Gelezen (33)

Things the grandchildren should know - Mark Oliver Everett

Mark Oliver Everett is E, de grote bezieler van Eels. Eels maakt fijne muziek en waar de groep (en dus in feite E) een patent op heeft, is het combineren van soms gitzwarte teksten en vrolijke muziek. Hoe het komt dat deze man daar zo goed in is, verneem je eigenlijk dankzij dit autobiografisch boek. Everett beschrijft daarin zijn jeugd en volwassenheid, en de hoop miserie die hij meemaakte. Zo waren er de zelfmoord van zijn zus en de dood van zijn vader, een man die haast onbereikbaar was voor zijn kinderen. Net als in zijn songteksten, hanteert Everett een vlotte pen, een gezonde dosis humor en veel zelfrelativering om op een verteerbare manier zijn al bij al grauw (en net daarom dan toch op een manier hoopvolle) levensverhaal te vertellen. Dit is het soort Engels waar je als lezer doorheen vliegt (voorlopig is het boek nog niet in het Nederlands beschikbaar). Dit is een aanrader, en zeker niet enkel voor Eelsfans en andere muziekliefhebbers.

Broere : de oudste, de stilste, de echtste, de verste, de liefste, de snelste en ik - Bart Moeyaert

In verhaaltjes van 3 à 4 bladzijden schetst Bart Moeyaert, een meester in het in prachtige, schijnbaar eenvoudige taal gieten van relaties, miniatuurtjes uit zijn leven als jongste van 7 broers. Dat is soms monkellachen, soms glimlachen, soms schateren, soms ontroerd raken, vaak herkennen, meteen begrijpen,... kortom : vintage Moeyaert.

De helaasheid der dingen - Dimitri Verhulst

Het boek is nog beter dan de film. Laten we daar maar meteen mee in huis vallen. Meestal slaag ik erin eerst het boek te lezen en dan pas de film te zien, maar soms heb je een boek niet gelezen, krijgt het een prachtige verfilming die als film gewoon zelf al staat als een huis en word je dan maar door de film geprikkeld om alsnog het boek te lezen. Dat overkwam me met dit succesnummer van Dimitri Verhulst, waarin hij zijn jeugd (gekenmerkt door wat in essentie een "typisch bijzondere jeugdzorgverhaal" is) van zich afschrijft, met heel veel liefde, loyaliteit en oprechte warmte. Want hoezeer het leven gekenmerkt is door miserie, de Verhulsten slaan er zich -als we tenminste het boek mogen geloven, en dat is natuurlijk altijd bijzonder twijfelachtig...- met veel humor en branie doorheen. Alcoholisme, chronische armoede, leven aan de rand (en soms ook óver de rand) van de maatschappij : alles krijgt een liefdevolle toets van een man die enerzijds gelukkig is uit die wereld te zijn geraakt, maar die er anderzijds échte liefde in herkent.

Wat het boek nog beter maakt dan de film, zijn vooral de zeer rake observaties die niet altijd verfilmbaar zijn. Anderzijds kan je niet anders dan toegeven dat regisseur Felix Van Groeningen een werkelijk prachtige boekverfilming heeft gemaakt, waarin de toon van het boek toch goed bewaard is gebleven...