Ontspannen met een dvd-tje is misschien een wat vreemde uitdrukking als je naar Eraserhead, de cult-klassieker van David Lynch gekeken hebt...
Het verhaal navertellen is eigenlijk onbegonnen werk, want ook deze vroege film van Lynch blinkt uit in het hanteren van een complexe, droomachtige structuur. In grote lijnen zou je kunnen zeggen dat het gaat over een man die bij een vrouw een baby krijgt die bijzonder prematuur geboren wordt, en die monstrueuze vormen aanneemt, als een soort heel vroege foetus met een soort rare viskop (tja, het klinkt bizar... en dat is het ook).
Maar bovenal gaat deze film over liefde, over angsten en over bevreemding, over benauwend en benauwd leven, over nachtmerries die overvloeien in de realiteit. Er wordt niet zo heel veel gesproken in deze film, maar alle andere geluiden vormen mee de dialogen en spelen zelfs een hoofdrol : het sissen van de radiator, het pruttelen van de aerosol, de industriële geluiden,... maken de beklemmende sfeer nog intenser.
De film is in zwart-wit gefilmd en ook dat draagt bij tot de algehele sfeer van de film. Dit is zeker geen film waar je vrolijk van wordt, en gevoelige kijkers halen wellicht het einde niet, maar wie bereid is af te dalen in de krochten van de eigen angsten (en die van de regisseur), in een wereld van haast claustrofobische dreiging, in een nachtmerrie bevolkt door freaks, waar toch een straaltje liefde in doorgloort (om daarna toch weer te verdwijnen...), heeft aan deze film een vette kluif...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten