Het is vreemd : zelfs na enkele beluisteringen leek het nieuwste album van Emily Jan White tegen te vallen, maar als je het album meteen na haar twee vorige in chronologische volgorde afspeelt, vallen de puzzelstukjes in mekaar, en hoor je de evolutie die ze doormaakte, en hoe natuurlijk die klinkt.
Betekent dit nu dat je die eerdere albums moet gehoord hebben om te kunnen genieten van deze plaat? Natuurlijk niet! Emily Jane White heeft een pracht van een stem, met daarin een langoureuze zucht, een van verlangen zwangere toets, die haar zo herkenbaar maakt tussen al die andere vrouwelijke singer/songwriters. En er zijn de strijkers, altijd aanwezig (prominent of op de achtergrond), en altijd het lied dragend. Er is de piano, die de melodielijnen uittekent, en op dit album is er een rijkere orchestratie, rijkere arrangementen, en zelfs een breder palet aan stijlen.
Zo klinkt “The cliff” wel heel erg laidback country, en tot we Emily's eigen stem horen, denken we daarbij aan schoon volk als Emmylou Harris, Caroline Herring en Gillian Welch. “Requiem waltz” begint als een wals die vrolijk een feest opent, tot alweer haar stem een andere wending geeft aan het nummer. De muziek mag verder dezelfde weg op blijven gaan, de weg is wonderbaarlijk veranderd door al wat in die vocalen doorklinkt. Op een nummer als “The law” (gratis te downloaden op haar website, echt een aanrader) klinkt ze dan weer heel erg zoals we haar al langer kennen, en dat is een compliment.
Er is iets sprankelends aan de manier waarop ze haar verdriet bezingt, of haar woede, of eender welke emotie. Je hoort en voelt doorheen alle nummers een stérke vrouw, die problemen niet uit de weg gaat, problemen op haar weg vindt maar tegelijk ook over de omgevallen boomstammen heen klautert, door de snelstromende beken waadt, door de donkere nacht het pad weet te vinden in een gloed zoals die haar op de hoesfoto ook omgeeft.
“Ode to sentience” is een betoverende én betoverde plaat, waarop de grootste troef ligt in de stem van Emily Jane White, waarmee ze wat ze aanraakt (muzikaal), verandert in iets nieuws, met méér lagen, met méér diepgang, met méér gevoel. Het is ook een groeiplaat, en nu we erover nadenken, waren haar vorige albums dat ook al. Ze kropen onder de kleren, en binnen enkele maanden zullen we u kunnen vertellen of ook deze derde worp daarin slaagt. Al is de kans groot dat u Emily Jane White tegen dan ook al overal met u meedraagt, onverhoeds opduikend tussen andere liedjes, wanneer je dat het minst verwacht...
Betekent dit nu dat je die eerdere albums moet gehoord hebben om te kunnen genieten van deze plaat? Natuurlijk niet! Emily Jane White heeft een pracht van een stem, met daarin een langoureuze zucht, een van verlangen zwangere toets, die haar zo herkenbaar maakt tussen al die andere vrouwelijke singer/songwriters. En er zijn de strijkers, altijd aanwezig (prominent of op de achtergrond), en altijd het lied dragend. Er is de piano, die de melodielijnen uittekent, en op dit album is er een rijkere orchestratie, rijkere arrangementen, en zelfs een breder palet aan stijlen.
Zo klinkt “The cliff” wel heel erg laidback country, en tot we Emily's eigen stem horen, denken we daarbij aan schoon volk als Emmylou Harris, Caroline Herring en Gillian Welch. “Requiem waltz” begint als een wals die vrolijk een feest opent, tot alweer haar stem een andere wending geeft aan het nummer. De muziek mag verder dezelfde weg op blijven gaan, de weg is wonderbaarlijk veranderd door al wat in die vocalen doorklinkt. Op een nummer als “The law” (gratis te downloaden op haar website, echt een aanrader) klinkt ze dan weer heel erg zoals we haar al langer kennen, en dat is een compliment.
Er is iets sprankelends aan de manier waarop ze haar verdriet bezingt, of haar woede, of eender welke emotie. Je hoort en voelt doorheen alle nummers een stérke vrouw, die problemen niet uit de weg gaat, problemen op haar weg vindt maar tegelijk ook over de omgevallen boomstammen heen klautert, door de snelstromende beken waadt, door de donkere nacht het pad weet te vinden in een gloed zoals die haar op de hoesfoto ook omgeeft.
“Ode to sentience” is een betoverende én betoverde plaat, waarop de grootste troef ligt in de stem van Emily Jane White, waarmee ze wat ze aanraakt (muzikaal), verandert in iets nieuws, met méér lagen, met méér diepgang, met méér gevoel. Het is ook een groeiplaat, en nu we erover nadenken, waren haar vorige albums dat ook al. Ze kropen onder de kleren, en binnen enkele maanden zullen we u kunnen vertellen of ook deze derde worp daarin slaagt. Al is de kans groot dat u Emily Jane White tegen dan ook al overal met u meedraagt, onverhoeds opduikend tussen andere liedjes, wanneer je dat het minst verwacht...
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten