We begonnen het jaar met een eenvoudig en simpel popnummer, en zo eindigen we. Er is iets onweerstaanbaars (of voor sommigen wellicht irritant) aan dit nummer van Fake Blood, maar hey, laten we op deze laatste dag van het jaar (heb deze post zelfs zo ingesteld dat hij pas de laatste minuut op mijn blog verschijnt...) al feestend afsluiten !
Lyrics heb ik niet gevonden. Je kan het nummer hier kopen.
Vanaf januari leer ik mondharmonica spelen. Het leek me een instrument dat ik aankan, met een mooie klank en waar je toch wel iets moois mee kunt doen (zie Bob Dylan en Neil Young natuurlijk, maar ook vele anderen...). En het mooie aan deze (korte) cursus is dat je alvast in groep één nummer helemaal leert spelen en dat we dat nummer ook nog eens met een begeleidingsband mogen brengen op de laatste cursusdag (voor publiek?).
In ieder geval : gisteren heb ik mijn mondharmonica gekocht. Hier is ze :
Twee acteurs (die aan drie personages gestalte geven) en een muzikant die toch ook een plaatsje krijgt in het verhaal, brengen een vrolijke en geslaagde voorstelling voor kinderen van 5 tot 12 jaar (al vrees ik dat die oudste kinderen het soms wat flauw zullen vinden). Twee piraten zijn gestrand op een verlaten eiland en overleven op een ketel piratensoep met balletjes, die ze elk om beurt 's nachts bewaken. Deze nacht echter valt kapitein Corneel in slaap en de soep wordt gestolen door een inboorling, een Bujumbura. Samen met zijn kompaan Jacobus moet de kapitein op zoek naar de soepketel en die heroveren. Wanneer hij daar alleen in slaagt, volgt er nog een "grap" met Jacobus waarbij die de soep moet zoeken en een volwassenen uit het publiek een rolletje heeft gekregen als de piraat die de soep verstopt. Voortdurend worden ook de kinderen betrokken bij het hele gebeuren, en op het eind mogen alle kinderen mee op de speelvloer voor een afsluitende dans.
De voorstelling is bij momenten grappig en bovendien interactief genoeg om kinderen én volwassenen gedurende dit uurtje vertier bij de les te houden, al is het verhaaltje soms iets te flauw uitgewerkt. Maar plezant was het wel...
Shearwater, een band die ik - zeker sinds ik hen zag optreden in de Vooruit in 2008 - heel erg in mijn hart draag en waarvan ik eigenlijk nooit genoeg kan krijgen, brengt volgend jaar een nieuwe plaat uit, The golden archipelago. Dat wordt dan de opvolger van Rook, dat ik vorig jaar als favoriet album kroonde... Het wordt nu al één van de albums om naar uit te kijken wat mij betreft, en het is een heus project geworden, blijkt op hun website. Zo zou er bij het album ook een 50 bladzijden tellend "dossier" zitten dat dan ook nog eens een soort samenvatting zou zijn van The golden dossier, waarover ze op hun site binnenkort meer info beloven... Je kan alvast watertandend uitkijken naar het nieuwe album met dit zoethoudertje dat ze gratis aanbieden :
"The golden archipelago" will be the band's third album with Matador Records, and it will be released on Feb 15th (Feb 23rd in the US). Apparently it comes with a sort of project, as they offer a 50 page booklet with the album which is supposedly a condensed and substantially abridged version of the Golden Dossier, about which more info will be given on their site soon... I have truely loved this band ever since I got to know them and saw them perform in my hometown, and their last album, "Rook", was my favourite album of 2008. Anyway, as an appetizer they have the above song on offer.
Last night I read it all over the internet : Vic Chesnuttdied ! He was one of those really talented artists that have a solid fan base but never seem to succeed in getting much success, in spite of their sparkling, moving and heart-warming songs. It must have been around 1991, when he released "West of Rome" and Michael Stipe of R.E.M. started spreading the word that this really great artist from Athens, Georgia should not be neglected, that I got acquainted with his work. I even saw him performing at the Spiegeltent on Sint-Jacobs Square during the Gentse Feesten, the town festival of my hometown. This wheel-chaired man with his guitar made quite an impression, but as these things often go, although I followed his further releases (like "Is the actor happy?"-1995- and "About to choke" -1996-), I sort of lost track of him amidst all the great music one can discover...
This year's "At the cut" made me re-acquainted with the man, and now he died...
Vic Chesnutt, een artiest die ik ooit -toen hij nog een nobele onbekende was, wiens naam in de weken daarvoor al eens opdook in interviews met Michael Stipe van R.E.M., niet toevallig ook uit Athens, Georgia- live aan het werk zag in de Spiegeltent bij Sint-Jacobs tijdens de Gentse Feesten, is overleden. Het internet gonst ervan...
Het moet 1991 geweest zijn, toen hij net West of Romeuit had, dat ik hem zag. Ik volgde zijn latere releases nog wel (kocht Is the actor happy? in '95 en About to choke in '96), maar temidden het immense aanbod aan goeie muziek verloor ik hem wat uit het oog. Tenminste, dat was zo tot hij dit jaar het prachtige At the cut uitbracht. En nu is hij dus dood, amper 45 jaar oud.
Daarnet tijdens de afwas luisterde ik nog eens naar About to choke, en ik werd getroffen door hoezeer ik intussen vergeten was wat voor een veelzijdige artiest hij was, en wat voor een werkelijk prachtige nummers hij maakte...
De opbrengst van deze nieuwe single van Portishead gaat helemaal naar Amnesty International, dus dat is mooi meegenomen... Want dit is natuurlijk gewoon een hemels mooi nummer !
Some free downloads collected for your listening pleasure...
Enkele gratis downloads verzameld, om van te genieten...
Canadian band In-Flight Safety have made a great cover version of "Fairytale of New York" (which you could already hear in my Christmas mix).
Het Canadese In-Flight Safety dat ik koester sinds dit jaar, heeft een prachtige cover gemaakt van Fairytale of New York (bekend geraakt door The Pogues en Kirsty MacColl), en je kon die al eerder horen in mijn Christmas mix.
Also in March, Ted Leo and The Pharmacists will release another album, titled "The brutalist bricks", and they too have a song on offer, as a teaser...
Ook Ted Leo and The Pharmacists hebben in maart een nieuw album uit (The brutalist bricks) en je krijgt natuurlijk als teaser alvast een eerste nummer daaruit...
Some great free releases for everyone's pleasure...
Gratis downloads met voor ieder wat wils :
Record company Domino Records gives away a sampler with songs from albums that were released this year or are about to be released in 2010. The tracklist includes songs by Joker's Daughter, Franz Ferdinand and The Kills.
Domino Records heeft een sampler te geef met nummers uit albums die ze dit jaar uitbrachten of die ze in 2010 zullen uitbrengen, en op de tracklist vinden we alvast veelbelovende namen als Joker's Daughter, Franz Ferdinand en The Kills.
Turntablist Kid Koala has been collaborating with Myles Heskett and Chris Ross of Wolfmother. This has resulted in an album ("100 %) that they release as The Slew. At times it sounds much like The Jon Spencer Blues Explosion, if you ask me...
Kid Koala, één van de interessantste artiesten op het Ninja Tune label, werkte samen met Dynomite D aan een album dat uitgebracht wordt onder de naam The Slew, met als albumtitel 100 %. Het project is bedoeld als een soort soundtrack en Kid Koala toert rond met Myles Heskett en Chris Ross van Wolfmother om de nummers live te brengen. Het album is een mix van turntablism en bluesrock op z'n rauwst, en geen wonder dus dat het bij tijden herinnert aan het beste van The Jon Spencer Blues Explosion.
Yeasayer brengt volgend jaar een tweede album uit, en deze single is gratis te downloaden op hun website (zoals ik al eerder signaleerde). Ik merk dat dit nummer met de week verslavender wordt... Dit belooft alvast voor hun album Odd blood.
Lyrics :
Now kid, I know I haven't been a perfect man And I've avoided doing things I know I can But if I learned one thing, the tattoo on my arm will burn into my thumb It would be that You must stick up for yourself, son Never mind what anybody else done Stick up for yourself, son Never mind what anybody else done Stick up for yourself, son Never mind what anybody else done Now Old Man Schmelling was a formidable foe But Ambling Alp was, too, at least that's what I'm told But if you learn one thing, you've learned it well Until you must get past yourself They'll run but they can't hide You must stick up for yourself, son Never mind what anybody else done Stick up for yourself, son Never mind what anybody else done Stick up for yourself, son Never mind what anybody else done And when those thunder clouds are crying in the skies, in the skies And when those fireflies keep shining in your eyes, in your eyes Keep your mind for the time, with your ass on the line Keep your feet, feet sliding to the side, to the side Now, the world can be an unfair place at times But your lows will have their complement of highs And if anyone should cheat you, take advantage of, or beat you Raise your head and wear your wounds with pride You must stick up for yourself, son Never mind what anybody else done Stick up for yourself, son Never mind what anybody else done Stick up for yourself, son Never mind what anybody else done
Jason Lytle, former singer of Grandaddy, has a special christmas gift for all of you : a 7 song album with piano instrumental improvisations. You can get it here.
Jason Lytle, vroegere frontman van Grandaddy, heeft een album met 7 nummers als kerstgeschenk op zijn website geplaatst, waar je het zomaar mag downloaden. De nummers zijn instrumentale improvisaties op piano, en ze klinken bijzonder stemmig... Je kan het gratis album hier downloaden.
Tonight's concert by Helado Negro at the Video in Gent was a bit of a disappointment, in spite of the great songs on the album...
Drie kwartier speelde Helado Negro (zanger-gitarist-en-speciale-effectenman Roberto Carlos Lange en een gedreven drummer) in de Video in Gent, maar jammer genoeg bleek dat lang genoeg. Hoewel ik -op basis van het debuutalbum Awe owe- uitkeek naar dit concert, werd het toch wel een teleurstelling... Er kwam nooit echt ritme in de set omdat Roberto tussen de nummers door teveel werk had met het instellen van de (voor?)geprogrammeerde geluiden en effecten. Ik denk dat er gemiddeld 30 seconden tussen de songs zat, waarin hij niet communiceerde met het publiek. En als het publiek al maar uit een dertigtal mensen bestaat, zou je toch denken dat iets meer communicatie mogelijk is dan af en toe je groepsnaam eens te herhalen en te zeggen welk nummer het was of zal zijn... De songs zelf verzopen ook teveel in de effecten, en ongeveer de helft ervan eindigde wel heel erg abrupt. Was het dan helemaal niet goed ? Dat zou ik nu ook weer niet zeggen. De kwaliteit van sommige nummers kwam toch genoeg naar boven drijven, én het was vooral een genoegen om de drummer bezig te zien. Die man leek werkelijk bezeten van ritmes : hij klopte zowat overal op (bovenkanten en zijkanten van zijn drumstel, houten instrumenten, een sierpompoen, de houten wanden rondom zich en hij legde ook nog eens bij één nummer zijn sjaal over zijn drumstel om een ander geluid te bekomen...) Van zoveel liefde voor je vak word ik warm vanbinnen...
Although the songs on debut album "Awe owe" sounded promising, this concert didn't live up to my expectations. Singer Roberto Carlos Lange needed too much time in between songs (getting all the programmed effects and sounds right) to get the flow going, and many songs ended so abruptly it became quite weird... There were about 30 people in the café, so when you limit your communication to repeating your band's name and announcing or denouncing your songs, that's less than one might expect, right ? Still, some songs came out great and it was a pleasure to see a very motivated drummer, who really got sound and rhythm out of almost anything (top and sides of his drum kit, wooden instruments, a little pumpkin and even the wooden walls surrounding him...)
This mix contains a lot of songs about the radio, the ultimate medium for music... Deze mix heeft de radio als thema. Per slot van rekening is de radio nog steeds de eerste bron voor velen om muziek te ontdekken...
Ongelooflijk : dit is Belgisch ! Het klinkt als één van die prachtige haast exotisch-Amerikaanse Duyster-groepen en dit nummer van Isbells is zo sfeervol dat je er haast in verdrinkt, en kijk : het is dus toch Belgisch... Dit nummer is een soort ecologische protestsong. Het hele debuutalbum is trouwens een aanrader.
Je vindt dit nummer op het gelijknamige debuutalbum van Isbells, dat je hier kan kopen.
Lyrics :
what have we done to the earth we belong where do we go from here who's responsible look at the mirror on the wall what do I tell my child its future's gone for life it's all down the drain we must carry chains for as long as it takes there's only one way out said a man to the crowd what do I tell my child its future's gone for life what do I tell my child its future's gone for life what have we done
Dit klinkt als een mengeling van een speels muziekje en de soundtrack bij een oude horrorfilm, met die lage stem, het handgeklap, het gitaarintrootje en het orgeltje... The Cloud I'm Under is een New Yorkse muzikant van wie je nog meer liedjes hier kan beluisteren.
The Cloud I'm Under is the name this New York based musician goes by, and this song is sort of a mixture of a light pop song and a movie soundtrack for an old horror classic, having a combination of a low sounding voice, hand clapping, the guitar intro and the organ being played quite intimidatingly throughout the song. You can listen to more of his songs here.
Er is iets vreemds aan de hand met dit nummer van Lunar Youth, waarbij de muziek heel erg jaren '80 klinkt en zo vertrouwd klinkt als alle eendagshitjes uit die periode, maar de stem klinkt dan weer heel erg jaren '90 en vooral heel erg indie, op de één of andere manier.
Musically, this song by Lunar Youth sounds as if it's a very familiar eighties pop song, but then again, the voice sounds more like the nineties to me, and very much indie (hard to explain why, but trust me, it does...)
The Fades coveren dit nummer (bekend van The New Seekers) op een wel heel verrassende wijze. Waar het origineel vooral heel erg mellow klinkt, is dit een punkversie (nu ja, natuurlijk geen rauwe punk, maar toch...) Hou je dus maar stevig vast... !
Op uitnodiging van een zeer goeie vriendin, die tevens lid is van het Gents Opera- en Belcantokoor Liane Soudan, ging ik deze namiddag naar hun jubileumconcert. Het koor bestaat immers 25 jaar, en dat werd uitgebreid gevierd samen met een Nederlands koor en een zeer talentvol Utrechts orkest (met heel veel jonge mensen).
Vooral het eerste deel, met heel veel variatie, sprak mij aan. Nu ben ik niet echt thuis in de klassieke muziek, dus ik heb niets herkend. Gelukkig vertelde dirigent Herman Streulens bij zijn dankwoord dat ze 2 kleine creaties van Liane Soudan speelden en de ouverture van August Gevaert, en mijn vriendin -zo meen ik me toch te herinneren- had me o.a. verteld dat ze iets uit Nabucco gingen zingen. In het tweede deel werd één groot stuk gebracht (ik denk dat het Cavalleria rustica moet geweest zijn...)
Aanvulling op 7/12/09 :
JUBILEUMCONCERT 6 december 2009 - 15u30: "De Bijloke" Gent "Gents Opera- en Belcantokoor Liane Soudan"&"Utrechts operakoor" Utrechts SYMFONISCH ORKEST SOLISTEN Francis VAN BROEKHUIZEN, Sopraan (NL) - Klara ULEMAN, mezzosopraan (NL)Frank VAN AKEN, tenor (NL) - Lola DI VITO, contralto (B) - Paul CLAUS, bariton (B) DIRIGENTEN HERMAN STREULENS (B) - JOHAN VAN CAMP (NL) HET PROGRAMMA OMVAT 3 EVENEMENTEN:
1. Herdenking 200 jaar Frans August Gevaert (°31 juli 1828 - † 24 december 1908)
Na een geslaagde hercreatie, brengt GOBS met enige fierheid de Feest-ouverture van Frans August Gevaert. Dit stuk werd voor het laast uitgevoerd op woensdag 14 september 1927 door het Symphonisch Orkest der Maatschappij van Dierkunde van Antwerpen, onder leiding van de Heer Flor Alpaerts. De Feest-ouverture is een grootse vlaamse compositie, met Wagneriaanse invloeden. Kortom een werk waar Vlaanderen mag fier op zijn.
2. Huldiging en creatie van de composities van Liane Soudan (°Gent 1920 - †Gent mei 2006)
Na het overlijden van mevr. Soudan ontdekte dhr. Streulens in de documenten van mevr. Soudan, twee eigenhandig gecomponeerd en genoteerde composities. Deze composities, 'Ave Maria' en 'Les Yeux' zullen voor het eerst uitgevoerd worden door GOBS.
3. 25 jaar GOBS met “Cavaleria Rusticana” van Mascagni en werken van Verdi
The last of the melting snow - The Leisure Society
Heerlijk winters is deze single van The Leisure Society : The last of the melting snow. Je hebt zelfs geen sneeuw nodig (het blijkt een wel zeer zachte november geweest te zijn) om je meteen helemaal thuis te voelen in dit nummer...
Je vindt dit nummer op het debuutalbum The sleeper, dat je hier kan kopen.
Lyrics :
Wait all year For the parting shot For the epilogue For the moment when it stops And the days fade away In no doubt As I leave this town I will not return For I haven't got the room In my head For these things And America Seems an awful long way to go As we hide ourselves In the last of the melting snow So we find In the fading light Of the wintertime That there's nothing left to try All is best Left unsaid And America Seems an awful long way to go As we hide ourselves In the last of the melting snow In the last of the melting snow In the last of the melting snow
Na haar passage in de Botanique in Brussel woensdagavond trad Emily Jane White, begeleid door celliste Jen Grady en violiste Carey Lamprecht gisteren op in het bovenzaaltje van de Curieuzeneuze in Ledeberg. Voorprogramma Summerbummerdownerfolk (een naam die tijdens hun concert en zelfs tijdens de hulde die Emily Jane White aan hen bracht, niet te verstaan bleek op de vierde rij) bracht mooie, rustige liedjes met een beetje postrockinvloeden en grappige teksten, en ook in de bindteksten toonden ze zich van hun lichtvoetige kant. Twee nummers (Pearl en een nummer dat ik nergens terugvind, maar ik gok dat het The wanderer heet) sprongen er voor mij uit en waren echt goéd, maar ook de andere nummers waren best genietbaar... Het intimistische concert van Emily Jane White (tijdens de rustige nummers een beetje aangevuld door het rumoer uit het lager gelegen café, maar dat leek niemand echt te deren...) was subliem, waarin kwistig gestrooid werd met parels uit debuutplaat Dark undercoat en het aan te raden nieuwe album Victorian America. De nummers die op die platen nog boven de anderen uitsteken (zoals The ravens, Stairs -met prachtige tempowisselingen en veel variatie-, Liza, Bessie Smith -een ode aan de legendarische bluesvrouw-, Red dress,...) kwamen ten volle tot hun recht en waren ook in deze set de hoogtepunten en terecht mochten de drie dames nog eens terugkomen voor twee bisnummers. Emily Jane White leek heel erg onder de indruk van de rust van het publiek en de intieme sfeer, en leek zich alvast minsten evenzeer te amuseren als het publiek...
Hieronder nog enkele filmpjes van haar optreden de avond ervoor in de Botanique (met dank aan Roen) :
Last month's monthly mix was replaced by a special Halloween mix, but we're back now with tracks that got to me in the past month... De vorige maandelijkse mix werd al meteen iets speciaals (een Halloween mix), maar we pikken de draad weer op met nummers die me deze maand vooral bijbleven...
1. Song away - Hockey : tomorrow's just a song away. Lied van de week 45
2. Little lion man - Mumford & Sons : lied van de week 46 en één van de opzwependste folknummers van de laatste maanden
3. I and love and you - The Avett Brothers : via een Facebookvriend ontdekt en sindsdien meermaals gedraaid, dit gehele gelijknamige album. Prachtige rootsmuziek en het valt me helemaal niet moeilijk toe te geven dat ik al op voorhand geïntrigeerd was door de titel...
5. As long as it takes - Isbells : één van de prachtigste Belgische debuten sinds lang, en helemaal aansluitend bij mijn tijdsgeest, waarin ik helemaal ontvankelijk ben voor dit soort muziek
7. Envoi - Absynthe Minded : een bewerking van een gedicht van Hugo Claus, zo ontdekte ik achteraf, en bovendien deels gefilmd op minder dan een kilometer van mij (de Visserij en het Keizerpark). Lied van de week 47
8. So long sad sack - Dayaks : een singletje van een garagerockbandje uit België, halfweg de jaren '60, nu heruitgebracht als welkomstgeschenk op de CD- en platenbeurs gisteren in het ICC-gebouw in Gent, waar ik op zoek ging naar There will always be a small timevan Corin Raymond, dat album niet vond, maar uiteindelijk met enkele andere aanwinsten thuiskwam...
10. Gold rush - Basia Bulat : de nieuwe single van deze Canadese betoverende dame, die mij op Kraakpand 4.4 in de Handelsbeurs helemaal voor zich won. In januari komt haar nieuw album, Heart of my own, uit en daar kijk ik nu al reikhalzend naar uit...
Met gewonnen tickets (dankzij Gentblogt) mocht ik gisteren naar de Handelsbeurs in Gent, voor wat in essentie een (bijzonder) festivalprogramma bleek te zijn : Kraakpand 4.4.
Stoeltjes al dan niet rond tafels en enkele zetels voor het publiek en de 5 podiumopstellingen voor de aangekondigde artiesten netjes naast elkaar in een halve cirkel : het deed me al een beetje denken aan de opstelling voor Later... with Jools (het fantastische muziekprogramma van de BBC) en jawel hoor, toen de artiesten samen opkwamen en elk naar hun podiumplaats gingen en presentator Dirk Blanchart samen met hen een korte en gewijzigde versie van Jonathan Richman's Roadrunner, bleek dat inderdaad de formule te zijn. Alle artiesten speelden om beurt 1 of 2 nummers, tussendoor praatte Dirk Blanchart het geheel aan elkaar en bracht hij zelfs een duet met Micheline Van Hautem (L'amour, ça va) en zo kreeg je heel wat afwisseling en een heel aparte sfeer...
CO.ntradiction is een trio met een drummer, een gitarist en een zangeres die contrabas speelt en bij hun eerste nummers riepen ze vooral herinneringen op aan Vaya Con Dios, ook al vanwege de stemgelijkenis met Dani Klein.
Micheline Van Hautem schijnt met haar nummers en haar covers wereldwijd al behoorlijk wat succes geoogst te hebben, maar zelf kende ik haar niet. Dat ze de dochter is van de vroegere tourmanager van Luna Twist (Blancharts vroegere groep), kregen we van de presentator te horen, en deze dame heeft inderdaad een sterke en mooie stem, en de eigen nummers (ze had beslist enkel nummers uit haar nieuwste album te spelen) zijn zondermeer goed, maar veel meer was het uiteindelijk niet... Goed, en door de afwisseling met de andere artiesten, werd je dit ook niet beu...
Filip Jordens was in dit gezelschap duidelijk een buitenbeentje : met een repertoire van enkel Brel-nummers (en niet de allerbekendste, vermoed ik - ik ken echt héél weinig van Brel) en looks die aan de man zelf herinnerden, grootse gebaren en tomeloze inzet én een deugdelijke begeleidingsband slaagde hij erin mij te laten genieten van deze songs (normaal gezien nochtans niet mijn cup of tea).
Venus In Flames kende ik al een beetje van op de radio, en hun nummers zijn zondermeer uitstekend. Het is een rockband zoals je mag verwachten in een finale van een Rock Rally (brons in 2000 !), die intussen duidelijk gegroeid is en een hechte set speelt, waarbij frontman Jan De Campenaere duidelijk de touwtjes in handen houdt.
Maar het beste van de avond kwam toch onmiskenbaar (en met kop en schouders boven de rest uitstekend) uit Canada : Basia Bulat. Deze mooie blonde Canadese multi-instrumentaliste (gisteren alvast gitaar, piano en autoharp) had haar broer mee als drummer en een violiste en als dit trio brachten ze prachtige nummers, die met zoveel plezier, flair, goesting en kunde gespeeld werden, dat je hier niet onbewogen kon bij blijven... Meer zelfs, telkens ze zong, veranderde ze van een gewoon leuke vrouw in een prachtige, hemels mooie engel, die straalde van geluk omdat ze voor ons mocht zingen en spelen. Ze deed iets haast onbeschrijflijks met haar ogen dat de intensiteit van de muziek ten volle uitdrukte, ze lachte en knikte vaak naar haar groepsleden (de boodschap was duidelijk : we doen dat hier goed hé, en we amuseren ons samen...) en ze ging zo op in haar songs dat ik gehypnotiseerd werd door deze zangeres. Mocht de kans zich voorgedaan hebben, ik had haar na het optreden misschien wel durven aanspreken... Zelfs tussen haar nummers door, keek ik af en toe eens sluiks naar haar en ik zag haar haast evenveel genieten van de muziek van de andere artiesten ! Dít is werkelijk een vrouw om smoorverliefd op te worden : geef haar een instrument en laat haar zingen en ze wordt de mooiste en meest intrigerende vrouw op aarde !
Uit het prachtige album Manhay van Daan komt nu de wel heel erg aan Johnny Cash schatplichtige single Icon, waarop Daan op het ritme van een galopperend paard over helden en heldendom zingt. Ik vind het een hypnotiserend nummer, en het is zeker één van de beste songs op het album, en dus ook een prima single-keuze. En te zien aan de clip is Daan nog steeds geïntrigeerd door oude Nilfisk stofzuigers (zie ook Swedish designer drugs)
if you try to be an icon then the icon becomes you if you try to be a model it'll catwalk over you if you try to walk in straight shoes then these shoes will bend you too if you try to be a kid again the kid will kidnap you you know it's true the guy you know well that's just you and there is nothing you can do just like a door you can't get through when there is no-one left to fool don't go and drown in that old pool don't kid yourself so don't try to be an icon con the I inside of you that picture you've been painting doesn't look a thing like you I'll agree that it's a nice try but when your paint is dry we are all just little icons super you and super I you know it's true... I need someone to show me just what I threw away I need a pretty angel to present it on a tray you've never liked the icons aid that guy looked pretty strange but you've never tried to change me and that's how I came to change you know it's true...
Fire On Fire's debut album "The orchard" has been released almost a year ago, but I still like to listen to it now and again...
Het debuut The orchard van Fire On Fire mag dan al bijna een jaar geleden uitgebracht zijn, af en toe leg ik dit fijne album nog eens op. Het past dan ook helemaal in de trend van dit jaar van roots, folk, alt.country,... Eigenlijk is dit gewoon een fijn plaatje voor avonden als deze : guur weer buiten en lekker warm binnen. Verwarm je aan het knisperende haardvuur van o.m. dit nummer :
I have been listening to a lot of folk, roots, alt.country,... for the past year, and this fine album fits right in. It's exactly the kind of record you'd want to listen to when it's cold and wet outside, and warm and fuzzy inside. Enjoy the warmth of the songs, like the above...
Je kan het album hier kopen / You can buy the album here
't Wordt stilaan lijstjestijd en ook op Studio Brussel kan je dan weer meestemmen voor de Tijdloze. Ongetwijfeld zal dit nummer ook weer een hoge notering krijgen, al is het niet in deze versie...
Als één van de beste Gentse groepen van het moment ook nog eens voor haar videoclip in je buurt komt filmen, vervult dat je met trots. Absynthe Minded filmde op diverse mooie plaatsjes in Gent, waaronder het Keizerpark hier vlakbij (met de speciale fietsbrug). En bovendien is Envoi ook nog eens een fantastisch nummer (het favoriete nummer van mijn 4-jarige zoon Mirko ook...)
Je vindt het nummer op het album Absynthe Minded, dat je hier kan kopen.
Lyrics :
My verses stand gawping a bit I never get used to this They lived here long enough Enough! I send them out of the house I don't wanna wait Until their toes are cold Enough! I wanna hear the humming of the sun or that of my heart, hardening Enough! They don't screw classically They babble commonly And bluster nobly Enough! Enough! In winter their lips leap In spring they lie flat at the first warmth They ruin my summer And in autumn it's girls and a broken heart For another twelve lines on this sheet I'll hold my hand over their head And then I'll kick them out Enough! Go and pester elsewhere One-cent rhymes Find somebody who cares Enough! Go now on your high feet This is where the graves laugh When they see their guests Enough! One corpse on top of the other Go now and stagger to her Whom I do not know Enough! Enough! In winter their lips leap In spring they lie flat at the first warmth They ruin my summer And in autumn it's girls and a broken heart
In het gezellige maar behoorlijk krappe café Video trad vanavond (zie aankondiging) John Vanderslice op. De singer-songwriter vormde samen met een drummer en een toetsenist een soms behoorlijk stevig rockduo.
De set werd ingezet met een prachtig Too much time (mp3) en langzaamaan kwam de band onder stoom te staan en werd er meer en meer gerockt, met o.a. een overtuigend Up above the sea of Angela (mp3), waarin hij aan een vriendin opbiecht dat haar konijn is ontsnapt terwijl hij het voederde... Het laatste nummer van de electrische set werd meteen nadat het ingezet werd afgebroken ("my fault, my distortion was not angry enough" volgens John) en hernomen.
Daarna speelden ze nog acoustisch 3 nummers temidden het publiek, waaronder een bevlogen Time to go. Afgesloten werd er met Nikki oh Nikki (mp3), een waardige afsluiter van een goed concert !
