Lied van de week: week 26 - 2013

Bagboy - Pixies

Hoera, de Pixies hebben een nieuw nummer uit: Bagboy. En nog meer hoera: je krijgt het zomaar van hen cadeau! En driewerf hoera: het is een fijne song, die helemaal past bij hun beter werk van vroeger.



Lyrics:

I had a bad reaction to your public hobby writings
I get no satisfaction from your very recent sightings

cover your breath
cover your teeth
cover your breath
polish your speech

like when I hear the sound of feet slapping on the runway
like a small bird pretty while it’s crapping on the new day

cover your breath
polish your speech
cover your breath
polish your teeth

so disappointed I was that I had made small talk with you
I’m not feeling your buzz I only smell your crock of stew

polish your teeth
alter your breath
alter your teeth
cover your breath

Bag boy bag boy bag boy bag boy

she had some beauty and manners but you look like a bug
migrations of their type are such good planners and not smug

cover your breath
alter your speech
cover your breath
alter your speech

Bag boy bag boy bag boy bag boy

you are proselytizing alone
listening to the voice with your ears
you have regurgitated the tone
now sat in your tract for many years
picked up from dead things that you licked
it’s a feedback loop you can’t evict

cover your breath
cover your teeth
cover your breath
polish your speech
cover your breath
polish your speech
cover your breath
polish your teeth
polish your teeth
alter your breath
alter your teeth
cover your breath
cover your breath
alter your speech
cover your breath
alter your speech

Democrazy concert: Pere Ubu

David Thomas, de mythische frontman van Pere Ubu, bedankte tijdens de bisronde gisterenavond in de Gentse Vooruit het publiek. Samen met de band hadden de mensen in de zaal er volgens hem immers mee voor gezorgd dat we allen samen “a decent one night stand” hadden, waarna we allemaal met genoegdoening naar huis konden. Wij verschillen van mening met de man: dit was véél meer.

Laten we voor het gemak nog eens overlopen wat onze criteria zijn voor een goed concert:
1. De muziek is minstens goed en meestal geweldig.
2. De groep gaat in interactie met de toehoorders om te komen tot de vorming van een “wij”.
3. De frontman neemt zichzelf niet al te serieus, maar is zich tegelijk bewust van de uitzonderlijke status die hij in het geheel bekleedt.
4. Je verlaat de zaal met het gevoel dat thuis een cd opzetten met dezelfde liedjes allerminst hetzelfde zou zijn.
5. Je hebt van begin tot einde het gevoel dat je iets unieks beleeft, dat zelfs als het concert deel uitmaakt van een tournee, wie er nét die avond niet was, iets gemist heeft dat nooit voorheen bestond en nooit meer opnieuw zal bestaan.
Natuurlijk zijn er nog meer toetsstenen te vinden waaraan je een optreden kan afmeten, maar deze vijf lijken ons al behoorlijk volledig. En kijk, Pere Ubu, dat al sinds eind jaren 70 platen uitbrengt, slaagde er in het eerste concert waarvoor Democrazy hen kon strikken, in om aan al deze criteria te voldoen.

De muziek, geplukt uit het recente Lady from Shanghai én uit eerder werk, was nooit minder dan goed. Integendeel, Musicians are scum en The road trip of Bipasha Ahmed, allebei uit de laatste plaat, klonken live erg overtuigend. Alle songs zaten vol kleine, maar belangrijke details, zoals klak- en kleppergeluiden van de drummer, een speelgoedlaserpistool, vervormde zang door een telefoonhoorn en vakkundig gebruik van de theremin.
David Thomas betrok de zaal bij de avond: hij leidde een experiment waarbij het publiek de neiging te applaudisseren moest weerstaan om te voelen hoe de spanning dan verder opgebouwd werd, een oproep die overigens maar matig ingevolgd werd, en hij vertelde verhaaltjes en grapjes ter inleiding van de meeste liederen. Sowieso maakte het al een bevreemdende indruk, hoe de oude man het podium amper op- en afgeraakte, de hele tijd moest zitten en zijn teksten bij zich hield, als spiekbrieven. Hem excentriek noemen is een beetje zoals de Smurfen “nogal aan de blauwige kant” omschrijven, en de man zuigt de aandacht vanaf de eerste seconde naar zich toe.

Zelfspot en zelfrelativering maken een wezenlijk onderdeel uit van de vertelde grapjes. Thomas refereert aan zijn mythische status (“you probably think it’s easy”) en aan het gebruik dat hij maakt van bladen met de lyrics (“Je denkt vast: Nick Cave en anderen hebben dat niet nodig. Wél, ik heb dubbel zoveel songs geschreven als Nick”). Hij lacht afwisselend met zijn muzikanten (“Ik zal hen een preek moeten geven en ze zullen de gevolgen moeten dragen: morgen geen doos koekjes in de tourbus”) en met zichzelf én met het publiek.
Vonden we het nieuwe album goed zonder meer, dan hoor je meteen dat Pere Ubu live elk nummer meer zeggingskracht, meer spanning, meer body meegeeft. Dit zestal moet je horen in een concertzaal, en de cd’s blijken dan een armtierig substituut in vergelijking. Maar het belangrijkste argument waarom we deze avond een pak hoger inschatten dan de verdienstelijke one night stand die David Thomas hem noemde, is dat we de balzaal van de Vooruit verlieten met het gevoel dat we nooit eerder iets dergelijks meemaakten en ook niet zo gauw deze beleving herhaald zullen zien. 
Topconcert!

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Few Bits

Het titelloze debuutalbum van Few Bits begint uitstekend: Come on home is een bezwerend nummer, waarin de wat hijgerige zang gedragen wordt door een melodie die blijft hangen, terwijl de band er ook goed in slaagt sfeer te scheppen. Dat zijn allemaal ingrediënten voor een fijne plaat, en met zo’n opener wek je bij de luisteraar verwachtingen die niet iedereen kan waarmaken.
Helaas, zo moeten we vaststellen, slaagt ook Few Bits daar niet helemaal in. Het goede nieuws echter is dat het hen soms wel lukt: The wolves associëren we spontaan met releases van het 4AD-label (en misschien nog het meest met Lush) en Pick you up, dat uit een heel ander vaatje tapt, lijkt een kabbelend beekje, maar wie gaat pootjebaden voelt alras een sterke stroming. Tegenover beide erg geslaagde songs staan dan weer People, dat in het vakje “zeurderig” dreigt terecht te komen, en afsluiter Night night, waarin Karolien Van Ransbeeck en haar drie kompanen te laid-back klinken om ons nog enige opwinding te bezorgen. Nu ja, het maakt zijn betrachting (?) als slaapliedje wel waar uiteraard.
Karolien Van Ransbeeck, die alles op deze plaat schreef, is natuurlijk nog jong (vandaar wellicht het romantische Could it be), al verdiende ze al eerder haar sporen op platen van Admiral Freebee en The Go Find. Geef haar nog wat levensjaren, wat tegenslagen en gemiste kansen in het leven, de sleur én de vreugde van het moederschap, en ze puurt er wellicht een album uit dat wat hier al ontkiemt tot bloei laat komen. Wie parels schrijft als we hier en daar al aantreffen, verdient onze blijvende aandacht.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 25 - 2013

Dancehall - Tribes

Dit nummer van Tribes heb ik leren kennen via de Graadmeter, de lijst met favoriete songs van de luisteraars van Pinguïnradio.nl. Ik was er meteen weg van...

Het album, Wish to scream, kan je hier kopen.

Lyrics:

She’s a gypsy queen, real tall and mean
She’s an airplane, no one’s ever seen
She’s a firecracker, real dancehall master
She’s a hurricane when you walk past her
She’s the morning sun in the midnight wind
She’d sell her soul for all her sins
She’ll come right at you, real Cleopatra
You take all you got, and you give it to her

Did you see that lightning in the sky
A window to my mind
It leaves me hypnotized
Somewhere better
Did you feel that thunder hit last night
A poison in my mind
It leaves me hypnotized
Somewhere better
She’s a striptease, real hard to please
She’ll cheer you up, bring you to your knees
She’s a movie star, fast sports car
She’s a razor blade, she’ll take you far
She’s the ocean’s cool, and your midnight ride
She’s a devil’s church, and a preacher’s wife
She’ll come right at you, real Cleopatra
You take all you got, and you give it to her
Did you see that lightning in the sky
A window to my mind
It leaves me hypnotized
Somewhere better
Did you feel that thunder hit last night
A poison in my mind
It leaves me hypnotized
Somewhere better
I don’t care for dancing
but thanks for asking
Did you see that lightning in the sky
A window to my mind
It leaves me hypnotized
Somewhere better
Did you feel that thunder hit last night
A poison in my mind
It leaves me hypnotized
Somewhere better

Gelezen (52)

Why we love dogs, eat pigs and wear cows - Melanie Joy

In dit boek legt de schrijfster, Melanie Joy, uit waarom "carnism" de heersende ideologie is als het over ons voedsel gaat: het is de normaalste zaak dat we vlees eten, en de auteur argumenteert hoe dat als een allesoverheersende doctrine regeert. Interessant voor wie wil weten waarom vegetarisme al bij al niet evident is, maar soms wat te veel een pamflet, zo luidt uiteindelijk mijn oordeel.

Ten oosten van Eden - John Steinbeck

Het was eigenlijk door de vermelding in Identiteit van Paul Verhaeghe dat ik aan deze klassieker van John Steinbeck begon. Hij noemt het een boek dat hij ieder jaar herleest, en ik snapte algauw waarom. Ik ben ervan overtuigd dat goede kunst soms even veel of zelfs meer zegt over psychologie dan vele handboeken en cursussen, en dit boek bewijst mijn stelling. Bijzonder raak beschrijft Steinbeck de personages, hun drijfveren, hun psyche, hun relaties en communicatie. Doorheen het boek, dat net als andere klassiekers (Honderd jaar eenzaamheid b.v.) een verhaal vertelt over een familie (of meerdere families) doorheen meerdere generaties, krijgen we als rode draad een eigentijdse versie van het Kaïn-en-Abelverhaal uit de bijbel. Trouwens, dat verhaal wordt door personages in het boek ook geduid en becommentarieerd. 
Ik ben helemaal weg van deze schrijver (ik had vroeger al Of mice and men gelezen, en dat is ook al een prachtboek). Ik ga zeker en vast nog veel meer (misschien wel alles, al begon ik al eens in Reizen met Charley, en dat viel me tegen...) van hem lezen!

A visit from the goon squad - Jennifer Egan

Jennifer Egan situeert de verhalen in dit boek in een kring van mensen die van dichtbij of veraf iets te maken hebben met de (alternatieve) muziekbusiness, en dat alleen al kan mijn aandacht trekken. Aanvankelijk vond ik het niet zo geweldig allemaal, maar wanneer naar het einde toe ineens de samenhang zichtbaar wordt, en alles op zijn plaats valt, was ik verbaasd door hoe ingenieus het boek in elkaar zit. Heel grappig trouwens, is hoe één hoofdstuk geschreven is in de vorm van een PowerPoint-presentatie. Vreemd genoeg werkt dat wel, en eens je -na een paar bladzijden- gewend bent aan hoe je dit leest, is het een aangename manier om een verhaallijn mee te krijgen.

The red pony - John Steinbeck

In The red pony krijgen we 4 verhalen over Jody, die met zijn vader, moeder en een handlanger op de ranch woont. De verhalen zijn losjes met elkaar verbonden, en zouden elk op zich overeind blijven. Opnieuw weet Steinbeck een beeld te schetsen van gewone mensen waarin hij messcherp de relaties en de drijfveren van de personages weet te ontleden. In nog geen 100 bladzijden krijg je -voor wie een dikke turf uit 's mans oeuvre te zwaar vindt om mee te starten- een mooi voorproefje, een mooie introductie van zijn kunnen. 

Savoir Adore

Komt Get lucky van Daft Punk je de strot uit? Dan houden wij je graag een album voor dat vol staat met zomerse melodietjes en zonnige liedjes. Lichtvoetig popvoer voor al wie nu al maanden snakt naar een streepje natuurlijke warmte en licht, wordt ons voor de voeten gestrooid door het Brooklynse duo Savoir Adore, dat zich – getuige de bandfoto’s – spiegelt aan Beach House. 
Alsof Suzanne Vega van Elly en Rikkerts Kauwgomballenboom gesnoept heeft, blijft Loveliest creature hardnekkig hangen in ons oor. En de tweede worp van deze band, Our nature, bevat nog veel meer lekkers. Zo herbergt Regalia een flardje uit een eightieshitje dat ons steeds maar ontglipt, en horen we de klokken uit Do they know it's Christmas? in Beating hearts. Dat klinkt wellicht onheilspellender dan bedoeld, want Savoir Adore slaagt er wonderwel in om de valkuil der kitsch telkens te ontwijken. Empire of light is psychedelica-pop, een genre dat we ter plekke uitvinden om je te laten bevatten hoe gitaar en synthesizers een onwaarschijnlijk huwelijk aangaan. Speed bump kruipt overeind uit de resten van Electronic, zelf al verrezen uit de as van New Order (Bernard Sumner) en het stof van The Smiths (Johnny Marr). 
Met Wild Davie krijgen we een laat rustpunt, een rockballad flirtend met pompeuze Bonnie Tyler-zang en aanschurkend tegen Knocking on heaven's door in de Guns ‘n Roses-uitvoering. Sea of gold haalt wat tropische klanken binnen, die contrasteren met de slepende zanglijn. 
Vanaf opener Dreamers wanen we ons in een nostalgische trip of een strandfuif met het beste uit de jaren ’80. Daar verandert het korte, instrumentale buitenbeentje Cinema niets aan. En met ontbloot bovenlijf en caipirinha in één hand, en onze andere hand rustend op de heup van het mooie meisje in bikini dat we net leren kennen en waarmee we onze verlegenheid dansend afschudden, roepen we: “Eindelijk zomer!”

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 24 - 2013

Breathe you in my dreams - Trixie Whitley

Trixie Whitley, dochter van "halve Gentenaar" (maar eigenlijk Amerikaan) Chris Whitley, treedt al een tijd in de voetsporen van haar vader. Ze bracht een heel mooi debuutalbum uit, en haar stem is erg krachtig en soulvol. Ze demonstreerde eerder al aan de zijde van Daniel Lanois haar kunnen bij Black Dub. In deze prachtige nieuwe single blaast ze ons haast omver en toont ze en passant aan de arrogante Noémie Wolfs van Hooverphonic en aan Selah Sue hoe je klasse en soul wél combineert...

Je kan haar debuutalbum, Fourth corner, hier kopen.

Lyrics: 

I could move mountains
Sail away
Only cause
I've got this much faith
This love
Is a life
But i'm crying
In lonely designs?
Silver shadows
Walking by my side
Silver shadows
Walking by my side
But i ain't coming
I ain't coming home tonight
I breathe you in my
I breathe you in my dreams

I'll breathe you in my dreams
I breathe you
I breathe you in my dreams
I breathe you
I'll breathe you in my dreams
I breathe you
I breathe you in my dreams

I can't taste our soil
Through the rains of your eyes
You?
It conflicts with
With the oceans of my
Of my pride

Silver shadows
Walking by my side
Silver shadows
Walking by my side

But I ain't coming home
I ain't coming home tonight

But I breathe you in my dreams
I breathe you
I'll breathe you in my dreams
I breathe you
I'll breathe you in my dreams
I breathe you
I'll breathe you in my dreams

Savages

“I am here, and there, at the same time” klinkt het in I am here. Jehnny Beth, spilfiguur van Savages, is op basis van de beluistering van debuutalbum Silence yourself het soort vrouw dat inderdaad overal tegelijk lijkt te zijn, het soort vrouw dat de kamer vult en alle aandacht aanzuigt.
Savages bewees met single Shut up, hier het openingsnummer, al dat ze erin slagen de geest van Joy Division te laten ontwaken en er een feminiene twist aan te geven. Het viertal uit Londen koos voor een gedateerde klank, waar ruis op lijkt te zitten. Het is alsof ze niet ver van de snelweg de plaat hebben ingespeeld, en ook wel alsof live-opnames gebruikt werden die zo ingepast kunnen worden in Anton Corbijns film Control.
In songs als Waiting for a sign kunnen de vocalen al eens gaan irriteren, omdat Jehnny een overdaad aan dramatiek in haar stem legt. En zoals wijlen oud-premier VDB placht te zeggen: “Trop is teveel”. Daar staat tegenover dat She will net aan sterkte wint door de aan Siouxsie Sioux herinnerende zang. Het is met andere woorden een dubbeltje op zijn kant. Buitenbeentje Dead nature is een ontbeend, amper instrumentaal te noemen werkstukje dat sfeervol als voornaamste eigenschap draagt.
Het is moeilijk in te schatten hoe verguld Joy Division-fans eigenlijk zullen zijn met dit plaatje. De muziek die ze graag horen, wordt hen rijkelijk geserveerd, doch bij tijden valt de neiging amper te onderdrukken om te gaan roepen: “Pas op! Hysterische vrouwen!”

Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 23 - 2013

Spa day - Le1f

Dankzij de geweldige muzieksite Over Muziek leerde ik deze rapper kennen. Le1f blijkt een Amerikaan die eigenlijk Khalif Diouf heet (een naam waarmee je tegenwoordig vermoedelijk heel wat paranoïa ontketent daar). Deze single, met bijzondere clip, is echt wel mijn smaak. Er zit genoeg dubstep in om mijn aandacht te trekken, en Le1f slaagt erin die ook het hele nummer lang vast te houden.

Je vindt het nummer op deze mixtape, Fly zone:

Vestrock 2013

Niet ver van de grens ten noorden van Sint-Niklaas ligt het kleine Zeeuwse vestingstadje Hulst. Elk jaar organiseren ze daar het fijne Vestrock, waarop in 2013 heel wat Nederlandse én Belgische namen prijkten.

We werden in de Club Acoustic verwelkomd door Jimmy Dumbbell, een plaatselijk klassiek rockbandje dat weinig verrassends in petto had. Het viertal gaf, ondanks de povere publieksaandacht, wel het beste van zichzelf en zorgde zo voor aangenaam vertier en een goeie binnenkomer. 

Even verder bracht het Nederlandse The Horse Company een aardige mengeling van Kings Of Leon en Neil Young. 

Al vroeg in de namiddag mocht De Jeugd Van Tegenwoordig op één van de naast elkaar gelegen grote podia het publiek opzwepen. Na een wat routineuze start gingen Willy Wartaal, Faberyayo en hun compagnons steeds meer de festivalgangers ophitsen, terwijl ze in vrijwel één langgerekte mix hun grootste hits brachten, denk maar aan Watskebeurt en Sterrenstof. Ook De formule, de nieuwe single die volgende week uitgebracht wordt, kregen we in avant-première te horen. Muzikaal noch tekstueel staat het viertal bekend om nuance. Feestjes aanzwengelen echter kunnen ze als geen ander, al was dit optreden lange tijd wat mak en miste ik persoonlijk toch wel erg Deze donkere jongen komt zo hard.
In de Vestrock University kwamen allerlei sprekers die je, om het geluid van het nabije optreden te kunnen overstemmen, kon beluisteren in je hoofdtelefoon. Enkele professoren, maar ook Herman Brusselmans en Gili, vermaakten er het publiek.  

Herman Brusselmans bracht er ongepubliceerde verhalen in avant-première (uiteraard kwamen "beffen", "poesje" en andere favoriete woorden van de schrijver veelvuldig voor, maar tegelijk liet hij zien dat hij grappig kan zijn en toch wel echt goed kan schrijven) en hij werd ook nog eens (nogal braafjes) geïnterviewd. Hij kreeg zonder moeite het publiek op zijn hand, terwijl hij de interviewster meermaals voor schut zette en ook toehoorders die een vraag stelden, kregen (niet zelden onverdiend) een veeg uit de pan. 

Van Gili pikte ik slechts heel kort een stukje mee, dat wel onderhoudend was. Nadien werd de tent omgevormd tot Silent Stage: dj’s draaiden plaatjes die door de individuele headsets weerklonken. Je zag mensen hevig dansen op muziek die je zelf niet hoorde buiten de tent. Er stond echter telkens zo'n lange wachtrij, dat ik die belevenis aan mij liet voorbijaan.

Op de grote podia waren die namiddag Daily Bread en James Walsh gepasseerd. Die eersten brachten slechte dancerock met gepikte beats van The Prodigy, Leftfield en New Order. De passage van de zanger van Starsailor kan ik evenmin echt memorabel noemen.

Carice Van Houten, een gevierde Nederlandse actrice die al aan de zijde van Tom Cruise mocht spelen, maakte een fijne plaat, met hulp van onder meer Howe Gelb, die ze in Nederland slechts op dit ene festival voorstelt. Ik zag haar al aan de zijde van Howe Gelb in De Zwerver, en dit keer mocht ze het met haar eigen band doen. Radiovriendelijke, wat brave popnummers waarin Carice zingt alsof ze Shirley Bassey wil zijn of toch minstens een plek bij Hooverphonic ambieert, werden ons deel alsook een liefdesduet met James Walsh.

Van Ewert And The Two Dragons had ik op basis van hun studiowerk méér verwacht. De groep klonk verbazend stil voor een buitenpodium op een festival, en ze kregen er niet echt schwung in. Nochtans hadden de Esten al vroeg in de set met Jolene, dat vanuit een ander standpunt hetzelfde verhaal vertelt als in het lied van Dolly Parton, en Pictures twee pareltjes laten horen.

Het Nederlandse Guild Of Stags is wellicht op elk podium een prijsbeest, want zoals zij het publiek aan het rocken krijgen, zie ik het niet iedereen doen. Dat ze daarbij afwisselend vervellen tot Motörhead, Led Zeppelin, Golden Earring en Queen is deel van de fun. 

Hooverphonic with orchestra is precies wat de naam doet vermoeden. De groep van Sint-Niklazenaar Alex Callier speelde zo goed als een thuismatch en de frontman vertelde met plezier over zijn jeugdherinneringen aan Hulst. De muziek kan de aanpak met orkest heel goed hebben en zelfs hun oudste nummer 2Wicky klinkt bijzonder goed in zulk arrangement. We kregen vrijwel enkel hits op ons bord, zoals Eden, Sometimes, Vinegar and salt, Club Montepulciano, Anger never dies, The world is mine, Jackie Cane en Mad about you.

Het Oostendse The Van Jets maakte zeker deel uit van de zegetocht van de Belgische bands die hier de affiche haalden. De set, zonder Our love = strong, werd nog strakker gehouden dan anders (zie b.v. het concertverslag van hun optreden in de Vooruit) en frontman Johannes Verschaeve beleefde alweer een adrenalinerush die hij met plezier deelde met het publiek. Ook nu gooide hij zich tussen de aanwezige fans. Met Here comes the light, Down below en afsluiter The future is het geen wonder dat Hulst overstag ging.

Even keerden we terug naar de Club Acoustic voor Nada Surf-zanger Matthew Caws. Hij bracht er een akoestische set met nummers uit de intussen al 7 albums van de band. Grote hit Popular kregen we niet te horen, maar wel uitgebeende versies van Xhose authority, Happy kid (op verzoek van een fan toen hij nog meer tijd bleek te hebben dan ingeschat) en Blizzard of '77.

Dat Black Box Revelation als duo graag de weg opgaat van The Black Keys is al lang bekend. Jammer genoeg spelen ze vooral heel luid en krachtig, wordt er op de gitaar geramd en op de drums ingebeukt en raken nuances en details meestal verloren. De set klinkt daardoor, ondanks de aanwezigheid van Gravity blues en I think I like you, wat eenvorming. Reliëf was er wel in de uitvoering van Never alone, always together, meteen met kop en schouders het hoogtepunt van de show.

Kosheen had enkele jaren terug met Slip and slide (suicide), Hide U en Catch enkele hits waarin drum ‘n bass een grote rol speelt en die ze tot het eind van de show bewaarden. In nieuwere nummers als Addict is het muzikale palet wat gevarieerder, maar jammer genoeg hebben die niet dezelfde aanstekelijke drive. Toch verdient het kwartet uit Bristol je aandacht, want ze spelen slechts één afdeling lager dan stadsgenoten dan Tricky, Portishead en Massive Attack.

De finale van de dag kwam er met het Kortrijkse Goose, dat opende met Control en daarmee de teneur zette. Ook andere successen als Synrise en Bring it on en eigenlijk de hele set, ondersteund door een overweldigende lichtshow, veranderden de frontstage tot een grote discotheek waar Hulst nog maanden over zal spreken.

Je kan een minder persoonlijk verslag van dit festival ook hier lezen op Indiestyle.

Iron And Wine

Mannen met baarden zijn sinds Fleet Foxes helemaal in, en al zeker als ze folk maken. Natuurlijk hebben we het genre dan het liefst met een hoek af. Ook Samuel Beam, de frontman van Iron And Wine, aanschouwt de wereld vanachter een gigantische baard, én hij voldoet ook qua muzikale output aan het geschetste plaatje.
Opvallend is het erg poppy geluid dat ons op het nieuwe album (Ghost on ghost) komt toegewaaid. Opener Caught in the briars transformeert na een (be)vreemde(nde) intro in een hapklare brok waar we Counting Crows zo mee zien wegkomen. En The desert babbler is met zijn strijkers en zeemzoet achtergrondkoor eerder schatplichtig aan The Carpenters en Boz Scaggs dan aan The Band of Richard Thompson. Joy had een kerstsingle kunnen worden mits bij het winterseizoen passende lyrics. Grass widows lijkt even The Beatles achterna te huppelen, tot de Amerikaanse bard een ballade inzet waar enkel Jens Lekman nog meer suiker kan aan toevoegen zonder weggejouwd te worden. Singers and the endless song, het zevende (!) liedje op deze plaat, komt als eerste een beetje in de buurt van folk. Lovers' revolution bezit een jazzy toets dankzij het diepwarme geluid van de saxofoon. Afsluiter Baby center stage neemt rustig de tijd om via een pad bezaaid met americana een verloren en gedoemde liefde te bezingen.
Zoetekauwen kunnen hun hart ophalen aan dit album. Toch hoeven anderen hier niet met een grote boog omheen te lopen, want Iron And Wine overschrijdt nergens de grens tussen kunst en kitsch. We zijn ervan overtuigd dat een concert met deze songs een belevenis wordt die nog lang zou kunnen heugen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 22 - 2013

I got skills - Mozes And The Firstborn

Vorige zondag zag ik in Leffinge Mozes And The Firstborn als voorprogramma voor Two Gallants. Mijn concertverslag kan je hier nog eens lezen. Ik was in ieder geval erg enthousiast over de Eindhovenaren, die een bijzondere energieke show speelden. In de single-versie van I got skills hoor je dat energieke minder, maar klinken ze net erg laidback, vind ik. Hoedanook, ik beklaag me nog geen moment dat ik na hun optreden de vinyl single kocht (en intussen kocht ik ook de full cd).

Je kan hun titelloos album hier kopen (zelfs op cassette!). Op hun Bandcamp-pagina kan je het album aan een zelfgekozen prijs downloaden. Beluister het hieronder alvast.

Lyrics:

Skills
I got skills
I got skills
To make it to your doorway
Skills
I got skills
I got skills
To make it to your doorway

Look at me
Look at me and tell me if you've ever seen me before
You know sometimes I'm just too much in love with me
To see that you're also there
I have these dreams about our past of the future
What we've done where we've been and how it was you know
I looked at you
I looked at you and I told you that I had seen you before

Skills
I got skills
I got skills
To make it to your doorway
Skills
I got skills
I got skills
To make it to your doorway

You know most of the time I just forget to ask you how your day has been
How work was, how school was and what you had for dinner
And I'm just too caught up with myself and wath I'm doing
In my time
I might act like a free man
But I'm afraid like you all
I might seem like a nice guy
But I'm so damn cold

Skills
I got skills
I got skills
To make it to your doorway
Skills
I got skills
I got skills
To make it to your doorway

Look at me
Look at me and tell me if you've ever seen me before
You know most of the time I'm just too caught up with myself
And what I'm doing
And my mind

Skills
I got skills
I got skills
To make it to your doorway

Skills
I got skills
I got skills
To make it to your doorway
I got skills
To make it to your doorway
Anyway