Huisconcert : Timber Timbre (+ Erin Lang)

Gisterenavond werd de zomervakantie passend afgesloten (want dit ene dagje tellen we voor het gemak even niet mee) met een huisconcert dat eigenlijk een kerkconcert was. In een grote Gentse kerk mocht de Canadese Erin Lang, slechts verlicht door 3 kroonluchters en de schemering die door de glasramen binnenviel, de spits afbijten. Een half uur lang zong ze haar (f)luisterliedjes, waarin haar stem kronkelde, fluisterde, zuchtte, zong, ondersteund door een grote, zwarte gitaar. Die gitaar, nogal groot voor de frêle verschijning die Erin bleek, had een mooie dienende rol voor haar zang (bij momenten herinnerde ze me heel erg aan Laura Veirs), en dat was slim gezien... Hoe mooi het ook was, ik bleef toch wat op mijn honger zitten.

Die honger werd meer dan gestild door Timber Timbre. De diepe, warme stem van zanger ... gooide me meteen vijftien, twintig jaar terug in de tijd en riep weer helemaal de sfeer op van de tijd toen ik Leonard Cohen leerde kennen. Maar in de muziek van Timber Timbre klonken ook veel echo's door van Nick Cave. Vooral de manier waarop gezongen werd (de frasering en teksten die hel en verdoemenis en de duistere kanten van de mens opriepen), had dat effect. De viool versterkte de macabere sfeer zoals Warren Ellis dat bij The Bad Seeds ook vaak doet. Cohen en Cave als referenties : je kan het slechter treffen natuurlijk. Met slechts verlichting achter hen en daardoor vooral silhouetten die zichtbaar waren in een al donkere kerk, droegen ze ook visueel bij aan die sfeer die hun liedjes zo goed opriepen. Ik had al veel goeds gehoord over Timber Timbre, en ze hebben me zeker en vast overtuigd !

Lied van de week : week 34 - 2011

Somebody that I used to know - Gotye

Toen ik dit voor het eerst hoorde, brak ik mijn hoofd over wie dit nu eigenlijk zingt. Ik herkende die stem, en de manier van zingen, en het soort muziek, maar het waren verre echo's, die ik niet meteen kon thuisbrengen. Toen ik eindelijk hoorde dat het Gotye was, wist ik het weer : dit deed me heel hard denken aan de eerste radiohit, Heart's a mess. En intussen ben ik hier helemaal aan verkocht, en ook mijn kinderen, die het refrein zalig vinden, en de video heel bijzonder... Daar kan ik hen enkel gelijk in geven.

Je vindt dit nummer op het nieuwe album, Making mirrors, dat je hier kan kopen.
Je kan het hele album voorbeluisteren :

Gotye - Making Mirrors by Gotye

Lyrics :

Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

I used to know
That I used to know

Somebody...

Lied van de week : week 33 - 2011

Skip the rope - Das Pop

Vorig jaar verzorgde Kapitein Winokio de soundtrack van onze vakantie en werd één liedje (Katootje van Bunny) wel oneindig keer afgespeeld, meegebruld (of -gezongen, zo u wil...) en voor altijd in ons geheugen gestanst. Dit jaar is het deze single van Das Pop die door iedereen fel gesmaakt wordt. Ja, ook de kinderen zijn er helemaal mee weg (dat het over touwtjespringen leek te gaan, helpt, en ook dat erin geteld wordt, in het Engels weliswaar, maar duidelijk te volgen voor hen).
In de videoclip worden de filmpjes van heel wat fans geïntegreerd, allemaal opgenomen in het S.M.A.K. in Gent.

Je vindt dit nummer op hun album The game, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Well what you know she sounded like a pole
When I dropped her off at the station
You know what happened next, she wrote me a text
it was full of abbreviations
You gotta understand I'm a lyrical man but I'm not a fool you know
You gotta listen to me girl it's not that difficult
Let me skip the rope

I thought I'd give it a while with this industry 'gal'
She looks hungry but a little jaded
Before too long we started having this song I can tell she really hated
Now it's a well known fact that I overreact when I'm on the role
You gotta watch me girl it's not the end of the world
Let me skip the rope

You do it one time baby, that's alright
2 times that is cool
You do it 3 times baby just go back to school
You do it 4 times baby in the middle of the night
5 times in a row
You do it 6 times baby that's the way to go

She was cooking up a storm when I got home
It was armageddon in the kitchen
It was out of my hands there was a flesh in the pan
But the lady just wouldn't listen
More often than not when the fire is hot I'll strike it like a man
At the end of the day I don't know what to say, catch me if you can

You do it one time baby, that's alright
2 times that is cool
You do it 3 times baby just go back to school
You do it 4 times baby in the middle of the night
5 times in a row
You do it 6 times baby that's the way to go

You do it one time baby, that's alright
2 times that is cool
You do it 3 times baby just go back to school
You do it 4 times baby in the middle of the night
5 times in a row
You do it 6 times baby that's the way to go

You do it one time baby, that's alright
2 times that is cool
You do it 3 times baby just go back to school
You do it 4 times baby in the middle of the night
5 times in a row
You do it 6 times baby that's the way to go.

Amon Tobin

Voor avontuurlijke dance moet je bij het Ninja Tune-label zijn, en binnen hun uitgebreide back catalogue neemt de Braziliaan Amon Tobin een heel bijzondere plaats in. Al vanaf Chomp samba ben ik gewonnen voor zijn mix van drum 'n bass, jazz en Braziliaanse en andere Latijnse ritmes. Het album Bricolage, waarop de eerder vermelde track stond, sprak ook door zijn vormgeving enorm aan. Ik zag Amon Tobin in 1998 op 10 Days Off en sindsdien blijf ik toch wel wat volgen wat hij zoal maakt. Het niveau van zijn muziek is niet altijd even hoog (hoewel nooit slecht), en hij is voor sommigen wat in de vergetelheid geraakt, maar intussen is hij toch al aan zijn 8e album toe : ISAM.
Je kan het hier volledig voorbeluisteren en kopen.

En dit nummer krijg je zomaar voor niets :

Lied van de week : week 32 - 2011

Lorelai - Fleet Foxes

Wie mijn blog aandachtig leest, weet dat ik heel graag luister naar Fleet Foxes. Ook hun nieuwste single is wat mij betreft weer een voltreffer. En ik vind vooral die ene zin zo mooi : "I was old news to you then".

Fleet Foxes - Lorelai by Republic of Music

Je vindt dit nummer op het prachtige album Helplessness blues, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

So, guess I got old
I was like trash on the sidewalk
I guess I knew why
Often it's hard to just sweet talk

I was old news to you then
Old news, old news to you then

You, you were like glue
Holding each of us together
I slept through July
While you made lines in the heather

I was old news to you then
Old news, old news to you then

Fell for the ruse with you then
Old news, old news to you then

And I still see you when I try to sleep
I see the garden, the tower, the street
Call out to nobody, call out to me
Chip on the shoulder, the diamond, the teeth

Now I can see how
We were like dust on the window
Not much, not a lot
Everything stolen or borrowed

I was old news to you then
Old news, old news to you then

Gezien : Searching for the wrong-eyed Jesus

Het verhaal achter de plaat Wrong-eyed Jesus van Jim White vormt het vertrekpunt voor deze documentaire, waarin maker Andrew Douglas met Jim White als gids door het zuiden van de VS trekt. In een verroeste en deels opgelapte typische Amerikaanse auto, met in de kofferbak een beeld van Jezus, vatten ze hun tocht aan.

Muziek, religie, armoede en de hardheid van het bestaan vormen de rode draad, terwijl doorheen alles een enorme liefde voor de mensen die er wonen, spreekt. De verhalen van de mensen die ze ontmoeten onderweg worden afgewisseld met commentaar van Jim White (die dan vaak achter het stuur zit) en muziek van Johnny Dowd, David Eugene Edwards, The Handsome Family, Jim White zelf,...
De manier waarop de mensen hun verhalen vertellen, in het sappige Engels van het Amerikaanse zuiden, ligt helemaal in de lijn van de folk- en countrymuziek uit de regio, en je zou elk verhaal zo kunnen vertalen naar een grandioze song. Je voelt ook in alles hoe diepgeworteld de religieuze symboliek is, en wanneer een man vertelt over een vriend wiens vrouw in coma lag, en dat gedurende 7 jaar, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat die 7 jaar eerder metaforisch of symbolisch dan wel factueel moet begrepen worden. Soms immers staan de details van de realiteit ten dienste van het verhaal, en is waarheidsgetrouw op een ander niveau belangrijker dan een objectief meetbare realiteit.

Searching for the wrong-eyed Jesus is prachtig, door het passende tempo, de schitterende verhalen, de prachtige muziek en het geheel dat van al die elementen gebrouwen wordt.
Hier is alvast de trailer :

Lied van de week : week 31 - 2011

Forensic shimmy - Wugazi

Cecil Otter en Swiss Andy hebben samen een gigantisch mash-up project ontwikkeld, waarbij ze de muziek van Fugazi mengen met de raps van Wu-Tang Clan. Het resultaat noemen ze Wugazi, en klinkt bij momenten verbluffend. In dit nummer mixen ze Fugazi's Forensic scene met Shimmy Shimmy Ya van Ol' Dirty Bastard.
Het hele album, 13 Chambers kan je hier gratis downloaden en hieronder kan je het alvast voorbeluisteren :

Wugazi • 13 Chambers by WUGAZI

Moesson

Normaal gezien ben ik er de man niet naar om te klagen over het weer. Het weer is wat het is, en we zien wel wat we krijgen. Meestal registreer ik zelfs het weerbericht op de radio niet (zoals ik hoop ooit ook te kunnen met sommige reclameboodschappen, maar dit terzijde...) en wie mij vraagt welk weer het wordt, moet geen hoge verwachtingen koesteren. In het beste geval kijk ik naar buiten of naar de kalender en voorspel op basis daarvan.
Maar deze vakantie is het weer wel erg hot, zij het jammer genoeg enkel in figuurlijke zin. De kou die ik al dagen in mijn bureau lijd, zal er wel niet vreemd aan zijn dat het nu zo ver gekomen is dat ik -godbetert- over het weer blog. En niet eens met toevoeging van een passend liedje of zo, of een YouTube-filmpje, of een cartoon...
Neenee, gewoon ouderwets gezeur !
Want het is me vandaag duidelijk geworden (tussen het typen van verslagen en klasseren van notities door) : de klimaatverandering zorgt ervoor dat we niet het voorspelde mediterrane klimaat krijgen, maar wel het weer dat de nachtwinkeluitbaters minder heimwee bezorgt. Ja, inderdaad, we hebben nu ook een moessonseizoen. En het is volop bezig !
Het is nog even wachten vooraleer we hier ook de bijhorende jungle-vegetatie krijgen met grote palmbladeren en al (ik ben iedereen voor met een klein palmpje op mijn kast). En riksja's vervangen voorlopig nog niet de regulieren Mercedes-taxi's, maar ook dat is maar een kwestie van tijd.
En dan ga ik nu zo'n rieten hoofddeksel passen, om helemaal klaar te zijn voor mijn wandeling buiten straks...

Lou Reed

In 1992 werd een verzamelbox van Lou Reed uitgebracht (Between thought and expression: the Lou Reed anthology) die focuste op de poëtische kant van Lou Reed. Tenminste, dat was wat ik toen las en hoorde, en waarom ik tot aanschaf besloot. Natuurlijk kende ik wel enkele nummers van Reed (vooral Walk on the wild side en Vicious waren me toen bekend). Ik zou pas later kennismaken met het mooie album Berlin en zelfs The Velvet Underground was toen nog niet meer dan een naam die ik al wel eens had horen vallen...

Ik ga zeker niet beweren dat Lou Reed één van mijn helden is. Daarvoor luister ik te weinig naar de muziek die hij maakte, en er zijn ganse lappen uit zijn oeuvre waarmee ik amper vertrouwd ben (Metal Machine Music : ik zou daar niets zinnigs kunnen over vertellen).
Ik genoot wel van Songs for Drella, de conceptplaat die hij samen met John Cale maakte ter ere van hun grote inspirator Andy Warhol, en ook Magic and loss vind ik nog steeds een erg beluisterenswaardig album, waarin Lou Reed het verlies van enkele dierbaren in korte tijd bezingt. En natuurlijk is er ook New York, wellicht mijn eerste kennismaking met de man, dankzij geweldige nummers als Romeo had Juliette, Dirty Blvd en Last great American whale, dat op een verzamelaar voor Greenpeace stond...
Het gekke aan Lou Reed voor mij is dat ik zeker vind dat hij prachtige nummers heeft geschreven, maar als hij ze zelf vertolkt, hoor ik er teveel de nukkigheid die hem schijnt te kenmerken, in. Het haalt vaak een beetje de charme weg uit het nummer.Neem nu Sweet Jane, een pracht van een song, fel ondergewaardeerd, en een persoonlijke favoriet van me, zij het wel in de versie van Cowboy Junkies. Want die laatsten zingen het dan weer zoveel mooier, met zoveel meer schoonheid en liefde, dat ik hun versie duizendmaal verkies boven Reeds eigen interpretatie.
Het verklaart wellicht waarom ik Lou Reed zo zelden in de CD-lade schuif of op de platenspeler leg. En waarom ik venijnige songs van hem wel graag hoor. Want daar past zijn stem en zijn manier van zingen dan weer wel heel erg bij. Dan is hij voor mij op zijn best.En terwijl ik dit allemaal typ, luister ik naar de verzamelbox, en bedenk ik dat ik eigenlijk ook wel houd van de ingetogen Reed van Sad song. En dat Caroline says (I én II) wel eens meer zouden mogen beluisterd worden hier... En...
Kortom, Lou Reed is zo'n artiest waaraan je moet wennen, en waarnaar je goed moet (leren) luisteren, om ten volle de rijkdom van zijn oeuvre te waarderen. En dan blijft het natuurlijk zo dat niet alles even fantastisch is (bij wie wel?) en dat anderen soms zijn songs beter coveren dan hij ze origineel bracht (ik verwijs met plezier naar wat ik al eerder schreef over Sweet Jane).

Op zijn website laat hij ons meegenieten van de repetities met zijn nieuwe band:

All thru the night (mp3)

Amatorski

Vorig jaar waren we al erg gecharmeerd van Come home van Amatorski, en bij uitbreiding van de hele debuut-EP Same stars we shared. Intussen heeft de band haar eerste volwaardige album, TBC, uitgebracht.

Een kinderlijk speelgoedpianootje lijkt in Fading de plaat te openen. Toch klinkt die niet zozeer speels, als weer zeer melancholisch en dromerig, wat bij deze band natuurlijk niet hoeft te verbazen. Soldier, de eerste single uit de plaat, zou niet misstaan hebben op de soundtrack van een ijzingwekkende X Files aflevering. Buitenaards leven lijkt echt wel mogelijk als je Inne Eysermans over de als bubbels uiteenspattende blieps hoort zingen. Alles zit goed in dit nummer, de zang en de muziek, de sfeer en de opbouw. Het is in de details dat je hoort hoe uitgebalanceerd dit lied wel is geworden, hoe afgewerkt (maar niet afgelikt) het geworden is. En net als Angel van Massive Attack wordt er magistraal afgesloten door alle elementen één voor één uit te laten sterven...
Never told zouden we zonder het voorgaande wellicht ook als wereldsong beschouwen, maar weelde went, en het is alsof je eerst een dvd met hoogtepunten van Barcelona bekijkt en nadien een toch ook niet onaardige topper uit de Premier League bekijkt... Ook hier zit weer alles goed, is de opbouw prachtig en amper 3 nummers ver moet je vaststellen dat Amatorski meesterlijk is in het neerzetten van sfeer.
Het tempo wordt een klein beetje opgevoerd in de aanhef van Peaceful waarin het verlegen stemmetje van de zangeres tegen een wat andere achtergrond geplaatst wordt. Terwijl op de achtergrond een riedel die een vroeg U2-anthem had kunnen worden, herhaald wordt, trekt de zang de eerder uitgezette lijn door, en net dat "contrast" maakt het geheel rijker. Slechts 4 regels tekst heeft Inne nodig, al had ze voor mijn part haar boodschappenlijstje kunnen zingen zonder aan effect in te boeten...
Een lichte toets jazz luidt 22 Februar in, en we vallen in herhaling als we de neergezette sfeer roemen, de voorzichtige zang, alle elementen dus die ook al voorheen in dit album zo nadrukkelijk aanwezig zijn. Hoewel 8 November weer rustiger is en die jazzy toets mist, ligt het nummer in het verlengde van al het voorgaande. Het blijkt vooral een rustpunt, dat als langste nummer van het album (7,5 minuten lang) de tijd neemt om te ontpoppen.
Met The cheapest soundtrack lijkt het album het al na goed een halfuur voor bekeken te houden. Net als het openingsnummer klinkt dit erg kinderlijk, al zijn het nu vooral de zang en de lo-fi klank die dat effect oproepen. In de verte, zo lijkt het wel, klinken wat onvaste blazers, als toevallig aangewaaid. Nadat ze weggewaaid zijn en het nummer in mist verdwijnt, volgt na minutenlange stilte nog een onverwacht extra met Anthem & Hop-è. Dit nummer klinkt alsof het opgenomen is midden een regenbui (door de ruis op de achtergrond) en het lijkt wel alsof Amatorski een vrouwelijke variant van Sigur Rós neerzet...
Natuurlijk kan je betreuren dat dit debuutalbum eigenlijk niet meer geworden is dan een langgerekte EP, maar nu hoeven we tenminste niet te zeuren over "ze hadden beter wat selectiever gewerkt" of "nummers die er teveel aan zijn". Het enige overbodige zijn de stilteminuten voor de mystery track...