten vervormd worden. Enkel wie nu nog niet afgehaakt heeft, zal deze cover- en tributeplaat weten te waarderen. Het stuitert immers iedere kant op met grillige sprongen die een mens amper kan volgen. Verbaasd zijn we, elke beluistering opnieuw. In zulke omstandigheden is het moeilijk een oordeel te vellen of we dit nu goed vinden of niet.
Op de lijst met gasten die The Flaming Lips hebben aangezocht, prijkt de wel erg verrassende Miley Cyrus. Samen met Moby vervoegt ze Wayne Coyne en zijn trawanten voor Lucy in the sky with diamonds. Wat ze met deze klassieker aanvangen, is origineel, dat wel, maar geen spek naar onze bek. De vaart werd uit het refrein gehaald; dat was op papier vast een interessante piste, die helaas in de uitvoering niet werkt. De samenwerking met Morgan Delt, een artiest die psychedelica naar nieuwe hoogten tracht te voeren, levert zoals te voorspellen geen nuchtere versie op van Getting better. Toch is dit verdienstelijker dan het vorige nummer.
De algemene trend zal intussen wel duidelijk zijn en dus skippen wij met plezier naar die songs die wél relevante bijdragen aan de verzameling Beatlescovers zijn. Being for the benefit of Mr. Kite! wordt door Puscifer, MJ Keenan en Sunbears getransformeerd tot een geluidscollage die ons de oren laat spitsen. Ook Lovely Rita, dat The Beatles de 21e eeuw in katapulteert, schenken we graag onze onverdeelde aandacht. Tegan And Sara verzorgen de vocalen en dat is een duidelijke meerwaarde. Wij roepen dit lied uit tot het hoogtepunt. A day in the life is niet kapot te krijgen en dat wordt bewezen met de hulp van Miley Cyrus (opnieuw) en New Fumes. Wayne Coyne blijft relatief dicht bij het origineel wanneer hij zingt. Halverwege wordt helemaal een andere richting ingeslagen, tot de plaat abrupt eindigt.
Bijzonder is het juiste woord om deze schijf te omschrijven. Het is zowat de muzikale variant van Fear and loathing in Las Vegas: een ongelooflijke trip waarvan je achteraf blij bent dat je hem toch één keer meegemaakt hebt, maar niet meteen van die aard dat je dit nu elke dag, of zelfs week, wil herhalen. The Flaming Lips en hun muzikale vrienden zullen we niet zo vaak van stal halen, vrezen we, maar een paar keer per jaar op het einde van een verbluffende nacht, wanneer we met zijn allen moe zijn en ver heen, dan is hun moment gekomen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.