Met gewonnen tickets (dankzij Gentblogt) mocht ik gisteren naar de Handelsbeurs in Gent, voor wat in essentie een (bijzonder) festivalprogramma bleek te zijn : Kraakpand 4.4.
Stoeltjes al dan niet rond tafels en enkele zetels voor het publiek en de 5 podiumopstellingen voor de aangekondigde artiesten netjes naast elkaar in een halve cirkel : het deed me al een beetje denken aan de opstelling voor Later... with Jools (het fantastische muziekprogramma van de BBC) en jawel hoor, toen de artiesten samen opkwamen en elk naar hun podiumplaats gingen en presentator Dirk Blanchart samen met hen een korte en gewijzigde versie van Jonathan Richman's Roadrunner, bleek dat inderdaad de formule te zijn. Alle artiesten speelden om beurt 1 of 2 nummers, tussendoor praatte Dirk Blanchart het geheel aan elkaar en bracht hij zelfs een duet met Micheline Van Hautem (L'amour, ça va) en zo kreeg je heel wat afwisseling en een heel aparte sfeer...
CO.ntradiction is een trio met een drummer, een gitarist en een zangeres die contrabas speelt en bij hun eerste nummers riepen ze vooral herinneringen op aan Vaya Con Dios, ook al vanwege de stemgelijkenis met Dani Klein.
Micheline Van Hautem schijnt met haar nummers en haar covers wereldwijd al behoorlijk wat succes geoogst te hebben, maar zelf kende ik haar niet. Dat ze de dochter is van de vroegere tourmanager van Luna Twist (Blancharts vroegere groep), kregen we van de presentator te horen, en deze dame heeft inderdaad een sterke en mooie stem, en de eigen nummers (ze had beslist enkel nummers uit haar nieuwste album te spelen) zijn zondermeer goed, maar veel meer was het uiteindelijk niet... Goed, en door de afwisseling met de andere artiesten, werd je dit ook niet beu...
Filip Jordens was in dit gezelschap duidelijk een buitenbeentje : met een repertoire van enkel Brel-nummers (en niet de allerbekendste, vermoed ik - ik ken echt héél weinig van Brel) en looks die aan de man zelf herinnerden, grootse gebaren en tomeloze inzet én een deugdelijke begeleidingsband slaagde hij erin mij te laten genieten van deze songs (normaal gezien nochtans niet mijn cup of tea).
Venus In Flames kende ik al een beetje van op de radio, en hun nummers zijn zondermeer uitstekend. Het is een rockband zoals je mag verwachten in een finale van een Rock Rally (brons in 2000 !), die intussen duidelijk gegroeid is en een hechte set speelt, waarbij frontman Jan De Campenaere duidelijk de touwtjes in handen houdt.
Maar het beste van de avond kwam toch onmiskenbaar (en met kop en schouders boven de rest uitstekend) uit Canada : Basia Bulat. Deze mooie blonde Canadese multi-instrumentaliste (gisteren alvast gitaar, piano en autoharp) had haar broer mee als drummer en een violiste en als dit trio brachten ze prachtige nummers, die met zoveel plezier, flair, goesting en kunde gespeeld werden, dat je hier niet onbewogen kon bij blijven... Meer zelfs, telkens ze zong, veranderde ze van een gewoon leuke vrouw in een prachtige, hemels mooie engel, die straalde van geluk omdat ze voor ons mocht zingen en spelen. Ze deed iets haast onbeschrijflijks met haar ogen dat de intensiteit van de muziek ten volle uitdrukte, ze lachte en knikte vaak naar haar groepsleden (de boodschap was duidelijk : we doen dat hier goed hé, en we amuseren ons samen...) en ze ging zo op in haar songs dat ik gehypnotiseerd werd door deze zangeres. Mocht de kans zich voorgedaan hebben, ik had haar na het optreden misschien wel durven aanspreken... Zelfs tussen haar nummers door, keek ik af en toe eens sluiks naar haar en ik zag haar haast evenveel genieten van de muziek van de andere artiesten ! Dít is werkelijk een vrouw om smoorverliefd op te worden : geef haar een instrument en laat haar zingen en ze wordt de mooiste en meest intrigerende vrouw op aarde !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten