25 januari 2013

Aankondiging Kraakfest 2013


Het eigenzinnige platenlabel KRAAK houdt zoals elk jaar een eigen festival, dit keer in Netwerk (centrum voor hedendaagse kunst) in Aalst. Op 2 maart kan je er niet alleen naar muziek luisteren die (soms ver) buiten de lijntjes kleurt, er is ook een tentoonstelling (Watch that sound) waarin de concepten "geluid" en "stilte" onderzocht worden door 5 hedendaagse kunstenaars.
Op het programma staan onder meer de Baskische noisepunk van Billy Bao, de Amerikaanse avant-gardecomponist David Behrman, Richard Dawson (die zijn Britfolk voor het eerst naar het Europese vasteland brengt), het Zweedse duo Guds Söner en de Franse postpunkers van La Ligne Claire.

Alle verdere info (en tickets) kan je hier vinden.

En als teaser deze mp3's:

- Bilbo's incinerator - Billy Bao (mp3)
- Get them down - Billy Bao (mp3)

en deze albums van Richard Dawson die je kan beluisteren via zijn Bandcamp:


Mister And Mississippi


Nu we de eerste sneeuw van het jaar gehad hebben, allemaal knus onze warmte gezocht hebben 's avonds in de huiskamers, met een kop warme soep of een whisky, weten we maar al te goed in welke omstandigheden een plaat als het debuut van Mister And Mississippi het best tot zijn recht komt. Dit (in tegenstelling tot wat de naam misschien doet vermoeden) Nederlandse viertal grossiert immers in americana die wij steevast associëren met de besneeuwde bergtoppen van de Appalachen.
De rustige, pastorale muziek van de Nederlanders tovert je living immers gegarandeerd om tot een blokhut in de bergen, waar je je veilig waant voor de beren die in de bossen eromheen sluipen. Je zou zelfs bijna spontaan zelf gaan knisperen bij songs als Calm en Coloured in white. Gezellig wordt het ook met de meezinger Same room, different house, met een refrein dat catchyer is dan een school tonijn die een groot visnet inzwemt. Dat lied krijgt trouwens een wat meer rockgetinte laatste anderhalve minuut mee, wanneer de gitarist eens lekker loos mag gaan. Dat verzetje hoger komen we ook tegen in Northern sky.
De variatie tussen de nummers is groot genoeg om de aandacht de volledige tijd (bijna 50 minuten) vast te houden zonder dat er aan consistentie ingeboet wordt. Mister And Mississippi ontwikkelt een eigen, herkenbaar geluid. Zelf verwijzen ze naar bands als Fleet Foxes, Bon Iver en Sigur Rós. Wij noemen dat nogal hooggegrepen verwijzingen, hooguit idealen waar ze kunnen naar streven op termijn. Toch zal de luisteraar niet op zijn honger gelaten worden wanneer hij zoekt naar een aangename winterplaat. De warme klanken (de ooohs uit Six feet bijvoorbeeld) waaien je tegemoet als tumbleweed in een spookstadje. Het evenwicht wordt niet doorbroken en voor je het beseft, is alles voorbij, na het ingetogen, uitzwermende Circulate.
Vijftig minuten winterse warmedekentjesmuziek is precies waar we in januari al eens om verlegen zitten. Schuif gezellig mee je benen onder Mister And Mississippi en droom met ons mee.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Je kan het album hier kopen.

Twee nummers van het album kan je via hun Bandcamp-pagina beluisteren en gratis downloaden:







24 januari 2013

Villagers


Ik geef het toe: Becoming a jackal van Villagers mag dan al in mijn platenkast terug te vinden zijn, al bij al heb ik er (te) weinig naar geluisterd. Dat het een fijn plaatje was, hoorde ik eind 2010 ook wel, en toch bleef het tussen al die andere goeie albums niet echt hangen, en zo raakte het album wat in de vergetelheid. Dus beloof ik nu plechtig dat ik dat schijfje alsnog de aandacht ga geven die het misschien wel verdient.
Aanleiding voor mijn belofte is het prachtige tweede album van Villagers. {Awayland} (met accolades die er moeten staan en al iets zeggen over hoe bijzonder de muziek is) is een vroege parel aan de kroon van 2013. De arrangementen zijn prachtig, de songs staan als een huis en het geheel is gebalanceerd afgewerkt.
Schoorvoetend komt Conor O'Brien binnen met "You are needing a friend" op My lighthouse. Het is een lekker relaxtnummer, dat zich helemaal inschrijft in de singer-songwritertraditie en zelfs herinneringen oproept aan de legendarische Nick Drake. Geleidelijk laat hij de song trouwens aan kracht winnen. Dat Villagers echter ook thuishoort tussen hedendaagse muziek wordt meteen bewezen in het licht vrolijk-springerige Earthly pleasures. Even worden we op het verkeerde been gezet en lijkt de CD te blijven haperen, maar het maakt allemaal deel uit van wat dit nummer wil oproepen. Beluistering na beluistering vinden we dit beter en groeit dit uit tot één van de (vele) hoogtepunten op het album.
Terwijl knisperende toetsen moderniteit aanwezig blijven, duikt The waves opnieuw rustiger vaarwateren in. Het resultaat is een tot in de details perfect uitgewerkt popnummer, toegankelijker dan een supermarkt op zaterdagnamiddag, doch zonder toegevingen aan "de commercie". Het psychedelische crescendo op het einde van het nummer verandert dat aangezicht weliswaar, en het voelt alsof ons vliegtuig opstijgt. Dat Villagers goeie popnummers kan schrijven, bewijst overigens ook Judgment call, opnieuw onversneden complexloos vertier voor de meerwaardezoekers. Gezellig meezingen kan ook, op de geweldige single Nothing arrived, aanstekelijker dan de griep in dit seizoen (en van griep kan ik tegenwoordig meespreken...). "It's our dearest ally, it's our closest friend": het had over dit lied kunnen gaan! Net als bij de vorige nummers beheerst O'Brien tot in de puntjes de kunst om zijn muziek te laten groeien naar een climax zonder opdringerig te worden.
Met The bell lijken we even terug te duiken in de tijd, met een vleugje Ennio Morricone doorheen het schijnbaar eenvoudig gitaarnummer geweven. Die bedrieglijke eenvoud blijkt trouwens een handelsmerk voor Villagers: telkens weer worden de songs gevuld met haast ontelbare kleine details die meer rijkdom verlenen en in wezen goeie liedjes laten uitgroeien tot nét dat ietsje meer...
In titelnummer {Awayland} is de geest van Nick Drake opnieuw erg aanwezig, waarna die wordt geïnjecteerd met sfeerscheppende soundscapes die van ver lonken naar Sigur Ros. Passing a message is een laatavondlied, badend in één enkele straatverlichting in een achterafsteegje, waarop een jazzclub uitkomt (je hoort het aan de aanwaaiende klanken die op de achtergrond karakter verlenen aan deze song). De piano krijgt overigens een erg mooie hoofdrol. Grateful song is zondermeer mooi, al beklijft dit het minst. Wél beklijvend is het immens zachte In a newfound land you are free, dat drijft op (alweer) piano en de ingehouden, zalvende zang van Conor O'Brien. En zo zijn we al aanbeland bij afsluiter Rhythm composer, een song die van The Divine Comedy had kunnen zijn. De strijkers én het leuke ritme dat de percussie aangeeft, zijn hier de elementen van dienst om extra te kruiden. "I love how the rhythm composes you": het klinkt als de meest bizarre en tegelijk mooiste liefdesverklaring.
Intussen herbeluisterden we ook Becoming a jackal en de groei die Villagers laten horen op {Awayland} laten het beste verhopen voor de toekomst. Deze plaat zal ons alvast nog steeds heugen in december, wanneer het weer lijstjestijd wordt...

23 januari 2013

Lied van de week: week 4 - 2013

Pretty legs and things to do - Douglas Firs


 

Vorig jaar kon je op deze blog al uitgebreid lezen over Douglas Firs. Ik interviewde frontman Gertjan Van Hellemont, ik besprak het debuutalbum en ik schreef een verslag van het concert in de Gentse Minard. Omringd door vrienden slaagde Gertjan erin om de clip voor zijn nieuwe single, Pretty legs and things to do, op te nemen in één van de architecturale pareltjes van Gent, de Boekentoren
Met het achtergrondkoor, de tuba en nog enkele andere kleine ingrepen biedt het nieuwe arrangement het nummer een wat radiovriendelijker imago (al was er niks mis met de albumversie), en ik blijf nog steeds erg tuk op het zinnetje "You know I am not good with people, but I think I could be pretty good with you"

Je kan het album Shimmer & glow nog steeds hier kopen.

Lyrics:

You can learn a lot from one bad dream
Life's not always what it seems
There are times when you don't have a clue
What it means to be around a girl like you
With pretty legs and things to do
And times when you just don't have a clue
Gonna try now
And tell you
What I've never said out loud before
You know I'm not good with people
But I think could be pretty good with you

Why don't you show me how it's done
Why don't you tell me what went wrong
The things that I've been missing for way to long
Like being around a girl like you
With pretty legs and things to do
And times when you just don't have a clue
Gonna try now
And tell you
What I've never said out loud before
You know I'm not good with people
But I think could be pretty good with you
Gonna try now
And tell you
What I've never said out loud before
You say I'm not good with people
But we should let me be pretty good with you

22 januari 2013

Gratis download: PAON

De Belgische band PAON deelt zomaar hun (straffe) nieuwe single met u. Shine over me kan je hieronder beluisteren én downloaden:


Charlatan concert: Kiss The Anus Of A Black Cat


Vorige week waren de jaren ’80 weer helemaal terug in de Charlatan met Kiss The Anus Of A Black Cat, dat vorig jaar op ‘Weltuntergangsstimmung’ helemaal het new wave-register opentrok.


Luisteren naar voorprogramma Rape Blossoms is als verdwalen in je collectie Joy Division-platen. De jonge Gentse band lijkt wel aan een infuus gelegen te hebben waardoor ze de groep rond Ian Curtis niet alleen met de paplepel, maar ook nog eens intraveneus toegediend kregen. Zware synths dan weer drums en gitaar overheersten, en het podium was eigenlijk te klein, zodat de zanger af en toe eens tussen de voorste rijen kwam zingen en dansen.


 

Gezien Kiss The Anus Of A Black Cat na de folk van Hewers of wood and drawers of water vorig jaar op de recente plaat resoluut een andere richting uitging en eveneens de donkere krochten van de jaren ’80 opzocht, was het voorprogramma erg passend. In een driemansformatie beklom de groep rond Stef Irritant het podium. Ook hier waren de vergelijkingen met Joy Division niet van de lucht, al werd een ruimer spectrum aangeboord. In het enige nieuwe nummer dat Stef sinds het album van vorig jaar schreef, Drone for Conan, hoorden we een vleugje Eurythmics en in afsluiter Veneration was Depeche Mode niet veraf. Kiss The Anus Of A Black Cat lijkt amper nog op de groep die ze waren begin 2011, en enkel de zang, nog immer dwingend en zwanger van dreiging, klinkt herkenbaar. Daardoor klinken songs als Veneration en All the heroes run in armour bijna onherkenbaar, in een arrangement dat mijlenver van de originele folktoetsen weggelopen is en nu volop de eighties omarmt.
Het publiek liet het zich allemaal welgevallen en danste enthousiast mee. Hoewel de meeste aanwezigen niet eens oud genoeg leken om herinneringen te hebben aan het opgeroepen decennium, waanden we ons in een tijdreis “back to the future”.



Setlist:
 

1. Ruins
2. Define Pi
3. Let Things Drift
4. My Word As Gospel
5. Drone For Conan
6. Sevenfold
7. Shake Off Your Dreams
8. All The Heroes Run In Armour
9. Veneration
——————————————————-
10. Triple Fall


Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

19 januari 2013

22tracks


Eén van de mooiste ontdekkingen bij het begin van dit jaar, hoewel ik van het bestaan al op de hoogte was, is 22tracks, een website waarop je muziek kan streamen uit playlists die in 22 genres worden samengesteld uit 22 nummers. Via Indiestyle-medewerker DJ Stethoscope Steve wist ik al van de indie/rock-playlist, maar daarnaast kan je ook nog geweldige dingen ontdekken in de andere 21 genres: afroheat, bass, beats, belpop, dance, disco, drum&bass, dub vibes, electronica, global sounds, hiphop, house, jazz, moody, originals, pop, rough, soul/r&b, takeover, techno en tropical. Er zijn bovendien al 4 versies, voor de 4 steden van elke curatorslijst, telkens samengesteld door experten binnen dat genre. Behalve Brussel is er dus voor elk genre ook iemand gevonden in Amsterdam, Londen en Parijs.
Inloggen kan je doen met je Facebook- of Twitterprofiel of je Google-account.

18 januari 2013

Gedichtendag 2013

Gedichtendag 2012

Op donderdag 31 januari is het Gedichtendag. Behalve dat je die dag in de boekhandels (en soms ook in de bibliotheken) je jaarlijkse poster kan afhalen met een mooi gedicht, zijn er natuurlijk ook heel wat activiteiten, in Vlaanderen en in Nederland, met als thema "muziek". Een overzicht vind je hier: website Gedichtendag 2013.

17 januari 2013

Lied van de week: week 3 - 2013

Just make it stop - Low


Het is nog wachten tot 18 maart vooraleer het nieuwe album van Low, The invisible way, uitgebracht wordt. Gelukkig zendt de band dit nummer al voorop, als voorproefje, en ik kan het erg smaken.
Bekijk zeker ook eens de trailer voor het nieuwe album hieronder:


Je kan het album hier alvast bestellen. En beluister ondertussen nog eens onderstaande prachtsongs:


Lyrics:

Here I am just make it stop
I can tell the whole world
to get out of the way
if I could just make it stop.
If I could just make it stop,
breaking my heart,
get out of the way,
if I could just make it stop.

You see them close to the edge,
I'm at the end of my road
the road is starting the threat,
I'm trying to keep my hold.

You say I'm nothing I'm not
but I'm not what I seem,
get my back off the wall
If I could just make it stop

If I could just make it stop
I can tell the whole world
to get out of the way
if I could just make it stop.
If I could just make it stop,
breaking my heart,
get out of the way,
if I could just make it stop.
If I could just make it stop.

Now I'm looking up from a tempt from a whole
see nothing but blue sky, shining on my soul,
as I enter the court and I'm ..not
we could get where I'd go in,
if I could just make it stop.

If I could just make it stop
I can tell the whole world
to get out of the way
if I could just make it stop.
If I could just make it stop.

16 januari 2013

Four Tet


Nogal onverwacht zette Kieran Hebden (Four Tet) op Soundcloud een nieuw album online, dat je bovendien kan downloaden, 0181:


Het betreft een bijna 40 minuten durende mix van nummers die Four Tet reeds maakte in de periode tussen 1997 en 2001. Deze release volgt op de verzamelaar met singles, Pink, die vorig jaar uitgebracht werd. Bedoeling is dat dit album later dit jaar nog op vinyl uitgebracht wordt.

13 januari 2013

Pere Ubu


Wanneer de legendarische band Pere Ubu het nieuwe album Lady from Shanghai opent met Thanks, weerklinkt daarin heel sterk een echo van Ring my bell. Het duurde even vooraleer ik doorhad wat het precies was dat ik herkende, en toen viel het ineens te binnen. Doorheen het album zou blijken dat ik nog wel vaker flitsen uit vervlogen tijden door mijn hoofd zou horen vliegen.
Pere Ubu leerde ik, zoals zovele bands, kennen door eens een album te ontlenen uit de bib. Story of my life was de betreffende cd, en die verraste me aangenaam. Opmerkelijk vond ik toen de typische zangstem, en verder viel me in die tijd al op hoe toegankelijk de nummers waren. Jarenlang bleef het één van mijn favoriete cassettebandjes, dat ik om de zoveel tijd weer eens te voorschijn haalde. Intussen is die plaat al precies 20 jaar oud, en is het misschien wel al 15 jaar geleden dat ik nog naar luisterde. En toch, in een song als Musicians are scum herken ik meteen die stem (die ook wel een beetje klinkt als een off-screen voice van een oude science-fictionfilm) en komt alles onmiddellijk terug. 
Het album klinkt eigentijds genoeg om nog ter zake te doen, al zal ik er persoonlijk niet zo door geraakt worden als destijds door Story of my life. De plaat is wat te wisselvallig daarvoor... Goeie nummers worden afgewisseld met matige, vrijwel direct vergeten songs.

Je kan het album hier kopen.

12 januari 2013

Bettie Serveert


In 1992 werden we tussen alle grungegeweld verrast en gecharmeerd door het Nederlandse Bettie Serveert, dat met Palomine een haast iconisch album afleverde. Daarop stond niet alleen de prachtige titelsong, een baken van rust met Breedersachtige harmonie, maar ook het lekker ruige Kid's allright. Sindsdien bleef de band albums uitbrengen, die echter nog zelden opgemerkt werden. In 2010 nog was er Pharmacy of love, met de geweldige single Deny all. Wat volstaat om te zeggen dat Bettie Serveert niet alleen nog steeds bestaat, maar zelfs nog steeds relevant is.
Het nieuwe jaar zetten ze in met hun negende plaat Oh, mayhem!. Er wordt alvast afgetrapt met vintage Bettie Serveert-materiaal. Shake-her klinkt immens vertrouwd en (laten we voor het gemak zeggen) titelsong Mayhem rockt als de beesten. Het lied klinkt ruig en vies zoals ongewassen, gescheurde jeansbroeken uit de grungeperiode waarnaar we al eerder verwezen. Wat immers opvalt aan dit album, is dat Bettie Serveert geen spat veranderd lijkt, en ons een flash-back van jewelste bezorgt richting de gouden tijden van Nirvana, Pearl Jam, Alice In Chains en Stone Temple Pilots, om dan langzaamaan een diverser muzikaal palet aan te spreken. Er zijn af en toe wat meer popgerichte toetsen, zoals in het behoorlijk vrolijke Had2Byou, of een wat gospelachtig begin in Tuf skin. Ook Monogamous klinkt wat bevreemdend. Deze songs verraden een band die al die tijd de oren gespitst hield, muziek oppikte en zichzelf desondanks niet verloochende.
Overheersend op dit album zijn de scheurende gitaren – geniet 5 minuten lang van het heerlijke Receiver (Alternative version) en probeer maar eens niet in luchtgitaarspel uit te barsten – en de zang van de Canadees-Nederlandse Carol Van Dyk. Rondom die herkenningspunten wordt dan genoeg variatie opgebouwd om deze plaat aangenaam en de spanningsboog gespannen te houden.
Onze glazen bol voorspelt niet meteen de terugkeer van het grote succes voor de Arnhemse band. Daarvoor moet je op het juiste moment op de juiste plaats zijn, en er is aan dit album weinig dat helemaal de mood van het heden vangt, ondanks een songtitel als iPromise. Opgemerkt worden zal alweer moeilijk zijn, en dat is doodjammer eigenlijk, want dit album verdient een plekje in uw platenkast en hart. 

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Je kan het album hier kopen.

11 januari 2013

Lied van de week: week 2 - 2013

Dumb ways to die - Tangerine Kitty


 
Niet alleen is dit één van de meest aansprekende preventiefilmpjes (van Metro), het is bovendien ook nog eens een erg simpel en toch clever popnummertje. Al vrees ik dat het voor Tangerine Kitty wel eens een one hit wonder zou kunnen blijken te zijn...
Het filmpje is erg populair op YouTube, en dat is makkelijk te begrijpen. Het is een erg grappig, eenvoudig en erg aansprekend filmpje, en eigenlijk geldt dat dus ook voor het nummer.

Op hun Soundcloud-pagina kan je behalve het nummer zelf ook de instrumentale versie en de ringtone downloaden.

Dumb ways to die (mp3)

Lyrics:

Set fire to your hair
Poke a stick at a grizzly bear
Eat medicine that’s out of date
Use your private parts as piranha bait

 

Dumb ways to die, 
so many dumb ways to die, 
dumb ways to die, 
so many dumb ways to die
 

Get your toast out with a fork
Do your own electrical work
Teach yourself how to fly
Eat a two week old unrefrigerated pie

 

Dumb ways to die, 
so many dumb ways to die, 
dumb ways to die, 
so many dumb ways to die
 

Invite a psycho-killer inside
Scratch a drug dealer’s brand new ride
Take your helmet off in outer space
Use your clothes dryer as a hiding place

 

Dumb ways to die, 
so many dumb ways to die, 
dumb ways to die, 
so many dumb ways to die
 

Keep a rattlesnake as a pet
Sell both your kidneys on the internet
Eat a tube of superglue
“I wonder what’s this red button do?”

 

Dumb ways to die, 
so many dumb ways to die, 
dumb ways to die, 
so many dumb ways to die
 

Dress up like a moose during hunting season
Disturb a nest of wasps for no good reason
Stand on the edge of a train station platform
Drive around the boom gates at a level crossing
Run across the tracks between the platforms
They may not rhyme but they’re quite possibly

 

Dumbest ways to die
Dumbest ways to die
Dumbest ways to die
So many dumb
So many dumb ways to die

07 januari 2013

Tentoonstelling: Fables du paysage Flamand, Bosch, Breughel, Bles, Bril


Net over de grens, in Lille, loopt nog tot en met zondag 13 januari (dat is dus volgende week al!) de prachtige tentoonstelling Fables du paysage Flamand, met werken van onder meer Jeroen Bosch, Pieter Breughel (zowel de Oude als de Jonge), Herri Met De Bles (AKA Henri Bles) en Paul Bril, in het Palais des Beaux Arts. De tentoonstelling focust vooral op hoe Vlaamse schilders (al zijn er ook enkele Italianen te bewonderen en schilders die beïnvloed werden door de Vlaamse meesters) uit de 16e eeuw in hun schilderijen vreemde wezens ten tonele voerden, of de natuur en de landschappen menselijke en dierlijke eigenschappen toedichtten. Bosch was natuurlijk de grote meester op dat vlak, maar het meesterschap van Pieter Breughel valt te bewonderen in 3 kleine, maar uiterst gedetailleerde schilderijtjes. Thema's die vaak terugkeren zijn de hel, de duivel, heiligen (vooral H. Antonius, H. Kristoffel en Johannes De Doper zijn erg in trek), Orpheus en de onderwereld,... Ik bezocht de tentoonstelling zondag, bij een bezoek aan Lille, en het is een erg mooie tentoonstelling met echt wel héél mooie en belangrijke werken uit die periode, van Vlaamse schilders die zich verspreid hadden over heel kunstminnend Europa, zoals hun schilderijen (uit allerlei musea en privé-collecties) dat intussen ook doen. 
Voor dezelfde prijs kan je meteen ook naar de tentoonstelling Babel, waar hedendaagse kunstenaars uit de hele wereld en diverse disciplines (fotografie, video, tekeningen, installaties,...) laten zien hoe ze zich hebben laten inspireren door De toren van Babel van Pieter Breughel (een werk dat je in de andere tentoonstelling ook kan zien).
Voor wie zijn bezoek aan de tentoonstelling een extra cachet wil geven: zondag 13 januari sluit de tentoonstelling af met een concert!

06 januari 2013

Aankondiging: Arscene concert met Lieven Tavernier en Bruno Deneckere

Komende zaterdag, 12 januari, spelen Lieven Tavernier en Bruno Deneckere samen in Arscene in Hansbeke (Nevele). Hieronder, op de affiche, vind je alvast concrete informatie, alsook de aankondiging van komende activiteiten. 
Lieven Tavernier ken je wellicht van de liedjes die hij voor andere artiesten schreef, zoals Jan De Wilde, Thé Lau, Flip Kowlier, Sabien Tiels, De Schil,... Zijn bekendste nummers zijn ongetwijfeld De fanfare van honger en dorst en De eerste sneeuw. Hij schreef ook al enkele boeken. In 2011 bracht hij het album Witzand uit.
In de jaren '90 was Bruno Deneckere de frontman van Pink Flowers, een band waarmee hij maar liefst 3 albums uitbracht. Nadien ging hij solo en speelde hij mee op albums van onder meer Lieven Tavernier en Derek. Hij bracht in 2011 de plaat Walking on water uit.




05 januari 2013

I Do I Do


I Do I Do heeft een nieuw album uit (althans, de officiële release is pas in februari). Then is de derde plaat van wat oorspronkelijk een driekoppige band was maar intussen gereduceerd is tot Stefaan Decroos alleen. Hij speelt gitaar (en gebruikt electronica om ook andere geluiden te maken) en in tegenstelling tot de vorige albums is de zang verdwenen en houden we hier dus nu een instrumentale plaat vast. Hoewel, vasthouden roept niet meteen een juist beeld op, want dit album is enkel beschikbaar als cassette, én als digitale download (via Kinky Star).
Wie vertrouwd is met None en More light moet dus alvast wat wennen want de oude I Do I Do lijkt dood, en een nieuwe I Do I Do opgestaan. Of valt er toch een lijn te trekken van die vorige platen naar het nieuwe werk? Wel, de lijn die getrokken werd van None naar More light, toen het popgeluid al ingeruild werd voor een meer folky en meer singersongwriterachtig geluid, wordt verder doorgetrokken. Decroos, die zich meer en meer laat inspireren door oude muziek, lijkt zich op de derde plaat terug te trekken in een geheel eigen wereld, een beetje als Jean-Baptiste Grenouille (uit Het parfum van Patrick Süskind) wanneer die zich in een grot in het Centraal Massief afzondert om geen geuren meer te hoeven ruiken en enkel in zijn eigen olfactorische herinneringen rond te kunnen dwalen. De gitaarklanken worden aangevuld met electronica, zoals in het begin van albumopener For all of the wor'. Vervormde stemmen klinken half in de achtergrond en we luisteren nog eens opnieuw, om zeker te zijn dat we ons niets verbeeld hebben. Het is meer een soundscape dan een echte song, maar de nieuwsgierigheid wordt wel danig geprikkeld.
En dan waait ons het folkgeluid toe van On the brighter side of the Puster valley. De bezongen vallei ligt deels in Oostenrijk en deels in Italië, zo leerde ons enig opzoekwerk. Vreemd genoeg associëren we bergweiden meer bij het volgende nummer, Alpha, dan bij het aan de Alpenstreek verbonden lied. 
De nummers duren zelden langer dan 3 minuten, en klokken soms zelfs af op minder dan 2 minuten. Het zijn dan ook vaak eerder miniaturen, zoals een middeleeuwse monnik gebruikt om de geschriften te illustreren die hij minutieus overschrijft. Dat maakt in ieder geval dat de 14 nummers die samen een veertigtal minuten omvatten, genoeg vaart bezitten om de luisteraar bij de zaak te houden.
Het opzoekwerk op internet blijkt ook handig om te duiden waarnaar een song als General Maczek's Shermantank naar verwijst. De Poolse generaal van een pantserdivisie bevrijdde Tielt (de geboortestad van Stefaan Decroos) in de Tweede Wereldoorlog en een gedenkteken met zo'n Shermantank siert één van de Tieltse pleinen, dat naar hem genoemd werd. Hij huldigde het gedenkteken overigens persoonlijk in.
Upright conversation klinkt erg passend voor een kerk, met een orgelachtig geluid, hoewel we vermoeden dat de gitaarklank door middel van allerlei snufjes en foefjes danig vervormd werd tot I Do I Do deze klank verkreeg. Daarna wordt over de gitaren een sluier van soundscapes gedrapeerd in Words of the sluggard. Telkens het nummer dreigt iets te lang ter plaatse te trappelen, komt er een kleine twist in de opbouw, en wordt je toch weer meegenomen. Gee haw blues maakt zijn naam waar en kon zo uit een verzameling opnames van Alan Lomax of het Smithsonian Institution komen. Verwacht echter geen jammerende blues, maar een ontmoeting van bluegrass, folk en blues. De overgang naar Mini-me (zou dit een verwijzing zijn naar het personage uit Austin Powers?) is aanvankelijk wat bruusk. De snaren van de gitaar worden in een register gedwongen dat opnieuw een kerkgebouwsfeer (we vonden geen passender woord) oproept.
The great invisible spirit (of the father whose name cannot be uttered) is een titel dat ontzag wekt, en de muziek maakt die associatie helemaal waar. I Do I Do klinkt als in eerbied gebogen voor een afwezige, maar tegelijk sterk aanwezige figuur. Titels en muzikale invullingen als deze zetten de fantasie van de luisteraar volop in beweging. Als tegengewicht klinkt In winter snow sets the rules contemplatief en bescheiden. En al helemaal anders is het vrolijke (nu ja, relatief vrolijke) On my way to heaven waarin de hoofdrol opgeëist wordt door slide gitaar en strijkers. Opnieuw vertoeven we in onherbergzame Amerikaanse streken die ik enkel ken uit de vele rootsplaten die ik de voorbije jaren hoorde.
Saint-Etienne mag dan wel het langste nummer zijn op het album (bijna vier en een halve minuut), jammer genoeg is het niet het sterkste nummer. Althans, persoonlijk word ik er het minst door aangesproken...
Summer street train blues is een erg rustig nummer dat de tijd neemt en daarmee langer lijkt te duren dan tweeënhalve minuut die het display aangeeft. Het is een mijmering waarin je kan verdwalen. De electronica die zo prominent aanwezig was in het openingsnummer, duikt daarna ook weer op in slot- én titelnummer Then, en zo maakt I Do I Do de cirkel rond. Then is als soundscape overigens naar mijn gevoel geslaagder nog dan For all of the wor'.
Als ik een globale conclusie moet noteren, dan zou ik zeggen dat Then een album geworden is dat ver afstaat van debuut None en dat ook afstand neemt van More light, zonder helemaal te verloochenen wie of wat I Do I Do is. Doordat het een instrumentale plaat is, vraagt het wat meer inspanning van de luisteraar, een inspanning die gelukkig de moeite waard is. De vaart die in het album zit (met uitzondering, naar mijn gevoel, van Saint-Etienne) en de variatie, de slimme tracklist en de geluidsmanipulaties die electronica toestaan wanneer vooral gitaar opgenomen wordt maar de artiest daar toch meer wil uithalen, het zijn allemaal elementen die zorgen dat Then een compleet album is, dat af is, en doordat de cirkel ook mooi rondgemaakt wordt, laat het zich beluisteren als een mooi geheel. Al bij al valt het gedwongen gemis aan zang op die manier nog wel mee...

Vanaf februari kan je via Kinky Star het album digitaal bestellen. Je kan alvast deze 3 tracks voorbeluisteren via de Soundcloud-pagina van I Do I Do:



04 januari 2013

Lied van de week: week 1 - 2013

We no who U R - Nick Cave And The Bad Seeds



Op 18 februari is er eindelijk een nieuw album van Nick Cave And The Bad Seeds, mijn allerallerfavoriete artiest. Deze single werd al vooruit gestuurd.

Je kan het album Push the sky away hier alvast bestellen.

Lyrics:

The tree don't care what the little bird sings
We go down with the morning dew in the morning
The tree don't know what the little bird brings
We go down with the dew in the morning

And we breathe it in
There is no need to forgive
Breathe it in
There is no need to forgive

The trees will stand like pleading hands
We go down with the dew in the morning light
The trees all stand like pleading hands
We go down with the dew in the morning

And we breathe it in
There's no need to forgive
Breathe it in
There is no need to forgive

The trees will burn with blackened hands
We return with the light of the evening
The trees will burn with blackened hands
We have nowhere to rest. We have nowhere to land

And we know who you are
And we know where you been
And we know there's no need to forgive
And we know who you are
And we know where you been
And we know there's no need to forgive
And we know who you are
And we know where you been
And we know there's no need to forgive
And we know who you are
And we know where you been
And we know there's no need to forgive again

02 januari 2013

Gespot voor u: The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble


Soms gebeurt het heel onverwacht dat je iets spot op (bijvoorbeeld) Facebook dat je nog niet kende, en dat je meteen heel erg intrigeert. Die toevallige muzikale ontdekkingen maken het leven boeiender...
Gisteren spotte ik dit op de Facebookpagina van boven de grijze wolken, een café in Gent dat nét deze week zijn deuren sloot (op 31 december). 
The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble is een Nederlandse band (nu ja, er zitten ook leden uit Groot-Britannië,Frankrijk en Zwitserland in) die sinds 2000 ook vaak muziek maakt bij stomme films (het begon allemaal met Nosferatu en Metropolis). De bandleden houden zich bezig met audio én video, en trachten ook live zowel analoog als digitaal te werken, met soms verbluffende resultaten tot gevolg.
Ze deelden gisteren een extraatje met hun fans via hun Facebookpagina, in afwachting van een tour die start in mei, mogelijks een nieuw album en alvast een live-registratie die ze uitbrengen van hun zijproject The Mount Fuji Doomjazz Corporation. Het videomateriaal dat ze gebruiken komt uit In absentia, een film van de Quay Brothers (tweelingbroers die bekend raakten dankzij hun stopmotion-animaties). Het is dan ook bedoeld als een hommage aan hen.
Hun muziek klinkt als een mengeling van jazz en post-rock, zelf noemen ze het doomjazz. Geniet ervan:



Homage to Quay - The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble

01 januari 2013

8tracks mix: Sea mix (gewonnen door Nachtbraker)

In deze wedstrijd ter gelegenheid van 6 jaar De ongeletterde wanhoop won Nachtbraker een gepersonaliseerde 8tracks-mix. Hij koos voor het thema "de zee".
Het voordeel van het kunnen klaarzetten van blogposts is dat ik van deze gewonnen blogpost meteen de eerste post van het nieuwe jaar kan maken.
Gelukkig nieuwjaar aan iedereen, en veel plezier aan Nachtbraker (en aan alle andere lezers ook natuurlijk) met deze thematische mix. We starten bij Sea en eindigen Overseas, en onderweg komen we in stormen terecht, raken jongens en zelfs hele staten verzwolgen door de zee en komen we met onze geliefden samen aan de zee...



Dit zijn de songs in de Sea mix:
  1. Sea- Low
  2. A burial at sea - Get Well Soon
  3. Stay with me (by the sea) - Al Green
  4. Sun and sea and you - Pond
  5. Secret of the sea - Billy Bragg & Wilco
  6. Rolling sea - Vetiver
  7. Sea green sea - Bad Rabbit
  8. Sea - Codeine
  9. On the sea - Beach House
  10. Back to the sea - The Futureheads
  11. The seabirds - The Triffids
  12. Sea talk - Zola Jesus
  13. The golden boy that was swallowed by the sea - Swans
  14. Sea of orange - Jonas Munk
  15. The sea after a storm - Sea+Air
  16. Deep blue sea - South Memphis String Band
  17. Lost at sea - The Fiery Furnaces
  18. The day Texas sank to the bottom of the sea - Micah P. Hinson
  19. Overseas - Floyd Jones