Openen met een cover van Bob Dylan, helemaal alleen op gitaar als jong meisje, dat moet je durven. De Belgische Faustine Hollander mocht zo afgelopen woensdag in de Rotonde van de Botanique openen voor Emily Jane White, en ze had haar set heel slim opgebouwd. Na enkele nummers kwam een gitarist haar versterken, enkele songs later gevolgd door een drummer. De liedjes varieerden van Dylan tot een nummer dat al heel erg aan de hoofdact deed denken (“Dragonfly”), en nog iets steviger popwerk. De band genoot zichtbaar van het succes, en eigenlijk waren er enkel de lange momenten waarin gitaren gestemd moesten worden (en de vaart zo niet al te best in de set kwam) minpuntjes.
Ongeveer een jaar na haar vorige doortocht kwam Emily Jane White, geflankeerd door celliste Jen Grady, haar jeugdvriendin die haar vaak vergezelt, en een gitarist, opnieuw in de Botanique, met een nieuw album onder de arm. Op “Ode to sentience” zet ze haar muzikale groei verder, en dat hoorde je in de set vooral omdat de nieuwe nummers vrij naadloos overgingen in het geheel. Die nieuwere nummers zaten vooral in het begin van de set (en ook daarna nog een beetje gespreid), want Emily Jane White had het beste uit haar vorige plaat vooral in het slot van de reguliere set verstopt : “The ravens”, “Liza”, “Stairs” en helemaal op het einde titelnummer “Victorian America”. Dat hoeft niet te verbazen, want die nummers blijven nog steeds haar beste materiaal, zo bleek alweer...
De magie van de Botanique leek goed te werken : Emily Jane White vond de zaal prachtig (“it feels like playing in a womb”) en gaf even later toe dat ze zelden zich echt op haar gemak voelt op een podium, maar vanavond was ze ontspannen. Ze ging met plezier in op opmerkingen uit het publiek, bedankte het publiek, deed moeite om af en toe Frans te spreken en stak haar bewondering voor het publiek, dat in stilte luisterde, niet onder stoelen of banken.
Net als bij het voorprogramma werden vaak instrumenten gestemd, maar je zag dat deze artieste al meer ervaring heeft in het omgaan met die onfortuinelijke pauzemomenten.
Emily Jane White wisselde zelf vaak tussen keyboards en gitaar, maar welke instrumenten ook bespeeld werden, doorheen de liedjes werd een patroon herkenbaar. Samen met haar unieke manier van zingen vormt dat een herkenbaar element, dat -als je er niet weg van bent- kan gaan vervelen of waar je -als je zoals ik, daar net erg van houdt- uren kan naar blijven luisteren.
Emily Jane White kwam nog terug voor 3 bisnummers, eerst helemaal alleen, daarna met de andere muzikanten, en ze mocht afscheid nemen met een gemeend applaus voor een concert dat perfect past in een zaal als deze.
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten