Lied van de week : week 8 - 2011

Crazy vibes - Selah Sue

Ik ken mensen die de stem van Selah Sue niet kunnen verdragen, en ik snap ergens wel waarom : het is zo'n stem waar je voor of tegen bent, een tussenweg is niet mogelijk. Haar arrogant kopje maakt dat die tegenstanders helemaal afhaken. Ondanks dat alles, ben ik verslingerd geraakt aan dit nummer, dat ik nu al een klassieker vind. En ik voorspel dat dit nummer de komende jaren nog vaak zal opduiken op de radio... Je vindt het nummer op haar debuutalbum, dat je hier kan kopen. Lyrics : I was never really into mu-usic Till I was about nine years o-old but now I can't control myself from grooving It is time for me to sho-ow it's the day ooh I show ya I'll throw ya behind ooh until the vibe go crazy till the vibe go crazy I was always on the run I tell ya - it was not an easy roa-ad but now I'm ready to be enjoyin' fire the best things in life are sure cuz I do know what it's like to feel sad all the time but you see wicked vibes bring the joy in your life i t's the day ooh I show ya I'll throw ya behind ooh until the vibe go crazy till the vibe go crazy it's the day ooh I show ya I'll throw ya behind ooh until the vibe go crazy till the vibe go crazy the rhytm is magic and it gets me ou-out again and again and I feel like I'm flying it lifts me up-up again and again and and did you know what it can do, do to you? crazy vi-i-ibes you must know, what it can do, do with you crazy vibes it's the day ooh I show ya I'll throw ya behind ooh until the vibe go crazy till the vibe go crazy it's the day ooh eeh, eeh crazy vibes it's the day ooh I show ya I'll throw ya behind ooh until the vibe go crazy till the vibe go crazy

Lied van de week : week 7 - 2011

Fragile No. 4 - Dustin O'Halloran

Net als met Mogwai enkele weken geleden, koos ik deze week voor een instrumentaal nummer, al is het ditmaal wel een heel ander genre... In 2006 kocht ik van Dustin O'Halloran Piano solos 2, en daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Het zijn weliswaar composities waarbij menigeen spontaan aan klassieke muziek gaat denken, maar zelf voel ik vooral de melancholie zoals die zo mooi verspreid wordt in Duyster. Komende week brengt hij zijn nieuwste album, Lumière, uit en ik kijk er al reikhalzend naar uit om dat in zijn geheel te horen. Dit nummer, dat een vriend op Facebook postte, laat alvast het allerbeste vermoeden...

Je kan het album Lumière hier kopen (of vandaag voorbestellen).

Handelsbeurs concert : An Pierlé & White Velvet

Het moet zo ongeveer in 2000 geweest zijn, toen An Pierlé nog maar pas aan het venster kwam piepen met haar eerste album (nu ja, piepen : ze had al hoge ogen gegooid op Humo's Rock Rally), dat ik haar live zag in het Fort Napoleon in Oostende. Nu, 10 jaar later zowat, brengt ze met haar groep White Velvet alweer een nieuwe CD uit, speelde ze volgens een vriendin een prachtig concert op Boomtown en zag ik haar dus gisteren in de Handelsbeurs voor een concert zonder voorprogramma, helemaal op eigen kracht.

Kracht genoeg, dat kan ik u verzekeren. De toevoeging van bassist, drummer en gitarist (in 2000 speelde ze solo op haar piano en nog enige andere instrumenten) maakt de songs krachtiger, de uitvoeringen voller en dat hoor je vooral in de oudere nummers (zoals Helium sunset). Toen, in haar begindagen, liet ik na te vermoeden waartoe ze in staat zou blijken te zijn.

De meeste nummers blijven eerder zwaarmoedig, zoals ze zelf ook toegaf, en tussendoor probeerde ze dan ook het ijs wat te breken met een aanzet tot wat ze zelf grappend "haar ambitie om tegen Kerstmis 11 Sportpaleizen uit te verkopen met een stand-up comedy show" noemde. Eerlijk gezegd houdt ze zich beter bij muziek, want daarin is ze veel beslagener...

De goed opgebouwde set werkte naar een climax toe waarin Il est cinq heures, Paris s'éveille haast onherkenbaar gecoverd werd met een basloopje dat wel heel sterk op dat van British mode van Goose en met een toevoeging van een fragment van een eighties hit waar ik maar niet op kan komen hoe die ook alweer heet...

An Pierlé kwam nog terug voor een toegift met haar groep waarin ze een jazz-intermezzo lieten uitmonden in een potente versie van Sing song Sally. Daarna kwam ze nog eens helemaal alleen terug voor een prachtversie van Mud stories, de titelsong van haar debuut, en daarin was zeker te horen welke geweldige evolutie deze zangeres doormaakte.

An Pierlé en White Velvet brachten een set waarin de piano en de hoge stem soms lieflijk verraderlijk de rockende songs doorkruisten, en daarin leek ze bij momenten nog op Tori Amos, maar het is een geruststelling te merken dat An Pierlé allang haar eigen gezicht gevonden heeft...

Botanique concert : Laura Veirs (voorprogramma : Led To Sea)

Dat de Rotonde van de Botanique een fijne zaal is met een heel aparte sfeer, wisten we natuurlijk al. Ook de artiesten die er optreden, merken het met plezier op. Zowel voorprogramma Led To Sea als Laura Veirs spraken afgelopen maandag lovend over de zaal, die hen tot prachtige concerten dreef.

Led To Sea is eigenlijk Alex Guy, een vrouw die met enkel viool en haar stem nummers brengt die resideren tussen Owen Pallett, Tori Amos en Kristin Hersh. Ze maakt graag en vaak gebruik van loops waarin ze fragmenten van haar vioolspel laat lopen en waarmee ze op haar eentje meerlagige nummers kan brengen. Haar viool zorgt zo niet enkel voor de melodie, maar wordt meteen ook een percussie-instrument. Ze deed haar best om regelmatig Frans te gebruiken in de interactie met het publiek in een uitverkochte zaal, liet zich voor 2 nummers bijstaan door gitarist Tim Young en zon over alledaagse dingen als haar gele fiets waarmee ze tegen een BMW aan knalde. Het halfuurtje werd zo een mooie prélude op het concert van Laura Veirs.

En kijk eens aan, Laura Veirs had Alex en Tim meegebracht als enige extra muzikanten, en zij voegden aan Laura's stem en haar gitaar- en banjospel rijkdom toe op keyboards en gitaar. De meeste nummers van de set kwamen uit het vorig jaar verschenen album “July flame” en dat is een album waarover je ons niet gauw zal horen klagen, en dat ze live daar nog extra schakeringen bleek aan toe te kunnen voegen, zegt veel over het niveau van dit concert.
Afgetrapt werd er met “Carol Kaye” en “Sun is king” en daarmee werd de toon gezet voor de afwisseling die deze set zou kenmerken. Even later kregen we ook traditionals (“All the pretty little horses”, een slaapliedje eigenlijk, en “The old cow died”). Over die eerste traditional had gitarist Tim Young blijkbaar aan Laura verteld dat het een “song of songs” was, waarmee hij bedoelde dat het basisakkoordenschema de basis vormt voor heel veel moderne liedjes en Laura daagde hem meteen uit die uit te leggen en te illustreren voor het publiek. En zo kregen we flarden “Papa don't preach”, “All along the watchtower”,...
De zangeres vertelde over haar favoriet museum in Brussel (het instrumentenmuseum), over haar favoriete platenwinkel in Brussel (waarvan bleek uit de reacties uit het publiek dat de eigenaar intussen overleden is), ze laste twee keer tijdens het stemmen van de instrumenten een Q&A in en toonde zich oprecht verheugd over het enthousiaste publiek.
Het hoogtepunt van de reguliere set was zonder twijfel “Wide-eyed, legless”, dat heel sterk doet denken aan Suzanne Vega, zowel muzikaal als in de manier van zingen. Jammer was wel dat afsluiter “July flame”, nochtans een dijk van een nummer (luister maar hoe zinssnede “Can I call you mine?” herhaald wordt tot een veellagige climax), gebukt ging onder een te dik in de verf gezette drumbeat, die daarmee overheerste en het rijke palet van zang en instrumentatie wat teniet deed. Samen met de belichting was dit echter het enige minpuntje.
Tot driemaal toe kwam Laura Veirs terug voor bisrondes, en even gul als ze was met haar complimenten, bleek ze daarin met haar nummers.
“Can I call you mine?” Na een concert als dit kan het publiek niet anders dan daar volmondig en gewillig een uitdrukkelijk ja op te antwoorden...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Lied van de week : week 6 - 2011

Rolling in the deep - Adele

Dat Adele een stem heeft als een klok, wist ik natuurlijk al langer, maar ik werd nooit echt gepakt door haar nummers, maar deze nieuwe single heeft me danig beet. Onweerstaanbaar heet zoiets...

Je vindt het nummer op het album 21 dat je hier kan kopen.

Lyrics :

There's a fire starting in my heart,
Reaching a fever pitch and it's bringing me out the dark
Finally, I can see you crystal clear.
Go ahead and sell me out and I'll lay your ship there.
See how I leave, with every piece of you
Don't underestimate the things that I will do.
There's a fire starting in my heart,
Reaching a fever pitch and it's bringing me out the dark
The scars of your love, remind me of us.
They keep me thinking that we almost had it all
The scars of your love, they leave me breathless
I can't help feeling...
We could have had it all...
(you're gonna wish you, never had met me)...
Rolling in the Deep
(Tears are gonna fall, rolling in the deep)
You had my heart... (you're gonna wish you)... and soul in your hand
(Never had met me)
And you played it...
(Tears are gonna fall)...
To the beat
(Rolling in the deep)
Baby I have no story to be told,
But I've heard one of you and I'm gonna make your head burn.
Think of me in the depths of your despair.
Making a home down there, it reminds you of the home we shared.
The scars of your love, remind me of us.
They keep me thinking that we almost had it all
The scars of your love, they leave me breathless
I can't help feeling...
We could have had it all... (you're gonna wish you never had met me)...
Rolling in the deep
(Tears are gonna fall, rolling in the deep)
You had my heart... (you're gonna wish you)... and soul in your hand
(Never had met me)
And you played it...
(Tears are gonna fall)...
To the beat
(Rolling in the deep)
Could have had it all
Rolling in the deep.
You had my heart inside of your hand,
But you played it to the beat.
Throw your soul through every open door
(Whoa)
Count your blessings to find what you look for
(Whoa-uh)
Turn my sorrow into treasured gold
(Whoa)
You pay me back in kind and reap just what you sow.
(You're gonna wish you...
Never had met me)
We could have had it all
(Tears are gonna fall...
Rolling in the deep)
We could have had it all yeah ( you're gonna wish you... never had met me)
It all.
(Tears are gonna fall)
It all
It all
(Rolling in the deep)
We could have had it all (you're gonna wish you, never had met me)
Rolling in the deep
(Tears are gonna fall rolling in the deep)
You had my heart inside... (you're gonna wish you)... of your hand
(Never had met me)
And you played it...
(Tears are gonna fall)... to the beat
(Rolling in the deep)
We could have had it all ( you're wish you never had met me)
Rolling in the deep (tears are gonna fall, rolling in the deep)
You had my heart... ( you're gonna wish you)... and soul in your hand
(Never had met me)
But you played it
You played it.
You played it.
You played it to the beat.

The Fuzztones

“I'm over the hill, can't get my thrill without a little blue pill, I'm old” Dat zingt Rudi Protrudi, zanger van The Fuzztones, in het toepasselijk getitelde Old. Op het album Preaching to the perverted dat hoort bij hun 30e verjaardag, die ze vorig jaar mochten vieren, brengen ze een oudemannenvariant van garage rock, flink geïnjecteerd met scheuten whisky en bluesrock. Tenzij je zo geniaal bent als Jack White of zo smerig uit de hoek durft te komen als Jon Spencer, moet je niet meteen verwachten met die mix als erg vernieuwend beschouwd te worden, maar laten we het erop houden dat hun eerste bekommernis niet daar ligt.

Naar het schijnt zijn The Fuzztones tegenwoordig vooral in Europa populair (al is dat relatief, en verwijst het vooral naar een trouwe fanbase die ze op het oude continent hebben) en dat is op zich verwonderlijk voor een band die toch wel heel Amerikaans klinkt. Toegegeven, we zijn nog niet eerder in de VS geweest, maar op basis van films, tv,... kunnen we ons een vrij goed beeld vormen van het soort bars waar live muziek gespeeld wordt en waar oudere mannen, gehuld in jeans en met vervaarlijk uitziende symbolen op hun kleren hun gitaren nog eens ferm lik op stuk geven. Het kost ons geen moeite bij dit album beelden op te roepen van een podium rechts van de bar, met groepsleden die af en toe eens rusten op hun barkrukken (en een rustiger nummer zoals Bound to please spelen). Achtergrondzangeressen staan niet al te opzichtig aan de rand van dat podium, het publiek lacht, praat en luistert met een half oor naar de aangename gitaarklanken van wat schimmen oproept van ruige (blues)rock. Echt vervaarlijk klinkt het allemaal niet, want dat zou de klanten toch alleen maar wegjagen, maar anderzijds krijgt iedereen nog voldoende de mogelijkheid zich een stoere biker te voelen bij de gepresenteerde nummers.
We lazen op het wereldwijde web dat de groepsnaam verwijst naar een effectpedaal (de FuzzTone) die vooral beroemd werd door (I can't get no) Satisfaction van The Rolling Stones, en misschien is het dan wel niet zo'n toeval dat de riff uit Launching sanity's dice daar wel heel sterk doet aan denken. Meerdere onbestemde echo's van nummers uit dat tijdsgewricht, die ergens verscholen liggen in de muzikale archieven in ons achterhoofd, bereiken ons in de nummers op dit album.
Wie The Fuzztones nog niet kende, zal door dit album wellicht niet gauw gedreven worden naar de rest van hun back catalogue, en heeft vermoedelijk niet veel meer dan instemmend geknik over voor de muziek van een groep die haar beste tijd achter zich heeft. Een goede luisteraar hoort nochtans de kwaliteiten van de groep, die het soort garage rock maakt waarvan je vermoedt dat Tame Impala (om maar eens een jonge, opwindende groep te noemen) daar menig uur op een Australisch zolderkamertje naar geluisterd heeft. En in een overmoedige bui zouden we hen zelfs wel eens de missing link durven noemen tussen die Australiërs en -we noemen nog maar eens iemand- The Doors.
Even Amerikaans als een “pink Cadillac”, maar jammer genoeg is de glanslak na 30 jaar halfvergaan : dat zou een mooie conclusie zijn...



Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.be

365faces

Via Turning pages kwam ik terecht bij het heerlijke project van Anja Brunt. Ze brengt elke dag gezichtjes, getekend op wattenstaafjes of aangebracht op foto's van tulpenblaadjes of...



Uiteraard heb ik het 365facesproject ook rechts in de blogroll opgenomen, zodat je elke dag mee kan volgen...

Zalig

Verbijsterd merk ik een wel heel vreemd fenomeen op. Zo verbijsterd ben ik, dat ik erover blog, hoewel ik doorgaans mijlenver van politiek wegblijf op deze blog. Maar, politiek, dat is het leven, daar kan je niet omheen, en soms kan ook deze blog er niet om heen.

Laat mij duidelijk stellen dat kanker een vreselijke ziekte is, waaraan het vaak zeer pijnlijk lijden en sterven is, en dat niemand, maar dan ook niemand verdient op zo'n wijze het leven te verliezen. Wanneer een vrouw van nog geen 40 jaar eraan sterft, en bovendien 2 kinderen achterlaat, die hun moeder nog hard nodig hebben, dan is dat altijd een jammerlijk gebeuren, niet in het minst voor de directe omgeving. Dagelijks sterven heel wat mensen (ik zou cijfers kunnen zoeken, maar dat doet er niet eens toe...) aan kanker, en dat is altijd betreurenswaardig.

En we staan er zelden bij stil, want uiteindelijk is het K-woord toch wel een taboe, iets waar we allemaal schrik voor hebben, omdat kanker zo willekeurig lijkt toe te slaan. Soms hebben we er een verklaring voor, b.v. als een zware roker longkanker krijgt, of een alcoholicus leverkanker, of iemand die zich onbeschermd teveel aan de zon laafde, huidkanker,... Maar we weten allemaal dat er ook mensen zijn die relatief gezond (proberen) leven, en die toch onverwacht getroffen worden door kanker. Kanker is meedogenloos in de keuze van zijn slachtoffers.

Naar aanleiding van het overlijden van Marie-Rose Morel wordt erover gesproken, en dat is op zich een goeie zaak, want taboes moeten soms bespreekbaar gesteld worden. Ik merk het in gesprekken, in mails, op blogs, op Facebook en Twitter,... Iedereen vindt het erg, en dat is het ook. Erg voor de naaste omgeving, voor haar kinderen niet in het minst, en sowieso, zoals hierboven al aangegeven, sterven aan kanker is voor iedereen die het overkomt (en hun omgeving) erg.

Wat me echter verbijstert, is hoezeer een proces van bijna-zaligverklaring er op gang is gekomen rond de persoon van MRM. Ineens leeft iedereen mee met haar en haar familie (voor wie het inderdaad erg is, niet minder erg dan voor al die andere kankerdoden en hun omgeving), vindt men haar moedig in haar (verloren) strijd tegen kanker. Er heerst heel veel medeleven en er doen zelfs al oproepen tot steunbetuiging aan MRM de ronde (op Facebook onder andere). Er wordt vol lof over haar gesproken.

Is men dan vergeten waar ze voor stond, tot het eind van haar leven ? Is men dan vergeten dat ze deel uitmaakte, lange tijd zelfs een uithangbord was voor die partij in Vlaanderen die wie er anders uitziet, anders denkt, anders is,... wil uitsluiten, op alle mogelijke manieren ? Is men dan vergeten dat zij weinig mededogen kende in haar politieke standpunten ten aanzien van hen die slachtoffer zijn van niet minder erge tragedies (geboren worden in armoede, in een deel van de wereld waar je amper kansen hebt, of geboren worden uit ouders die van daar naar onze rijke regio zijn gevlucht omdat ze hun kinderen en zichzelf ook de beste kansen wilden geven, b.v.) ? Is men dan vergeten dat ze haar strijd met kanker deels ook bewust in de media heeft gebracht omdat ze daar politieke doeleinden mee diende (o.m. in de strijd binnen haar partij) ?

Ik begrijp helemaal niet hoe het mogelijk is dat een vrouw die stond voor zulke politieke denkbeelden en deel uitmaakte van een partij die wegens racisme werd veroordeeld (en waarbinnen ook zij zich niet uitsprak tegen racisme), vandaag om redenen die haar troffen (kanker) een lofzwaai dient toegemeten te worden ?

Ja, het is erg als iemand aan kanker sterft, zo jong nog en met kinderen die achterblijven. En ik ken heel veel mensen die "liever" waren voor anderen en wie dit ook treft/trof. Zij zijn degenen die in het zonnetje horen, niet een boegbeeld van een haatverspreidende en mensen-uitsluitende partij (een partij waar haar tegenstanders cynisch genoeg zijn om een graantje mee te willen pikken van haar "zaligverklaring").

Gratis download : nieuwe single The Strokes

Sinds gisterenavond 20u, en dat voor 48 uur, is op de website van The Strokes hun nieuwe single te krijgen :

Under cover of darkness

De single is de voorloper van het nieuwe album, Angles, dat zijn release kent op 22 maart.

Lied van de week : week 5 - 2010

Helplessness blues - Fleet Foxes

Na hun schitterend debuut brengt Fleet Foxes dit jaar een tweede album uit, en de verwachtingen zijn hooggespannen. Dat hoeft ook absoluut niet te verwonderen, na het meesterwerk waarmee we hen leerden kennen. Het is wel nog wachten tot mei eer het album uitgebracht wordt, dat Helplessness blues zal heten, en waarvan het titelnummer nu al via hun website beschikbaar is.

Lyrics :

I was raised up believing
I was somehow unique
Like a snowflake distinct among snowflakes
Unique in each way you can see

And now after some thinking
I'd say I'd rather be
A functioning cog in some great machinery
Serving something beyond me

But I don't, I don't know what that will be
I'll get back to you someday soon you will see

What's my name, what's my station
Oh just tell me what I should do
I don't need to be kind to the armies of night
That would do such injustice to you

Or bow down and be grateful
And say "Sure take all that you see"
To the men who move only in dimly-lit halls
And determine my future for me
And I don't, I don't know who to believe
I'll get back to you someday soon you will see

If I know only one thing
It's that every thing that I see
Of the world outside is so inconceivable
Often I barely can speak

Yeah I'm tongue tied and dizzy
And I can't keep it to myself
What good is it to sing helplessness blues?
Why should I wait for anyone else?

And I know, I know you will keep me on the shelf
I'll come back to you someday soon myself

If I had an orchard
I'd work till I'm raw
If I had an orchard
I'd work till I'm sore

And you would wait tables
And soon run the store
Gold hair in the sunlight
My light in the dawn

If I had an orchard
I'd work till I'm sore

If I had an orchard
I'd work till I'm sore

Someday I'll be
Like the man on the screen

Architectuur

Ik ga hier eens iets gewaagd posten. Want eigenlijk weet ik niets af van architectuur. En dus is alles wat ik hieronder ga zeggen, het oordeel van een complete leek. Want dat ben ik dus, een complete architectuurleek. Daar helpen geen 50 bladzijden "De architectuur van het geluk" van Alain de Botton aan...

Een architecte die ik ken, huldigt heel hard het principe "form follows function". Ik kan me voorstellen dat dat inderdaad een goed principe is, maar omdat ik op zich niet zo heel veel verstand heb van functionaliteit in architectuur, laat ik me zelf in mijn beoordeling van architectuur enkel leiden door esthetische motieven. Vind ik het mooi, dan is het voor mij "goeie" architectuur. Méér vragen stel ik me meestal niet eigenlijk. Je zou kunnen zeggen dat voor mij "function follows form". Al is dat wellicht ook weer overdreven, want zoals ik al zei, over function heb ik weinig zinvols te melden.

Ik laat me bij architectuur verleiden door vormen, door strakke lijnen (of vloeiende lijnen ook), door mooi ogende vondsten, door imitaties van de natuur of net door een hypermoderne, sobere look met veel ruimte en licht. Ik stel me weinig vragen over hoe het zou zijn om daar effectief te wonen, hoe ik in zulke ruimtes mijn meubels, mijn boeken, mijn cd's zou kwijt moeten... Als het er mooi uitziet, ben ik allang blij. Trouwens, ik kan me toch niets permitteren dat hoogstaande architectuur is. Dus ik hoef me daar ook geen zorgen over te maken natuurlijk...

Maar ! Ik wil eigenlijk wel meer weten over wat iets goeie architectuur maakt, en ik wil dat leren van iemand met verstand ervan. Zoals die architecte ;-)

Ik ben benieuwd wat ik er allemaal ga over leren...