Ik heb er geen idee van hoe lang het geleden is dat ik ooit eens de Zuid-Afrikaanse hiphoppers van Prophets Of Da City zag in De Kreun in Bissegem. Dat was toen nog echt een soort veredelde parochiezaal in de Kortrijkse randgemeente Bissegem. Tegenwoordig blijkt De Kreun een soort modernistische bunker-concertzaal vlakbij het station van Kortrijk.
Sukilove mocht er gisteren openen voor het Amerikaanse Retribution Gospel Choir. Hoewel ze aangaven dat het hun homecoming concert was na een toer die hen vooral in Duitsland bracht, moesten ze starten voor amper iets meer dan 10 mensen. Dan is het natuurlijk moeilijk om de sfeer erin te krijgen, en meer dan een 30 à 40 toeschouwers kregen ze nooit in de zaal. Dat had echter jammer genoeg ook te maken met hun set. Weinig interactie met het publiek (wel af en toe onderling), nummers die niet slecht maar ook niet gedenkwaardig bleken, een houding waarbij ze het leken de verantwoordelijkheid van het publiek te vinden als er niet veel gebeurde,... : dat draagt allemaal niet bij tot een geslaagd concert. Nochtans krijgt Sukilove voor de albums wel behoorlijk positieve recensies, maar live kwam het er allemaal niet uit. We hoorden een gitarist met overgave (maar jammer genoeg speelde hij soms teveel voor zichzelf) en talent, een drummer die zich amuseert, een bassist die zwijgend aan de kant blijft (van het podium, letterlijk dus...) en een zanger waarvan het me nog steeds niet duidelijk is of hij er nu wél of geen zin in had... Misschien vonden ze de magere opkomst een affront, en wilden ze er snel van af zijn ?
Voor de hoofdact was er al wat meer volk (maar meer dan 100 man zal er toch niet geweest zijn, schat ik...), waaronder opvallend veel Fransen. Tijd om te applaudiseren tussen de nummers was er soms amper in een concert dat men een sneltreinvaart voortdenderde, en waarbij Retribution Gospel Choir wél alles had om het een gedenkwaardige avond te maken : talent, enthousiasme (bàkken zelfs), overgave, goeie songs, talent, drive,... Halfweg de set kregen we al een versie van Hide it away (opener van het nieuwe album 2 en mijn favoriet nummer) te horen die danig afweek van de studioversie. Maar zoals dat hoort bij een goed concert, is dàt net de sterkte van een goed optreden : de band ging met het nummer aan de slag en maakte er een even sterke, nieuwe versie van... De nummers uit beide albums vlogen ons om de oren en gitarist-zanger Alan Sparhawk, bassist Steve Garrington (beiden al bekend uit Low) en drummer Eric Pollard gunden zichzelf amper rust.
In afwachting van de bisronde vroeg ik me af of je eigenlijk iets kon merken van het feit dat dus minstens 2 leden Mormonen zijn. Ik dacht daarbij terug aan de schitterende documentaire (hier te zien) over Low die ik zag, opgebouwd rond hun wondermooie nummer Murderer die ik ooit op in Het uur van de wolf zag... Misschien is het maar projectie, maar de passie en de soms naar de hemel gerichte extatische blik van de zanger lieten me bij momenten geloven dat hij eerder een eredienst dan een concert hield... (of misschien is het alleen maar projectie natuurlijk).
We kregen als toemaatje nog 2 schitterende bisnummers, waaronder onderstaand What she turned into uit hun debuutalbum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten