Buitengewoon onderwijs

Over hoe slecht ons onderwijs is in het bevorderen van sociale migratie en over hoe het watervalsysteem ingebakken zit in de organisatie ervan, zal ik het nu niet hebben, want dat zou ons te ver leiden. 
Het buitengewoon onderwijs kampt met een ernstig imagoprobleem, omdat het gezien wordt als het ergste wat een leerling kan overkomen (en daarbinnen zijn er dan nog verdere gradaties, met sommige types die beter zijn dan andere). Sommige scholen voor buitengewoon onderwijs kiezen er expliciet voor om die term uit hun naam en hun informatie te weren. Nochtans is er niets "ergs" aan buitengewoon onderwijs: het is buitengewoon omdat het "gewoon" onderwijs er niet in slaagt op buitengewone noden een afdoend antwoord te bieden. In zekere zin is het zoals het dragen van een bril: niets mis mee, gewoon een hulpmiddel vanwege een nood die iemand heeft (omdat hij minder goed kan zien). 
Als een prins naar het buitengewoon onderwijs gaat, omdat hij leermoeilijkheden heeft, zou het destigmatiserend kunnen werken als daarover gecommuniceerd wordt in heldere bewoordingen en men niet schuwt om te zeggen dat hij in het buitengewoon onderwijs geholpen wordt. Dat zou een hart onder de riem kunnen vormen voor vele "gewone" kinderen die er evenmin kunnen aan doen dat ze een leerstoornis of een andere handicap hebben waarop het gewoon onderwijs onvoldoende een antwoord weet te bieden. Kijk, als zelfs het beroemde en hoog aangeschreven Brusselse Sint-Jan-Berchmanscollege blijkbaar onvoldoende middelen heeft om een prins met leermoeilijkheden te onderwijzen, is het toch niet verwonderlijk dat vele andere kinderen een verwijzing naar het buitengewoon onderwijs kregen.
Maar neen, het heet gewoon een "school voor kinderen van 7 tot 14 jaar met leerstoornissen en structuurproblemen" die "kinderen extra kansen wil bieden om in het gewoon onderwijs goed te functioneren". Hé, denk ik dan, is dat niet precies wat buitengewoon lager onderwijs type 8 is? Jazeker!
Maar niet Eureka in Kessel-Lo, want zij zijn geen buitengewoon onderwijs type 8 hoor (tenminste toch niet als je hun hele website leest, nergens een vermelding ervan).
Stel je voor zeg, dat iemand zou zeggen dat één van onze prinsen naar het BLO gaat!

Lied van de week : week 34 - 2012

Genesis - Grimes

Ook na een half jaar blijft het album Visions van Grimes (dat ik in het voorjaar besprak) boeien en intrigeren vooral... Grimes heeft nu, zo las ik bij Tiffany, bij Genesis zelf de video geregisseerd, en die is een mengeling geworden van een soort moderne Xena, warrior princess, en Lady Gaga. De muziek blijft betoverend mooi...

Je kan het album Visions hier kopen. Op 28 november speelt ze in de Orangerie van de Botanique in Brussel.

Lyrics :

My heart will never be
Never feel never...
Never fall never knew
My heart will never be
Never feel never...
Never fall never knew
My heart will never be
Never feel never...

Never fall never knew
My heart will never be
Never feel never...
Never fall never knew
My heart will never be
Never feel never...
Never fall never knew

Gelezen (47)

Een kleine geschiedenis van bijna alles - Bill Bryson

Wat In Europa van Geert Mak voor mij betekende op vlak van geschiedenis, betekent Een kleine geschiedenis van bijna alles van Bill Bryson als het op natuurwetenschappen aankomt. Op een begrijpelijke, mooi geschreven wijze wordt een mooi overzicht gegeven van de kennis die we hebben over de aarde, het heelal, het leven, de mens,... Het verhaal wordt doorspekt met anekdotes over de hoofd- en bijrolspelers in het grote verhaal van de (geschiedenis van de) natuurwetenschappen, en je komt een heleboel (veel te veel om ze allemaal te onthouden zelfs) weetjes tegen die je doen glimlachen of je verwonderd achterlaten. Dit is een soort naslagwerk in zekere zin, om af en toe nog eens fragmenten uit te herlezen.

En ik leerde er -naast de vele feiten en theorieën die erin uitgelegd staan- ook volgende dingen:

- In de wereld van het grote (het heelal) en het kleine (atomen, cellen) zijn de aantallen die gehanteerd (moeten) worden van een orde die niet te bevatten is voor een mens.
- Om in de wetenschap de erkenning te krijgen die je verdient, moet je geluk hebben, je kennis op het juiste moment, op de juiste manier en op de juiste plaats delen. Zoniet gaat een ander gegarandeerd met de pluimen lopen.
- Eigenlijk zijn wij zeer nietige wezens, die zichzelf héél belangrijk wanen, maar die slechts een fractie van die "geschiedenis van bijna alles" uitmaken en er maar een heel kleine plaats in hebben. Onszelf zien als het centrum van de wereld (laat staan het heelal) of als iets waar de evolutie naartoe gewerkt heeft, is ontzettend aanmatigend.

Kijken in de ziel: toptrainers - Coen Verbraak

Nadat Coen Verbraak al eerder psychiaters interviewde voor de tv-reeks Kijken in de ziel deed hij in deze reeks hetzelfde met toptrainers (uit Nederland), en de interviews (behalve dat met Van Haneghem) verschenen ook in boekvorm.

Foppe de Haan, Guus Hiddink, Leo Beenhakker, Co Adriaanse, Bert van Marwijk en Louis van Gaal passeren de revue en worden soms dezelfde vragen voorgelegd, waardoor je een beter zicht krijgt op wat de rol van een trainer is in een voetbalclub (of een nationaal elftal). Ondanks de individuele verschillen blijken enkele zaken opvallend vaak terug te keren: trainers moeten in de eerste plaats het verhaal kunnen overbrengen, ze moeten spelers beter maken door dicht bij hen te staan en hen te coachen (jammer genoeg vertelt enkel Foppe de Haan iets meer over hoe je dat doet), het trainersvak is een eenzame stiel en het helpt als je zelf toch minstens een redelijk goed voetballer was (maar topspelers zijn niet noodzakelijk toptrainers, of zoals Co Adriaanse het al ooit eens eerder uitdrukte: "Een goed paard is daarom nog geen goeie ruiter.")

Toch bleef ik, omdat de trainers eigenlijk weinig ingaan op hoe ze het precies doen, een beetje op mijn honger zitten. Ik had verwacht dat dit boek me méér zou leren over management en leiderschap, en nét dat aspect wordt wat onderbelicht.

The Murder Of Crows

Alan Sparhawk van Low werkt met stadsgenote en violiste Gaelynn Lea samen in een nieuwe band, The Murder Of Crows. Hun eerste EP heet Imperfecta, en bevat 2 gezongen nummers en 5 instrumentale songs. Down by the lake, dat meer dan 7 minuten duurt, is geïnspireerd op Down by the river van Neil Young.

Je kan de EP hieronder beluisteren, en je kan hem hier kopen:

Krakow

Via Mad About Mountains, waarvan ik het album en hun optreden op de Gentse Feesten besprak op deze blog, kwam ik in de bibliotheek uit bij Krakow, de band van Piet De Pessemier. En kijk eens aan, ook hun album, As the heart is, weet mij enorm te bekoren. Soms, zoals in Come on home, klinkt de band als Neil Young, soms als Low (I miss you). Hoedanook slaagt Krakow erin om prachtige, sfeervolle nummers te brengen met een dosis dreiging mooi in balans met zalvende gebaren.
De sepia vormgeving, met foto's die De Pessemier zelf maakte, zet al de toon en wekt de juiste verwachtingen. Where the heart wordt door de vrouwenstem verheven tot een gefluisterd gebed en in Once around the sun horen we een kruising tussen americana en slowcore waar we aan verslingerd raken.
Deze plaat uit 2007 ontdek ik nu pas, maar ik zou ze iedereen meteen willen aanraden. En ik ga meteen ook op zoek naar de vervolgplaat uit 2009, Far-away look.
Via deze link kan je een concert van de band in de AB bekijken (ze starten wel pas rond 7'00")

Nog meer leuks via Noisetrade...

Twee downloads die zeer de moeite zijn op Noisetrade, het platform waar u geheel gratis én geheel legaal muziek kan downloaden:

Shannon Stephens biedt een EP aan met 4 nummers, als opwarmer voor haar derde album, Pull it together:

Uit dat nieuw album, kan je trouwens deze 2 nummers downloaden via haar site:

- Care of you (mp3)
- What love looks like (mp3)

Calexico biedt een sampler aan, met 4 nummers uit 4 albums (Feast of wire, Garden ruin, Carried to dust en het nieuwe album Algiers, dat later dit jaar uitgebracht wordt:

Led Er Est

Bijna bij toeval stootte ik op Led Er Est, een Amerikaanse band, die net haar tweede album, The diver, uitheeft. Dat album behoort tot de betere die ik dit jaar al hoorde, al zal het wellicht weinig eindejaarslijstjes halen omdat velen de release niet eens opgemerkt zullen hebben. 

Hun muziek wordt meestal omschreven als synthwave, en is eigenlijk een mix van allerlei genres die we vooral met de jaren '80 van de vorige eeuw associëren: new wave, synthpop, garage rock, punk en industrial. Een nummer als Divided parallel is uitgesproken new wave, had van Joy Division kunnen zijn en is alvast één van de hoogtepunten van dit album. Maar de groep slaagt erin niet volledig vast te blijven zitten aan de sound van die voorbije periode in de muziekgeschiedenis, en een eigentijds verhaal te vertellen. Daar slagen ze het best in in titelnummer The diver, Agua fuerte en het wat gothic aandoende Sanetta. Sterke electro-invloeden horen we in Kaiyo Maru en opener Animal smear (even lijkt Sigue Sigue Sputnik zelfs uit de doden herrezen). Met beide voeten stevig in de eighties geplant zorgt Led Er Est toch voor dat ze prachtig album uithebben, dat wat meer erkenning verdient...

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan bestellen:

COEM

Sinds 1998 heeft COEM (Coin Operated Entertainment Machine), een vijfkoppige band uit Hasselt, al een mooi parcours afgelegd. Nu brengen ze in eigen beheer een nieuw album uit, dat bovendien voorgesteld zal worden op Pukkelpop. Wave to us on the way to the top telt slechts 8 songs, en die dissecteren we met plezier.

Opener Ending song (pun intended, veronderstellen we) is behoorlijk rustig, met kruipende instrumenten die een nachtelijk uur evoceren, waarin bellen onheilspellend luiden. “We don’t know what it is we’re looking for” zingen ze, maar wij troosten ons met de gedachte dat de zoektocht soms belangrijker is dan het resultaat. En als die zoektocht een album als dit behelst, zien we ons in onze overtuiging gesterkt.

Answer song drijft op diezelfde sfeer en toont een band in goede doen. Af en toe lijkt het open te zullen barsten tot het dat net niet doet en de beheersing het haalt van de experimenteerdrift. Met Clarity volgt een nummer waarvan we ons luidop afvragen of ze dit live wél durven laten ontploffen, en hoe overweldigend dat dan niet zou klinken. Op plaat houdt de band zich (alweer) in.

Het mag nochtans ook al eens steviger, en zo wordt Tickle down een opbeurend deuntje dat ons voor het eerst wat enthousiaster maakt. Hier horen we waartoe een groep als COEM in staat is wanneer de knop opengedraaid wordt en het vuur aan de lont wordt gestoken. De vooruitgestuurde single Miles away volgt, en die klinkt gauw vertrouwd. Het is een verleidelijk kronkelend popnummer dat ons elk moment op de radio mag overvallen. Secret garden ligt weliswaar in het verlengde ervan, doch het mist wat punch om eenzelfde niveau te halen. Jammer, want zo is het een beetje een soufflé die er goed uitziet, en dan toch nog ineenzakt. A massive shadow is een beetje in hetzelfde bedje ziek, en weigert halsstarrig te beklijven.

Het album wordt afgesloten met net niet titelsong Wave to us on your way to the top, dat wel aan de verwachtingen weet te voldoen. Er wordt vijf minuten tijd genomen om het lied mooi te laten ontwikkelen en het vervolledigt het trio songs die we graag herbeluisteren (samen met Tickle down en Miles away). COEM serveert ons hier als dessert namelijk een warm popnummer voor de meerwaardezoeker.

Ook met dit zesde album geraakt COEM niet weg uit het vakje “sympathieke goeie groepjes zonder écht memorabele uitschieters”, waarvan er misschien geen dertien, maar toch zeker twaalf in een dozijn zijn. Nochtans horen we aanzetten tot méér en beter, aanzetten die ze hopelijk live wel weten waar te maken. Je kunt het op Pukkelpop ontdekken.

De volgorde van de songs op de uiteindelijke CD verschilt van deze op het recensie-exemplaar. De juiste tracklist is dan ook:

1. Miles away
2. Answer song
3. Clarity
4. Tickle down
5. Ending song
6. Secret garden
7. A massive shadow
8. Wave to us on your way to the top

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Zomerhit

Misschien wel dé zomerhit voor al uw feestjes en barbecues, On the rocks van Merdan Taplak:

Lied van de week : week 33 - 2012

Hell broke Luce - Tom Waits

Er hoort een bijzondere clip bij Hell broke Luce van Tom Waits, die heel mysterieus de nieuwe single aankondigde. Het nummer staat op het vorig jaar verschenen Bad as me, en uiteraard is de bijzondere stem van Tom Waits het aspect dat sommigen zal doen weglopen. Zelf ben ik helemaal weg van het nummer.

Je kan het album Bad as me hier kopen.

Lyrics :

I had a good home but I left

I had a good home but I left, right, left
That big fucking bomb made me deaf, deaf
A Humvee mechanic put his Kevlar on wrong
I guarantee you'll meet up with a suicide bomb
Hell broke luce
Hell broke luce

Big fucking ditches in the middle of the road
You pay a hundred dollars just for fillin' in the hole
Listen to the general every goddamn word
How many ways can you polish up a turd
Left, right, left, left, right
Left, right
Hell broke luce
Hell broke luce
Hell broke luce
How is it that the only ones responsible for making this mess
Got their sorry asses stapled to a goddamn desk
Hell broke luce
Hell broke luce
Left, right, left

What did you do before the war?
I was a chef, I was a chef
What was your name?
It was Geoff, Geoff
I lost my buddy and I wept, wept
I come down from the meth
So I slept, slept
I had a good home but I left, left
Pantsed at the wind for a joke
I pranced right in with the dope
Glanced at her shin she said nope
Left, right, left

Nimrod Bodfish have you any wool
Get me another body bag the body bag's full
My face was scorched, scorched
I miss my home I miss my porch, porch
Left, right, left
Can I go home in March? March
My stanch was a chin full of soap
That rancid dinner with the pope
Left, right, left

Kelly Presutto got his thumbs blown off
Sergio's developing a real bad cough
Sergio's developing a real bad cough
Hell broke luce
Hell broke luce
Hell broke luce
Boom went his head away
And boom went Valerie
What the hell was it that the president said?
Give him a beautiful parade instead
Left, right, left

When I was over here I never got to vote
I left my arm in my coat
My mom she died and never wrote
We sat by the fire and ate a goat
Just before he died he had a toke
Now I'm home and I'm blind
And I'm broke
What is next

Gratis download: Great Lake Swimmers

Via het fantastische NoiseTrade kan je The legion sessions van Great Lake Swimmers downloaden:

Lied van de week : week 32 - 2012

Yet again - Grizzly Bear

Grizzly Bear, dat ons eerder al Veckatimest en Yellow house (en voor de volledigheid, maar zelf nog niet gehoord: ook Horn of plenty) brengt in september het vierde studio-album (Shields) uit, en daar kijk ik erg naar uit. Op 4 november staan ze ook in de AB in Brussel. Deze eerste single laat alvast het beste vermoeden...

Je kan het album hier alvast bestellen

Lyrics :

Yet again, we’re the only ones
No surprise, this is often how it’s done
Lately it’s about all I can take
I will but a man did more this break
oh-oh-oh oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh
oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh

Shout with another cry
I’m small but I can keep track
Too soon, everyone just step away
I’m sure this isn’t the last take

Take it all in stride
Speak, don’t confide
We barely have a case
It’s done before we try
It’s darkened and by night
A desert in deface

Keep score, even playing feels this game
I know when all said are the same
If I could I would leave it all be
No chance to move backwards and see

oh-oh-oh oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh
oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh

Take it all in stride
Speak, don’t confide
We barely have a case
It’s done before we try
It’s darkened and by night
A desert in deface

Take it all in stride
Speak, don’t confide
We barely have a case
It’s done before we try
It’s darkened and by night
A desert in deface

Gratis download: Balmorhea

De fantastische Amerikaanse band Balmorhea brengt in oktober zijn vijfde studio-album, Stranger, uit en je kan alvast dit nummer gratis downloaden:

Ik kreeg ook de kans het hele album voor te beluisteren, en ik kan u verzekeren dat het weer vingers en duimen aflikken wordt!

Les Nuits Secrètes - dag 3

Zondag pikten we toevallig wat flarden op van Sinyaya Kohza, waar we vrijdag nog van wegrenden, én kijk eens aan: het klonk nog wel aardig, de synthpop die ze brachten... Maar ik ging toch met Elke nog eens kijken naar The Mamys And The Papys, die ik vrijdag al gezien had. De houdbaarheidsdatum van de gimmick is eerder beperkt, en een tweede beluistering liet me ook opmerken hoe beperkt de zangkwaliteiten waren van het koor, maar met de ambiance zat het, ondanks de regen, alweer snor!

Great Mountain Fire speelden in hun traditionele bezetting op het hoofdpodium zondag, en hoewel de set energieker was dan in het kerkje zaterdag, bleken veel nummers nét aan kracht in te boeten. Overladen met synthesizers gingen de subtiliteiten verloren, en eigenlijk bleken enkel Late lights en Crooked head écht overeinde te blijven. Nochtans zijn dit de versies van de songs zoals ze bedoeld waren. De man achter de synthesizerknopen ontpopte zich evenwel tijdens dit concert veel meer tot de showsteler, en de groep bracht een schitterend explosieve finale.

In ‘Le Jardin’ werd het festival afgesloten met soul en reggae. De 64-jarige Charles Bradley (met His Extraordinaries), bijgenaam ‘The Screaming Eagle Of Soul’ klonk dan wel hees tijdens de bindteksten, maar wanneer hij zong, klonk hij fenomenaal en zijn moves deden denken aan die van wijlen James Brown. Zijn optreden ging heen en weer tussen stomende en smekende soul (met o.a. een prachtige soulcover van Heart of gold van Neil Young), en nadien ging hij iedereen op de eerste rij persoonlijk handjes schudden, omhelzen en bedanken, wel zeker een kwartier lang, met betraande ogen.

Een uitgebreide band bracht nadien reggae met drie ware legendes, die elk een deel van de show voor hun rekening namen. The Congos bleken ondanks hun gevorderde leeftijd nog steeds energiek en opzwepend, en ze wisten ons enthousiast te maken. Net toen hun set toch wat dreigde ten onder te gaan aan gebrek aan variatie (althans voor niet-reggaekernners), hielden ze het voor bekeken.

Max Romeo bewees over enkele écht gouden nummers te beschikken (diens I chase the devil kent u ongetwijfeld uit Prodigy-hit Out of space) en hij toonde dat de toekomst verzekerd is, toen zijn 2 (klein?)kinderen mee op het podium kwamen om nog 2 songs te brengen (één samen met Max Romeo zelf).

De excentrieke Lee Scratch Perry geldt als de peetvader van de dub en bleek inderdaad een opmerkelijke verschijning. Uitgedost als een soort reggae-parafernaliakraampje en vaak dreigend vooraan op de rand van het podium leek hij ons soms persoonlijk aan te spreken om ons tot applaus of wuivende handjes aan te manen. Jammer genoeg blijkt dub live mij niet zo te kunnen boeien als dat op plaat wel kan.

Je kan een volledig verslag van Les Nuits Secrètes hier lezen op Indiestyle.

Les Nuits Secrètes - dag 2

Op zaterdag waagden Elke en ik ons aan een Parcous Secret, en reden met een bus mee naar een onbekende stemming. Het bleek een oud kerkje een eind buiten het stadje (vermoedelijk het 17e-eeuws kerkje van Berlaimont) en de groep die ons daar mocht verrassen, was Great Mountain Fire, die ook al zondag (ze speelden dan op het groot podium) op onze agenda stond. Normaal spelen zij electrisch, al moet gezegd dat de andere setting en opstelling hen deugd deed. Met allerlei instrumenten (orgels, banjo, mandoline, zelfs een kora) brachten ze ongekende subtiele toetsen aan in hun nummers, met een prachtig samen gezongen Cinderella, dansend publiek tijdens Breakfast, en straffe uitvoeringen van Late lights en vooral een erg vertrouwd klinkend Crooked head tot gevolg. Bijwijlen komen ze dicht in de buurt van Timber Timbre, The Low Anthem of Crosby, Stills, Nash & Young. In de bisronde speelden ze o.m. een verrassende cover van The model (Kraftwerk).

We moesten bij de set van Donovan Frankenreiter enkele keren aan Ben Harper denken, maar de set van de Amerikaan, met nogal traditionele rock met blues- en soulinvloeden klonk allemaal net iets te glad om echt te beklijven. 

Gelukkig speelden Stephen Malkmus & The Jicks wel een set die groeide en waarin de lijn van Pavement verdergezet werd, zij het zonder echt uit het peloton wegsprintende songs. In een hoog tempo joeg de band er zijn fijne rommelige en toch melodieuze nummers door, met zichtbaar spelplezier. We herkenden geen Pavement-materiaal, wat jammer was, want één van die parels had het concert nog dat tikkeltje extra kunnen geven…

Headliner op het gratis hoofdpodium zaterdag was ons eigenste dEUS, dat ook in Frankrijk veel enthousiaste reacties leek op te wekken. Wie hen nog niet kende, werd wellicht overtuigd door een set waarin weliswaar een handvol nieuwere nummers uit de vorige albums Keep you close en Following sea waren gestrooid, maar die toch een greatest hits werd. Vanaf energieke opener The architect over Constant now, Little arithmetics, Sister dew, Fell of the floor man tot een uit zijn dak gaand en met Sabotage (Beastie Boys) gelardeerd Suds & soda liet de band het publiek niet meer los. dEUS speelde een erg strakke set, die heel goed opgebouwd was en Tom Barman genoot zichtbaar van de interactie met het uitbundige publiek.

Je kan een volledig verslag van Les Nuits Secrètes hier lezen op Indiestyle.

Les Nuits Secrètes - dag 1

In Aulnoye-Aymeries, vlak over de Franse grens, vond het voorbije weekend Les Nuits Secrètes plaats, een festival met 2 podia (één gratis hoofdpodium en een betalend podium in ‘Le Jardin’), en heel wat leuke randanimatie, zoals het ‘Parcours Secret’ waarbij je naar een onbekende, bijzondere locatie gebracht wordt voor een verrassingsoptreden. Ik mocht er heen voor Indiestyle (een volledig, zij het minder uitgebreid en minder persoonlijk verslag, vind je hier).

Vrijdag begon niet echt geweldig met Sinyaya Kohza, een Franse groep waarbij ik het na 2 nummers voor bekeken hield, wegens het slechtste wat ik al ooit op een podium zag... En dus ging ik maar snel naar het andere podium, waar The Mamys And The Papys optraden: een (plaatselijk?) koor van bejaarden dat leek op een kruising van Young@heart en Benidorm Bastards. Ze brachten (voornamelijk Franse) rocknummers, en ook wel leuke covers van Feelgood Inc (Gorillaz) en Antisocial (blijkbaar een Franse metalhit van Trust, later nog in het Engels gecoverd door Anthrax). Eén van de kranige dames mocht tijdens een nummer wat staan kreunen, terwijl ze over haar hele lichaam gestreeld werd door drie andere omaatjes.

Het Ierse trio The Minutes had het weer niet mee (een plensbui joeg heel wat volk weg), maar dat lieten ze zich niet aan het hart komen en ze brachten stevige rock, met soms een vleugje Stooges en vooral veel gelijkenissen met Kula Shaker, Stereophonics en Kasabian. Na de grote finale ging de drummer op zijn drumstel staan om zijn drumsticks het publiek in te gooien, dat soort attitude toonden ze. Ze moesten overigens naar eigen zeggen omwille van een dispuut met Ryanair met geleende instrumenten spelen...

Zita Swoon Group (zoals de groep zich voor de gelegenheid laat noemen) heeft voor de recentste plaat samengewerkt met Awa Démé en Mamadou Diabaté Kibié, muzikanten uit Burkina Faso, en die samenwerking levert een mooie mix op van westerse en Afrikaanse muziek, getuige het superconcert vrijdag. Het spelplezier droop eraf bij iedereen, er werd gedanst op het podium, de muzikanten gunden elkaar alle ruimte om hun kunnen te tonen en de groep zag eruit als kinderen in een snoepwinkel. Het werkte ook allemaal zeer aanstekelijk bij het publiek, en de groep groeide doorheen het concert zienderogen. 

Muzikaal valt er niets af te dingen op de prestaties van Baxter Dury en zijn groep. Hij start met Brits flegma en cool, al verandert dat gaandeweg naar een wat arrogante houding. Dat hij vertraging opliep doordat het uurschema niet volgehouden werd (hij moest onmiddellijk daarna naar Polen), zinde hem niet en hij leek bijwijlen ook verveeld. Het publiek daagde hij uit met de glazen cognac die hij naar binnensloeg (“Wat willen jullie drinken? Jullie krijgen water…”) en zo was hij het muzikale equivalent van Jeremy Clarkson (Top Gear). Gelukkig kregen we mooie versies voorgeschoteld van Francesca's party, Isabel, Cocaine man en vooral Picnic on the edge.

OLT Rivierenhof: Thurston Moore + Gavin Friday

Dans Dans, de gelegenheidsband van Bert Dockx (Flying Horseman), Fred Jacques (Lyenn) en Steven Cassiers (Dez Mona) opende de woensdagavond in het Openluchttheater Rivierenhof met instrumentale muziek die redelijk wat inspanning vraagt van de luisteraar. Gestart werd er met een nummer van Sun Ra, dat toch al moeilijke jazz mag genoemd worden. Opvallend was wel dat het openingsnummer ons eerder als een soort post-rock in de oren klonk, en het eigen lied dat erna gespeeld werd, veel meer jazzy klonk. Verder vermengt het drietal in de muziek invloeden van blues en rock, wordt er duchtig geëxperimenteerd, zelfs met het spelen van de mondharmonica op de snaren van de gitaar. Weliswaar klonk het geheel verrassend goed.

Eén van de helden van Bert Dockx, Thurston Moore, durven we geen voorprogramma noemen, eerder het eerste deel van een double bill. De geniale frontman van Sonic Youth bracht sinds 1995 al 6 solo-albums uit, naast een hoop samenwerkingen met andere artiesten, en vorig jaar nog verscheen Demolished thoughts. Er werd geput uit die recentste worp, uit de eerste solo-plaat Psychic hearts, en enkele nieuwe nummers werden daaraan toegevoegd. Moore bespeelde enkele liedjes lang een twaalfsnarige gitaar, en droeg Empires of time op aan Roky Erickson van 13th Floor Elevators. De reguliere set werd afgesloten met Ono soul, dat na het rustige, melodieuze gedeelte waanzinnig explodeerde in gitaarnoise en op hol geslagen drums en zelfs de viool die alle kanten op stuiterde. 

Thurston Moore bewees nog maar eens wat hij met Sonic Youth al zo vaak demonstreerde: hij breekt songs net zo makkelijk af als hij ze weer opbouwt en weet je doorheen chaotische klanken te verbazen met de mooiste melodieën.

Helemaal anders klonk Gavin Friday. De Ier had zijn eerste (cult)successen met The Virgin Prunes. Maar de albums die hij (eerst nog samen met Maurice Seezer, aka The Man Seezer) maakte zijn een pak toegankelijker, en daaruit plukte hij rijkelijk voor een set die niet van theatraliteit verstoken bleek. Dat Friday nog met heel wat demonen afrekent, bleek al uit het vorig jaar verschenen catholic (zònder hoofdletter). De katholieke kerk, die in Ierland nog bijzonder dominant is in het maatschappelijk leven en de laatste jaren ook geconfronteerd werd met misbruikaffaires, krijgt het hard te verduren, en dat één van de gitaristen op het voorhoofd een kruis had staan, is daar wellicht niet vreemd aan. 

Verder putte Friday opvallend vaak uit Each man kills the thing he loves, het onvolprezen en jammer genoeg niet zo bekende album dat hij met The Man Seezer opnam, in 1989 al. Er was de Brel-cover Next (Au suivant), de titelsong die een luchtiger arrangement kreeg, en het nog steeds pakkend mooie Apologia. Ook I want to live kreeg een luchtiger, funky, licht Level 42-achtig arrangement toebedeeld. We hoorden zelfs flarden disco in Angel. Gavin Friday is een meester in het bespelen van het publiek en hij maakt van zijn optreden een show, vol theater en zelfs opera (met de stem van Caruso in het gelijknamige lied). In de afsluiter van de reguliere set (Angel) ging hij zelfs een half nummer lang tussen de rijen stoelen in het publiek om daar met verschillende mensen te dansen terwijl hij verder zong. Hij bedankte de aanwezigen omdat om bij een openluchtconcert toch mee te zorgen voor een intieme sfeer.

In de bisronde mochten we kiezen tussen een Bowie- en een Brelcover. Soms speelt hij ‘Port of Amsterdam’, maar het Antwerpse publiek koos voor Bowie, en dus werd het ‘Five Years’. Helemaal afgesloten werd er met ‘It’s All Ahead Of You’.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Setlist Thurston Moore :

1. Orchard Street
2. Pretty Bad
3. Mina Loy
4. Circulation
5. Burroughs
6. Groovy & Linda
7. Frank O'Hara Hit
8. Empires of Time
9. Ono Soul

Bis

1. See-Through Playmate
2. Staring Statues

Setlist Gavin Friday :

1. Caucasian Walk
2. Where'd Ya Go? Gone
3. Next
4. Caruso
5. Perfume
6. Apologia
7. Each Man Kills the Thing He Loves
8. Another Blow on the Bruise
9. Able
10. I Want to Live
11. Angel

Bis

1. Five Years
2. It's All Ahead of You

De hoes (6)

1997. Het lijkt al eeuwen geleden, en soms lijkt het ook alsof het pas gisteren was. In die periode luisterde ik heel vaak naar drum 'n bass, een toen nieuw genre dat erg opzwepende ritmes had en waarop ik graag ging dansen. Mijn voorkeur ging uit naar "harde" drum 'n bass, met hele diepe bassen, zoals van Ed Rush & Optical of Usual Suspects. Maar drum 'n bass bevat vele subgenres, sommige meer jazzy, andere meer aanleunend bij ambient. Ik verslond bijna alles.
De minimalistische, science-fictionachtige hoes (het had een still kunnen zijn uit Battlestar Galactica, wanneer de camera rakelings langs een groot ruimteschip zweeft) van Modus operandi van Photek, intrigeerde mij vanaf het eerste moment. Ik denk niet dat ik toen al wist dat Photek een relatief grote naam was binnen het genre (of misschien was hij dat toen ook nog niet...).
De aankoop van dit album heb ik me in ieder geval nooit beklaagd, en ook in 2012 gebeurt het wel eens dat ik het schijfje in de lader leg, en Photek op de achtergrond aan het werk zet terwijl ik zelf ook aan het werk (nu ja, meestal huishoudelijke klusjes, maar in schoolvakanties neem ik het album ook al eens mee naar mijn werk) begin.
Opener The hidden camera is een rustig nummer, dat een beetje kabbelt, ondanks de drumpatroontjes die uiteraard aanwezig zijn. Het kabbelen is echter voorbij eens Smoke rings van start gaat, meer klassieke drum 'n bass, met tussenstukken waarin de drums wegvallen, de baslijnen zich lijken terug te trekken en toch weer naar de voorgrond kruipen, waarna de drums invallen en het frenetiek ritme herbegint. Sommige nummers zijn echt wel heel bijzonder, zoals Aleph 1, dat met wat buitenaardse blieps gepimpt werd.
Opmerkelijk aan het album is overigens dat we heel uiteenlopende dingen te horen krijgen. Die variatie maakt Modus operandi ook nu nog erg genietbaar, en waar heel wat dance-albums niet meteen hapklare luisterbrokken zijn, die je zo maar eventjes op de achtergrond zet, is het net de afwisseling waar Photek voor zorgt, die maakt dat je hier ook gewoon rustig kan naar luisteren. De nummers duren tussen 5 en 9 minuten, nemen de tijd om zich te ontwikkelen en zijn ook echt vaak meer dat het herhalen en eindeloos variëren op een thema. Omdat het natuurlijk drum 'n bass blijft, mag je hier niet eenzelfde soort variatie in verwachten als je gewoon bent van (sommige) rock- en popalbums, maar wie goed luistert én een beetje thuis is in drum 'n bass, hoort dat van verschillende vaatjes getapt wordt.


In dit interview komt Photek zelf ook nog eens terug op zijn debuutalbum.

Beluister hieronder zeker ook de remixen die Photek maakte:



Lied van de week : week 31 - 2012

Gun has no trigger - Dirty Projectors

Deze single uit het nieuwe, prachtige album van Dirty Projectors, Swing Lo Magellan, weet heel snel te overtuigen en blijft hangen. Bedrieglijk eenvoudig, zo klinkt het. Prachtig nummer!

Luister zeker ook eens naar deze 2 nummers (Just from Chevron en Impregnable question) tijdens een live-sessie voor de radio:

Je kan het album hier kopen.

Lyrics :

If you had looked, you might have just seen them

Stretched in the background

You'd see the oceans swell

And the mountains shook

You'd see a million colors

If you really looked

Now quick the night draws near

Her curtain spreads quicker

The safety's off

But the gun has no trigger.

If you had looked, you'd be no one's coward

Distance, justice, power

You'd glimpse the password

You wouldn't need the book

You'd own both slave and master

If you just had looked

But now the banks all closed

And nothing gets bigger

The crowd will yell

But the gun has no trigger.

If you had looked, you might reconsider

Or just maybe you already have

They watch you sleeping

You watch their garbage cook

You'd weep a bowl of tears

If you had looked

But now the gate comes down

The pangs are growing dimmer

You hold a gun to your head

But the gun has no trigger.