Als ik me goed herinner (correct me if I'm wrong) vertelt het hoofdpersonage in High fidelity van Nick Hornby (ook magistraal verfilmd trouwens...) ergens in het begin van het boek, terwijl hij filosofeert over de vraag of liedjes over gebroken harten je ongelukkig maken dan wel of je daar naar luistert omdat je ongelukkig bent : "elke liedje gaat dan over mij, beschrijft nét wat ik voel, lijkt wel geschreven met mij voor ogen, mijn verdriet, mijn breuk,..."
Het is een gevoel dat ik al vaak heb herkend, en waar ik zelfs aan wil toevoegen dat je het ook als je verliefd wordt, kan hebben : het lijkt wel alsof iemand ooit wist dat nét jij nét zo verliefd zou worden op nét die fantastische persoon...
In deze turbulente tijden (voor mij persoonlijk bedoel ik hier nu even...) is dat gevoel in alle hevigheid terug. In elk liedje zit wel iets dat verwijst of naar mijn gelukzalig gevoel of naar mijn verdriet, de twee emoties die zich momenteel (soms in rotvaart) afwisselend van me meester maken.
Het is zelfs zo dat er liedjes zijn die zo mooi over verdriet gaan, dat ze zelfs bij mijn geluk de perfecte soundtrack vormen op één of andere, niet uit te leggen manier... (maar daar postte ik elders ook al over...)
Maar bovenal ben ik blij met alle mooie, echte muziek, die ergens over gaat (tekstueel én muzikaal), omdat ze mij helpen ver voorbij waar ik dat kan uitleggen...
PS Ik heb het boek zelf niet, dus als iemand letterlijk kan citeren uit het boek (de passage waarnaar ik verwijs), dan mag dat gerust in de "bijgedachten"...
