Lied van de week : week 16 - 2010

Come home - Amatorski

Dit klinkt als een stokoude klassieker, maar het is eigenlijk nieuw werk van de Gentse groep Amatorski. Ze hebben een eerste EP uit, Same stars we shared, waaruit dit prachtig nummer komt... Ga zitten in die schommelstoel en droom weg...

Je kan de EP Same stars we shared hier kopen. Hier kan je gratis het titelnummer downloaden : Same stars we shared (mp3)

Lyrics :

Oh my love,
we pray each day...
may you come home,
and be okay.
For now,
we'll wait...
for you...
for you...
to come home

I'll send
a pack of cigarettes
and some chocolates
hope you get,
filled with love for you.

Oh my love,
I hope really soon...
to be at home
and get close to you
For now,
we'll wait...
for some news...
for some news...
to come home

My mind
is always on your side...
I see you all the time...
with love,
for you.

Amuzelede - Ledeleute

Buurtwerk Ledeberg-Moscou organiseerde gisteren Amuzelede, een buurtfeest met in de namiddag (onder de noemer Ledeleute) animatie voor kinderen en jongeren en verder optredens, o.a. van The Cover-Ups Of Alabama (met Patrick Riguelle en Johan Heldenbergh).

's Namiddag gingen we met ons drieën naar Ledeleute, op het Ledebergplein. Na eerst eens rondsnuffelen om te zien wat er allemaal te beleven viel, reden we een toertje mee met het pendeltreintje tussen het Ledebergplein en Tuinwijk Ter heide (bedoeling was om zo de mensen van de wijk Moscou óók naar de activiteiten in het centrum van Ledeberg te krijgen). Het werden 25 minuutjes genieten van een gezapig tempo (en heel wat bulten in de weg) in een toeristentreintje (geen echt treintje natuurlijk), dat ooit bij een Frans kasteel schijnt gehoord te hebben...

Op het Ledebergplein genoten Yenthe en Mirko van het muurklimmen, het springtouwen, het springkasteel, jongleren met borden (dankzij de mensen van de pretkamjonet), de speleobox, een Afrikaanse kleurige haarvlecht (enkel Yenthe uiteraard) en de demonstratie tai-chi. Voor het voetballen in een ronde kooi waren we jammer genoeg al te laat (sorry, Mirko) en bij de schminkstand duurde het aanschuiven té lang naar de zin van Yenthe zelf, die er nochtans op gebrand was. Verder kon je ook nog fietsen (met enkele gekke fietsen en een dozijn gewone fietsen), proeven van hapjes uit de verschillende hoeken van de wereld (die je namelijk ook in Ledeberg terugvindt) en een beweegparcours volgen voor kind en ouders...

Mirko op de klimmuur :

Yenthe op de klimmuur :

Park

Nét terug van een klein fietstochtje naar het park wat verderop, om daar in de zon op een bankje te lezen (in het boek dat ik moet recenseren voor dit tijdschrift) en een appeltje te eten. Het was genieten.
En ik was er niet alleen...

Gezien : In the company of men

Dit is een mannenfilm ; niet zoals een film met Chuck Norris of Bruce Lee, maar een film over mannen, in een echte mannenwereld, met een verhaal dat helemaal vanuit een mannenstandpunt bedacht en uitgewerkt is. En ik bedoel dit niet vriendelijk of complimenteus, want de mannen in In the company of men zijn van het soort dat vrouwen ongetwijfeld zullen omschrijven als haaien, macho's en male chauvinist pigs.

Chad en Howard moeten voor hun bedrijf zes weken naar een nieuw kantoor in een andere stad, waar ze een project moeten opstarten. Deze jeugdvrienden zijn allebei net gedumpt door hun vriendin en ze besluiten van de nood een deugd te maken én meteen eens voorgoed wraak te nemen op vrouwen, die eigenlijk leugenachtige krengen zijn die je toch alleen maar pijn doen... In de zes weken in de nieuwe stad zullen ze beiden hetzelfde muurbloempje versieren tot ze helemaal weg is van hen (muurbloempjes kunnen immers niet met zoveel aandacht om, dat is algemeen geweten), en dan zullen ze haar tegelijk dumpen zodat vrouwen óók eens voelen hoe het is om gekwetst te worden. En beide vrienden kunnen dan rustig op hun vliegtuig terug naar huis, wetende dat ze tenminste éénmaal in hun leven zelf controle genomen hebben over het leven. Dat is het plan, maar uiteraard komen er verwikkelingen, en die wil ik hier niet verklappen, maar laat we me wel stellen dat de mannen in deze film er allesbehalve mooi uitkomen.

Het hele bedrijfssfeertje (een echte company of men, waar een soort neanderthalermentaliteit heerst van "eet of word gegeten" en "survival of the fittest") is al bepaald vrouwonvriendelijk en de sexistische en vrouwonvriendelijke commentaren zijn niet van de lucht. Nee, mannen komen hier niet bepaald als de meest edele wezens naar voren.

Maar, vrouwelijke lezers, als het een troost mag zijn : sommigen onder hen krijgen uiteindelijk mooi lik op stuk. Het maakt de film ook voor vrouwen de moeite waard om helemaal uit te zitten... En dat verdient een op zich uitstekende film als deze wel.

Lied van de week : week 15 - 2010

Stylo - Gorillaz

Dit keer duurde het behoorlijk lang eer ik verslingerd raakte aan de nieuwe single van Gorillaz, maar nu is het dus écht wel prijs... De cartoonversie van Damon Albarn en de zijnen worden deze keer bijgestaan door Bobby Womack en Mos Def, en het opzwepende geluid van racewagens. Dat resulteert in een muzikale trip die voorbijrijdt met genoeg snelheid om je kilometers mee te voeren. In de clip mag Bruce Willis meespelen in een soort nieuwe versie van Death proof, de wilde-achtervolgingenfilm van Quentin Tarantino.

Je vindt het nummer op het nieuwe album Plastic beach, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

[Mos Def:]
Love electricity,
Shockwave central,
Power on the motherboard,
Yes.

Push up,
Overload,
Legendary,
Heavy glow,
Sunshine,
Thunder-roll,
Keep this on,
Yes the lantarn burns firm and easy,
And broadcast so raw and neatly,
Thunder-roll,
Sunshine,
Work it out now, now, now...

[2D:]
Overload, overload, overload,
Coming on to the
Overload, overload, overload,
Coming on to the
Overload, overload, overload,
Coming on to the
Overload, overload, overload,
Coming on to the...

Oh Stylo, (juice)
Go for blossom in your soul.
When you know your heart is light,
Electric is the love.

When the mako flies, (Like a giant fish,)
Up from the bottom in your eyes, (As it leaps from the stream,)
Then I'll know the twilight skies, (Blood curdles, it's death row,)
Are not so broken hearted. (Hot from the end of the line.)

[Bobby Womack:]
If it's love, it's electric.
It'll be flowing on the streets,
Night after night,
Just to get through the week.
Sometimes it's hard.

Right now.

[2D:]
Sing yourself (juice) out of depression,
Rise above
All recession.
If I know your heart,
Electric is the love.

[Bobby Womack:]
There's only one way;
Let it play a little while longer.
It's got a way of passing through man and woman,
In another world,
In another world in the universe.
Ohhhhh...

[2D:]
(Overload, overload, overload,)
(Coming on to the)
(Overload, overload, overload,)
(Coming on to the)
(Overload, overload, overload,)
(Coming on to the)
(Overload, overload, overload,)
(Coming on to the...)

[Bobby Womack:]
Right now.
Here's what we got to do.

If it's love, it's electric.
It'll be flowing on the streets,
Night after night,
Just to get through the week.
Sometimes it's hard.

[2D:]
(Overload, overload, overload,)
(Coming on to the)
(Overload, overload, overload,)
(Coming on to the)
(Overload, overload, overload,)
(Coming on to the)
(Overload, overload, overload,)
(Coming on to the...)

[Mos Def:]
That's what I'm talking about.

Love electricity,
Shockwave central,
Power on the motherboard,
Yes

Push up,
Overload,
Legendary,
Heavy glow,
Sunshine,
Thunder-roll,
Keep this on,
Yes the lantarn burns so firm and easy,
And broadcast so raw and easy,
Thunder-roll,
Sunshine,
Work it out now, now, now...

Right now.

Drive-By Truckers

Drive-By Truckers have released another great album : "The big to-do".

De Amerikaanse band Drive-By Truckers heeft een nieuw album uit, The big to-do, en het is weer eens een prachtig album geworden met zowat de beste countryrock die er te vinden is. Ik weet het : bij country denken velen nog aan stroperige muziek, maar wie de juiste artiesten beluistert en vooral wie ook de hele back catalogue van deze band ontdekt, zal moeten toegeven dat dit écht muziek is om in de auto te draaien en kilometers (honderden kilometers) te gaan rijden... Geniet alvast van dit nummer, dat je ook gratis kan downloaden op hun website :

Birthday boy (mp3)

This American band shows what country rock is really about, and it's just the kind of music you need in your car stereo when driving a long, long way... It rocks like hell, and it has a clarity you can but enjoy. This song, "Birthday boy", can be downloaded on their website.

Je kan het album hier kopen / You can buy the album here

South Park en Facebook

Hier kan je de hele aflevering bekijken van South Park over Facebook, FarmVille, Chatroulette...

Geniet ervan !

You can watch the entire South Park episode about Facebook, FarmVille, Chatroulette,... here. Enjoy !

Lied van de week : week 14 - 2010

My propeller - Arctic Monkeys

Een nieuw nummer van Arctic Monkeys klinkt algauw heel vertrouwd in de oren : het specifieke stemgeluid van Alex Turner, de combinatie gitaar-drums die wel heel typisch begint te klinken,... Een probleem is dat zeker niet, want deze band maakt telkens prachtige nummers, en ook deze single weet snel het hart en de oren te veroveren.

Je vindt het nummer op het album Humbug dat je nog steeds hier kan kopen.

Lyrics :

If you can summon the strength tow me
I can't hold down the urgency
You've got to make your descent slowly
And oil up those sticky keys

Coax me out my low and have a spin of my propeller

It's a necessary evil
No cause for emergency
Borrowed the beak off a bald eagle
Momentary synergy

Coax me out my low
Sink in to tomorrow
Coax me out my low and have a spin of my propeller

My propeller won't spin and I can't get it started on my own
When are you arriving?
My propeller

Gelezen (34)

Ik ben de drummer van de band okay - Toby Litt

Als een roman je aanspreekt omdat hij gesitueerd is in een wereld waar je je voor interesseert, en je hebt na het lezen het gevoel dat je er zelfs van zou genoten hebben als het in een heel andere saaie wereld was gesitueerd, dan weet je dat je een boek vasthebt dat zijn setting overstijgt en je iets vertelt over "het leven" (om het maar meteen zwaar aangezet te zeggen).
Toby Litt vertelt het verhaal van een alternatieve rockband, okay, door de ogen van drummer Clap. Hij neemt als drummer een bijzondere positie in binnen de band, wat hem tegelijk een buitenstaander én een lid van het hele gebeuren maakt. En op die manier maakt hij ons deelachtig aan de vele aspecten van het leven als je beroemd bent, als je met muziek bezig bent, als je leven gecompliceerd wordt door de vervaging van grenzen tussen privé en openbaar. Want is de band aanvankelijk een obscuur garage-rockbandje, ze groeit uit tot een stadionvullende rockband (genre U2).
Maar Litt maakt er vooral een mooi verteld verhaal van, met liefdes in de hoofdrol : de liefde voor muziek, de liefde voor een vrouw, de liefde van vrienden voor elkaar, de liefde voor het leven...

Gezien : One hour photo

Het is een ingewikkelde wereld, waarin mensen elkaar vaak wantrouwen omdat ze te verschillend zijn, te boos,... en soms moet je iemand die té vriendelijk is, evenzeer wantrouwen.

Dat blijkt althans uit de verbazingwekkend sterke prent One hour photo waarin Robin Williams ingetogen genoeg speelt om zijn rol van vriendelijke, geïsoleerde, geobsedeerde fotograaf (nu ja, ontwikkelaar van foto's is wellicht juister) zoveel spanning en geloofwaardigheid mee te geven dat je op het puntje van je stoel gaat zitten.

Sy Parrish, de man achter de toonbank in de afdeling van de supermarkt waar je je foto's kan laten ontwikkelen (nog de échte fotorolletjes...), raakt zo geobsedeerd door een gezin waarvan hij al 9 jaar de foto's ontwikkelt, dat hij zichzelf meer en meer als een soort oom gaat zien en zijn plaats opeist in het gezin wanneer het gezinsgeluk verloren dreigt te gaan.

Het einde van de film is bijzonder verrassend omdat hier meestal nog een half uur zou volgen na de plotwending die we voorgeschoteld krijgen. Maar de regisseur laat het aan onze eigen fantasie over...

Lied van de week : week 13 - 2010

Kaufman's ballad - Megafaun

De voorbije week hoorde ik vaak op de radio een liedje dat me heel bekend voor kwam, maar dat ik maar niet thuis kon brengen. En toch, wist ik, kén ik dit en er kwamen vage herinneringen naar boven. Tot ik eindelijk gisteren wist welk nummer het was : Kaufman's ballad van Megafaun, de groep die ik onlangs nog live aan het werk zag in de Vooruit en waar ik toen ook al gegrepen werd door dit nummer. Een terecht lied van de week dus... !
Dit is ook echt zo'n nummer waarbij het zalig wegdromen is, meegevoerd worden door de wind en de muziek, met uitzicht over desolate verre landschappen met groene heuvels, bossen en heel veel water.
Op de video krijg je het als tweede nummer te horen...

Je vindt het nummer op het album Gather, form & fly, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Clouds cover stars
And hide their hopeful flickering
Trunk of our car
An angel who has lost his wings

And he will shine tonight

Lone barren tree
Of a prophet who interprets dreams
Laid at its feet
An angel soaked in gasoline

And he will shine tonight

Smoke starts to clear
Clouds refuse to disappear
Dark desert night
This fire is our only light

A fallen angel burning bright
Amongst the sands that took his life
Flames wear down, about to die
Pyre is putting up a fight
We had no choice we had to try

Ziekenhuis

Terwijl ik lag te wachten op de verdoving voor de operatie, miste ik iemand. Niet eens iemand specifiek, maar gewoon iemand die bij je is, die je hand vasthoudt, die nog even naar je glimlacht ("het komt goed" - ja, dat weet ik, daar twijfel ik geen moment aan), iemand die bij je is.
Maandag werd ik in het UZ aan beide benen geopereerd. Het was geen ingrijpende, zware operatie (doorgaans kan je nog dezelfde dag naar huis), maar ze was nodig geworden, na alle problemen van de voorbije weken en maanden. Omwille van mijn hartproblemen en de bijhorende medicatie die ik sinds 2 jaar neem, wilden ze me toch liever één nacht in observatie houden, en dus ben ik pas sinds dinsdagavond thuis.
Het klinkt triest als ik zeg dat ik daar alleen lag (er was familie, er was een andere patiënt in de tweepersoonskamer, maar ik miste "mijn partner" -omdat ik die niet heb- bij me), en eventjes voelde dat ook zo, maar anderzijds kon ik zien welke sterkte ik intussen heb gevonden in mezelf. En het maakte me tegelijk ook hoopvol, omdat ik wist dat ik er was om voor mezelf te zorgen, dat ik sterk genoeg was, dat ik mijn eigen hand vasthield (niet echt natuurlijk...), dat ik mezelf geruststelde, dat ik mezelf door de prikken en verbanden en andere al dan niet pijnlijke momenten loodste. Ik ben alvast niet langer afhankelijk van een ander daarvoor, al zou ik nog steeds fijn vinden als die er (ook) zou zijn...
Deze week thuis heeft me ook al veel kansen geboden om dingen te leren. Over mezelf. Over anderen.
De woorden van een vriendin die op bezoek kwam leerden me veel over loslaten, een ander gesprek hielp me de sterkte én de zwakte in mezelf te zien, vast te nemen en bij elkaar te brengen, het kaartje dat ik kreeg van collega's was hartverwarmender dat ik ooit had kunnen denken dat zo'n kaartje kon zijn. En ik voel het : stap voor stap verander ik. Ik laat los wat ik niet meer nodig heb, en verruim mijn mogelijkheden. En ik word een betere ik dan voorheen, één die zeker goed genoeg is. Dàt mocht eens gezegd worden (ook door mezelf).